Η εισβολή στο Ιράκ από τις αμερικανοβρετανικές δυνάμεις και τους συμμάχους τους, στα πλαίσια του καινοφανούς δόγματος του “προληπτικού πολέμου”, είναι το τελευταίο επεισόδιο μιας 12ετούς πολιορκίας που ξεκίνησε με τον πόλεμο του Κόλπου το '91 (από τις ΗΠΑ και 28 σύμμαχα κράτη, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού) και συνεχίστηκε με την επιβολή του δολοφονικού εμπάργκο από τον ΟΗΕ, την επιχείρηση “Αλεπού της Ερήμου” το '98 και με αδιάλειπτους βομβαρδισμούς, στοιχίζοντας στο λαό του Ιράκ περισσότερους από 1.000.000 νεκρούς.

Η πρόσφατη και καθοριστική στροφή των αμερικάνικων όπλων πάνω στο Ιράκ δεν ήταν μόνο ένα προειδοποιητικό μήνυμα με πολλές απευθύνσεις στην ευρύτερη περιοχή, και τις υπόλοιπες συνιστώσες του "άξονα του κακού" (Ιράν, Β. Κορέα), αλλά και μία κίνηση υπερφαλάγγισης με στρατιωτικά μέσα των οικονομικών και πολιτικών μέσων που είχαν να επιδείξουν οι ευρωπαίοι σύμμαχοι των ΗΠΑ στην προώθηση του γεωπολιτικού ελέγχου στη Μ. Ανατολή για την εκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών πόρων της και της ντόπιας εργατικής δύναμης. Γι αυτό και στο εσωτερικό του δυτικού μπλοκ της κυριαρχίας αυτή η τελική φάση του πολέμου έχει αποτελέσει σε όλα της τα στάδια, από την προαναγγελία της και τα σχέδια επίθεσης μέχρι την έναρξη των βομβαρδισμών και την επιβολή του καθεστώτος κατοχής, πεδίο διαπραγματεύσεων, συγκρούσεων και συγκλίσεων κατά τις οποίες η κάθε δύναμη κινήθηκε με άξονα τόσο τη διασφάλιση μιας πλεονεκτικής θέσης στο μοίρασμα της λείας, όσο και την προάσπιση της προνομιακής τοποθέτησής της στην κλίμακα της παγκόσμιας ιεραρχίας.

Ωστόσο, η διάχυτη οργή και καχυποψία των ιρακινών απέναντι στο καθεστώς στρατιωτικής κατοχής, ο ανταρτοπόλεμος που διαρκώς εντείνεται, αλλά και οι ανταγωνισμοί που υποβόσκουν ανάμεσα σε διάφορες θρησκευτικές και πολιτικές oμάδες, εθνότητες και φυλές, δημιουργούν συνθήκες που υπονομεύουν τη θεμελίωση της πλέον βασικής προϋπόθεσης για την προώθηση των εγκληματικών σχεδιασμών των κυρίαρχων, που δεν είναι άλλη από την επιβολή του ελέγχου στην ιρακινή επικράτεια.

