Από τις 10 το πρωί του Σαββάτου 15/3, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές από όλη την Κρήτη και πολλές πόλεις όλης της χώρας άρχισαν να συγκεντρώνονται στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς των Χανίων, όπου καλούσε η ‘Πρωτοβουλία Κρήτης ενάντια στον Πόλεμο και την Κοινωνική τους Ειρήνη’. Εκεί υπήρχε από νωρίς μικροφωνική με μουσική, είχαν αναρτηθεί πανό και μοιράζονταν προκηρύξεις και έντυπα. Γύρω στις δωδεκάμιση, οι 400 περίπου συγκεντρωμένοι, σε ένα κομβόι από μηχανές, αυτοκίνητα και λεωφορεία, με συνθήματα και μαυροκόκκινες σημαίες στα χέρια, ξεκίνησαν για τον αποκλεισμό της ναυτικής βάσης των ΗΠΑ στο Μαράθι της Σούδας.

Με τη συνοδεία δύο περιπολικών, δύο ζητάδων και ενός ελικοπτέρου της αστυνομίας που πετούσε πάνω από το κομβόι, φτάσαμε, υπό βροχή, έξω από το χωριό Στέρνες, 10 χλμ. από τα Χανιά. Λίγες εκατοντάδες μέτρα απ’ αυτό το σημείο, που απέχει άλλα 3χλμ. από τη βάση, συγκλίνουν τέσσερις δρόμοι που ξεκινούν από αντίστοιχες πύλες της. Έτσι, επιλέχθηκε ως η καταλληλότερη περιοχή για να στηθεί το μπλόκο, αφού μ’ αυτό τον τρόπο θα γινόταν απαγορευτική η οποιαδήποτε μεταφορά πολεμικού υλικού προς και από τις τέσσερις εισόδους/εξόδους της βάσης, πράγμα που αποτελούσε και τον στόχο της Πρωτοβουλίας Κρήτης. Το σημείο του αποκλεισμού βρισκόταν πάνω στην κεντρική οδική αρτηρία που χρησιμοποιείται για πρόσβαση στη βάση, υπήρχε ωστόσο στην αντίθετη κατεύθυνση και ένας δεύτερος δρόμος που ξεκινούσε από μια πέμπτη πύλη της, σε απόσταση 3χλμ από τις Στέρνες, και ο οποίος δεν αποκλείστηκε, καθώς κάτι τέτοιο θα απαιτούσε να χωριστούν οι συγκεντρωμένοι σε δύο διαφορετικές ομάδες.

Από την πρώτη στιγμή της άφιξής μας στο σημείο που θα στηνόταν το μπλόκο, αυτοκίνητα τοποθετήθηκαν κάθετα στο οδόστρωμα, αγροτικά φορτηγά ξεφόρτωσαν ξύλα για να αναφτούν φωτιές και άρχισε το στήσιμο αντίσκηνων και πρόχειρων κατασκευών με νάυλον για να προστατευτούμε από την καταρρακτώδη βροχή. Στο μήκος του δρόμου τοποθετήθηκαν αρκετά πανό, όπως ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ με υπογραφή της Πρωτοβουλίας Κρήτης, ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ-ΚΡΑΤΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ, ΚΑΤΩ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΤΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ κ.α. Από το μπλόκο περνούσαν αυτοκίνητα ντόπιων και δίνονταν προκηρύξεις. Όσον αφορά τις αστυνομικές δυνάμεις, μάθαμε ότι πολλές κλούβες είχαν καταφτάσει από νωρίς ή και την προηγούμενη μέρα στη ναυτική βάση, όπως και στην αεροπορική.

Το βράδυ υπήρξε αναταραχή, καθώς έγινε γνωστό πως υπήρχε μεγάλη κίνηση εξοδούχων πεζοναυτών από το δρόμο που δεν είχαμε αποκλείσει και εκφράστηκε η διάθεση να επιχειρηθεί η κίνηση ενός αριθμού από εμάς προς εκείνο το σημείο. Παρόλα αυτά, δεν υπήρξε στη σύντομη συνέλευση που έγινε κάποια διεξοδική κατάληξη, αφού είχε ήδη χαθεί η ευκαιρία να συζητηθεί κάτι τέτοιο στην προηγούμενη συνέλευση όπου υπήρχε άνεση χρόνου, ήταν πλέον αργά και αρκετός κόσμος εξαντλημένος από τη βροχή, και δεν υπήρχε αποφασιστική θέληση για κάτι τέτοιο από ντόπιους συντρόφους, η συνδρομή των οποίων ήταν αναγκαία. Έτσι, η συνέλευση μετατέθηκε για την επόμενη μέρα.

