(Αναρχικό Δελτίο, νο 2
2, Απρίλης 2003)προκήρυξη της Συνέλευσης Αναρχικών για την πορεία της 15ης Μάρτη
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ακόμα μια άτυπη σύνοδος υπουργών της ΕΕ λαμβάνει χώρα στις 15-16 Μάρτη στην Αθήνα. Οι υπουργοί Άμυνας κι Ασφάλειας καλούνται να επικυρώσουν αποφάσεις και να χαράξουν κατευθύνσεις όσον αφορά τα εξοπλιστικά συστήματα, την προώθηση του ενιαίου αμυντικού δόγματος, την προώθηση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής, την προσπάθεια πραγμάτωσης του Ευρωστρατού, τη συνέχιση της "αντι"-τρομοκρατικής τους πολιτικής κι εκστρατείας με διακριτή στόχευση τον "εσωτερικό εχθρό". Η απόπειρα κοινής γραμμής και η προσπάθεια ενοποίησης των κυρίαρχων σε μια σειρά από ζητήματα, με δεδομένο τον ανταγωνισμό στο εσωτερικό τους, είναι αδιαμφισβήτητες. Έχουν εκφραστεί άλλωστε με αυτό τον τρόπο και παλαιότερα (πχ. πολεμικές επιχειρήσεις σε Γιουγκοσλαβία κι Αφγανιστάν) αλλά και στη βάση μιας κοινής αντιμετώπισης μελλοντικών κρίσεων σε πολιτικό-οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Είναι λοιπόν σαφές ότι ο επικείμενος σταθμός του περιφερόμενου θιάσου των εξουσιαστών (γεγονός σημαντικό ούτως ή άλλως λόγω της φύσης και της θεματολογίας του που έχει να κάνει με την "άμυνα" και την "ασφάλεια" των ευρωπαϊκών κρατών) "συναντά" χρονικά και τον προδιαγραφόμενο πόλεμο στο Ιράκ. Ωστόσο, δεν υπάρχει ενιαίος λόγος των Ευρωπαίων αφεντικών, αλλά επιμέρους συγκλίνουσες απόψεις, με συγκεκριμένες "διαφοροποιήσεις" πάντα στο πεδίο των ενδοκυριαρχικών διαβουλεύσεων. Κάποια κράτη της ΕΕ έχουν ταχθεί ανοιχτά στο πλευρό των ΗΠΑ οι οποίες πρωτοστατούν για τη στρατιωτική επέμβαση, ενώ κάποια άλλα "επιφυλάσσονται", για λόγους τακτικής και διασφάλισης των συμφερόντων τους, και προκρίνουν την πρότερη απόφαση-νομιμοποίηση της χρήσης στρατιωτικής βίας από
τον ΟΗΕ.Βέβαια, όπως και να εκτυλίσσονται τα ενδοκυριαρχικά παζαρέματα κινούνται με βάση τον ίδιο παρανομαστή κινήτρων. Το Γερμανικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό κράτος επιδιώκουν τη συνέχιση της παρούσας κατάστασης στο Ιράκ, προωθώντας έτσι τα συμφέροντά τους καθώς ελέγχουν με τις εταιρίες τους κάποιο "κομμάτι της πίτας" των πετρελαίων. Την ίδια στιγμή το Αμερικάνικο κράτος με συμμάχους το Αγγλικό, Ισπανικό, Ιταλικό κτλ. επιδιώκουν τον οικονομικό και στρατηγικό έλεγχο της περιοχής μέσω του πολέμου. Ο ρόλος δε του Ελληνικού κράτους προσδιορίζεται από την αποστολή δυο πολεμικών πλοίων στον Περσικό Κόλπο και τη λειτουργία της βάσης στη Σούδα ως ενός σημαντικού παράγοντα της επικείμενης επίθεσης.
Η παγκόσμια κυριαρχία επιτίθεται. Είτε με τους οργανισμούς που έχει κατασκευάσει (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ κτλ.) για τον "έλεγχο" των αγορών και των οικονομιών του κόσμου (χαρακτηριστικό παράδειγμα η δυσμενής κατάσταση τω χωρών της Λατινικής Αμερικής), είτε με στρατιωτικά μέσα (όπως αυτά που προωθεί εδώ και καιρό στον
Περσικό Κόλπο με την ανάπτυξη δυνάμεων εκεί).Στο πεδίο της προπαγάνδας οι εξουσιαστές επαναφέρουν και υποστηρίζουν θερμά το ιδεολόγημα της ασφάλειας προτάσσοντας ξανά το ψευδοδίλλημα: "ή με τη δημοκρατία (με ό,τι αντιπροσωπεύει το Δυτικό εξουσιαστικό μοντέλο) ή με την τρομοκρατία". Αυτή τη φορά τρομοκράτη βαπτίζουν το Ιράκ ως υποτιθέμενο κίνδυνο για την παγκόσμια ασφάλεια. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι Ιρακινοί πλήττονται εδώ και 12 χρόνια από εμπάργκο, τα θύματα του οποίου είναι εκατοντάδες χιλιάδες.
