Για άλλη μια φορά βιώνουμε έναν πόλεμο, που κήρυξαν οι παγκόσμιοι κυρίαρχοι, ενάντια σε ένα καθεστώς που την συγκεκριμένη χρονική στιγμή αποτελεί τροχοπέδη στα σχέδια τους. και αναφερόμαστε στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, γιατί στο παρελθόν το ίδιο καθεστώς, με την ίδια ακριβώς εξουσιαστική έκφραση, υπήρξε φύλακας των συμφερόντων τους στην περιοχή -την περίοδο που η ισλαμική “επανάσταση” του Χομεϊνί θεωρούνταν η σημαντικότερη απειλή για τις ΗΠΑ- απολαμβάνοντας τη διακριτική, αλλά καθολική βοήθειά τους (στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη).

Η πολύ πρόσφατη ιστορία μας δίνει ένα ακόμα τρανταχτό παράδειγμα αυτής της πολιτικής. Στο Αφγανιστάν, που οι κάποτε σύμμαχοι των ΗΠΑ Ταλιμπάν, μετατράπηκαν σε εχθρό τους, πέρυσι στον πόλεμο ενάντια στην “τρομοκρατία”, όταν η ισλαμική κυβέρνηση έπαψε να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Αυτό που έχει σημασία, πέρα από κάθε πολιτική ανάλυση, είναι ότι το κόστος αυτής της εξουσιαστικής πρακτικής μετριέται σε ανθρώπινες ζωές. Ο Ιρακινός λαός, ο οποίος μέχρι τώρα υφίστατο την καταπίεση ενός στυγνού δικτάτορα, ζει μια νέα σφαγή την οποία τελείως ξεδιάντροπα αποκαλούν “επιχείρηση απελευθέρωσης”.

Στον αντίποδα αυτού του πολέμου, σε ολόκληρο τον πλανήτη, πραγματοποιούνται αντιπολεμικές διαδηλώσεις και συλλαλητήρια. Το “παράδοξο” όμως είναι ότι ακόμα και κυβερνήσεις-σύμμαχοι των Αγγλοαμερικάνων στέκονται “ενάντια” στον πόλεμο. Φυσικά η στάση τους αυτή δεν διέπεται από κάποια ανθρωπιστική ευαισθησία. Και πάλι τα συμφέροντα των εξουσιαστών συγκρούονται, αφού φαίνεται ότι η πίτα δεν έχει μοιραστεί όπως θα το επιθυμούσαν όλες οι “συμμαχικές” κυβερνήσεις και ίσως αυτή τους η στάση να αποτελεί ένα μέσο πίεσης για αλλαγή των συσχετισμών. Όταν αυτό επιτευχθεί, είναι πολύ πιθανό να δούμε στροφή 180 μοιρών στη στάση τους και πλήρη στήριξη, από μέρους τους, στις πολεμικές επιχειρήσεις.

Ποια είναι όμως αυτή η “πίτα” που έφερε σε σύγκρουση τις δυτικές δυνάμεις; Μέχρι σήμερα, το μοναδικό οικονομικό ενδιαφέρον της δύσης στη Μέση Ανατολή ήταν το πετρέλαιο. Τα δεδομένα έχουν όμως αλλάξει. Το παγκόσμιο κεφάλαιο, αντιλαμβανόμενο τον κορεσμό των επενδύσεων στις αγορές της Ευρώπης και της Αμερικής, στρέφει το ενδιαφέρον του και σε άλλες γεωγραφικές περιοχές. Στα σχέδια αυτά συμπεριλαμβάνονται και οι χώρες της Μέσης Ανατολής. Οι επιδιώξείς τους αυτές, όπως άλλωστε είναι αναμενόμενο, δεν βρίσκουν παντού πρόσφορο έδαφος με αποτέλεσμα τη χρήση στρατιωτικών μέσων για την επιβολή τους.

Είναι τελείως ξεκάθαρο ότι η ύπαρξη και μόνο του κεφαλαίου καθιστά τη σύγκρουση αναπόφευκτη. Συνεπώς είναι τουλάχιστον αστείο να ζητάμε από τους κυριάρχους να σταματήσουν τον πόλεμο, ο οποίος στην ουσία αποτελεί την ίδια τους την υπόσταση.

Ο αντίλογος σ’ αυτούς τους πολέμους δεν είναι η ειρήνη τους, η οποία είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Η ειρήνη τους είναι μια ειρήνη αστυνομικών δολοφονιών, εργατικών ατυχημάτων, λευκών κελιών, βίαιης καταστολής κοινωνικών αγώνων… είναι μια ειρήνη οικονομικής ανασφάλειας, κοινωνικών αντιθέσεων, ανεργίας, ρατσισμού…

*