Νωρίς το πρωί, άλλα δύο αυτοκίνητα επιχείρησαν να περάσουν από το σημείο του αποκλεισμού: ένα βαν με αμερικανούς στρατιώτες και ένα ΙΧ με έλληνα στρατιωτικό. Και τα δύο απωθήθηκαν. Στην περίπτωση του βαν έπεσαν και ορισμένες πέτρες για να αναγκαστεί ο οδηγός του να υποχωρήσει κάνοντας όπισθεν, αφού αρχικά δεν πειθόταν...

Η νέα συνέλευση ξεκίνησε πάνω στο δρόμο, με το δεδομένο ότι στις 12 θα άρχιζαν να καταφτάνουν τα αυτοκίνητα και τα λεωφορεία της μηχανοκίνητης πορείας που είχαν καλέσει το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ, το ΝΑΡ, αριστεροί φοιτητικοί σύλλογοι και φορείς της Κρήτης. Εδώ πρέπει να πούμε ότι πέρα από την πάγια αντιπαράθεση των αναρχικών με τις καθεστωτικές αντιπολιτευτικές δυνάμεις σε σχέση με τον “αντιπολεμικό” και “φιλειρηνιστικό” λόγο που εκφράζουν οι δεύτερες με πατριωτικές αντιαμερικάνικες αποχρώσεις, με την προώθηση της απάθειας απέναντι στην εξουσία των ντόπιων αφεντικών και τα ρεφορμιστικά προτάγματα της κοινωνικής ειρήνευσης, είχε δημιουργηθεί και ένα επιπλέον κλίμα πόλωσης, καθώς αυτή η πορεία της 16ης Μάρτη είχε καλεστεί από τα κόμματα κατόπιν του καλέσματος των αναρχικών και είχε σαν στόχο την αποδυνάμωση και την πολιτική περιθωριοποίηση του αποκλεισμού. Πράγμα που εκδηλωνόταν τον τελευταίο καιρό στην Κρήτη με αλλεπάλληλα καπελώματα των αναρχικών αφισών αλλά και με τη διάχυση σύγχυσης και κινδυνολογίας στον ντόπιο πληθυσμό και τους φοιτητές.

Παρόλα αυτά, υπήρξε σ’ αυτή την πρωινή συνέλευση ένας αριθμός συντρόφων που, θεωρώντας επιτυχή τον αποκλεισμό και εκτιμώντας ως ικανό τον αριθμό μας, πρότεινε, όπως είχε γίνει και από άλλους συντρόφους την προηγούμενη μέρα, να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω από τον αρχικό στόχο και ένα μέρος από εμάς να κατευθυνθεί προς τη βάση. Είχε ήδη γίνει ορατό πως οι κατασταλτικές δυνάμεις δεν είχαν σαν προτεραιότητα την διάλυση του μπλόκου μας, εξαιτίας και του κόστους που θα είχε μια τέτοια κίνηση στο προσποιητά ουδέτερο έως “αντιπολεμικό” προφίλ του ελληνικού κράτους, και το ζήτημα που τιθόταν στην ουσία ήταν αν από τη μεριά μας θα επιθυμούσαμε να προκαλέσουμε και να αποκαλύψουμε ακόμα περισσότερο την υποκρισία των ντόπιων εξουσιαστών-συνένοχων στη δολοφονική πολεμική μηχανή των ΗΠΑ. Στη ρίζα αυτής της πρότασης βρισκόταν επίσης η εκτίμηση πως είχε ήδη κατοχυρωθεί η αυτόνομη πολιτική παρουσία μας και είχε προωθηθεί το πρόταγμα του αποκλεισμού -το οποίο οι ντόπιοι σύντροφοι επιθυμούσαν να καλλιεργηθεί στην τοπική κοινωνία όσον αφορά και το μέλλον όπου προβλέπεται άμεσα το ξέσπασμα των πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον του Ιράκ- κι έτσι ήταν ανυπόστατοι οι προβληματισμοί για το αν θα ήταν διακριτή η παρουσία μας σε μια πορεία την οποία δεν είχαμε καλέσει εμείς αλλά άλλοι.

Έπαιξε επίσης ρόλο το ότι, κατά τη γνώμη συντρόφων που πρότειναν να πάμε στη βάση, υπήρχε μια δυναμική, ένα κλίμα που είχε δημιουργηθεί στον τοπικό πληθυσμό και που ήταν πιθανό να εκφραστεί μέσα απ’ αυτή την πορεία, κλίμα το οποίο οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην προπαγάνδα που είχαν κάνει οι αναρχικοί σύντροφοι γι’ αυτό το διήμερο, και έτσι μια δική μας δυναμική παρουσία στη βάση, μαζί με τον κόσμο που θα ερχόταν, θα αποτελούσε συνέχεια και προέκταση της μέχρι τότε παραμονής μας στο δρόμο.