Μπροστά στο μονόδρομο της κλιμάκωσης της στρατιωτικής βίας που επιβάλλει το τετελεσμένο γεγονός της κατοχής και την κατάρρευση των προσχημάτων που συνόδευσαν την επιδρομή στο Ιράκ, οι εκκλήσεις των ΗΠΑ προς πάσα κατεύθυνση για αποστολή στρατευμάτων στην περιοχή αποκαλύπτουν την επιτακτική ανάγκη όχι τόσο της ενίσχυσης των 165.000 μισθοφόρων που λαμβάνουν την υποστήριξη υπερσύγχρονου πολεμικού εξοπλισμού όσο της διεύρυνσης του μετώπου των κατακτητών έναντι αυτού των κολασμένων του Ιράκ και ολόκληρης της μεσανατολικής καπιταλιστικής περιφέρειας. Προς αντιμετώπιση του ανταρτοπόλεμου και των αλυσιδωτών αντιδράσεων που μπορεί να προκαλέσει στην ευρύτερη περιοχή η παρατεινόμενη εκρηκτική κατάσταση στο Ιράκ, και προκειμένου να μετριαστεί κατά το δυνατό ο βαθμός έκθεσης των δυνάμεων που βρίσκονται επικεφαλής σε αυτή την εκστρατεία, ζητείται η συνδρομή όχι μόνο της Δύσης αλλά και των αραβικών κρατών, ακόμα και των ιρακινών που στελέχωναν το στρατό του παλαιού καθεστώτος. Στις συνεχείς απευθύνσεις για ενίσχυση του μετώπου στο Ιράκ, αναγνωρίζεται επιπλέον και το δυσβάσταχτο κόστος καθώς και η αυξάνουσα δυσαρέσκεια που έχουν να αντιμετωπίσουν κυρίως στο εσωτερικό τους οι "νικητές" αυτού του πολέμου, που μέχρι σήμερα έχει στοιχίσει τουλάχιστον 360 νεκρούς στρατιώτες και περίπου 6.000 τραυματίες και ψυχικά διαταραγμένους που έχουν μεταφερθεί και νοσηλεύονται σε βάσεις στη Γερμανία, ενώ κάθε μήνας κατοχής κοστίζει 3,9 δισεκατομμύρια δολάρια. Όσο για το ηθικό του στρατεύματος κατοχής, καταρρέει ολοένα και περισσότερο μέσα σε ένα κλίμα απόλυτης εχθρότητας. Όπως πολύ επιτυχημένα είχε ειπωθεί, η κατοχή θα μετέτρεπε το Ιράκ σε μια απέραντη “Δυτική Όχθη” και ο πόλεμος δεν θα τέλειωνε με την πτώση της Βαγδάτης, αντιθέτως, τότε θα άρχιζε...

Στην Παλαιστίνη, η ασύμμετρη κι ανελέητη αναμέτρηση της Ιντιφάντα με το κράτος του Ισραήλ, που μετά την 11η Σεπτεμβρίου εντάχθηκε κι αυτή στα μέτωπα του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”, βρίσκεται σε εξέλιξη αριθμώντας 2.477 νεκρούς παλαιστίνιους και 870 ισραηλινούς, ενώ η ανέχεια και η πείνα μαστίζουν τα 2/3 της παλαιστινιακής κοινωνίας και πλήττουν ήδη σημαντικό τμήμα και της ισραηλινής... Η προώθηση του λεγόμενου “Οδικού Χάρτη”, ενός ειρηνευτικού σχεδίου που συνέταξε το ηγεμονικό κουαρτέτο ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ, Ρωσία και που εσπευσμένα αλλά επίμονα επιχείρησε να διασφαλίσει η αμερικανική διπλωματία, προκειμένου να τεθεί υπό έλεγχο ο επιπλέον κίνδυνος που αντιπροσωπεύει η συνέχιση της Ιντιφάντα για την αποσταθεροποίηση των -ήδη διαταραγμένων μέσα στην εκρηκτική συνθήκη του πολέμου στο Ιράκ- κοινωνικών και πολιτικών ισορροπιών στην ευρύτερη περιοχή, ναυάγησε μέσα από την ακατάπαυστη και απελπισμένη αντίσταση των εξεγερμένων παλαιστινίων στην γενοκτονική πολιτική του εποικισμού και τις δολοφονικές επιχειρήσεις του ισραηλινού κράτους στη Λωρίδα της Γάζας και τη Δυτ. Όχθη.Τον τελευταίο χρόνο, μετά τη μαζική δολοφονική εισβολή του ισραηλινού στρατού στις πόλεις, τα χωριά και τους προσφυγικούς καταυλισμούς της Δ. Όχθης την άνοιξη του 2002, η συνθήκη της αφόρητης κι εξοντωτικής καταπίεσης που για χρόνια ασκεί επάνω στους παλαιστίνιους το ισραηλινό κράτος, αποτυπώνεται σε ένα σύμβολο: το γιγαντιαίο και πανύψηλο οχυρωματικό τείχος που στο όνομα της ασφάλειας του Ισραήλ ανορθώνεται στη Δυτ. Όχθη κατά μήκος της γραμμής κατοχής του 1967, συμπεριλαμβάνοντας οικισμούς εποίκων που έχουν χτιστεί σε μεγάλο βάθος μέσα στα κατεχόμενα εδάφη, αλλά και κατοικημένες από παλαιστίνιους περιοχές. Μέχρι σήμερα έχουν χτιστεί 145 από τα 350χλμ. που προβλέπει το αρχικό σχέδιο. Με την κίνηση αυτή, το κράτος του Ισραήλ επιχειρεί να επιβάλει ως αμετάκλητη πραγματικότητα την προσάρτηση επιπλέον παλαιστινιακών εδαφών, υποδεικνύει τα όρια ενός μελλοντικού παλαιστινιακού προτεκτοράτου στην περιοχή και θωρακίζει τις θέσεις του για τον οριστικό αποκλεισμό των παλαιστινίων που συστηματικά εκδιώχθηκαν από τη γη τους από την εποχή της ίδρυσης του Ισραήλ μέχρι σήμερα.

