Πριν από δυο αιώνες σχεδόν, γίνεται λόγος για την ιδέα της "πανοπτικής φυλακής" και κάνει την εμφάνισή της η κοινωνία του ελέγχου, μέσα σε φυσικά όρια-δομές, ονομαζόμενα φυλακές. Μέσα στις φυλακές πραγματώνεται ο ολοκληρωτικός έλεγχος της καθημερινής ζωής των εσώκλειστων, η επιβολή της ιεραρχίας, η ρύθμιση του χρόνου και του χώρου, ο απόλυτος εξοντωτικός έλεγχος των αναγκών και της θέλησης των ατόμων.

Η ζωή στο σύγχρονο κόσμο αποδεικνύει ότι η φυλακή δεν περιορίζεται στη φυσική της μορφολογία. Πολλές σχέσεις εξουσίας που υπάρχουν μέσα στις φυλακές, υπάρχουν πανομοιότυπες και στον "μη φυλακισμένο" εξωτερικό κόσμο.Βασικό χαρακτηριστικό αυτού του κόσμου, η συναίνεση (...) λειτουργεί προς μία και μοναδική κατεύθυνση, την εγκαθίδρυση μιας νέας συνθήκης: της συνθήκης των υπηκόων. Η σύγχρονη πραγματικότητα των πολιτών είναι πολύ όμοια μ' αυτή των υπηρετών. Οι άνθρωποι οφείλουν να δουλεύουν για να ζουν και να καταναλώνουν ενώ ταυτόχρονα πρέπει να αυτοϊκανοποιούν τις ανάγκες τους. Όταν η ανάγκη για ασφάλεια γίνεται πρωταρχική επιδίωξη, η συνθήκη των υπηκόων αυτοεπιβεβαιώνεται.

Η ιδεολογία της ασφάλειας εκφράζεται μέσω του ελέγχου και της καταστολής, ενώ βασίζεται στον πολιτισμό του φόβου.

Έτσι γίνεται δυνατός ο απόλυτος έλεγχος, με την ελάχιστη προσπάθεια. Δεν είναι απαραίτητος καν ένας εξατομικευμένος έλεγχος, δεδομένου ότι κάθε άτομο μεταμορφώνεται σε μπάτσο του εαυτού του και του περίγυρού του.

Ταυτόχρονα, και σαν αποτέλεσμα του εσωτερικευμένου πολιτισμού του φόβου, κατέστη δυνατή η εντατικοποίηση της καταστολής των ατόμων που διαρρηγνύουν την ομαλότητα του κοινωνικού ιστού ή αυτών που εν δυνάμει θα μπορούσαν να το κάνουν, είτε σε επιμέρους ζητήματα είτε ολικά. Γι' αυτούς διατηρούνται οι υπάρχουσες φυλακές, σαν τεχνικές δομές μέσα στις οποίες συνεχίζεται ο πειραματισμός νέων μεθόδων καταπίεσης-καταστολής, εφαρμόσιμων κατόπιν στον μη φυλακισμένο κόσμο.

Δεδομένου ότι μια δυσανάλογη, ως προς τα κοινωνικά ελατήρια, καταστολή θα προκαλούσε κοινωνική ανισορροπία και θα απαιτούσε μεταρρυθμιστικά μέτρα, η λειτουργία της φυλακής, ως όργανο μέτρησης του βαθμού κοινωνικής αντίστασης ή αντιστρόφως της αποδοχής της κυριαρχίας, αποκτά θεμελιώδη σημασία.

Χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής τα νέα μέτρα που ζούμε καθημερινά (σκληρότερες ποινές, ειδικά καθεστώτα κράτησης, τυπολογία νέων εγκλημάτων, αύξηση του αριθμού των ανθρωποφυλάκων, εφαρμογή νέων τεχνολογιών στην υπηρεσία του ελέγχου κ.λπ.), όλα με γνώμονα την υστερία της ασφάλειας.

Μ' αυτό το σκεπτικό καλούμε σε ένα τριήμερο εκδηλώσεων, όπου θα υπάρχει χώρος για συζήτηση, επεξεργασία και δράση για την κατεδάφιση της κοινωνίας-φυλακής.

10 Σεπτέμβρη: - Συγκέντρωση και ανάρτηση πανό έξω από τα γραφεία του συνδικάτου CCOO (του σοσιαλιστικού κόμματος), για τη συναίνεση που προσφέρει στην εκμετάλλευση των κρατούμενων μέσα από προγράμματα άμισθης και καταναγκαστικής εργασίας. - Εκδήλωση, με ενημέρωση από τον αδερφό του Carlos Martin Martinez για τη φυλάκιση των 7 αγωνιστών από τη σύνοδο της Ε.Ε. στη Θεσσαλονίκη, προετοιμασία κινήσεων για τις 21 Σεπτέμβρη, ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης στους 7, και προβολή της ταινίας "Αντίο Φίλε" για τον Χάρη Τεμπερεκίδη και ντοκουμέντου από τα γεγονότα αντίστασης του Ιούνη.

12 Σεπτέμβρη: Δεκαπέντε άτομα εισέβαλαν σε γραφεία εταιρίας η οποία συμμετέχει σε προγράμματα εργασίας για κρατούμενους. Έγραψαν συνθήματα στο εσωτερικό και έριξαν αμπούλες βρώμας, κατέστρεψαν αρχεία και ορισμένους υπολογιστές. Άλλα 50 άτομα έκλεισαν το δρόμο και ανάρτησαν πανό. - Τριακόσιοι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από τις κεντρικές φυλακές Modelo της Βαρκελώνης, φώναξαν συνθήματα, έγραψαν με σπρέι στους τοίχους και πέταξαν πέτρες στους φρουρούς που φωτογράφιζαν τη συγκέντρωση.

(Οι ημέρες δράσης στη Βαρκελώνη ενάντια στην κοινωνία-φυλακή ήταν μέρος μιας ευρύτερης συντονισμένης κινητοποίησης τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο για την κατάργηση των φυλακών και την απελευθέρωση των κρατούμενων. Παρόμοιες εκδηλώσεις και δράσεις έγιναν στη Γενεύη στις 30/9, στο Τορίνο στις 11-13/10, στο Παρίσι στις 23-25/10, και στη Μασσαλία στις 2-4/11).

*