Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, σας στέλνω και σας μεταφέρω τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς όλων των συλληφθέντων από την πορεία κατά της Συνόδου του απάνθρωπου κεφαλαίου, των επαγγελματιών του πολέμου και υπεύθυνων για τη δυστυχία πολλών λαών.

Στις φυλακές Διαβατών σήμερα έχει λίγο αεράκι. Τις προηγούμενες μέρες είχε πάρα πολλή ζέστη· αν δεν κάνει κανείς τουλάχιστον τρεις φορές ντους δεν αντέχει, ειδικά μετά που κλείνουν τις πόρτες. Σε κάθε δωμάτιο χώνονται 10 άτομα, σε 5 διώροφα κρεβάτια. Ευτυχώς οι φυλακισμένοι πριν λίγο καιρό έκαναν μια απεργία πείνας και κατάφεραν να έχουν μικρά ψυγειάκια στα κελιά.

Μας έχουν μοιράσει σε τρεις ορόφους: o Fernando Perez και ο Τσίτσας είναι στον Α' όροφο, σε διαφορετικά κελιά, εγώ και ο Carlos Martin στον B’, πάλι σε διαφορετικά κελιά, ο Σάιμον από την Αγγλία μάλλον στο ισόγειο. Είναι ο μόνος που δεν έχουμε μαζί του καμιά επαφή. Ακούω το όνομά του στις επισκέψεις του δικηγόρου και θα ήθελα να μάθω τι κάνει, γιατί ήτανε βαριά τραυματισμένος από τους ξυλοδαρμούς. Άλλους δύο τους πήγανε σε άλλη φυλακή -και γι' αυτούς θα ήθελα να μάθω τα νέα τους.

Εμείς οι τέσσερις, χωρίς τον Σάιμον, επικοινωνούμε με δυσκολία. Και σας ενημερώνω ότι η αλληλεγγύη σας, η συμπαράστασή σας και ο αγώνας που κάνετε για την ελευθερία μας, μάς δίνει δύναμη και υπομονή, επειδή η αλληλεγγύη είναι δυνατότερη από τα δικά τους όπλα, από τη βία, την καταστολή, τις φυλακές απέναντι σε κάθε αγώνα, σε κάθε αντίσταση.

Σε μια εποχή όπου ο πόλεμος νομιμοποιείται και η αντίσταση εγκληματοποιείται, όπου η διαδήλωση θεωρείται ενοχή και κακούργημα, το κίνημα πρέπει μάλλον να επιλέξει: ή την αντίσταση ή τον συμβιβασμό. Και όταν σε μια τέτοια εποχή, όπου νομιμοποιείται ο πόλεμος του ισχυρού με τις σφαγές, τις δυστυχίες και τους εξευτελισμούς σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, ενώ η αντίσταση του αδύναμου εγκληματοποιείται και το κίνημα συμβιβάζεται με τη λογική του ισχυρού, τότε το μόνο που μένει είναι να χαιρετάμε τον πλάτανο -αν δεν έχει καεί ακόμα.

Η αλληλεγγύη πρέπει να φανεί προς όλους τους ομήρους του κράτους, πρός όλα τα θύματα κάθε χουντικής έκφρασης των απάνθρωπων καθεστώτων. Προς όλους που αντιστέκονται, προς όλους που τολμούν. Προς όλους που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για μια στιγμή ελευθερίας και αξιοπρέπειας, παρά να ζουν μια ζωή ξεφτελισμού, καταπίεσης και δουλείας.

Και όπως έλεγε και κάποιος περαστικός στην ιστορία του αγώνα: "Όταν συνέλαβαν οι Ναζί κάποιον Εβραίο, είπα δεν είμαι Εβραίος, δε με νοιάζει. Όταν συνέλαβαν το γείτονα επειδή ήταν κομμουνιστής, είπα κομμουνιστής δεν είμαι, δε με νοιάζει. Τώρα που με συλλαμβάνουν, δεν βρίσκεται κανείς να ενδιαφερθεί για μένα". Το καλό με αυτό το παράδειγμα είναι ότι όλοι οι "αγωνιστές" το θυμούνται σε διάφορες εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις. Μάλλον τους αρέσει σαν ωραίο κείμενο, σαν καλό συγγραφικό κομμάτι.

Λοιπόν, σήμερα έχει λίγο αεράκι και καταφέρνουμε να πάρουμε μια ανάσα -τις προηγούμενες δέκα μέρες ήταν το κελί ακριβώς σαν φούρνος.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΜΕ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ, ΤΗ ΒΙΑ, ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ, ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟΣ.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Χάρη στην επιμονή και το πείσμα σας, μάς δίνετε ελπίδες για να συνεχίσουμε με σταθερότητα και αξιοπρέπεια την υπόθεση της κράτησής μας. Ένα μεγάλο χαιρετισμό σε όλους εσάς τους συντρόφους και ειδικότερα στη Σελίνα, στην Αντωνία, στο δικηγόρο μας Χάρη, στον πατέρα μου Χουάν Κάρλος, στον αδερφό μου Ινιάκι και στην κοπέλα μου Νερέα, που μάλλον θα είναι μαζί σας αυτές τις μέρες. Σας στέλνω ένα ακόμα γράμμα, αν θέλετε να το διαβάσετε στις εκδηλώσεις. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αλλά αν δεν καταφέρω να βγάλω κάτι από μέσα μου θα εκραγώ. Είχα σκεφθεί να το κοινοποιήσω με το τηλέφωνο, αλλά σας το στέλνω με το ταχυδρομείο. Δεν ξέρω αν θα φτάσει έγκαιρα. Γνωρίζουμε το ενδιαφέρον σας για μας και την διεθνή συνεργασία που πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα, ευχαριστώ.

Εδώ μέσα στη φυλακή, ή για να το πω καλύτερα σ’αυτή τη γαλαρία, αφού δε μπορεί κανείς να δει τίποτα, όλα περνάνε πολύ -μα πολύ- αργά, και το χρώμα των τοίχων και του ταβανιού είναι γκρι, ωχρό και πανομοιότυπο. Βρίσκομαι συχνά με τον Κάστρο, που είναι στο δικό μου όροφο, αλλά σε διαφορετικό κελί. Με τον Φερνάντο επικοινωνώ καμιά φορά στο προαύλιο που είναι γεμάτο κόσμο κι έχει ήλιο όλη τη μέρα. Για τους υπόλοιπους δεν έχω ιδέα, μας χώρισαν και μας σκόρπισαν. Είναι ό,τι περισσότερο μπορούσαν να κάνουν για να μας πληγώσουν και το έκαναν. Θα ήταν για το καλό μας να αγωνιστείτε όχι μόνο για να βγούμε απ’ αυτή την τρύπα, αλλά επίσης και για να μας βγάλουν όλους μαζί.

Τρώμε δύο φορές τη μέρα, αν και εγώ τρώω με το ζόρι και μόνο για να προετοιμαστώ για την πιθανότητα μιας απεργίας πείνας αορίστου διαρκείας. Αυτή η φυλακή είναι γεμάτη μετανάστες, η πλειοψηφία είναι από την Αλβανία, τη Ρωσία, την Τουρκία. Είναι φανερό από αυτό το παράδειγμα το τι σχεδιάζει το ελληνικό κράτος για τους μετανάστες. Μέχρι τώρα, αυτό που μπορώ να ξέρω για να το μεταφέρω στους συντρόφους μου, είναι ότι οι πιο αποκλεισμένοι έχουν την καλύτερη συμπεριφορά απέναντί μας. Οι φύλακες την πρώτη ημέρα ξυλοκόπησαν τον Κάστρο με την είσοδό του στην φυλακή, επειδή αρνήθηκε να κόψει το μούσι και τα μαλλιά του ενώ συγχρόνως τον απειλούσαν. Επίσης, γνωρίζω πως σε κανέναν από μας δεν έχουν φτάσει τα πράγματα που ζητήσαμε. Στον Κάστρο δεν έχουν φτάσει τα χρήματα που στείλατε και πολλά πράγματα δεν φτάνουν στον προορισμό τους.

