Βράδυ της 29ης Ιούνη 2002. Πυροκροτητής εκρήγνυται στα χέρια του Σάββα Ξηρού, στον Πειραιά. Η αρχή του τέλους της ΕΟ 17 Νοέμβρη. Η έναρξη μιας σφοδρής ιδεολογικής και κατασταλτικής επίθεσης από το κράτος και όλες τις διαθέσιμες καθεστωτικές δυνάμεις.

Τα όσα ακολούθησαν όλους αυτούς τους μήνες αναδεικνύουν και το μέγεθος αυτής της επίθεσης. Συσπείρωση των κομμάτων του κοινοβουλίου, της συντριπτικής πλειοψηφίας των οργανώσεων και των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς, των ΜΜΕ, "ανθρώπων του πνεύματος και των τεχνών" και λοιπών λακέδων του συστήματος, με επιδείξεις αστικής νομιμότητας και θεσμολαγνείας, γύρω από το κατασκευασμένο και χειραγωγικό δίλημμα: ή με τη δημοκρατία ή με την τρομοκρατία. Εικονικά εδώλια, διαπόμπευση, ασκήσεις αλαζονείας, κυνισμού και χυδαιότητας από τα ΜΜΕ. Απόπειρες κοινωνικής νομιμοποίησης της ρουφιανιάς και της γενικευμένης καχυποψίας. Αναδρομική εγκληματοποίηση κάθε μορφής αγώνα που δεν ενσωματώθηκε καθεστωτικά (και όχι μόνο της ένοπλης πάλης) από το τέλος της δικτατορίας μέχρι σήμερα. Θέσμιση ποινής μέσα στην ποινή με την επιβολή των "ειδικών συνθηκών κράτησης". Χαρακτηρισμός όσων αντιτάχθηκαν (και αντιτάσσονται) στην "αντι"τρομοκρατική υστερία ως συνοδοιπόρων. Καλλιέργεια κλίματος εκφοβισμού και επεισοδίων πριν την πορεία της 1ης Οκτώβρη στην Αθήνα που είχε καλεστεί “ενάντια στην τρομοκρατία του κράτους και των ΜΜΕ”. Πογκρόμ προσαγωγών αναρχικών και αντιεξουσιαστών στην ασφάλεια, για “φιλικές ανακρίσεις”, έξω από αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, έξω από σπίτια και σε χώρους εργασίας, με αφετηρία την πορεία της 1ης Οκτώβρη. Αποστολή κατασταλτικού μηνύματος προς κάθε ανεξέλεγκτη εστία αντίστασης, κάθε αντισυναινετικό συγκρουσιακό αγώνα και κάθε αγωνιστή που δεν εξαργυρώνει τους αγώνες του, με τη σύλληψη του Γιάννη Σερίφη. Συνέχιση των κατασταλτικών μεθοδεύσεων με την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης για κακουργηματικές πράξεις εναντίον δύο αναρχικών για συμμετοχή στη σύγκρουση με την αστυνομία στην πορεία του Πολυτεχνείου, με τη μέθοδο της εκ των υστέρων επιλεκτικής "αναγνώρισης" ατόμων από ασφαλίτες. Το διεθνούς εμβέλειας σύγχρονο ιδεολόγημα της "ασφάλειας" και της "αντιτρομοκρατίας" (που αποτελεί την ιδεολογική κορωνίδα των κρατικών και διακρατικών σχηματισμών της παγκόσμιας κυριαρχίας μετά την επίθεση της 11ης Σεπτέμβρη στους δίδυμους πύργους), τώρα σε πλήρη εφαρμογή, στην ελληνική του εκδοχή.

Και βέβαια, οι προπαγανδιστικές, νομοθετικές και κατασταλτικές μεθοδεύσεις δε συνιστούν μια στιγμιαία παρεκτροπή της ιεραρχημένης, καταπιεστικής και εκμεταλλευτικής δημοκρατίας του κράτους και των αφεντικών. Ούτε, επίσης, η επελαύνουσα ιστορική λήθη κι η συκοφάντηση των κοινωνικών αγώνων των τελευταίων 30 χρόνων που δεν ενσωματώθηκαν καθεστωτικά, αφορούν μόνο τις σκοπιμότητες "εξάρθρωσης" μιας ένοπλης οργάνωσης και την ιστορική παραχάραξη του κύκλου της μεταπολίτευσης από της αστυνομία και τους δημοσιογράφους συνοδοιπόρους της. Την ίδια στιγμή, αποτελούν την αιχμή μιας συνολικότερης προσπάθειας περιθωριοποίησης και αποκοινωνικοποίησης των αντισυναινετικών ιδεών, πράξεων και αγώνων για τη θωράκιση του (δημο)κρατικού καθεστώτος, τόσο για την επιτυχή έκβαση των άμεσων "στοιχημάτων" που έχει να φέρει σε πέρας (ελληνική προεδρία της ΕΕ το 2003, καπιταλιστική ολυμπιακή φιέστα), όσο και -σε συντονισμό με τα υπόλοιπα δυτικά κράτη- για την κοινωνική πειθάρχηση σε μια περίοδο επίτασης της εκμετάλλευσης και των κοινωνικών αποκλεισμών στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών και των πολεμικών επιχειρήσεων και της λεηλασίας των ανθρώπων και της φύσης στην καπιταλιστική περιφέρεια.

