Άρχισε στις 3 Μάρτη στο ειδικό δικαστήριο που συνεστήθη στις φυλακές Κορυδαλλού -δίκην εκτάκτου στρατοδικείου-, η δίκη-παρωδία των φερόμενων ως μελών της ΕΟ 17Ν που επί 27 χρόνια κι έχοντας πάντα επιλεγμένους στόχους αμφισβήτησε έμπρακτα το μονοπώλιο του κράτους στην άσκηση ένοπλης βίας.

Παρωδία δίκης, αφού διεξάγεται κάτω από ειδικές συνθήκες και στο όνομα της πάταξης της “τρομοκρατίας” δεν ισχύει καν ό,τι προέβλεπε μέχρι χθες η αστική νομιμότητα. Το δικαστήριο συνεστήθη μετά από ειδική κλήρωση μεταξύ προεπιλεγμένων δικαστών, δικάζει μέσα σε μια ειδική αίθουσα-κλουβί απαγορευμένη πρακτικά σε απλούς ανθρώπους, με βάση έναν ειδικό νόμο, τον τρομονόμο 2829, με στοιχεία όπως ομολογίες που αποσπάστηκαν ή και κατασκευάστηκαν κάτω από ειδικές συνθήκες “ανάκρισης” και με κατηγορούμενους αγωνιζόμενους ανθρώπους που κρατούνται κάτω από ειδικές επίσης συνθήκες απομόνωσης για μήνες.

Και μόνον ο ισχυρισμός περί δίκαιης δίκης κάτω από αυτές τις ειδικές συνθήκες αποτελεί ένα κακόγουστο αστείο κι αυτό το έκτακτο στρατοδικείο δεν αποτελεί παρά την αιχμή του Καθεστώτος Εκτάκτου Ανάγκης που έχει επιβληθεί στη χώρα με αφορμή την 29η Ιούνη, ενόψει των ολυμπιακών αγώνων του 2004 και ως μέρος του διεθνούς “πολέμου για την πάταξη της τρομοκρατίας” και την επιβολή μιας Νέας Τάξης πραγμάτων με μπροστάρη τις ΗΠΑ.

Αλλά και πέρα από τις συνθήκες αυτές, κάθε ισχυρισμός περί “δίκαιας δίκης” από τη δικαιοσύνη του κράτους θα ήταν αστείος και αποπροσανατολιστικός. Γιατί ό,τι παρουσιάζεται κάθε φορά σαν νομιμότητα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η θεσμοποίηση της επιβεβλημένης ισχύος του κράτους επάνω στην κοινωνία και δεν αντικατοπτρίζει παρά τα ποσοστά της ταξικής βίας που ασκεί σε δεδομένη ιστορική στιγμή η άρχουσα τάξη για να διατηρήσει και να προωθήσει τα προνόμιά της.

Κι από αυτή την άποψη στον Κορυδαλλό σήμερα δεν δικάζονται απλώς οι συγκεκριμένοι άνθρωποι που κατηγορούνται ότι επί σειρά ετών αμφισβήτησαν ένοπλα την επιβεβλημένη ισχύ του κράτους και ανταπάντησαν με βία στη βία των αφεντικών. Δικάζεται και καταδικάζεται από το κράτος και τη “δικαιοσύνη” του σαν “έγκλημα” και “τρομοκρατία” ο πολύμορφος κοινωνικός και ταξικός αγώνας των καταπιεσμένων ανθρώπων, οι οποίοι έχοντας να αντιμετωπίσουν τη βία του κράτους δεν μπορούν παρά να αντιτάξουν τη δική τους επαναστατική βία, αναπόσπαστο μέρος της οποίας θα είναι πάντα και η ένοπλη.