Στις 15 Μάρτη συνεδριάζουν στην Αθήνα και υπό ελληνική προεδρία οι υπουργοί πολέμου των κρατών-μελών της ΕΕ, σε μία ακόμα σύνοδο στην αλυσίδα των εξουσιαστικών τελετών που είτε αφορούν οικονομικά και πολιτικά είτε στρατιωτικά επιτελεία, συντονίζουν και επισημοποιούν τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης, όπως αυτή επιβάλλεται με πρωτοβουλία των αφεντικών. Tης εκστρατείας εκείνης που επιδιώκει την ενοποίηση του κόσμου μέσα από την καπιταλιστική και μιλιταριστική αποικιοποίησή του, μέσα από τα δεσμά του ελέγχου, της ταξικής καταπίεσης, της αλλοτρίωσης, της λεηλασίας των ανθρώπων και της φύσης. Μιας εκστρατείας που έρχεται σε σύγκρουση με κάθε τάση παγκοσμιοποίησης του κόσμου "από τα κάτω", όπως διαγράφεται μέσα από τη θέληση για την καταστροφή όλων των συνόρων, των διαιρέσεων και των περιορισμών που χρησιμοποιεί η Εξουσία για την καθυπόταξη της ανθρωπότητας.

Η σύνοδος αυτή γίνεται μέσα στην κρίσιμη συγκυρία του επικείμενου πολέμου στο Ιράκ, μια συγκυρία μέσα στην οποία αποκαλύπτονται οι ενδοκαπιταλιστικοί και ενδοεξουσιαστικοί ανταγωνισμοί των διαφόρων πόλων της κυριαρχίας, όπως του Αγγλοσαξονικού και του Γαλλογερμανικού άξονα που ερίζουν πάνω από την ιρακινή λεία, τα πετρέλαια και τον έλεγχο της ευρύτερης μεσανατολικής περιφέρειας, διαφωνώντας στις μεθόδους και στα ποσοστά της μοιρασιάς.

Διότι σε αυτό το μεγάλο ηγεμονικό παιχνίδι της αναδιανομής και κυριαρχίας του πλανήτη, που επανεκκίνησε κι αναζωπυρώθηκε με νέους όρους μετά την κατάρρευση του πάλαι ποτέ διπολικού κόσμου κι εγκαινιάστηκε θεαματικά με τον πόλεμο του Κόλπου του 1991, ο καθένας από τους ηγεμονικούς παίκτες-πόλους που συμμετέχουν διεκδικώντας και προωθώντας τη θέση τους στην πλανητική ή περιφερειακή κυριαρχία προσέρχεται και καταθέτει τα δικά του όπλα, τις μεθόδους και τις συμμαχίες του.

Καθόλου παράξενο λοιπόν που οι χθεσινοί σύμμαχοι που ισοπέδωσαν το Ιράκ το 1991 ερίζουν σήμερα για τη λεηλασία και το στρατηγικό έλεγχο της περιοχής, προτάσσοντας ο καθένας τα όπλα και τις μεθόδους όπου πλεονεκτεί. Οι Αγγλοαμερικανοί τη στρατιωτική ισχύ και οι ηπειρωτικοί Ευρωπαίοι τα “ειρηνικά” πολιτικοοικονομικά μέσα (με τα οποία, για παράδειγμα, κατάφεραν ώστε μέγα μέρος των διεθνών συναλλαγών πετρελαίων να γίνονται με Ευρώ αντί του δολαρίου, ενώ απέσπασαν, όπως και η Ρωσία άλλωστε, σημαντικά συμβόλαια από το καθημαγμένο από τον πόλεμο και το εμπάργκο Ιράκ για τον έλεγχο μεγάλου μέρους των πλούσιων πετρελαϊκών αποθεμάτων του).

Αυταπατώνται, λοιπόν, οικτρά ή ψεύδονται ασύστολα όλοι αυτοί που αναγορεύοντας τον επικείμενο πόλεμο στο Ιράκ σε δήθεν “πόλεμο του Μπους” ανακάλυψαν το αντίπαλο δέος στον πόλεμο στα ηγεμονικά συμφέροντα των “φιλειρηνικών” φονιάδων του γαλλογερμανικού άξονα, της Ρωσίας ή της Κίνας, καταθέτοντας τις φωνές της αυθόρμητης κοινωνικής διαμαρτυρίας για την κτηνωδία του πολέμου στο οπλοστάσιο των ενδοεξουσιαστικών-ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών.

Τόσο η πολεμική συστράτευση των βορειοαμερικανών εξουσιαστών και των συμμάχων τους από τη μια όσο και η “αντιπολεμική” συστράτευση των γαλλογερμανών εξουσιαστών και δικών τους συμμάχων από τη άλλη, δεν είναι παρά οι αιχμές και τα σημεία αναφοράς για την προώθηση και την εδραίωση της κυριαρχίας τους τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο όσο και στο ίδιο το εσωτερικό των κοινωνιών τους.

