Η σύνοδος κορυφής των 25 ευρωπαίων ηγετών στη Χαλκιδική αποτέλεσε ένα ακόμα βήμα για την οικοδόμηση της "νέας", "ενιαίας" και "ισχυρής" Ευρώπης. Ένα ακόμα βήμα για την αναβάθμιση του ρόλου της στα πλαίσια της παγκόσμιας αναδιανομής και λεηλασίας του πλανήτη, την έντασης της ταξικής εκμετάλλευσης και του κοινωνικού ελέγχου. Ένα βήμα για τη δημιουργία μιας Ευρώπης-φυλακή για τους χιλιάδες αποκλεισμένους, τους μετανάστες, τους εξεγερμένους.

Η ανατροπή αυτής της επίπλαστης κοινωνικής ειρήνης μέσα από την ανάδειξη της πραγματικότητας του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, αποτέλεσε στόχο μιας συγκεκριμένης αναρχικής αντίληψης που επιχείρησε να παρέμβει και στη Θεσσαλονίκη. Όπως και σε προηγούμενες συναντήσεις, η χάραξη ενός απελευθερωτικού δρόμου σύγκρουσης με την κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική σκλαβιά, δεν μπορούσε παρά να βρίσκεται σε πλήρη ρήξη με την κατεύθυνση της ενσωμάτωσης που διακηρύσσουν οι αυτόκλητοι εκπρόσωποι της "αντιπαγκοσμιοποίησης" ή “εναλλακτικής” παγκοσμιοποίησης. Δεν μπορούσε παρά να στοχεύει στην ανατροπή των σχεδιασμών τους που συνίστανται στη μετατροπή των διαδηλώσεων διάχυτης αγανάκτησης και διαμαρτυρίας σε σκηνοθετημένο θέαμα και καρικατούρα του εαυτού τους, ώστε να παρέχουν το κατάλληλο δημοκρατικό προφίλ στο καθεστώς και ένα διαπραγματευτικό χαρτί στο χέρια των ρεφορμιστών.

Στα πλαίσια αυτής της αναρχικής αντίληψης, η κοινωνική απεύθυνση δεν νοείται ως απεύθυνση στο κατασκευασμένο από την εξουσία είδωλο της "κοινής γνώμης", αλλά ως ένα ταξικό και κοινωνικό κάλεσμα συνάντησης των καταπιεσμένων στο δρόμο της αντίστασης. Από αυτή την άποψη, για ένα κομμάτι αναρχικών συντρόφων που έδρασαν και στη Θεσσαλονίκη, το ζητούμενο δεν ήταν η "πολιτική αναγνώριση" της δικής τους πρότασης αγώνα ως μιας ακόμα συνιστώσας, πλάι σε αυτές των κομματικών και ιεραρχικών οργανώσεων, αλλά η κοινωνική διάχυση μιας ανατρεπτικής δυναμικής.

Στον αντίποδα αυτών των φαινομένων υπήρξαν αρκετές πρωτοβουλίες όπως οι εκδηλώσεις, εισηγήσεις, συζητήσεις, συνελεύσεις, συναυλίες, προβολές και εκθέσεις υλικού αντιπληροφόρησης που έγιναν στους χώρους του πανεπιστημίου καθώς και τα συλλογικά εγχειρήματα που λειτουργούσαν εκεί, όπως η ιατρική ομάδα, το indymedia, το ελεύθερο ραδιόφωνο, οι αυτοοργανωμένες κουζίνες. Σημαντικές ήταν επίσης και οι πρωτοβουλίες παρέμβασης κι αντιπληροφόρησης που έγιναν μέσα στην πόλη με αφισοκολλήσεις και διακίνηση έντυπου υλικού όπως αυτή που έκανε η Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών και Αντιεξουσιαστών Ενάντια στη Σύνοδο.