Χωρίς άλλα λόγια, σας στέλνω τον επαναστατικό χαιρετισμό μου.

Όλοι οι σύντροφοι εδώ, αν και χωρισμένοι σε διαφορετικά κελιά, είμαστε ενωμένοι και επικοινωνούμε όσο καλύτερα μπορούμε. Αν η κατάστασή μας δεν αλλάξει και δεν μας επιστρέψουν την ελευθερία που μας έκλεψαν, είμαστε αποφασισμένοι να ξεκινήσουμε απεργία πείνας.

Όπως ήδη γνωρίζετε, οι 7 όμηροι του κράτους προφυλακιστήκαμε με στημένες κατηγορίες και κατασκευασμένα στοιχεία. Ο καθένας από εσάς θα μπορούσε να είναι στη θέση μας. Όλοι βρισκόμαστε στο στόχαστρο της εξουσίας. Πρέπει λοιπόν να οργανωθούμε για να αντισταθούμε ώστε να μην επιτρέψουμε στο μεγαλύτερο εχθρό μας, το κράτος και το άθλιο σύστημα, να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς απάντηση.

Καταλήγοντας, σας διαβεβαιώνουμε με μεγαλύτερη δύναμη από ποτέ και παρά τη δύσκολη θέση στην οποία βρισκόμαστε, ότι θα βγούμε με μεγαλύτερη πίστη στον αγώνα από όσο όταν μπήκαμε!

Χαιρετίζω τους συντρόφους και τις συντρόφισσες από τη CNT καθώς και όλες τις ομάδες και τα άτομα που μας υποστηρίζουν στον αγώνα για την απελευθέρωσή μας.

Μας χτυπούν αλλά δε θα μας νικήσουν!

Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν αιχμάλωτοι· δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς και σ’ αυτή τη μάχη. Το κεφάλαιο συνέλαβε 7 αγωνιστές ενάντια στην καταπίεση και στην ταπείνωση που ασκούν τα κράτη ενάντια σε κάθε ζωντανή ύπαρξη. Κι όταν λέω ζωντανή ύπαρξη αναφέρομαι στους ζωντανούς, όχι στο σύνολο της ανθρωπότητας. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έπαψαν να είναι ζωντανοί εδώ και καιρό: άνθρωποι που έμαθαν να επιβιώνουν σαν τμήματα μιας μηχανής, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα ξυπνήσουν.

Είτε είσαι ενάντια στο κράτος είτε είσαι μαζί του.

“Πολλοί είναι τόσο ενσωματωμένοι στο Μatrix ώστε δεν θα δίσταζαν να δώσουν τη ζωή τους για να το υπερασπιστούν, επομένως πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε ως αυτό που είναι: εχθροί μας”.

Όσο για την Αριστερά του Κεφάλαιου που τώρα εκφράζεται υπέρ μας (σ.τ.μ. αναφέρεται στην ανακοίνωση με την οποία το ισπανικό κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς “IU”, κάτι αντίστοιχο του Συνασπισμού, εκφράζει την αλληλεγγύη του στους συλληφθέντες και ζητάει την απελευθέρωσή τους), ενάντια σε ποιους νομίζουν ότι διαδηλώναμε στις 21 Ιούνη στη Θεσσαλονίκη;

Μήπως οι “δικές μας” φυλακές και η αστυνομία θα ήταν καλύτερες; Που είναι η ανακοίνωση για την αποφυλάκιση του συντρόφου Edu από τις φυλακές της Μαδρίτης;

Προσέξτε, γιατί μπορεί η επόμενη διαδήλωση των ελεύθερων και των ζωντανών να είναι στην Κόρδοβα ή την Marinaleda.