Το Ιράκ βρίσκεται σε μια πολυσήμαντη γεωγραφική-στρατηγική θέση, είναι ένα "κρίσιμο" σημείο το οποίο δεν ελέγχεται απόλυτα από την παγκόσμια κυριαρχία. Αυτό το γεγονός από μόνο του είναι ικανό να κινήσει εναντίον του τα παγκόσμια αφεντικά και τους στρατηλάτες τους. Ο στρατιωτικός έλεγχος του Ιράκ σε πρώτο στάδιο και μια ελεγχόμενη από την κυριαρχία ηγεσία στη συνέχεια, θα εξασφαλίσει το σημαντικότερο αγαθό για τις Δυτικές οικονομίες, το πετρέλαιο, του οποίου οι πηγές άντλησης παγκόσμια περιορίζονται την ίδια στιγμή που στο Ιράκ παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτες.
Παράλληλα, η προαναφερθείσα γεωστρατηγική σημασία του Ιράκ ενισχύεται από την εγγύτητά του στο σημαντικότερο ίσως σύμμαχο των ΗΠΑ, το Ισραήλ, με δεδομένες τις επιδιώξεις και των δυο κρατών στη Μ. Ανατολή, όπως έχουν άλλωστε εκφραστεί με την εισβολή των Ισραηλινών στην Παλαιστίνη.
Επομένως το Ιράκ συγκεντρώνει την επιθετικότητα της παγκόσμιας κυριαρχίας για τους οικονομικούς σκοπούς -έλεγχος πετρελαίου στην παγκόσμια αγορά- αλλά και για τη στρατηγική του θέση σε ένα γεωγραφικό κομμάτι με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Η επίθεση των κυρίαρχων είναι δεδομένη καθώς πραγματώνεται κάθε μέρα όχι μόνο στο Ιράκ. Οι δολοφονίες μεταναστών, τα εργατικά "ατυχήματα", η μετατροπή της ανθρώπινης ζωής σε επιβίωση, και η προσπάθεια καρατόμησης κάθε είδους κοινωνικής αντίστασης (εγκληματοποίηση και "δίκαιες δίκες" για τις ένοπλες οργανώσεις, καθώς και συλλήψεις και διώξεις αναρχικών-αντιεξουσιαστών, διαδηλωτών, καταληψιών μαθητών, επιτροπών κατοίκων) δηλώνουν ξεκάθαρα την ύπαρξη ενός "ακήρυχτου" πολέμου με ίδιους πάντα θύτες τους πλανητικούς και τοπικούς εξουσιαστές. Ο λόγος μας λοιπόν δεν στηρίζεται σε κάποια "φιλειρηνικά", αντιαμερικάνικα ή ρεφορμιστικά προτάγματα κατά του πολέμου "γενικώς". Η φύση και η ουσία άλλωστε των κομμάτων και των φορέων που τα υιοθετούν ή τα επικαλούνται έγκειται στο διαμεσολαβητικό ρόλο που έχουν ανάμεσα στο κράτος και στην κοινωνία με σκοπό την απεμπόληση των κοινωνικά απελευθερωτικών χαρακτηριστικών του οποιουδήποτε κινήματος, και στη λειτουργία
τους ως "βαλβίδα αποσυμπίεσης" για το σύστημα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το σημείο αναφοράς τους έχει να κάνει μόνο με έναν διακρατικό πόλεμο αποσιωπώντας τα κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά όπως αυτά είναι διαμορφωμένα από τους εξουσιαστές σε κάθε κοινωνία.Εναντιωνόμαστε σε κάθε έκφανση της κυριαρχίας και της κάθε εξουσίας που εκ φύσεως γεννά την καταπίεση και την εκμετάλλευση, προκρίνοντας τον αντικρατικό-αντιεξουσιαστικό λόγο και την εξεγερτική δράση.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΑΞΙΚΟΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ
Συνέλευση Αναρχικών, 14 Mάρτη ‘03
*