Δυστυχώς, στους περισσότερους συντρόφους δεν υπήρξε βεβαιότητα για μια τέτοια κίνηση, κυριάρχησε μια αμυντική αντίληψη του αποκλεισμού, σύμφωνα με την οποία η ως τότε κίνησή μας δεν έπρεπε να διακυβευτεί με το να ρισκάρουμε κάτι παραπάνω, σε αντίθεση με εκείνους τους συντρόφους που πίστευαν πως ο ίδιος ο αποκλεισμός είχε δημιουργήσει επιθετικές προϋποθέσεις που υπερέβαιναν και τον κόσμο που βρισκόταν στο μπλόκο. Επίσης, υποτιμήθηκε η συμμετοχή διαδηλωτών πέρα από τους αυτο-κατασταλμένους κομματικούς ακολουθητές και τους θιασώτες των θεαματικών ψευτοαντιπαραθέσεων, και σίγουρα υποτιμήθηκε ως στόχος μια παρέμβαση έξω από την καίρια για τον επικείμενο πόλεμο ναυτική βάση των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο, ενόψει ακριβώς του ξεσπάσματός του.

Υπήρξε λοιπόν αδυναμία στο να ελιχθούμε εκτιμώντας τις συνθήκες που διαμορφώνονταν, η οποία καλύφθηκε με την επιλογή της σταθερότητας στον αρχικό στόχο, ως μέσο που θα κατοχύρωνε το διακριτό της παρουσίας μας. Επιπλέον, σύντροφοι προέκριναν πως η διάθεση ουσιαστικής ρήξης/διαχωρισμού από τη ρεφορμιστική αριστερά θα εξυπηρετούταν καλύτερα μέσω της μη συμμετοχής στην πορεία που είχαν καλέσει, και όχι μέσω μιας δικής μας κίνησης προς τη βάση.

Έτσι, προς απογοήτευση αρκετών συντρόφων, αποφασίστηκε και πάλι να παραμείνουμε στο ίδιο σημείο, να φωνάζουμε συνθήματα και να μοιράζουμε προκηρύξεις στους διαδηλωτές που θα κατευθύνονταν προς τη βάση και να κόψουμε την πρόσβαση σε αστυνομικές δυνάμεις και δημοσιογράφους (με κάμερες) που θα τους συνόδευαν.

Πραγματικά, γύρω στις 12.30 άρχισαν να φτάνουν τα πρώτα αυτοκίνητα και λεωφορεία με διαδηλωτές, τα οποία περνούσαν ανάμεσα από τους αναρχικούς που φώναζαν συνθήματα όπως “Έξω οι βάσεις από την Κρήτη-Έξω οι βάσεις απ’ όλο τον πλανήτη”, “Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών-πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών”, “Απ’ την Αργεντινή ως την Παλαιστίνη η εξέγερση είναι δίκαιη όπου και να γίνει”, “Σ’ Ελλάδα, Τουρκία, Αλβανία ο εχθρός είναι στις τράπεζες και τα υπουργεία”, “Εργατικά ατυχήματα και σφαίρες στο ψαχνό-τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ”, “Στις βάσεις είναι οι τρομοκράτες-τα ντόπια αφεντικά τούς κάνουνε τις πλάτες”, “Φέρτε τα πετρέλαια των Ιρακινών να κάψουμε τις βάσεις των Αμερικανών”, “Θάνατος στ’ αφεντικά δεξιά και αριστερά” και άλλα πολλά όπως “Αυτός-αυτός είναι αποκλεισμός και όχι των κομμάτων ο τουρισμός”, “Το αριστερό μου αφεντικό πατίνι μ’ έχει κάνει και ύστερα μου λέει πως φταιν οι Αμερικάνοι”, “ΚΚΕ το κόμμα του χαφιέ”, “Το Πόρτο Αλέγκρε είναι μια πατάτα, εμπρός στο δρόμο του σύντροφου Ζαπάτα!” κλπ...

Τελικά, έξω από μια εκ των εισόδων της βάσης συγκεντρώθηκαν σε πορεία περίπου 3-4.000 άτομα. [Η περιγραφή των γεγονότων από αυτό το σημείο και μετά είναι ελλιπής και υποκειμενική, με βάση τη στιγμή που φτάσαμε εκεί και τη θέση απ’όπου τα παρακολουθήσαμε]. Όταν οι μπροστινές αλυσίδες των διαδηλωτών έπεσαν πάνω στις πρώτες αλυσίδες καπελάκηδων, οι δεύτεροι υποχώρησαν κακήν κακώς και στη θέση τους βγήκαν μπροστά διμοιρίες ΜΑΤ και ΥΜΕΤ που άρχισαν αμέσως να ξυλοκοπούν τον κόσμο κα να κάνουν εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων.