Όσο για το ζήτημα της εμφάνισης στο διαδίκτυο των πλήρων στοιχείων μου, δεν τα έβαλα εγώ, το μικρό όνομα θα αρκούσε. Όχι ότι η αστυνομία δεν τα γνωρίζει, απλά δεν ήταν ανάγκη να τα μάθουν και οι δημοκράτες της πόλης μου. Όμως ό,τι έγινε έγινε, το σημαντικό είναι να βάλουμε σε πράξη μια μικρή λεξούλα που αρχίζει από Α.

Σε σχέση με το δημοσιογράφο από το Μπούργκος νομίζω πως εργάζεται στην εφημερίδα Diario de Burgos, πείτε του πως οι έλληνες συνάδερφοί του έχουν ήδη κάνει αρκετά και πως χάρη στις πιέσεις τους και στα ρεπορτάζ τους με τα οποία ζητούσαν τα κεφάλια μας βρισκόμαστε σήμερα στη φυλακή, με προοπτική να περάσουμε εδώ μεγάλο μέρος της μη-ζωής μας. Πείτε του πως δουλεύει σε μια εφημερίδα ειδικευμένη στη χειραγώγηση και στην κατασκευή ηλιθίων και πως, ως ένα ακόμη γρανάζι της εξουσίας την οποία ονειρευόμαστε να καταστρέψουμε, ανήκει στους εχθρούς μας. Αν πραγματικά ενδιαφέρεται για τα αίτια της αθλιότητας στον κόσμο, ας σταματήσει να συνεργάζεται με αυτούς που την παράγουν και τη συντηρούν.

Η Επαναστατική Αλληλεγγύη δεν συνίσταται στο να λες πως είσαι αλληλέγγυος με τους κρατούμενους, αλλά στο να γίνεσαι “συνένοχος” στον αγώνα που οδήγησε τους επαναστάτες στη φυλακή και να επιτίθεσαι με κάθε μέσο στην Εξουσία μέχρι τη μέρα που όλοι θα ΄μαστε ελεύθεροι.

Όταν η αστυνομία δεν έχει στοιχεία, τα κατασκευάζει. Κανένας από τους προφυλακισμένους τη στιγμή της σύλληψής του δεν είχε μολότοφ· τώρα όμως όλοι έχουμε πανομοιότυπες κατηγορίες: πετούσαμε μολότοφ, είχαμε μολότοφ στις τσάντες μας (πάντως τσάντες όντως κάποιοι είχαμε) αλλά όχι μόνον αυτά, τη στιγμή που πετούσαμε μολότοφ, ταυτοχρόνως κάναμε επιθέσεις με σιδερόβεργες, εκτοξεύαμε φωτοβολίδες και κατασκευάζαμε εκρηκτικά· τους διέφυγε το γεγονός της τηλεμεταφοράς μας στη Βαγδάτη όπου ανατινάξαμε αυτοκίνητο-βόμβα.

Η νομική μας υπεράσπιση πρέπει να καταδείξει αυτή τη σειρά των ψεμάτων, όμως η απάντηση στο δρόμο πρέπει να είναι άλλη. Δεν θέλουμε να παρουσιαστούμε σαν “καλά παιδιά” γιατί δεν είμαστε. Είτε αυτό αρέσει στην κοινή γνώμη είτε όχι, είμαστε αναρχικοί και θέλουμε να καταστρέψουμε τον κόσμο του εμπορεύματος και της μιζέριας, της εκμετάλλευσης και της υποταγής, της μόλυνσης και του θανάτου.

Τίποτε άλλο για την ώρα, όποιος θέλει να μου γράψει για να μου απαντήσει, να με προσβάλει, να συζητήσουμε, να με φτύσει, να δημιουργήσει, να κλάψει, ν’ αγαπήσει, ξέρει που βρίσκομαι.

Θάνατος στο κράτος! Ζήτω η αναρχία!

Υ.Γ. Αυτό το κείμενο είναι προσωπικό, δεν το συζήτησα ούτε το έγραψα με κάποιον άλλο από τους συντρόφους / αιχμαλώτους του ελληνικού κράτους.

Γράμμα του Simon Chapman από τη φυλακή
(από το αγγλικό indymedia - 11/7/03)

Κάθομαι στο κελί μου - που το μοιράζομαι με άλλους 9 (Έλληνες και Αλβανούς). Οι άλλοι συλληφθέντες για τη σύνοδο της Ε.Ε. είναι στον από πάνω όροφο κι έτσι τους βλέπω μόνο στις επισκέψεις των δικηγόρων - από όσο ξέρω είναι καλά, όσο γίνεται καλά.

Δεν είμαι σίγουρος αν ξέρει ο κόσμος τι έγινε πριν και μετά τη σύλληψή μου, οπότε θα κάνω μια γρήγορη περιγραφή. Η πορεία ξεκίνησε με μαχητικό στυλ και σύντομα η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη με τον ήχο από βιτρίνες που σπάζονται. Ήρθε το πρώτο δακρυγόνο και μέσα στην ορμητική κίνηση του πλήθους έχασα από τα μάτια μου τον Χ. Εγώ, ο Α και ο Β συνεχίσαμε προς μια πλατεία όπου άρχισε να βρέχει δακρυγόνα - μέχρι εκείνη τη στιγμή τα προστατευτικά γυαλιά που είχα και η αντιασφυξιογόνος μάσκα λειτουργούσαν μια χαρά. Ο κόσμος άρχισε να τρέχει ξανά και έχασα τον Α και τον Β, οπότε κατευθύνθηκα προς τους υπόλοιπους της ομάδας συγγένειας που ήμασταν μαζί. Καταλήξαμε όλοι περικυκλωμένοι, ίσως 600 άτομα, με σύννεφα χημικών να έρχονται από μπροστά και από πίσω, και το δέρμα μου άρχισε να καίει, τα μάτια μου να θολώνουν. Ο κόσμος ήταν στριμωγμένος, άνθρωποι φώναζαν για νερό για τα μάτια τους, σπρώχνοντας προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Αν και ξέρω πως σε τέτοιες περιπτώσεις το ασφαλέστερο σημείο είναι στο κέντρο του πλήθους, αποφάσισα να πάω στην άκρη για να δω αν μπορούσα να βρω τον Χ, τον Α και τον Β. Τότε ένα τεράστιο σύννεφο δακρυγόνου με αγκάλιασε και δεν μπορούσα να δω τίποτα. Έτσι βρίσκομαι στις παρυφές του πλήθους, πνίγομαι, δεν βλέπω και είμαι στα πρόθυρα του πανικού - μια φωνή μέσα μου λέει "ηρεμία, ηρεμία" και στέκομαι. Και τότε ΚΡΑΤΣ - όλα σκοτείνιασαν και λάμψεις φωτός αστράφτουν μέσα στο σκοτάδι. Στην αρχή σκέφτηκα πως με χτύπησε μια πέτρα που αστόχησε, αλλά ένα δευτερόλεπτο αργότερα έρχεται άλλο ένα χτύπημα στο κεφάλι που κάνει τα κόκαλα να τρίζουν, και κατάλαβα ότι ήταν οι μπάτσοι.

Πάω να τρέξω αλλά ήδη πέφτω, κρατιέμαι από τον τοίχο ανάμεσα σε σπασμένα γυαλιά, ακόμα τυφλωμένος από τα χημικά. Καθώς κινούμαι τα γκλομπς πέφτουν πάνω μου, μερικές φορές 3 ή 4 μαζί σε όλο μου το σώμα. Νιώθω ακόμα αρβύλες να με κλωτσούν. Σκέφτηκα ότι μπορούσα να συρθώ πίσω στο πλήθος, αλλά όταν κοίταξα προς τα πάνω είδα μόνο έναν άδειο γεμάτο καπνούς δρόμο και αρβύλες μπάτσων να έρχονται προς το πρόσωπό μου. ΜΠΑΝΓΚ, πέφτουν τα γυαλιά μου και συνειδητοποιώ ότι είμαι βαθιά μέσα στα σκατά. Προσπαθώ να σηκωθώ αλλά εκείνη τη στιγμή ένα χέρι κατεβαίνει και μου τραβάει την κουκούλα και την αντιασφυξιογόνο μάσκα, και ένα τελικό χτύπημα με βρίσκει εκεί που ενώνονται τα μαλλιά με το μέτωπο. Νιώθω το αίμα που πετάγεται να τρέχει στο πρόσωπό μου και όλα σκοτεινιάζουν. Έμεινα αναίσθητος μόνο για λίγα δευτερόλεπτα νομίζω. Είμαι πεσμένος και με σέρνουν, ενώ κλωτσιές και γκλομπς συνεχίζουν να έρχονται κατά πάνω μου, κυρίως στους ώμους και τα πόδια. 5 μπάτσοι με κρατούν, τραβώντας το σακίδιο από την πλάτη μου. Με κρατούν καθώς το ψάχνουν, μετά με πηγαίνουν στην άκρη του δρόμου και με βάζουν να καθίσω κάτω.