Μέρες πριν από την έναρξη της συνόδου, το σοσιαλπατριωτικό ΚΚΕ έχει ανακοινώσει πως στις 21 Ιούνη θα περιφρουρήσει με τον κομματικό του στρατό το μέρος της πόλης που θα καταλάβει, εγγυώμενο για την ασφάλεια των καπιταλιστικών στόχων που θα βρίσκονται στη "δική του" περιοχή και συνδράμοντας έτσι τις αστυνομικές δυνάμεις. Την ίδια μέρα, τα μπλοκ του Φόρουμ και των μικρότερων αριστερών ομάδων, σε πυρετώδεις διαβουλεύσεις με εκπροσώπους των κατασταλτικών δυνάμεων, καθυστερούν την έναρξη των πορειών τους, αναμένοντας πρώτα την έξοδο του Μαύρου Μπλοκ από τα Πανεπιστήμια και τη διάλυσή του από την αστυνομία ώστε να μην αναμιχθούν οι ίδιοι σε οποιαδήποτε περίπτωση δυναμικών γεγονότων αντίστασης και να μη διακινδυνεύσουν τη συμμετοχή σε αυτά άλλων ανθρώπων.

Μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό, ξεκινά από τα Πανεπιστήμια πρώτα η πορεία της ΑΚS2003, όπου συμμετέχουν 1.000-1.500 άτομα με κατεύθυνση το υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, σταματώντας μπροστά σε ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας. Στη συνέχεια ξεκινά το Μαύρο Μπλοκ αποτελούμενο από τουλάχιστον 2.500 άτομα, κυρίως αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και αυτόνομους από όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, το οποίο ακολουθεί δική του πορεία προς το κέντρο της πόλης. Χωρίς να έχει καμιά σχέση με τη λογική των πασιφιστικών περιπάτων μέσα στα άνευρα όσο και ακίνδυνα για τ' αφεντικά μπλοκ των ρεφορμιστών και με τις επιδείξεις "σεβασμού στην πόλη", όπως ονομάστηκε ο σεβασμός στην κατοχή της από την αστυνομία, συγκρούεται βίαια με τα ΜΑΤ που επιδίδονται σε χημικό πόλεμο, και επιτίθεται σε καπιταλιστικούς στόχους του ντόπιου και του πολυεθνικού κεφαλαίου (όπως τράπεζες, Μακντόναλντς, αντιπροσωπείες κινητής τηλεφωνίας). Μέρος της Εγνατίας και παρακείμενοι δρόμοι μετατρέπονται σε πεδίο μάχης, μιας μάχης που στη συνέχεια μεταφέρεται γύρω από το Πανεπιστήμιο. Εκεί καταφεύγουν ομάδες διαδηλωτών που στήνουν πρόχειρα οδοφράγματα και συγκρούονται με τα ΜΑΤ.

Η επιθετική επιλογή του Μαύρου Μπλοκ και οι συγκρούσεις που ξέσπασαν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης δεν ήταν παρά η απελευθέρωση ενός ελάχιστου ποσοστού της κοινωνικής αντι-βίας που αντιστοιχεί στους καταπιεσμένους, σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η βία της εξουσίας σε όλες τις μορφές της: από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις απελάσεις μεταναστών ως τα λευκά κελιά και τους κάθε μορφής κοινωνικούς εγκλεισμούς, από τη μισθωτή σκλαβιά και την καθημερινή αλλοτρίωση ως τις κρατικές δολοφονίες.

Οι διαδηλωτές του Μαύρου Μπλοκ, περιφρονώντας το "ρεαλισμό" της παραίτησης από έναν άνισο αγώνα, βρέθηκαν μαζί στους δρόμους, έχοντας για μοναδικό τους όπλο την αλληλεγγύη και το πάθος για ελευθερία, απέναντι στους καλά οργανωμένους και εξοπλισμένους έμμισθους φονιάδες του κράτους. Ήταν μια μάχη που δεν άρχισε ούτε τελείωσε στη Θεσσαλονίκη. Ένα προσκλητήριο ανταρσίας στα εκατομμύρια των κολασμένων της γης. Μέρος των καθημερινών αγώνων ενάντια στην παγκόσμια δικτατορία του κράτους και του κεφάλαιου, και ένα ακόμα βήμα στην προοπτική της συνάντησής αυτών των αγώνων. Συνάντησης που τα τελευταία χρόνια, με αφορμή τις φιέστες των αφεντικών, από το Σηάτλ και την Πράγα ως τη Γένοβα, τη Βαρκελώνη και το Εβιάν, έχει αναζωπυρώσει το όραμα της παγκόσμιας εξέγερσης. Ήταν μια ελάχιστη πράξη εκδίκησης για τους νεκρούς από τους πολέμους των κυρίαρχων και από τη διαρκώς εμπόλεμη ειρήνη τους, είτε πρόκειται για το Ιράκ ή την Παλαιστίνη, είτε για τους προλετάριους που θυσιάζονται στα εργατικά "ατυχήματα", είτε για εκείνους που η ζωή τους βαφτίζεται "λαθραία" για να χαθεί στα ναρκοπέδια και τα θαλάσσια σύνορα του Ευρωπαϊκού Φρουρίου. Μια πράξη εκδίκησης για όσους δολοφονήθηκαν αγωνιζόμενοι ενάντια σ'αυτή την πραγματικότητα, στη Γένοβα ή στην Αργεντινή, για τους συντρόφους μας που κρατούνται όμηροι στις φυλακές όλου του κόσμου επειδή αντιστάθηκαν στη βία του κράτους και του καπιταλισμού.