Ήταν αξιοσημείωτο πως ο κόσμος που παρέμενε εκεί, εξοργισμένος από την αστυνομική βία που ξεσπούσε ενάντια στους διαδηλωτές που βρίσκονταν κάτω από το ύψωμα, ήταν από ένα ευρύ κοινωνικό και ηλικιακό φάσμα: πολλοί νεαροί, ηλικιωμένοι με μαγκούρες στα χέρια, γιαγιάδες, παιδάκια, ανάμεσα σε αριστερούς και αναρχικούς, ντόπιοι, άνθρωποι που είχαν ταξιδέψει μέχρι εκεί από άλλες πόλεις κλπ... Το γεγονός ήταν πάντως πως πέρα από το ποιος είχε καλέσει αυτή την πορεία, και τους λόγους για τους οποίους επιδίωξε “για την τιμή των όπλων” μια συμβολική αντιπαράθεση με την αστυνομία, το έδαφος ήταν πρόσφορο για την έκφραση μιας δυναμικής κοινωνικής διαμαρτυρίας και σε ένα βαθμό μιας συγκεκριμένης επιθετικότητας.

Η πορεία που είχε βρεθεί κατά μέτωπο μπροστά στα ΜΑΤ μετρούσε ήδη κάποιους τραυματίες από χτυπήματα με γκλομπ και από τα δακρυγόνα, παρόλα αυτά αν και ο κόσμος της υποχωρούσε σταδιακά κάτω από αυτή την πίεση, πρέπει να υπήρξε κι εκεί πετροπόλεμος, ενώ εξαιτίας του όγκου της, μέχρι να φτάσει στα πούλμαν και τα αυτοκίνητα έκανε περισσότερο από 1 ώρα πριν διαλυθεί. Όλο αυτό το διάστημα λοιπόν συνεχιζόταν και ο πετροπόλεμος από τον κόσμο που βρισκόταν στους λόφους. Η τελική αποχώρηση έγινε με το ΚΚΕ ωρυόμενο να καλεί τον κόσμο του να επιστρέψει στα Χανιά, και ενώ τα ΜΑΤ, έχοντας απωθήσει την πορεία, επιχειρούσαν πλέον να κινηθούν προς το ύψωμα από τον πλαϊνό δρόμο και είχαν ήδη αναγκάσει τους επιτιθέμενους από το λόφο να ανέβουν σε ψηλότερο σημείο του εξαιτίας των δεκάδων δακρυγόνων που είχαν αρχίσει πια να φτάνουν στον κόσμο...

Τελειώνοντας με την περιγραφή των γεγονότων κάπου εδώ, να πούμε ότι μετά την αποχώρησή τους από τη βάση, οι διαδηλωτές πέρασαν και πάλι μπροστά από το μπλοκ των αναρχικών, ορισμένοι μάλιστα κάθισαν στο σημείο του αποκλεισμού όπου υπήρχε καφές και κάποια ποτά. Ο αποκλεισμός ολοκληρώθηκε λίγο πριν τις 6 το απόγευμα, ύστερα από σύντομη συνέλευση, και οι σύντροφοι επέστρεψαν στην πόλη των Χανίων.

Τέλος, η κριτική τοποθέτηση που γίνεται μέσα απ’αυτό το κείμενο-καταγραφή του αποκλεισμού και των επεισοδίων στη βάση, έχει το χαρακτήρα μιας αποτίμησης στην προοπτική του να γίνουμε πιο καίριοι, εύστοχοι, αποφασιστικοί και αποτελεσματικοί στη δράση μας. Εκφράζει επίσης την πρόθεσή μας να τονίσουμε πως η δημιουργία αυτόνομων εγχειρημάτων αντίστασης, όπως και η κοινωνική παρέμβασή μας, αποτελεί ζήτημα που μας αφορά όλους, και πως ο δρόμος για αυτό περνάει μέσα από την ανταλλαγή εκτιμήσεων και αντιλήψεων, πολλές φορές ακόμα και μέσα από τη σύγκρουση διαφορετικών προτεραιοτήτων και επιλογών, διαδικασίες στις οποίες εκτός των άλλων είναι απαραίτητη και η εμπιστοσύνη, η ειλικρίνεια, η αμοιβαία συντροφικότητα και η αλληλεγγύη μεταξύ των συντρόφων και των συντροφισσών που θέτουν τέτοιους στόχους.