Το ελληνικό κράτος βρίσκεται συνένοχο στις θηριωδίες που διεξάγονται σε βάρος των καταπιεσμένων της καπιταλιστικής περιφέρειας. Σύμφωνα με τους όρους συμμετοχής του στα μπλοκ εξουσίας των ισχυρών του πλανήτη έχει με τον τρόπο του λάβει μέρος σε όλους τους σύγχρονους πολέμους της κυριαρχίας (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν), και έχει ενισχύσει τις δολοφονικές "ειρηνευτικές" αποστολές της Νέας Τάξης (βλ. Σομαλία). Στην επικράτειά του εδρεύουν δύο από τις σημαντικότερες αμερικανονατοϊκές βάσεις της Μεσογείου, με εκείνη της αεραναυτικής βάσης της Σούδας να έχει παίξει κομβικό ρόλο στις αλλεπάλληλες αεροπορικές επιδρομές στο Ιράκ. Τη στιγμή που τα ελληνικά αφεντικά συμμετέχουν στο παζάρι για το μοίρασμα της λείας στο Ιράκ, συνδράμοντας ταυτόχρονα με δύο πολεμικά πλοία τις περιπολίες του νατοϊκού στόλου στον Περσικό, εκατοντάδες μετανάστες που δραπετεύουν από την εξαθλίωση και τους πολέμους δολοφονούνται στα θωρακισμένα ευρωπαϊκά σύνορα της ελληνικής επικράτειας, ενώ χιλιάδες είναι εκείνοι που είτε κρατούνται έγκλειστοι στις φυλακές και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είτε απελαύνονται πίσω, στο πουθενά... Ταυτόχρονα, η εγχώρια εκδοχή του "αντι"τρομοκρατικού πολέμου, που διαρκώς εντείνεται ενόψει και της Ολυμπιάδας του 2004, αποτυπώνεται στην όξυνση του κοινωνικού ελέγχου, την αδυσώπητη καταστολή κάθε αντίστασης, τη βαρβαρότητα των λευκών κελιών, το στήσιμο εκτάκτων στρατοδικείων, την αιχμαλωσία αγωνιστών, τις προσπάθειες κατασυκοφάντησης και εγκληματοποίησης του αγώνα για ελευθερία.

Απέναντι στην εφιαλτική πραγματικότητα του πολέμου που δεν συμβαίνει μόνο στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη αλλά παντού όπου απλώνεται η νέα τάξη της παγκόσμιας κυριαρχίας επιβάλλοντας τους εγκληματικούς σχεδιασμούς της, και την εμπλοκή των σύγχρονων σταυροφόρων της Δύσης στα μεσανατολικά ναρκοπέδια, δεν έχουμε παρά να εντείνουμε με κάθε μέσο τις συνθήκες του κοινωνικού και ταξικού πολέμου στα μετόπισθεν των προελαυνουσών γραμμών της, το εσωτερικό των καπιταλιστικών μητροπόλεων, το δικό μας μέτωπο. Για έναν ελεύθερο κόσμο χωρίς κράτη και αφεντικά, χωρίς φυλακές και σύνορα, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.