Γι' αυτό, αυτή η αιματοβαμμένη δημοκρατία, που με τα στρατεύματά της και τις επιχειρήσεις της συμμετέχει στις μαζικές σφαγές και τη λεηλασία ολόκληρων κοινωνιών, αυτή η αιματοβαμμένη δημοκρατία των εκατοντάδων νεκρών προσφύγων και μεταναστών από πνιγμούς και νάρκες στα σύνορά της, των δεκάδων "τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων" αστυνομικών όπλων και των καθημερινών "εργατικών ατυχημάτων", μας καλεί να αποκηρύξουμε ως παράλογη και αδιανόητη την πολιτική ή κοινωνική (αντι)βία, αυθόρμητη ή οργανωμένη, ατομική ή συλλογική, ένοπλη ή μη και να αφήσουμε στην ίδια την αποκλειστική δυνατότητα άσκησης βίας.

Γι' αυτό, αυτή η ευαίσθητη δημοκρατία που ενοχλήθηκε με τα λευκά κελιά της Τουρκίας, αυτή η άμεμπτη δημοκρατία που δεν εκδικείται, μας καλεί να αναγνωρίσουμε την αναγκαιότητα -για λόγους ασφάλειας λένε- να υπάρχουν "ειδικές πτέρυγες κρατουμένων", μια και όπως φαίνεται η βαρβαρότητα που κυριαρχεί στις "κανονικές" πτέρυγες δεν της είναι πλέον αρκετή.

Παρόλα τα ψέματα και τη λάσπη, η πραγματικότητα δεν μπορεί να κρυφτεί. Η ΕΟ 17Ν με τον τρόπο, τα περιεχόμενα και το όραμα που η ίδια επέλεξε, διεξήγαγε για 27 χρόνια έναν αντικαθεστωτικό αγώνα. Κανένας άλλος πέρα από "αθώους" εξουσιαστές, εκμεταλλευτές, βασανιστές και δολοφόνους δεν ήταν στο στόχαστρό της και ο πολιτικός χαρακτήρας της δράσης της επιβεβαιώνεται και απ' το γεγονός ότι όσοι κατηγορούνται για συμμετοχή σ' αυτή την οργάνωση έχουν εγκλειστεί σε "ειδικά κελιά", με "ειδικές συνθήκες κράτησης", που κατασκευάστηκαν ειδικά για αυτούς. Ενώ η ψυχική, σωματική και διανοητική εξόντωση, στα "ειδικά κελιά" του Κορυδαλλού 18 ανθρώπων κατηγορούμενων για συμμετοχή στη συγκεκριμένη οργάνωση και η οδήγησή τους, με συνοπτικές διαδικασίες και κατηγορητήρια, προϊόντα σε μεγάλο βαθμό χειρισμών και εκβιασμών της πολυδιαφημιζόμενα "έγκυρης" αστυνομίας, σε μια δίκη-καρμανιόλα, δεν στοχεύουν απλώς στην επίδειξη εκδικητικότητας, αλλά έχουν χαρακτήρα πειράματος μέτρησης των κοινωνικών αντανακλαστικών σε σχέση με τις κατασταλτικές επιχειρήσεις (τόσο αυτές που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί όσο και αυτές που θα ακολουθήσουν) και αποτελούν σαφέστατη υπόδειξη του ζοφερού μέλλοντος που περιμένει όποιον αντισταθεί στα "αυτονόητα" και τις "κανονικότητες" μιας ζωής υποταγμένης και λεηλατημένης.

Η όποια κριτική και τήρηση αποστάσεων, λοιπόν, σχετικά με την ΕΟ 17Ν (για μας είναι δεδομένες βαθιές διαφορές έως και ανταγωνιστικές θεωρήσεις με το λόγο, τις αναλύσεις και το όραμα της συγκεκριμένης οργάνωσης) έχει νόημα μόνο όταν γίνεται από απελευθερωτική σκοπιά και δεν μπορεί να μεταφράζεται σε αποδοχή της αφαίρεσης των πολιτικών χαρακτηριστικών της δράσης της και σε ανοχή απέναντι στις προπαγανδιστικές και κατασταλτικές μεθοδεύσεις. Πέρα από τα χειραγωγικά διλήμματα του κράτους και των καθεστωτικών δυνάμεων που συσπειρώνονται γύρω του, το ζήτημα έχει τεθεί και παραμένει: Ή με την ιεραρχημένη, καταπιεστική και εκμεταλλευτική δημοκρατία του κράτους και των αφεντικών ή με την κοινωνική ανταρσία, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη για την κοινωνική απελευθέρωση, για μια κοινωνία χωρίς ιεραρχία και διακρίσεις, χωρίς εκμετάλλευση και καταναγκασμούς, χωρίς επιτήρηση και φυλακές.