Πλησιάζει προς το τέλος της η δίκη που ξεκίνησε στις 3 Μάρτη στο ειδικό δικαστήριο που συνεστήθη στις φυλακές Κορυδαλλού ως έκτακτου στρατοδικείο, η δίκη των φερόμενων ως μελών της ΕΟ17Ν. Της επαναστατικής οργάνωσης που επί 27 χρόνια κι έχοντας πάντα επιλεγμένους στόχους αμφισβήτησε έμπρακτα το μονοπώλιο του κράτους στην άσκηση ένοπλης βίας.

Να θυμίσουμε ότι, όπως γράφαμε στο 21ο φύλλο του Α.Δ. (Μάρτης ’03), και μόνον ο ισχυρισμός περί “δίκαιης” δίκης κάτω από αυτές τις ειδικές συνθήκες αποτελεί ένα κακόγουστο αστείο κι αυτό το έκτακτο στρατοδικείο δεν αποτελεί παρά την αιχμή του Καθεστώτος Εκτάκτου Ανάγκης που επιβλήθηκε στη χώρα με αφορμή την έκρηξη της 29ης Ιούνη ’02, ενόψει των ολυμπιακών αγώνων του 2004 και ως μέρος του παγκόσμιου πολέμου για την πάταξη της “τρομοκρατίας” και την επιβολή μιας Νέας Τάξης της κυριαρχίας.

Κι από αυτή την άποψη στον Κορυδαλλό δεν δικάζονται απλώς οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που κατηγορούνται ως μέλη της ΕΟ17Ν, η οποία, ανεξάρτητα από τις όποιες κριτικές θέσεις και διαφοροποιήσεις απέναντί της, δεν έκανε άλλο επί σειρά ετών από το να αμφισβητεί ένοπλα την επιβεβλημένη ισχύ του κράτους και να απαντά με επαναστατική βία στη θεσμική ή ωμή φυσική βία του συστήματος. Δοθείσης της ευκαιρίας και της επιβολής του ζοφερού “αντι”τρομοκρατικού κλίματος, ουσιαστικά δικάζεται και καταδικάζεται από το κράτος και τη “δικαιοσύνη” του σαν “έγκλημα” και “τρομοκρατία” ο πολύμορφος κοινωνικός και ταξικός αγώνας των καταπιεσμένων ανθρώπων, οι οποίοι έχοντας να αντιμετωπίσουν τη συστημική βία δεν μπορούν παρά να αντιτάξουν τη δική τους, στις διάφορες μορφές της, κοινωνική-ταξική βία, αναπόσπαστο μέρος της οποίας θα είναι πάντα κι αναλόγως των συνθηκών και η ένοπλη επαναστατική βία.

Μέσα σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο του πλανητικού τρομοπολέμου για την επιβολή της παγκόσμιας κυριαρχίας και ως αιχμή της “αντι”τρομοκρατικής εκστρατείας στον ελλαδικό χώρο, η δίκη της 17Ν διεξήχθη με σκοπό την εμπέδωση κι επικύρωση στο εσωτερικό της χώρας μιας πλατειάς συναινετικής βάσης κατά της “τρομοκρατίας”, δηλαδή τη θωράκιση κι ισχυροποίηση του καθεστώτος με τη μέγιστη δυνατή περιθωριοποίηση κι εγκληματοποίηση των αγώνων που ορθώθηκαν και εξακολουθούν να ορθώνονται εναντίον του, καθώς και την αναβάθμιση του ελληνικού κράτους μέσα στο κλαμπ των κυρίαρχων του κόσμου με την πλήρη συμμόρφωση στις “αντι”τρομοκρατικές επιταγές του (επιβολή συνθηκών έκτακτης ανάγκης, τρομονόμων, εκδόσεων αγωνιστών κλπ). Να θυμίσουμε ότι αυτός ο πρώτος κύκλος της ντόπιας “αντι”τρομοκρατικής εκστρατείας που κλείνει με το επερχόμενο τέλος της δίκης, ξεκίνησε στις 29 Ιούνη 2002 με την επιβολή της ιδεολογικής κυριαρχίας του καθεστωτικού μονόλογου και την απόσπαση ενός καταθλιπτικού πλήθους εκδηλώσεων συναίνεσης και εγγυήσεων νομιμοφροσύνης στο καθεστώς, με πρώτες εκείνες από το χώρο της Αριστεράς. Άλλωστε, επιπλέον σκοπός αυτής της δίκης ήταν η παραχάραξη και το ξαναγράψιμο της ιστορίας όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου, πράγμα που ήταν ουσιαστικά αδύνατον όσο η 17Ν παρέμενε δρώσα ή ασύλληπτη. Για αυτό και στη θέση της πραγματικής επαναστατικής οργάνωσης 17Ν που εν πολλοίς παραμένει ασύλληπτη για τους εγκέφαλους του κράτους, επιχειρείται η κατασκευή μιας εικονικής που να εξυπηρετεί και να εντάσσεται στην επίσημη καθεστωτική εκδοχή της ιστορίας. Και δεν είναι καθόλου τυχαία η επίμονη -αν και αποτυχημένη τελικά- προσπάθεια που καταβάλλεται μέσα στο δικαστήριο ώστε μια αριστερή οργάνωση μαχητών του αντάρτικου πόλης να απογυμνωθεί από τα επαναστατικά, πολιτικά χαρακτηριστικά της και να παρουσιαστεί σαν να ήταν μια μαφιόζικη οργάνωση δομημένη ιεραρχικά από τα πάνω προς τα κάτω (“αρχηγοί”, “υπαρχηγοί”, “επιτελάρχες”, “εκτελεστικά όργανα”), ένα αντίγραφο δηλαδή σε μικρότερη κλίμακα της κρατικής εγκληματικής συμμορίας.

Η δίκη στο έκτακτο στρατοδικείο θύμισε επίσης ότι, παρά τις φιλελεύθερες αυταπάτες των αριστερών στρουθοκάμηλων, ζούμε σε “ένα είδος κοινοβουλευτικού κοινωνικού φασισμού ή κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού”, όπως ανέφερε σε προκήρυξή της η ίδια η 17Ν. Ο φιλελεύθερος χαρακτήρας του καθεστώτος ισχύει και υφίσταται μόνον όταν και εφόσον δεν απειλείται ή αμφισβητείται το πολιτικοοικονομικό σύστημα. Σε αντίθετη περίπτωση ο φιλελευθερισμός πάει περίπατο και επιβάλλεται μια τυπική ή άτυπη Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης όπου δεν ισχύει ουσιαστικά κανένα πρόσχημα προκειμένου για την ολοκληρωτική επικράτηση του κράτους επάνω στους αρνητές ή τους αντιπάλους του. Καθόλου τυχαία, συστατικά στοιχεία αυτής της δίκης -αποκορύφωση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης που αποκαλύπτει τον ασίγαστο εμφύλιο πόλεμο που διεξάγεται πίσω από τη βιτρίνα της κοινωνικής και ταξικής ειρήνης- ήταν η απροσχημάτιστη κατάρρευση του λεγόμενου δικαιικού συστήματος και ο εξευτελισμός της δικονομίας, του συντάγματος και των εγγυήσεών του, έτσι ώστε να νομιμοποιηθούν οι αποσπάσεις “ομολογιών” και καταδόσεων κατόπιν βασανισμών, και να επιβληθούν ανεμπόδιστα από νομικά κωλύματα οι προαποφασισμένες-εντεταλμένες καταδίκες εκ μέρους ενός έκτακτου στρατοδικείου.

Πάντως, και παρόλα αυτά, θα πρέπει να τονίσουμε ότι η όλη επιχείρηση του κράτους πάνω στην οποία έχουν επενδυθεί πλήθος σκοπιμότητες συνάντησε τελικά κάποια αξεπέραστα εμπόδια, τουλάχιστον σε εκείνα τα σημεία που αφορούσαν στην αποπολιτικοποίηση, την εγκληματοποίηση και την απαξίωση της ένοπλης ιστορίας της 17Ν και κατ’ επέκταση της ιστορίας της ευρύτερης κοινωνικοπολιτικής αντιπαράθεσης με το κράτος και το κεφάλαιο τα τελευταία 30 χρόνια, κάτι που αρχικά είχε επιτύχει σε μεγάλο βαθμό. Κι απέτυχε τουλάχιστον σε αυτά τα σημεία χάρη στην αγωνιστική στάση ορισμένων από τους κατηγορούμενους, τη συνεισφορά ορισμένων από τους υπερασπιστές και τους μάρτυρες καθώς και τις εκδηλώσεις συμπαράστασης κι αλληλεγγύης μέσα και έξω από το χώρο του ειδικού δικαστηρίου. Είναι γεγονός ότι η πληθώρα των διαφορετικών στάσεων μεταξύ των δικαζόμενων στον Κορυδαλλό δεν επέτρεψε ένα συντονισμό κινήσεων και μαχητικών αντιδράσεων, και επιπλέον φαίνεται να επικράτησε συχνά μια ανώφελη μετριοπάθεια στους χειρισμούς απέναντι στις προκλητικές μεθοδεύσεις και τις απαξιωτικές στάσεις σε βάρος τους.