Μια ομηρία για όσους δεν αντιλαμβάνονται την "παγκοσμιοποίηση" σαν άλλη μια αφηρημένη έννοια που εξελίσσεται κάπου μακριά στις πλάτες άλλων ανθρώπων, αλλά σαν μια βίαιη διαδικασία επανακαθορισμού των κοινωνικών συνθηκών σε πλανητική κλίμακα, η οποία περνούσε και από τη Θεσσαλονίκη. Για όσους δεν ξεχωρίζουν τις πολεμικές επιδρομές στην περιφέρεια των καπιταλιστικών κέντρων από τον πόλεμο που διεξάγεται στο εσωτερικό τους. Για όσους θεώρησαν την "κόκκινη ζώνη" ως ένα στόχο που δεν τέλειωνε στο Μαρμαρά της Χαλκιδικής, αλλά προεκτεινόταν στο κέντρο της λαμαρινούπολης, την ίδια στιγμή που το ανώτατο πολιτικό προσωπικό της "ενωμένης και ισχυρής" Ευρώπης συνεδρίαζε για να οργανώσει την επικείμενη λεηλασία της πιο πρόσφατης λείας του, του Ιράκ και των πλουτοπαραγωγικών πηγών του, αλλά και για να συντονίσει την αύξηση του κοινωνικού ελέγχου, της καταστολής και της εκμετάλλευσης στο εσωτερικό της και τη μεγαλύτερη θωράκιση των συνόρων της απέναντι στους μετανάστες. Για όσους δεν στοιχήθηκαν στην πατριωτική παρέλαση του σταλινικού απομειναριού, αμφισβήτησαν πρακτικά τη λογική ενός άνευρου κινήματος "αντιπαγκοσμιοποίησης", επιχορηγούμενου με κρατικά κονδύλια και σε συνεννόηση με τις αρχές και θεώρησαν τη Θεσσαλονίκη ως ένα ακόμα σταθμό του αγώνα μετά το Σηάτλ, την Πράγα, τη Γένοβα, τη Βαρκελώνη, το Εβιάν και πρόσφατα τη Ρώμη και το Κανκούν του Μεξικού. Για όλους εμάς που δράσαμε έτσι ώστε ο δρόμος από τη διαμαρτυρία στην εξέγερση να παραμείνει ανοιχτός.

Εμείς που βρεθήκαμε στη Θεσσαλονίκη μέσα από διάφορες δραστηριότητες και συμμετέχοντας στο black block στην πορεία του Σαββάτου 21/6 γνωρίζουμε ότι η μάχη που δώσαμε εκεί δεν έχει τελειώσει. Η ντόπια εκδοχή της διεθνούς "αντι"τρομοκρατικής εκστρατείας περιλαμβάνει αναμφίβολα την αναβάθμιση της κατασταλτικής επίθεσης κατά όλων όσοι ορθώνουν δυναμικές αντιστάσεις στο δρόμο. Από τη βίαιη διάλυση συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας (όπως των κατοίκων της ΒΑ Αττικής ενάντια στη δημιουργία χωματερής στην περιοχή τους), την επίθεση των ΜΑΤ σε κινητοποιήσεις κατοίκων που αντιδρούν στην καταστροφή του περιβάλλοντος (π.χ. ενάντια στο ΚΥΤ του Υμηττού), την ποινικοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων, μέχρι τις μαζικές διώξεις για τα αντιπολεμικά συλλαλητήρια και την πορεία της 16 Απρίλη ενάντια στην ευρωπαϊκή σύνοδο στην Αθήνα, την ψήφιση ευρωτρομονόμου -που περιλαμβάνει νέους τρόπους παρακολούθησης, καταγραφής και δίωξης- τις συμφωνίες έκδοσης αγωνιστών, το έκτακτο στρατοδικείο του Κορυδαλλού και τα "λευκά" κελιά της δημοκρατίας, το προσωπείο του συστήματος καταρρέει αποκαλύπτοντας ξεκάθαρα την απειλή του κράτους και του καπιταλισμού για ολόκληρη την κοινωνία.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η οχύρωση της Θεσσαλονίκης τον Ιούνη, η μετατροπή του κέντρου της σε αστυνομοκρατούμενη ζώνη, ο καταιγισμός δακρυγόνων κατά του black block, οι μαζικές συλλήψεις που ακολούθησαν, τα βασανιστήρια μέσα στα κρατητήρια, η βίαιη απόσπαση ομολογιών και η κατασκευή στοιχείων σε βάρος των 29 διωκόμενων, η μετατροπή των κατηγοριών τους σε κακουργήματα και η συνεχιζόμενη προφυλάκιση των 7 από αυτούς (στις 24/10 απορρίφθηκε και η δεύτερη αίτηση αποφυλάκισής τους).

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα ξεπήδησαν μια σειρά από εκδηλώσεις αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συγκεντρώσεις και πορείες σε διάφορες πόλεις και έξω από τις φυλακές όπου κρατούνται οι 7 αγωνιστές, καταλήψεις σταθμών, γραφείων και υπηρεσιών, συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης, συμβολικές απεργίες πείνας, ημέρες διεθνούς αλληλεγγύης (10/7 και 21/9), καταλήψεις ελληνικών προξενείων, συμβολικές επιθέσεις σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους αλλά και σε οργανισμούς ελληνικών συμφερόντων στο εξωτερικό (στην Ισπανία η δυναμική καμπάνια αλληλεγγύης στους 7 γνώρισε ήδη τα πρώτα χτυπήματα της καταστολής με την προφυλάκιση 5 αναρχικών στη Βαρκελώνη με βάση τον τρομονόμο).

*