Περισσότερο από παλιότερα, οι καιροί μας δίνουν τη δυνατότητα μιας οδυνηρής διαύγειας: ο καπιταλιστικός κόσμος είναι ένας κόσμος λεηλασίας. Η "ανάπτυξη" και η Δημοκρατία στο Ιράκ φανέρωσαν τις προϋποθέσεις τους: υπηκόους αναλώσιμους, όσο χρειάζεται, ακόμη και μέχρι το θάνατο. Και μπορεί η πρωτοκοσμική "ειρήνη" να δείχνει απροσχημάτιστα τώρα τα δόντια της, όμως οι ανθρωποβόρες ορέξεις σε καμία στιγμή δεν της έλειψαν. Μέσα και έξω από τα σύνορά της, παντού στον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου, ο πόλεμος ποτέ δεν σταμάτησε.

Πόλεμος είναι η ένδεια στα όρια της λιμοκτονίας που επιφυλάσσουν σε ολόκληρες περιοχές του πλανήτη οι νόμοι των αγορών και των (υπέρ)κρατικών οργανισμών.

Πόλεμος είναι τα "οικονομικά θαύματα" που χτίζονται στην καπιταλιστική περιφέρεια πάνω στην εκμετάλλευση δίχως όρια, ανδρών, γυναικών και παιδιών, στη βίαιη υπαγωγή κάθε πλευράς της ζωής τους στο εμπόρευμα.

Πόλεμος είναι η καπιταλιστική διατίμηση της ζωής που οδηγεί προλετάριους στη φυγή προς τους πρωτοκοσμικούς "παραδείσους", πολλούς στο θάνατο στα σιδερόφραχτα σύνορα, άλλους στον εγκλεισμό σε σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους πιο τυχερούς στην τρομοκρατία του ρατσισμού, την υποταγή σε μικρά και μεγάλα αφεντικά.

Πόλεμος είναι το δουλεμπόριο και η σεξουαλική εκμετάλλευση των μεταναστριών γυναικών.

Πόλεμος είναι τα "εργατικά ατυχήματα", οι ανθρωποθυσίες για χάρη της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας κάθε εθνικής οικονομίας.

Πόλεμος είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος από τις επιταγές της οικονομικής επέκτασης, της συσσώρευσης κεφαλαίου.

Πόλεμος είναι η ισόβια καταδίκη σε οχτάωρα -τουλάχιστον- καταναγκαστικής και επαναλαμβανόμενης δραστηριότητας, στην ταπείνωση της εκτέλεσης εντολών, στη διαχείριση προσβολών από τα αφεντικά και τους λακέδες τους.

Και αυτός ο πόλεμος τώρα κλιμακώνεται. Τα αρπακτικά ερίζουν και αφού η δύναμή τους εξαρτάται από τη λεία τους, ο σφετερισμός της ενέργειας και της ζωής των καταπιεσμένων γίνεται πιο άγριος από ποτέ. Από την υπόθεση κάποιας "ανοικοδόμησης" -δηλ. ασύδοτης κερδοφορίας πάνω σε ερείπια- ως τα σχέδια, στον αναπτυγμένο κόσμο, για δουλειά μέχρι τον τάφο, οι εκμεταλλευτικές μηχανές επιδεικνύουν στον μεταξύ τους ανταγωνισμό την κανιβαλική τους φύση. Παντού στον κόσμο, η "ειρήνη" της μισθωτής σκλαβιάς θυμίζει πόλεμο.

Αυτοί που είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν για να ζήσουν φτιάχνουν αυτόν τον κόσμο, όμως αυτός ο κόσμος δεν τους ανήκει. Αν είναι οι "τυχεροί" του πρώτου κόσμου μπορούν ίσως να αλλάζουν δουλειά ή να ψηφίζουν, δεν παύουν όμως έτσι να είναι εκμεταλλευόμενοι. Τόσο το καλύτερο για τους κυρίαρχους αν μια τέτοια μοίρα περνιέται για αυτονόητη. Τόσο το καλύτερο για τη βαρβαρότητα αν η κάθε είδους πρέζα (του πατριωτισμού, της κατανάλωσης κτλ.) κάνει τόσο καλά τη δουλειά της.

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα που αξίζει να βγαίνει από την ιστορία είναι ότι η βία των σφετεριστών σταματάει μονάχα με την ανταρσία των καταπιεσμένων. Όπως στην εξέγερση του Σικάγο την πρωτομαγιά του 1886, όπως στιγμές-στιγμές ακόμα και σήμερα, οι καταπιεστές πρέπει να νιώσουν ότι στον πόλεμο που διεξάγουν έχουν έναν εχθρό να φοβούνται. Η παγκόσμια επιτάχυνση του θανάτου, η όξυνση της εκμετάλλευσης και της αιχμαλωσίας μάς θέλει συνένοχους και θύματα. Από μια τέτοια τύχη, χίλιες φορές καλύτερα να συγκρουστούμε. Να αναλάβουμε τους κινδύνους της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Να εκτρέψουμε μια απάνθρωπη Ιστορία.

*