Όσο για τους επαγγελματίες υπερασπιστές των “δημοκρατικών δικαιωμάτων”, η σιωπή τους μπροστά στην έκρηξη της κρατικής βίας ήταν αντιστρόφως ανάλογη της φλυαρίας τους σε ό,τι αφορά την καταδίκη της δράσης των εξεγερμένων. Ενδεικτική άλλωστε ήταν και η απουσία τους όταν συζητιόταν το ενδεχόμενο άρσης του πανεπιστημιακού ασύλου, την ώρα που αρκετές εκατοντάδες σύντροφοι βρίσκονταν μέσα στα πολιορκημένα από την αστυνομία Πανεπιστήμια στέλνοντας καλέσματα αλληλεγγύης στους συλληφθέντες. Όπως και την επόμενη μέρα, έξω από τα δικαστήρια, όπου εκείνοι που συγκεντρώθηκαν για να συμπαρασταθούν στους διωκόμενους ήταν 200 αναρχικοί και αντιεξουσιαστές που δέχτηκαν την άγρια επίθεση των ΜΑΤ.

Μέσα από το όργιο καταστολής, τις συλλήψεις, τις διώξεις και τέλος την προφυλάκιση 7 διαδηλωτών, το κράτος στοχεύει στην εξουδετέρωση της εξεγερσιακής δυναμικής που εκφράστηκε σ’ αυτή τη στιγμή αγώνα, την υπονόμευση του ευρύτερου προτάγματος σύγκρουσης με την εξουσία και τον εκφοβισμό όλης της κοινωνίας.Η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες και ο αγώνας για την άμεση απελευθέρωση των 7 κρατούμενων είναι αναπόσπαστο μέρος της αντίστασης στους εφιαλτικούς σχεδιασμούς των εθνικών και υπερεθνικών αφεντικών.

Όσο έχουμε τη βούληση να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον, ενώνοντας τη φαντασία, την οργή και τη συνείδησή μας, η κοινωνική αντίσταση δεν πρόκειται να νικηθεί ποτέ. (Ενώ αντίστροφα, όταν υπάρχει έλλειμμα αλληλεγγύης και συντροφικότητας, εσωστρέφεια και απώλεια κοινωνικής στόχευσης, γινόμαστε ευάλωτοι στην κατανάλωση της εικόνας που το κράτος κατασκευάζει για μας και αναποτελεσματικοί στην χάραξη μιας αντιεξουσιαστικής, αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής πρότασης αγώνα).

Όσο διαρκεί το ταξίδι προς την επανάσταση, τόσο θα γεννιούνται διαρκώς νέα, επίμονα ερωτήματα για τους τρόπους υπέρβασης της αποσπασματικότητας και των ορίων των θρυαλλίδων αντίστασης που έχουν να αντιμετωπίσουν το συνεχώς εκσυγχρονιζόμενο σύστημα καταστολής και αφομοίωσης. Κι άλλο τόσο θα συνεχίσουμε να δρούμε για να παραμένει ανοιχτός ο δρόμος αυτής της αναζήτησης, μέσα από τη διάχυση του αντιεξουσιαστικού λόγου, το πρόταγμα της αυτοοργάνωσης των ανυπότακτων για την ένταση και την εξάπλωση του καθημερινού κοινωνικού-ταξικού πολέμου.

*