Ένας μπάτσος έρχεται από πίσω μου, με χτυπά σε όλη την πλάτη με το γκλομπ του και ύστερα με κλωτσά στη βάση της σπονδυλικής στήλης. Αυτό ΑΚΟΜΑ πονάει! Το πρόσωπό μου είναι μια θάλασσα αίματος - το νιώθω να τρέχει από διάφορα σημεία, να στάζει στο λαιμό μου. Ο Γ και ο Δ πρέπει να είδαν τι έγινε μετά, τους μπάτσους να φέρνουν τα σακίδια με τις μολότοφ σε μένα. Έβλεπα ότι κάτι ετοιμαζόταν!

Οι δύο επόμενες ώρες είναι πραγματικά τρομακτικές - Είμαι με χειροπέδες και με δύο τσάντες με μολότοφ περασμένες στην πλάτη μου. Κάποιες απ'αυτές στάζουν. Οι μπάτσοι με οδηγούν στη μέση του δρόμου όπου προσγειώνονται πέτρες και μολότοφ ανάμεσά μας, και με δείχνουν σ'αυτούς που συγκρούονται σαν να είμαι τρόπαιο. Αν μια από αυτές τις μολότοφ έσκαγε κοντά μου θα γινόμουν μια πύρινη μπάλα προτού προλάβεις να πεις "ανθρώπινα δικαιώματα".

Τις επόμενες 2 ώρες με χτυπούν με γκλομπς, γροθιές κι ένα σφυρί. Δύο φορές μου κατεβάζουν στο κεφάλι ένα μακρύ ξύλο, τρώω κουτουλιές, κλωτσιές, σφαλιάρες και είμαι αδιάκοπα εκτεθειμένος στα δακρυγόνα. Με δυσκολία μπορούσα να περπατήσω ή να αναπνεύσω. Ολόκληρη η αριστερή πλευρά της πλάτης μου ήταν μοβ, κίτρινη, μαύρη, μπλε και ήμουν γεμάτος κοψίματα, μώλωπες και καρούμπαλα. Οπότε ήταν αρκετά άγρια! Ποτέ δεν πίστευα πως θα χαιρόμουν τόσο πολύ να με χώνουν -ή καλύτερα να με κλωτσούν- σε ένα κελί όπου άλλοι 10 διαδηλωτές δεινοπαθούν. Ω δόξα τω Θεώ - είμαι στη φυλακή! Ασφαλής από τους ψυχοπαθείς μπάτσους!

Η υπόλοιπη ιστορία μπορεί να περιμένει, αλλά πρέπει να πω πως η αλληλεγγύη των άλλων κρατούμενων με έκανε να αντέξω. Από όσο ξέρω, 5 από τους 7 που είναι τώρα προφυλακισμένοι, ήταν σε εκείνο το κελί μαζί μου, και όλοι στηρίξαμε ο ένας τον άλλον. Όλα τα πράγματα, το νερό, τα τσιγάρα, τις τηλεκάρτες - όλα τα μοιραζόμασταν. Δεν θα είχα καταφέρει να μην τρελαθώ χωρίς αυτούς.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ - ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ - ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ!

*