Στις 19-21 Ιούνη πραγματοποιήθηκε στη Χαλκιδική η σύνοδος κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με νωπές ακόμη τις μνήμες από τον πόλεμο στο Ιράκ, τα αφεντικά της Ευρώπης συναντήθηκαν για να εντείνουν τον "αντιτρομοκρατικό αγώνα" εντός κι εκτός των ορίων της, για την αποτελεσματικότερη οργάνωση των επεκτατικών τους βλέψεων, την περαιτέρω θωράκιση των συνόρων της διευρυμένης πλέον Ε.Ε. και την ισχυροποίηση των δομών εξουσίας (μέσα και από τη συζήτηση για το ενιαίο ευρωπαϊκό σύνταγμα).

Παράλληλα, στη Θεσσαλονίκη διεξήχθησαν κι αρκετές αντισύνοδοι από διάφορους (υπερ)κομματικούς σχηματισμούς της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, οι οποίοι με τα λεφτά της κυβέρνησης, την οποία υποτίθεται ότι αντιμάχονται, διοργάνωσαν κάμπινγκ, συναυλίες, "χαρούμενες" διαδηλώσεις, προτάσσοντας μια "εναλλακτική παγκοσμιοποίηση", πάντα μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος. Φυσικά, ως επίσημοι φορείς του πολυσυζητημένου "κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση" δεν θα μπορούσαν να μην πραγματοποιήσουν και μια ελεγχόμενη σύγκρουση στη Χαλκιδική με τις δυνάμεις καταστολής, θέλοντας να προβάλλουν μια "μαχητική" εικόνα μέσα σε αυτό το "κίνημα" που γεννήθηκε και αναπτύχθηκε πάνω απ' όλα εξαιτίας των βίαιων αντιπαραθέσεων με το καπιταλιστικό σύστημα στο Σιάτλ, στην Πράγα, στο Γκέτεμποργκ, στη Γένοβα, στο Εβιάν κ.α.

Σε αντίθεση, όμως, τόσο με τη σύνοδο των ευρωπαίων κυριάρχων, όσο και με την αντισύνοδο των ρεφορμιστών στη Θεσσαλονίκη, συγκεντρώθηκε στους κατειλημμένους χώρους του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου πλήθος αναρχικών, αντεξουσιαστών και ατόμων με αντισυναινετική διάθεση, που ήθελε να δείξει έμπρακτα ότι τα ευρωπαϊκά αφεντικά δεν είναι απλώς ανεπιθύμητοι αλλά εχθροί και να προωθήσει το πέρασμα από τη διαμαρτυρία στην εξέγερση, όπως ακριβώς συνέβη σε κάθε ανάλογο ραντεβού της παγκόσμιας ελίτ.

Το πανεπιστήμιο τις μέρες εκείνες μετατράπηκε σ' ένα ζωντανό χώρο με εκδηλώσεις, συνελεύσεις, προβολές, εκθέσεις αφισών κ.α.. Την Πέμπτη 19/6, ύστερα από κάλεσμα αναρχικών-αντεξουσιαστικών συλλογικοτήτων, πραγματοποιήθηκε πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες μέσα από τις γειτονιές της Θεσσαλονίκης με συμμετοχή περίπου 4000 ατόμων. Την επόμενη μέρα 250 αναρχικοί-ες/αντιεξουσιαστές-τριες συγκεντρώθηκαν στα σύνορα με το κράτος της Μακεδονίας κοντά στη Φλώρινα, όπου συνάντησαν στρατό, συνοριοφύλακες και αστυνομικές δυνάμεις, για να δείξουν την αλληλεγγύη τους σε 700 τσιγγάνους πρόσφυγες από το Κόσοβο που τους αρνούνταν την είσοδο στην Ελλάδα, και ταυτόχρονα να αμφισβητήσουν έμπρακτα την ύπαρξη συνόρων. Την ίδια στιγμή σύντροφοι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές επέλεξαν να μεταβούν στο Μαρμαρά και να συγκρουστούν με τις δυνάμεις καταστολής που απαγόρευαν την προσέγγιση στο χώρο διεξαγωγής της συνόδου.

Το Σάββατο, τέλος, γύρω στις 3000 άτομα συγκρότησαν το black block, το οποίο κατευθύνθηκε διακριτά και αυτόνομα προς το κέντρο της πόλης καταστρέφοντας καπιταλιστικούς στόχους (τράπεζες, πολυεθνικές εταιρείες κ.α.) και συγκρουόμενο με τις δυνάμεις καταστολής.

Ως απάντηση σε αυτούς που τους χαλούσαν τη γιορτή, η αστυνομία το απόγευμα του Σαββάτου προέβη σε τεράστια ρίψη δακρυγόνων και χημικών, χρήση πλαστικών σφαιρών και σε δεκάδες συλλήψεις και προσαγωγές με τη γνωστή μέθοδο "σε συλλαμβάνω και σου δίνω δώρο μια τσάντα με μολότοφ ως αποδεικτικό στοιχείο ενοχής". Την Κυριακή, ακόμα, επιτέθηκε απρόκλητα στους διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί στα δικαστήρια για συμπαράσταση στους συλληφθέντες, προκαλώντας μάλιστα και αρκετούς τραυματισμούς. Αυτή τη στιγμή 7 διαδηλωτές είναι φυλακισμένοι ουσιαστικά εξαιτίας της επιλογής τους να βρίσκονται στους δρόμους εκείνες τις ημέρες.

Οι αγωνιστές που συνελήφθησαν εκτός από τα σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια, τα οποία υπέστησαν και κατήγγειλαν (ξυλοδαρμοί, σεξουαλικές παρενοχλήσεις από τους μπάτσους κτλ.), είχαν να αντιμετωπίσουν και τον οχετό των ΜΜΕ, τα οποία μιλούσαν για "βάνδαλους" κι "ανεγκέφαλους" που αξίζουν παραδειγματική τιμωρία. Τα ίδια ΜΜΕ που πριν από μερικές ημέρες μιλούσαν για δυναμικές διαδηλώσεις στο Εβιάν προσπάθησαν με αυτόν τον τρόπο να αφαιρέσουν κάθε πολιτικό και κοινωνικό χαρακτήρα από αυτό το ξέσπασμα αντίστασης που γέμισε τους δρόμους μιας οχυρωμένης και αστυνομοκρατούμενης πόλης.

Όσοι λοιπόν από εμάς συναντηθήκαμε σε αυτές τις δράσεις στη Θεσσαλονίκη θεωρούμε αυτονόητο ότι ο αγώνας μας δεν περιορίζεται σε "επαναστατικά τριήμερα". Ο αγώνας μας συνεχίζεται μέχρι να απελευθερωθούν όλοι οι διαδηλωτές που είναι φυλακισμένοι (στη θέση των οποίων θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας), συνεχίζεται καθημερινά στους χώρους όπου κινούμαστε, στις γειτονιές, στις σχολές, στους χώρους εργασίας, στους δρόμους μέχρι την κοινωνική απελευθέρωση…

*