(Αναρχικό Δελτίο, νο 25, Οκτώβρης 2003)
Γράμματα από τις Φυλακές Ανηλίκων Αυλώνα του Μιχάλη Τ.
Ι.
Πέρασε κιόλας ένας μήνας από τη μέρα της σύλληψής μου και συνειδητοποιώ ότι αν και δύσκολες οι μέρες περνάνε και σβήνονται γρήγορα, η μνήμη όμως ΟΧΙ. Οι ξυλοδαρμοί και οι εξευτελισμοί δεν χάθηκαν ούτε θα χαθούν ποτέ από το μυαλό μου. Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια απ' την εν ψυχρώ δολοφονία του Carlos Guilliani. Η μνήμη όμως δεν έσβησε, έμεινε εκεί ακέραιη μαζί με τα συναισθήματα οργής και εκδίκησης που γεννούσε η εικόνα του Carlos στο έδαφος.
Η μνήμη είναι αυτή που χαράσσει δρόμους αντίστασης και σύγκρουσης.Ο Carlos και ο κάθε Carlos θα ζει όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα αντιστέκονται και θα απαντούν στις δολοφονίες διαδηλωτών στο όνομα της τάξης, στις καθημερινές δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα, αλλά και εντός της χώρας (από ένστολους και μη) στο όνομα της ασφάλειας, όπως και στα χιλιάδες εργατικά "ατυχήματα", όπου εργάτες δολοφονούνται στο όνομα του κέρδους. Η απάντησή μας βρίσκεται και θα βρίσκεται στην καθημερινή σύγκρουση με όλα τα μέσα
με τους ισχυρούς ή και λιγότερο ισχυρούς δολοφόνους.Η πορεία της 21ης Ιουνίου στη Θεσσαλονίκη ήταν για μένα μία συνέχεια και όχι μία κλιμάκωση της καθημερινής δράσης. Το ότι βρίσκομαι στη φυλακή για κατασκευασμένες κατηγορίες δεν σημαίνει ότι δεν είμαι "ένοχος". Είμαι συνειδητά "ένοχος" απέναντι στη δολοφονική "αθωότητά" τους. Την "αθωότητα" που βασανίζει, φυλακίζει και εκτελεί εν ψυχρώ ανθρώπους με βάση τη διαφορετικότητά τους, είτε πολιτική, είτε εθνική, είτε οτιδήποτε άλλο.
Τα λόγια ήταν αρκετά:
ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
20/07/03,
Μιχάλης Τ.
Φυλακές Ανηλίκων Αυλώνας
ΙΙ.
Στους 2,5 μήνες ομηρίας μας, η κάθε μέρα που περνά είναι και μια δικαίωση του αγώνα που δεν τσακίστηκε, αντίθετα επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η αναγκαιότητά του. Ο αγώνας ενάντια σε κάθε είδους εξουσία και τις σχέσεις που αναπαράγει μέσα από την κοινωνική ανοχή. Ο αγώνας που επιβεβαιώνεται την κάθε στιγμή της ζωής στην "ειρηνική" κοινωνία τους.
… Της κοινωνικής-ταξικής ειρήνης που προωθούν τα σχολικά εργοστάσια. Αυτά ως δεύτερος κρίκος -μετά τη στοργική χειραγώγηση της οικογένειας- εργατικών χεριών στη δούλεψη του καπιταλισμού, προωθούν ιδεολογίες για την ομαλή διαιώνιση της κυριαρχίας των αφεντικών.
… Η ιδεολογία της εξατομίκευσης, του υγιούς ανταγωνισμού όπως τον παρουσιάζουν, δηλαδή η "υγιής" εναντίωση στους συμμαθητές του σήμερα και τους συναδέλφους του αύριο με στόχο την ευνοϊκή μεταχείριση και την ιεραρχική άνοδο.
… Οι ιδεολογίες της ανέχειας και της υποταγής ως μονόδρομους για την "επιτυχία" σε μια κοινωνία που μοχθεί, πονά, γλύφει και ποδοπατά για την κατάκτηση της ατομικής καταξίωσης.
… Η ιδεολογία του πατριωτισμού ως ύψιστο ιδανικό. Η εθνική ενότητα ως μέσο για την κατάπνιξη του ταξικού μίσους, τη συμμαχία με τους εγχώριους καθημερινούς εχθρούς και ο πόλεμος για την υπεράσπιση των αφεντικών.