Κι ερχόμενοι στη δική μας πραγματικότητα, να σημειώσουμε πως καθόλου τυχαία οι αφελείς ή υστερόβουλοι ντόπιοι “φιλειρηνιστές” (μεταξύ των οποίων και κυβερνητικοί καθώς και γνωστοί λακέδες της άρχουσας τάξης) με συνθήματα όπως “Όχι στον πόλεμο – καμιά συμμετοχή της χώρας μας” θέλουν να ξεχνούν ότι η χώρα “μας” συμμετέχει ενεργά με πολλούς και διάφορους τρόπους κι αναλόγως κάθε φορά των δυνάμεών της και σε αυτόν αλλά και στον ευρύτερο διαρκή πόλεμο που διεξάγεται στη Μ. Ανατολή, τα Βαλκάνια και σε όλο τον πλανήτη, τόσο με οικονομικά και πολιτικά μέσα όσο και με στρατιωτικά (στο όνομα του “ανθρωπισμού”, της “ειρήνης” ή της “αντιτρομοκρατίας”), επιφέροντας την εξαθλίωση και το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων στον “τρίτο” κόσμο, την ένταση της εκμετάλλευσης, του ελέγχου και της καταστολής στο εσωτερικό των καπιταλιστικών μητροπόλεων.

Καθόλου τυχαία, εξαπατούν και εξαπατώνται όταν ανακαλύπτουν πολεμοκάπηλους και “φιλειρηνιστές” ανάμεσα στα αιματοβαμμένα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά που ερίζουν για τη μοιρασιά της παγκόσμιας “πίτας”, και επιπλέον φάσκουν και αντιφάσκουν προκλητικά όταν διαμαρτύρονται για τις διεθνείς “αντι”τρομοκρατικές εκστρατείες όπως αυτές στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, και σιωπούν ή συντάσσονται με αυτές τις “αντι”τρομοκρατικές εκστρατείες που διεξάγονται απροκάλυπτα μέσα στις δυτικές κοινωνίες εναντίον των “εσωτερικών εχθρών”, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα μάλιστα τους τελευταίους μήνες, μετά τις 29 Ιούνη '02 και εν όψει των ολυμπιακών αγώνων του 2004.

Και καθόλου τυχαία επίσης, με το σύνθημα “Όχι στον πόλεμο – καμιά συμμετοχή της χώρας μας”, αποσιωπούν τελικά ότι η χώρα “μας” βρίσκεται ουσιαστικά κάτω από Καθεστώς Εκτάκτου Ανάγκης κι είναι η ίδια το πεδίο ενός ακήρυχτου πολέμου που διεξάγεται με κάθε μέσο και καθημερινά στα κολαστήρια της μισθωτής σκλαβιάς, στους αστυνομοκρατούμενους δρόμους, στα ναρκοθετημένα σύνορα... επιφέροντας το θάνατο χιλιάδων ντόπιων και μεταναστών και την υποταγή εκατομμυρίων άλλων στα αφεντικά.

“Γι αυτό αρνούμαστε κάθε πρόταση υποτιθέμενης αντίστασης που επιδιώκει τη διαπραγμάτευση και τη μεταρρύθμιση ενός δολοφονικού συστήματος, αναγνωρίζοντας περιθώρια ειρήνευσης μαζί του. Γι αυτό αγωνιζόμαστε ενάντια στην όποια κομματική ή συνδικαλιστική χειραγώγηση του αγώνα και κάθε άλλη κατασταλτική δομή που ενδιαφέρεται για την εξασφάλιση της δικής της επιβίωσης, εις βάρος της υπόθεσης της απελευθέρωσης, όπως την υπόσχεται μόνο ένας κόσμος χωρίς σύνορα και κράτη, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Γι αυτό προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και την άμεση δράση των καταπιεσμένων. Γι αυτό μεταφέρουμε το δικό μας πόλεμο μέσα στο κοινωνικό στρατόπεδο εκείνων που τον εξαπολύουν σ' όλο τον κόσμο...” (Α.Δ. νο16).

Έτσι λοιπόν σήμερα, όπως γράφαμε μετά τις 11 Σεπτέμβρη και εν όψει της εκστρατείας στο Αφγανιστάν, τότε, “η δική μας θέση απέναντι (και) σε αυτόν τον πόλεμο (...) είναι αυτή ακριβώς που ήταν το 1991 και το 1999 (με αποκορύφωμα την πύρινη νύχτα της 19ης Νοέμβρη): θα είμαστε ο εσωτερικός εχθρός μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις ή δεν θα είμαστε τίποτα”.