Σήμερα οι οικονομίες της Αμερικής και της Ευρώπης συγκλονίζονται από την ανεργία και τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης (ήτοι συρρικνωμένη κερδοφορία για τις επιχειρήσεις). Από την εποχή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ο πόλεμος υπήρξε διέξοδος σε περιόδους κρίσης.

Η κλιμάκωση, λοιπόν, του πολέμου ενάντια στο Ιράκ από τον Βρετανο-Αμερικανικό Άξονα έχει σαφή στόχο τον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της περιοχής και των δρόμων μεταφοράς, παράλληλα με την εμπέδωση της κυριαρχίας στο αναδυόμενο παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Οι αντιδράσεις χωρών, όπως η Γαλλία και η Γερμανία, αμφισβητούν κυρίως αυτόν τον ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ και δεν εκπορεύονται από όψιμο φιλειρηνισμό.

Άλλωστε, γαλλικές εταιρείες έχουν σχέση με τα πετρέλαια στο Ιράκ, ενώ και οι δυο χώρες συμμετείχαν σε προηγούμενες σταυροφορίες στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία ή στην Καταιγίδα της Ερήμου το 1991. Η Γαλλία, μάλιστα, πρόσφατα έστειλε εκστρατευτικά σώματα στη Σιέρα Λεόνε για να προστατεύσει τα γαλλικά συμφέροντα στις κακαοφυτείες από τις ομάδες ανταρτών.

Τα προσωπεία έχουν πλέον πέσει.

Η περίφημη ρήση "όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας" δίνει το στίγμα της περιόδου που διανύουμε. Η θέσπιση τρομοκρατικών νόμων σε Ευρώπη και Αμερική που περιορίζουν ασφυκτικά δικαιώματα και κοινωνικές κατακτήσεις δείχνει τον πανικό των κρατούντων. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε ότι πολύ πριν τα γεγονότα στις 11 του Σεπτέμβρη και αμέσως μετά τις κινητοποιήσεις στο Σηάτλ, η κυβέρνηση των ΗΠΑ πέρασε νόμο που δίνει τη δυνατότητα χρησιμοποίησης του στρατού για την καταστολή διαδηλώσεων.

Η πορεία της παγκοσμιοποίησης δεν είναι τόσο απρόσκοπτη όσο θα επιθυμούσε το πολυεθνικό κεφάλαιο, όχι τόσο λόγω των ανταγωνισμών μεταξύ των κυρίαρχων κρατών της Δύσης, αλλά κυρίως εξαιτίας των εξεγέρσεων και των αντιστάσεων των λαών σε Αργεντινή, Βενεζουέλα, Παλαιστίνη, Βραζιλία, Μεξικό, τα κινήματα σε Ευρώπη και Αμερική και αλλού.

Ακόμα και στα θέατρα των πρόσφατων επιχειρήσεων η επιβολή της Δύσης δεν είναι δεδομένη. Στο Αφγανιστάν η εγκάθετη κυβέρνηση ελέγχει ουσιαστικά μονάχα την Καμπούλ, στην Τσετσενία παρά την ανηλεή Ρώσικη επιθετικότητα η κατάσταση παραμένει ασταθής, ενώ στη Γιουγκοσλαβία η πίστη του λαού στους εκπροσώπους και στο όραμά τους για ανοικοδόμηση έχει κλονιστεί συθέμελα.

Τα αποτελέσματα, όμως, αυτής της πολιτικής είναι τραγικά: Περισσότερο από ενάμισι εκατομμύριο νεκροί στο Ιράκ, και μερικές δεκάδες χιλιάδες σε Αφγανιστάν και Γιουγκοσλαβία, ενώ στις στρατιές των εξαθλιωμένων προσφύγων που δεν είναι παρά οι παράπλευρες συνέπειες αυτού του ανελέητου πολέμου, η Δύση θωρακίζεται φράζοντας τα σύνορα.

Με συνθήκες (Σέγκεν) και πολεμικές μεθοδεύσεις (π.χ. ναρκοπέδια στο Έβρο, συμπλοκές με δουλεμπορικά στο Αιγαίο και στην Αδριατική) κρατάει έξω από κάθε δυνατότητα επιβίωσης εκείνους που καταλήστευσε, λεηλάτησε τον τόπο τους και τους κατέστησε απελπισμένα θύματα πολέμου.

Στην Ελλάδα σήμερα, όπου το ένα τρίτο του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και μαστίζεται από την ανεργία και την ξενοφοβία, το κράτος προτάσσει "την ασφάλεια παντού" προπαγανδίζει τη φενάκη του 2004 σαν τη νέα Μεγάλη Ιδέα, συντάσσεται πλήρως με τους ευρωτρομονόμους και ετοιμάζεται να περιορίσει έως και να καταργήσει το δικαίωμα του να διαδηλώνει κανείς ελεύθερα.

Σε ρόλο προεδρεύοντα στην Ευρώπη κι ενώ διατυμπανίζει θεωρητικά μονάχα την υπεροχή της ειρήνης, στην πράξη προετοιμάζεται να συνδράμει στον πόλεμο στο πλευρό ΗΠΑ-Μ.Βρετανίας. Η βάση της Σούδας αποτελεί την κερκόπορτα για τις επιχειρήσεις στο Ιράκ, όπως και παλαιότερα στη Γιουγκοσλαβία.

Έτσι λοιπόν ελληνικές ναυτικές δυνάμεις περιπολούν στον Περσικό, εκστρατευτικά ελληνικά σώματα έχουν σταλεί στο Αφγανιστάν, στην Γιουγκοσλαβία και αλλού, ενώ οι νατοϊκές δυνάμεις και οι κάθε λογής πράκτορες δρουν ανεξέλεγκτα αφού έχουν το ελεύθερο να δολοφονούν με συνοπτικές διαδικασίες κάθε ύποπτο για "τρομοκρατία".

Στο τέλος των επιχειρήσεων, δε, δεν αποκλείεται και πάλι τα ελληνικά νησιά να φιλοξενήσουν τους καταπονημένους πολεμιστές …

Επειδή τελικά όποιος δεν είναι εναντίον τους είναι μαζί τους…