… Την ειρήνη που επικρατεί στα εργασιακά χαρακώματα. Υιοθετημένοι εργάτες στα "οικογενειακά" κάτεργα των αφεντικών. Αποπροσανατολισμένο μίσος και συναδελφικός ανταγωνισμός με την προοπτική της ανόδου. Συνδικαλιστική αυτ-απάτη με μπροστάρηδες καμουφλαρισμένα αφεντικά. Διαμεσολαβημένες απεργίες με αίτημα καλύτερες συνθήκες εκμετάλλευσης - ριζοσπαστικός λήθαργος.
… Ρατσισμός, ξενοφοβία με την πατριωτική εργατιά ενάντια στους ξένους που "κλέβουν τις δουλειές" με αποτέλεσμα την εργασιακή υποτίμηση των μεταναστών και περισσότερο κέρδος στις τσέπες των αφεντικών.
… Την ειρήνη της κοινωνίας που αποθέωσε και αποθεώθηκε μέσα από το life-style. Πρότυπα ζωής και κώδικες συμπεριφοράς για επιτυχημένους καριερίστες και ανασφαλείς εργάτες. Διαταξικό κυνήγι της "ευημερίας" με όπλα τις βιτρίνες, τα περιοδικά και τα πολυέξοδα σαββατόβραδα.
… Την ειρήνη που διαφυλάσσει και επιβάλλει η αστική δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη-φρουρός των μικρών-μεγάλων αφεντικών που διασφαλίζει νομιμότητα στις αυθαιρεσίες τους. Αυτή που καταδικάζει τους "δολοφόνους" ενώ καθημερινά δολοφονούνται μετανάστες από μπάτσους που απαντούν έτσι στο αίτημα της ανασφάλειας, από φασίστες που ανέλαβαν την κάθαρση του έθνους και από "αυτοδημιούργητους" μικροαστούς ιδιοκτήτες που προστατεύουν τις περιουσίες τους. Δολοφονίες με τη συγκάλυψη της "νόμιμης αυτοάμυνας".
Η δικαιοσύνη που συγκαλύπτει τις δολοφονίες εργατών στα κρεματόρια της "ανάπτυξης". Εργατικά ατυχήματα ονομάστηκαν τα ελλιπή μέτρα προστασίας και οι εξαντλητικοί ρυθμοί εργασίας για να μην υστερούν τα κέρδη των αφεντικών σε χρόνο και χρήμα.
Αθώοι οι αίτιοι των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των επακόλουθών τους, όπως η πείνα και οι αρρώστιες, με τις δολοφονίες των αθώων να ονομάζονται "παράπλευρες απώλειες".
Η δικαιοσύνη που καταδικάζει τους ληστές ενώ η κρατική φορολογία, οι τράπεζες και τα δάνειά τους, οι απλήρωτες ή υποτιμημένες εργατοώρες και η εμπορευματοποίηση των ζωτικών αναγκών καταληστεύουν τους ανθρώπους.
Η δικαιοσύνη που καταδικάζει και φυλακίζει τους αγωνιστές ως επικίνδυνους για την κοινωνία τους. Ναι, είναι επικίνδυνοι για την κοινωνία τους γιατί δεν κοιμίζουν τα ταξικά τους μίση, τα ζουν και τα εκφράζουν. Η "παρανομία" στην οποία εντάσσει η δικαιοσύνη τους τον κοινωνικό-ταξικό αγώνα επιβεβαιώνει την λειτουργικότητα και την αξία του.
Βρισκόμαστε στη φυλακή γι'αυτό που είμαστε, για τη δράση που είχαμε, έχουμε και θα έχουμε στα κάθε είδους αφεντικά. Έτσι η δικαιοσύνη με την φυλάκισή μας εκδικείται ένα ζωντανό κομμάτι ανθρώπων που πολεμάει την κυριαρχία. Την "ειρηνική" κυριαρχία της εκμετάλλευσης και του κέρδους, της συναίνεσης και της υποταγής.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 7 ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ
10/9/03
Μιχάλης Τ.
Φυλακές ανηλίκων Αυλώνας
*