(Αναρχικό Δελτίο, νο 23, Iούνης 2003)
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ: ΟΙ ΚΑΛΠΕΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ
Το κλίμα έντασης που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της μέρας στο εργοστάσιο Brukman κλιμακώθηκε τελικά αυτό το βράδυ με βίαια επεισόδια ανάμεσα στην αστυνομία και τους εργαζόμενους. Οι μπάτσοι άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα και σφαίρες από καουτσούκ (και αληθινές), όταν κάποιοι από τους διαδηλωτές έριξαν κάγκελα που βρίσκονταν μπροστά στο εργοστάσιο. Οι διαδηλωτές απάντησαν ρίχνοντας πέτρες και ξύλα. Μερικοί από τους διαδηλωτές ξέφυγαν μπαίνοντας το βράδυ στο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Ψυχολογίας του UBA (Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες). Μπροστά στο πανεπιστήμιο άναψαν φωτιές για να αντιμετωπίσουν τα δακρυγόνα που έριχνε η αστυνομία. Εκείνη τη στιγμή, οι αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονταν στην είσοδο του πανεπιστημίου, αν και αυτό απαγορεύεται από το πανεπιστημιακό άσυλο. Τα επεισόδια κατά τη διάρκεια της κατασταλτικής επιχείρησης πήραν μεγάλη έκταση και οι διαδηλωτές αναποδογύρισαν και πυρπόλησαν ένα όχημα της αστυνομίας. Επιπλέον, έβαλαν φωτιά μπροστά στην οδό Rioj
a. Οι εργαζόμενοι είχαν ανακοινώσει κατά τη διάρκεια της νύχτας μια τελευταία προσέγγιση, όταν η κυβέρνηση διέταξε την αστυνομία να καταλάβει το εργοστάσιο."Εμείς θα πάμε να βρεθούμε με τις μητέρες της Πλατείας του Μάη και σε λαϊκές συνελεύσεις μπροστά στα κάγκελα και αν δεν φύγουν οι μπάτσοι εμείς θα μπούμε στο εργοστάσιο", δήλωσε η Yudy Fernandez, αντιπρόσωπος των εργαζομένων που βρίσκονταν σε διάλογο με την εταιρία.
Από την εφημερίδα Clarin της 21ης Απρίλη 2003
Λίγες μέρες πριν από τις εθνικές εκλογές στην Αργεντινή εξαπολύθηκε ισχυρή κατασταλτική επίθεση από το κράτος. Σκοπός αυτών των εκλογών είναι να αποκαταστήσουν τους θεσμούς που κλονίστηκαν από το κοινωνικό κίνημα που ξέσπασε μετά τις 20 Δεκέμβρη του 2001 και το οποίο συνεχίζει και σήμερα ισχυρό και με διάφορες μορφές.
Για να το κατορθώσουν, ένα από τα βασικά τους μελήματα είναι να διαλύσουν αυτό το κίνημα, πράγμα που μπορεί να γίνει με την καταστολή, για να θεμελιωθούν οι βάσεις της εξουσίας της επόμενης κυβέρνησης. Μέσα από αυτόν τον δρόμο της βίας ανέβηκε ο Duhande, καθώς και οι κυριότεροι υποψήφιοι, οι οποίοι υπόσχονται την "σκληρή γραμμή". Το έχει δηλώσει άλλωστε και ο ίδιος ο υπουργός άμυνας των ΗΠΑ: "οι ΗΠΑ δεν θα έβλεπαν με κακό μάτι την εμφάνιση ενός νέου Fujimori στην Αργεντινή, κάποιου που θα επέβαλε την τάξη και θα ξεμπέρδευε με τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις".
Αυτός που θα μπορούσε να ενσαρκώσει αυτό το μοντέλο είναι ο Carlos Menem, αυτός που υπόσχεται "να επιβάλει την τάξη με σκληρά μέτρα και να τελειώνει με τους εγκληματίες και τους piqueteros" και ο οποίος "δε θα διστάσει ούτε στιγμή να βγάλει τον στρατό στο δρόμο για να επιβάλει την τάξη και τον νόμο".
