Κόρινθος, 3 Απρίλη 2003. Στο εργοστάσιο της επιχείρησης ΣΩΛΗΝΟΥΡΓΕΙΑ Α.Ε. εκρήγνυνται φιάλες ασετιλίνης και οξυγόνου με συνέπεια τον θάνατο έξι εργατών και τον τραυματισμό άλλων τριών. Έξι εργάτες δεν γύρισαν στα σπίτια τους μετά τη δουλειά. Έξι εργάτες έχασαν τη ζωή τους γιατί ο καπιταλισμός τούς καταδίκασε σε θάνατο. Έξι εργάτες ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ.

Η εργασία εμπεριέχει εκείνα τα θανατηφόρα ρίσκα τα οποία ο εργάτης, κάτω από το εκβιαστικό δίλημμα της διακινδύνευσης της σωματικής του ακεραιότητας ή της απόλυσης, με συνέπεια την εξαθλίωσή του, πρέπει να πάρει. Ο όρος "εργατικό ατύχημα" είναι η απόλυτη συγκάλυψη, από μεριάς των αφεντικών, μιας δολοφονίας που οι ίδιοι έχουν διαπράξει.

Στην ιστορική συγκυρία που διανύουμε, με τη στρατιωτική επίθεση στο Ιράκ, θα πρέπει να δούμε πως ο ίδιος πόλεμος που διεξάγεται εκεί, ενυπάρχει κι εδώ. Στο εργοστάσιο Σωληνουργεία Α.Ε., στα εκατοντάδες εργοστάσια ανά την ελλάδα, στα εργοτάξια των "μεγάλων έργων", στις οικοδομές, στα καράβια και τα ναυπηγεία... Και δεν είναι άλλος από τον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο. Από τη μια μεριά τ' αφεντικά και απ' την άλλη οι καταπιεσμένοι. Από τη μια μεριά αυτοί που σπέρνουν το θάνατο στο Ιράκ για να εξαπλώσουν την κυριαρχία τους και να επιβάλουν τον έλεγχο σ' ολόκληρο τον πλανήτη, αυτοί που καταναγκάζουν ανθρώπους να δουλεύουν σαν σκλάβοι με αντίτιμο την επιβίωση, αυτοί που καταστέλλουν κάθε εγχείρημα που αμφισβητεί το σύστημα, και από την άλλη μεριά οι κολασμένοι της γης, αυτοί που δυσανασχετούν και εξοργίζονται μέσα στις ασφυκτικές συνθήκες καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Η δολοφονία των έξι εργατών στην Κόρινθο είναι μία μόνο από τις καθημερινές πράξεις του κοινωνικού-ταξικού πολέμου, το αποτέλεσμα της λυσσαλέας επίθεσης των αφεντικών.

Όσο για τα κροκοδείλια δάκρυα των δημοσιογράφων, των εργατοπατέρων, των πολιτικών αφεντικών του ελληνικού κράτους, θα πρέπει να ανατρέξει κανείς στον λόγο και στις πράξεις τους απέναντι σε γεγονότα όπως άγριες απεργίες ή συγκρούσεις εργατών με τις δυνάμεις καταστολής. Όλοι αυτοί οι "υπερασπιστές" των εργαζομένων που τώρα, δήθεν, αγανακτούν για το θάνατο των έξι εργατών στην Κόρινθο είναι οι ίδιοι που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να συμπράξουν σε αυτόν. Γιατί ούτε τα πρόστιμα ούτε οι καταγγελίες για ελλιπή μέτρα ασφαλείας ούτε οι μελέτες και οι στατιστικές δεν μπορούν να αποτρέψουν τους θανάτους και τους τραυματισμούς στους χώρους εργασίας. Γιατί όσοι, διαμεσολαβώντας τους εργαζόμενους, συνδιαλέγονται με τ' αφεντικά ζητώντας δήθεν τη βελτίωση των συνθηκών δουλειάς, όσοι προωθούν τη μισθωτή σκλαβιά ως δικαίωμα, συμπορεύονται με το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης που γεννά το θάνατο.

Πέρα λοιπόν από κάθε είδους διαμεσολαβητές ανάμεσα στ' αφεντικά και τους προλετάριους, το μόνο "εργασιακό δικαίωμα" για εμάς είναι αυτό του αυτοοργανωμένου αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την καταστροφή του κράτους και των θεσμών του που επιβάλουν και προωθούν την εργασία ως "κοινωνικό αγαθό". Για εμάς τους προλετάριους, η απάντηση στη δολοφονία των έξι αδελφών μας, αλλά και των χιλιάδων άλλων στην επικράτεια του ελληνικού κράτους, είναι μια: η όξυνση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου, η αντεπίθεση στ' αφεντικά μέσα στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους....