Οι πρώτες έφοδοι έγιναν ενάντια στο καραβάνι Pink & Silver, και όχι ενάντια στο Μπλακ Μπλοκ. Τα δύο Μπλοκ ήταν ξεκάθαρα χωρισμένα, δρώντας σε διαφορετικές περιοχές. Η αστυνομία έριξε δακρυγόνα στο ειρηνικό καρναβάλι επειδή έφτασε πολύ κοντά στο δρόμο που θα περνούσαν οι σύνεδροι. (...) Πολλοί από το Pink&Silver έτρεξαν πίσω, στο Μπλακ Μπλοκ που ήταν περισσότερο προετοιμασμένο να αμυνθεί απέναντι στην αστυνομική επίθεση. Αν δεν ήταν η μαχητική αντίσταση που καθυστερούσε την επέλαση της αστυνομίας, τότε το έδαφος που είχαμε θα χανόταν πολύ γρηγορότερα. Αν δεν ήταν η μουσική και η ενέργεια του P&S, αυτός ο χώρος θα ήταν ένα πολύ σκοτεινό μέρος. Όταν τα δύο μπλοκ ενώθηκαν υπό την επίθεση της αστυνομίας, αυτό έδωσε ζωή στο δρόμο και όλοι αρνήθηκαν να τον παραδώσουν αμαχητί.

Ένα "Μαύρο Μπλοκ" δεν είναι το ίδιο όπως οι ταραχές. Στις λεηλασίες και τις οδομαχίες που είδα στους δρόμους της Γενεύης συμμετείχαν περισσότερο παιδιά από την πόλη, ορισμένα δεν κάλυπταν καν τα πρόσωπά τους. Έσπαγαν όποια τζαμαρία έβρισκαν και οργισμένα πετούσαν οτιδήποτε στην αστυνομία (το να πετάς πλαστικά μπουκάλια στις θωρακισμένες ειδικές δυνάμεις δεν έχει και πολύ μεγάλο αντίκτυπο...) Κατά τη γνώμη μου αυτή η λαϊκή οργή είναι η απάντηση στην αλλοτρίωση και τη συντριβή της ζωής και του πνεύματος των ανθρώπων από τη μισθωτή σκλαβιά, την προπαγάνδα των ΜΜΕ και τον καταναλωτισμό. Με το δικό του τρόπο είναι κάτι όμορφο, αλλά δεν είναι το ίδιο με ένα Μαύρο Μπλοκ. Ένα καλά οργανωμένο Μπλακ Μπλοκ (όπως αυτό που ήμασταν την Κυριακή) αποτελείται από αυτόνομες ομάδες φίλων, καλά προετοιμασμένες, που καταλαμβάνουν τους δρόμους, έχοντας κάποια κοινή τακτική αντίληψη για τους λόγους που βρίσκονται εκεί. Για να καταλάβουμε χώρο και να τον υπερασπιστούμε με οδοφράγματα και πέτρες, για να χρησιμοποιήσουμε εκείνες τις φευγαλέες στιγμές που ελέγχουμε κάποιο δρόμο για να καταστρέψουμε την ιδιοκτησία και τα σύμβολα του αηδιαστικού συστήματος που ζούμε. Αυτή η καταστροφή της ιδιοκτησίας ΔΕΝ είναι "τυφλός βανδαλισμός", είναι άκρως πολιτική πράξη και συχνά με πολύ προσεκτικά επιλεγμένους στόχους.

Ο Τζωρτζ Όργουελ είπε κάποτε πως μια κοινωνία στην οποία είναι έγκλημα να σκοτώνεις ένα άτομο, αλλά όχι το να πετάς 10.000 τόνους εκρηκτικών σε μια κατοικημένη περιοχή, τον κάνει ορισμένες φορές να αισθάνεται πως αυτός ο πλανήτης είναι ένα άσυλο φρενοβλαβών που χρησιμοποιούν οι άλλοι πλανήτες. Το ίδιο ακριβώς σκέφτομαι όταν βλέπω το σκάνδαλο που εγείρεται στα ΜΜΕ για μερικές σπασμένες βιτρίνες, όταν ο δυτικός τρόπος ζωής είναι τόσο πολύ βασισμένος στην καταπίεση, τον τρόμο, τη φτώχια και την εκμετάλλευση. Η υστερική καταδίκη της "βίας" του Μπλακ Μπλοκ είναι, για μένα, ελαφρώς παλαβή. Πιστεύω πως αυτή την άποψη μοιράστηκε και ένας πραγματικά αναπάντεχα μεγάλος αριθμός κατοίκων της Λωζάνης που βγήκαν στους δρόμους ή στα μπαλκόνια τους νεύοντας στους μασκοφορομένους του μπλακ μπλοκ και δέχτηκαν με ένα χαμόγελο τα τρόφιμα και τα τσιγάρα που είχαν απελευθερωθεί από τα λεηλατημένα καταστήματα. Οι γονείς και τα παιδιά που βρέθηκαν στο πάρκο να δέχονται τα δακρυγόνα που εκτόξευε αδιάκριτα η αστυνομία τρομοκρατήθηκαν, αλλά όχι από τους ακτιβιστές του Μπλακ Μπλοκ που τους βοήθησαν αν φύγουν από την περιοχή. Ο κόσμος που ήταν στο μαύρο μπλοκ την Κυριακή ενδιαφέρεται, και γι'αυτό είναι στους δρόμους...