Μέσα σε αυτό το κλίμα, όπου η βία του κράτους (για να ικανοποιήσει και τις απαιτήσεις του αφεντικού του, του ΔΝΤ) δεν συμβιβάζεται μόνο με την πείνα και την ανεργία, με την άλωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπου κάθε αρχή είναι διαβρωμένη από την ίδια τη μιζέρια, και ο φτωχός δε διστάζει να επιτεθεί στο φτωχό -καθώς "πλούσιος" είναι αυτός που έχει κάθε μέρα να φάει-... μέσα σε αυτό το κλίμα, η κρατική βία παίρνει την μορφή των όπλων και του θανάτου, και οι 'Carlo Giuliani' του τρίτου κόσμου πολλαπλασιάζονται κατά δεκάδες. Η λέξη θάνατος δεν είναι άγνωστη αλλά δεν παύει να πονάει και να μετατρέπεται σε οργή, σε μίσος, σε ανταρσία... Αλλά επίσης και σε αλληλεγγύη, αλληλεγγύη που δεν περιορίζεται στην απλή της διακήρυξη, αλλά αποδεικνύεται και έμπρακτα, όταν ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη του αγώνα και αν αγγίξουν έναν μάς αγγίζουν όλους.
Επομένως, δεν είναι περίεργο όταν ένα εργοστάσιο εγκαταλελειμμένο από τους ιδιοκτήτες του λόγω της οικονομικής κρίσης που καταλαμβάνεται από τους εργάτες και επανατίθεται σε λειτουργία μέσω της αυτοοργάνωσης για περισσότερο από έναν χρόνο, αντιμετωπίζει την κρατική καταστολή. Δεν είναι περίεργο όταν, αντί για τις 100 εργάτριες, 7.000 άτομα συγκεντρώνονται σε αυτόν τον κατειλημμένο χώρο σα να ήταν δικός τους και δε διστάζουν να εκθέσουν τα κορμιά τους μπροστά στις σφαίρες για να υπερασπιστούν αυτή την κατάκτηση. Αυτό το εργοστάσιο υφασμάτων λέγεται Brukman και από τον Δεκέμβρη του 2001 μετατράπηκε σε προμαχώνα της αξιοπρέπειας και σημείο αναφοράς αγώνα, μετά και την αντίσταση σε 3 απόπειρες εκκένωσης -η τελευταία στις 18 Απριλίου που κατέληξε σε βίαια επεισόδια 4 μέρες μετά, κατά τη διάρκεια της προσπάθειας επανακατάληψής του από τους εργάτες. Προηγήθηκε η εκκένωση του εργοστασίου τροφίμων Sasestru, το οποίο παρέμενε κλειστό 19 χρόνια και, όταν οι κάποτε εργαζόμενοι σ' αυτό το έβαλαν ξανά σε λειτουργία, έφτασαν 700 αστυνομικοί για να τους βγάλουν, ρίχνοντας πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα. Λίγο αργότερα, ήρθε η σειρά του MTD (Κίνημα Ανέργων Εργατών) του San Telmo, οι οποίοι είχαν καταλάβει ένα σπίτι στη γειτονιά, το Padelai, ένα συγκρότημα κατοικιών, όπου για χρόνια έμεναν δεκάδες οικογένειες και η καταστολή άφησε 10 τραυματισμένους και 50 συλληφθέντες. Και μετά, η κρατική επίθεση στην Banco Mayo, που καταλήφθηκε από τη συνέλευση γειτονιάς της Lezama (στα νότια του Μπουένος Άιρες) και όπου πραγματοποιούνταν διάφορες πολιτι(στι)κές δραστηριότητες και λειτουργούσε
ακόμη το Indymedia Αργεντινής. Σε αυτές τις εκκενώσεις προστίθενται οι συλλήψεις, οι εκφοβισμοί, οι απειλές και τα βασανιστήρια μελών των συνελεύσεων γειτονιάς, των piqueteros και άλλων αγωνιστών. Αλλά η αλληλεγγύη δεν μένει πίσω κι έτσι με δυναμικές κινητοποιήσεις αποτράπηκε η εκκένωση του Zanon, του εργοστασίου κεραμοποιίας που καταλήφθηκε και λειτουργεί από τους εργάτες εδώ και δυο χρόνια, στο νότο της Αργεντινής. Και στο Rosario, καταλήφθηκαν τα πανεπιστήμια Ανθρωπίνων Σπουδών σε συμπαράσταση στο Brukman και της Νομικής σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σύλληψη της κοινωνικής αγωνίστριας Suzana Abalo.Οι λαϊκές κινητοποιήσεις αποδεικνύουν πως η κυβέρνηση δεν έχει καταφέρει ακόμη να διασπάσει και να απομονώσει τα κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται και πως δε θα είναι εύκολο να το κατορθώσει. Η λογική του διαίρει και βασίλευε δεν μπορεί να κυριαρχήσει. Δεν έχουν καταφέρει να τους διαιρέσουν και πολύ λιγότερο, να βασιλέψουν.
ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ AΓΩΝΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ
Στις 15/5 πραγματοποιήθηκε στο Πολυτεχνείο εκδήλωση για την Αργεντινή και στις 18/5, 50 άτομα συγκεντρώθηκαν έξω από την αργεντίνικη πρεσβεία.