Τρεις μήνες μετά τη σύνοδο των αφεντικών της Ευρώπης, κι ενώ η εγκληματική δράση τους συνεχώς επιτείνεται, 7 από τους διαδηλωτές που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια των εξεγερσιακών γεγονότων της 21ης Ιούνη εξακολουθούν να κρατούνται όμηροι στις φυλακές του ελληνικού κράτους για την επιλογή τους να αντισταθούν, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους, στον εφιαλτικό κόσμο που χτίζει η κυριαρχία. Παράλληλα, 22 ακόμη διαδηλωτές παραμένουν υπόδικοι ενώ έχουν αφεθεί ελεύθεροι με χρηματικές εγγυήσεις και περιοριστικούς όρους.

Η απόδοση βαρύτατων κατηγοριών (οι οποίες βασίζονται αποκλειστικά σε "μαρτυρίες" μπάτσων) στους 29 συλληφθέντες της 21ης Ιούνη και η προφυλάκιση 7 αγωνιστών είναι συνέχεια της επίθεσης που εξαπέλυσε το ελληνικό κράτος ενάντια σε όσους επέλεξαν το δρόμο της αντίστασης από εκείνον της συναίνεσης και της συνδιαλλαγής. Τη στιγμή που η καθεστωτική αριστερά αντάλλαζε εγγυήσεις νομιμότητας με τις επιχορηγήσεις από την ελληνική προεδρία, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ξεσπούσαν σφοδρές συγκρούσεις με την αστυνομία και επιθέσεις σε σύμβολα της εξουσίας και του κεφάλαιου από το μαύρο μπλοκ. Ακολούθησαν καταιγισμός χημικών, ξυλοδαρμοί και συλλήψεις. Έγιναν δεκάδες προσαγωγές στα αστυνομικά τμήματα, την Ασφάλεια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που είχαν συσταθεί για τις ημέρες της συνόδου στη Θέρμη και τα Διαβατά. Εκεί, πολλοί από τους προσαχθέντες βασανίστηκαν και εξαναγκάστηκαν να υπογράψουν κατασκευασμένες ομολογίες.

Η συνεχιζόμενη ομηρία των 7 αγωνιστών και η κατάρριψη κάθε επίφασης δημοκρατικότητας στην επιλεκτική αντιμετώπιση των αντιστεκόμενων της Θεσσαλονίκης δεν διατυπώνουν μονάχα ένα μήνυμα τρομοκράτησης απέναντι σε εκείνους που τις ημέρες του Ιούνη αρνήθηκαν τα όρια της κρατικής νομιμότητας και κατάφεραν, σε μια ακόμα στιγμή εκδήλωσης της διεθνούς αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας, να προσβάλουν την εικόνα της συναίνεσης στα σχέδια των εγκληματιών της Ευρώπης. Αποτελούν, επιπλέον, την έκφραση ενός αστυνομικού κράτους που διαρκώς αναδιαρθρώνεται, όπως ορίζει η συμμετοχή του στα μπλοκ εξουσίας των ισχυρών της γης, στις ληστρικές και τρομοκρατικές σταυροφορίες τους, με οικονομικά, διπλωματικά και στρατιωτικά μέσα. Ενός κράτους που τον τελευταίο χρόνο επιδίδεται στην εγχώρια εκδοχή του "αντι"τρομοκρατικού πολέμου και εκσυγχρονίζει το κατασταλτικό του οπλοστάσιο για να περιφρουρεί την ευημερία και την ασφάλεια των ντόπιων και ξένων αφεντικών στην ελληνική επικράτεια, να εγγυάται την ομαλή διεξαγωγή καπιταλιστικών τελετών όπως αυτές της ελληνικής προεδρίας και της Ολυμπιάδας του 2004, να αποκρούει τα αλλεπάλληλα κύματα μεταναστών στα σύνορα, να συντρίβει κάθε εκδήλωση κοινωνικής αντίστασης, συνθέτοντας ένα κλίμα εκφοβισμού που απευθύνεται σε όλους τους καταπιεσμένους, σε όλους τους εν δυνάμει αντιστεκόμενους.

Αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, σε μια συνέχεια της πολύμορφης δραστηριότητας που αναπτύχθηκε ενόψει και κατά τη διάρκεια της συνόδου, οργάνωσαν και συμμετείχαν σε πορείες, συγκεντρώσεις και συναυλίες αλληλεγγύης στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο, την Καβάλα, την Άρτα κ.α. Κινητοποιήσεις, καταλήψεις ελληνικών προξενείων, συγκεντρώσεις και συμβολικές επιθέσεις σε οργανισμούς ελληνικών συμφερόντων πραγματοποιήθηκαν σε πόλεις της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας, του Βελγίου, της Αργεντινής, της Ολλανδίας. (Επιπλέον, στην Ισπανία, η δυναμική καμπάνια αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης που αναπτύχθηκε για τους 7 διαδηλωτές της Θεσσαλονίκης, γνωρίζει ήδη τα χτυπήματα της καταστολής, με τη σύλληψη 6 αναρχικών στη Βαρκελώνη που διώκονται με βάση τον τρομονόμο για την κατηγορία της αποστολής βόμβας στο ελληνικό προξενείο της Μαδρίτης). Ενώ, όπως και η 10η Ιούλη, η 21η Σεπτέμβρη ορίστηκε ως μια ακόμα ημέρα διεθνούς αλληλεγγύης στους κρατούμενους και τους διωκόμενους της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα αντίστασης στη σύνοδο της Ε.Ε. ήταν ένα ακόμα μήνυμα στα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά του πλανήτη, όπως και στους επίδοξους χειραγωγούς των κοινωνικών αντιστάσεων, πως ο δρόμος της ανατρεπτικής δράσης, έτσι όπως εκδηλώθηκε στο Σηάτλ, την Πράγα, το Γκέτεμποργκ, τη Γένοβα, τη Βαρκελώνη, το Εβιάν και πρόσφατα στο Κανκούν του Μεξικό, παραμένει ανοιχτός. Για εμάς που εξακολουθούμε να βλέπουμε τον αγώνα για την ελευθερία ως τη μόνη ρεαλιστική και διεξοδική επιλογή απέναντι στη φτώχεια και την εξαθλίωση, τον τρόμο και το θάνατο που σπέρνουν τα αφεντικά, που συνεχίζουμε να εμπνεόμαστε από μια άλλη παγκοσμιοποίηση από εκείνη που προτείνει η κυριαρχία, αυτή των αντιστάσεων από τα κάτω στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, τίποτα δεν τελείωσε. Αυτό υπαγορεύει η κοινωνική και ταξική μας θέση στα χαρακώματα ενός καθημερινού πολέμου που δεν διεξάγεται μόνο εκτός των συνόρων αλλά και εδώ, τώρα και παντού, όπου οι κυρίαρχοι επιβάλλουν τους σχεδιασμούς τους.

Σημ.: Στις 5 Οκτώβρη απεργία πείνας ξεκίνησαν επίσης οι προφυλακισμένοι Carlos Martin, Fernando Perez και Simon Chapman, ενώ στις 8/10 ξεκίνησε ο Σπύρος Τσίτσας.