Στις 13 Γενάρη συλλαμβάνεται από τις κρατικές συμμορίες ο αναρχικός Ν.Μαζιώτης ως "τρομοκράτης", ενώ πραγματοποιούνται και εισβολές σε σπίτια αναρχικών και προσαγωγές 16 ατόμων που αφήνονται ύστερα από 36 ώρες. Ένα μήνα αργότερα ο Ν.Μαζιώτης επιλέγει να δώσει μια πολύ διαφορετική διάσταση σε αυτή την "επιτυχία". Αναλαμβάνει προσωπικά την ευθύνη για την απόπειρα έκρηξης στο υπουργείο Ανάπτυξης καθώς και για τα όπλα και τα εκρηκτικά που βρέθηκαν στο σπίτι που πιάστηκε. Αποσαφηνίζει ακόμη, για όσους δεν έτυχε να τον γνωρίζουν, ότι δεν απορρίπτει καμιά μορφή δράσης, ούτε ιεραρχεί κάποια ως ανώτερη από κάποια άλλη. Ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης, λοιπόν, που έγραφε και μοίραζε προκηρύξεις, που συμμετείχε μαζί μας σε συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, καταλήψεις και συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους, επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή να αγωνιστεί και με ένα ακόμα μέσο δείχνοντας ταυτόχρονα την αλληλεγγύη του στον αγώνα των κατοίκων του Στρυμονικού κόλπου ενάντια στην εγκατάσταση εργοστασίου χρυσού στην περιοχή.

Για να επανέλθουμε όμως στον Ν.Μαζιώτη πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν έχουμε καμιά πρόθεση να ηρωποιήσουμε κανένα σύντροφο, ούτε φυσικά μια μορφή αγώνα. Αναμφίβολα όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση αναδεικνύεται περίτρανα πως όλες οι μορφές δράσης μπορούν να αναπτύσσονται λειτουργικά για τον κοινωνικό αγώνα, όταν η μία συμπληρώνει και τονώνει την δυναμική των υπολοίπων και το αντίθετο.

Έχει αποδειχτεί πολλές φορές ότι η ανθρωπινότητα, η αλληλεγγύη και η εξέγερση ενάντια σε ό,τι αφυδατώνει και σκοτώνει τη ζωή, ξεπερνούν με ιδιαίτερη ευκολία τον αντικατοπτρισμό που έχει ονομασθεί "κοινή γνώμη". Ο πόθος για σύγκρουση με ό,τι εχθρεύεται την επιθυμία για αβίαστη ανάπτυξη των ανθρωπίνων δυνατοτήτων, το πάθος για ελευθερία δεν έχουν πάψει να μην χωρούν σε μπακαλίστικες διαδικασίες. Τις μορφές αγώνα λοιπόν που επιλέγονται κάθε φορά δεν πρόκειται να τις επιβάλλει στους αγωνιζόμενους ανθρώπους η λογική που μιλά "για το μέσο επίπεδο αγωνιστικότητας του κινήματος". Όποιοι κουτοπόνηρα θέλουν να προσδιορίζουν τη δράση τους και να κρύβονται πίσω από το ιδεολόγημα που λέγεται "μέση συνείδηση", δεν έχουν παρά να καθήσουν και επίσημα στο ίδιο τραπέζι με τον Ευαγγελάτο, την Παπαρήγα και τους ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένους φορείς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Όσον αφορά τους αναρχικούς, είναι γνωστό ότι πάντα αναδείκνυαν με κάθε τρόπο τη ζωντάνια της διαφορετικότητας και ότι δεν παζαρεύουν την δυνατότητα και τη θέληση αυτοκαθορισμού από άτομα, συλλογικότητες, ή και κοινωνικά κομμάτια των αντιιεραρχικών μορφών και μέσων αγώνα.

Σε όλη την πορεία των αγώνων, των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων των ανθρωπίνων κοινωνιών ενάντια στην κυριαρχία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση, χιλιάδες είναι τα παραδείγματα όπου μορφές και μέσα αγώνα χρησιμοποιήθηκαν και συνεχίζονται να χρησιμοποιούνται.

Μορφές αγώνα (κομμούνες, κολεκτίβες, συμβούλια κλπ) δοκιμάστηκαν και μέσα στη ζωντάνια και τη φωτιά του κοινωνικού πολέμου ξεπεράστηκαν ή συνέθεσαν και ανέδειξαν νέες. Αυτός είναι ακριβώς ο πλούτος της κοινωνικής εμπειρίας που αποτελεί μια ανεξάντλητη παρακαταθήκη γι' αυτούς που συνεχίζουν να αγωνίζονται τώρα και γι' αυτούς που θα το κάνουν στο μέλλον.

Κάθε μορφή αγώνα έχει τη δική της βαρύτητα και σημασία στον συνολικό αντικρατικό αγώνα. Την ίδια βαρύτητα έχουν και οι σύντροφοι, που με όλη τη διαφορετικότητά τους, δεν διστάζουν να επιλέγουν τους τρόπους, τα μέσα και τα κοινωνικά πεδία στα οποία θα αγωνιστούν.

Εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε γωνιά της γης, σε κάθε χρόνο δεν δίστασαν παραμένοντας άνθρωποι να ξεσηκωθούν και να στραφούν ενάντια στους κάθε φορά εχθρούς της ελευθερίας. Με την προκήρυξη, την πέτρα, τη φωτιά, το δυναμίτη, το πιστόλι, με ό,τι μπόρεσαν να χρησιμοποιήσουν σε αυτόν τον αγώνα. Ο Ντουρρούτι, ο Ασκάσο, ο Σαμπατέ, ο Μότσαλης, ο Τσουτσουβής, ο Καλτεζάς και αμέτρητοι άλλοι επώνυμοι ή ανώνυμοι έπεσαν και θα πέσουν πολεμώντας με κάθε μέσο το κρατικό κτήνος. Χωρίς να διαχωρίζεται και να ιεραρχείται το κάθε μέσο που χρησιμοποίησαν, ή και η συμβολή του καθενός.

Άλλωστε όποιος αγωνίζεται για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται από το μέσο που επιλέγει κάθε φορά, δηλαδή ως αφισοκολλητής, γραφιάς, βομβιστής, διαδηλωτής, καταληψίας και πάει λέγοντας.

Βέβαια όλα τα μέσα του κοινωνικού πολέμου μπορούν να χρησιμοποιούνται από τον καθένα σύμφωνα με τις επιλογές του, αλλά και τις δυνατότητες του, καθώς η όποια χρήση δεν μπορεί να αποτελεί αυτοσκοπό.

Για τους αναρχικούς, λοιπόν, η πολυμορφία των κοινωνικών αγώνων έρχεται να σταθεί στον αντίποδα της λογικής της όποιας πρωτοπορίας δρα εξειδικευμένα και διαχωρισμένα.

Φυσικά δεν υπάρχει μια προκαθορισμένη σειρά, ή ο ενδεδειγμένος τρόπος που η πολυμορφία των αγώνων παίρνει σάρκα και οστά.

Ο Ν.Μαζιώτης, λόγου χάρη, είναι μια περίπτωση αναρχικού αγωνιστή στην οποία γίνονται ολοφάνερα τα παραπάνω.

Ο Ν.Μαζιώτης εκτός των άλλων είναι ένας αναρχικός αγωνιστής που δεν παραδίδεται, παρ' ότι βρίσκεται αιχμάλωτος στα χέρια του κράτους, απέναντι στο οποίο δεν στάθηκε ούτε μια στιγμή με τη λογική του υπόλογου. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο η αιχμαλωσία του είναι αντιστρέψιμη στο βαθμό που η αλληλεγγύη που αναπτύσσεται εκφράζει με κάθε τρόπο αυτό ακριβώς το μήνυμα. ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΚΩΧΗ.

Σε μια περίοδο που οι εξουσιαστές με μια επίδειξη αδιαλλαξίας προσπαθούν να εξασφαλίσουν την κοινωνική συναίνεση και γαλήνη, το πρόταγμα της κοινωνικής ανταρσίας, της εξέγερσης και της κοινωνικής αλληλεγγύης σίγουρα δεν αφήνει αδιάφορο κανένα κοινωνικό κομμάτι με ανεξέλεγκτες διαθέσεις.

Αυτοί που ασκούν τη βία, και προσφέρουν τον τρόμο στο σύνολο της κοινωνίας με τους νόμους, τις φυλακές, τα ψυχιατρεία, την εκπαίδευση, το στρατό, την εκκλησία, τα ΜΜΕ, την οικονομική εξαθλίωση είναι και θα παραμείνουν οι μόνοι τρομοκράτες.

Η διατύπωση αυτή δεν είναι μια απλή φράση, ένα μονότονα επαναλαμβανόμενο σύνθημα, αλλά αποτυπώνει την αληθινή διάσταση της πραγματικότητας, όπου η επιβολή δια μέσου του τρόμου και της ισχύος αποτελεί την ουσία της κυριαρχικής υπόστασης.

Και το γεγονός αυτό δεν είναι μια αποκλειστική πεποίθηση των αναρχικών, μια υποκειμενική τους αντίληψη. Πάμπολλες φορές κοινωνικά κομμάτια έχουν απαντήσει με δυναμικό τρόπο στην ασφυκτική πίεση που δεν έχει πάψει να υφίσταται το σύνολο της κοινωνίας.

Όσον αφορά τους αναρχικούς επανειλημμένα έχουν δείξει με τον καθημερινό τους αγώνα, με τα εξεγερτικά γεγονότα που δημιουργούν ή απλά συμβάλλουν, με τη συνολικότερη ανεξέλεγκτη παρουσία τους, ότι έχουν μια ιδιαίτερη κοινωνική δυναμική την οποία κανείς δεν μπορεί να αγνοεί. Εχθρός ή φίλος. Μέσα απ' αυτό το πρίσμα πρέπει να ειδωθεί και η βούληση να μην επιτραπεί, να μην γίνει ανεκτό με κάθε τρόπο να γίνει ο Ν.Μαζιώτης βορά στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις και σχεδιασμούς του κράτους.

Με μεγαλύτερη επιμονή και πείσμα από τη στιγμή που είναι δεδομένη η απουσία των ειδικών της συμπαράστασης και των ιδιότυπα νομιμοποιημένων οργάνων του εναλλακτικού αντιεξουσιασμού. Αυτή τη φορά όλοι ξέρουμε ότι με αφορμή την αιχμαλωσία ενός αγωνιστή δεν πρόκειται να καλεστεί και να παρελάσει το γνωστό γαϊτανάκι των συνήθων συμπαραστατών. Ευαίσθητοι βουλευτές της αριστεράς, διανοούμενοι και κάθε λογής υπερασπιστές της νομιμότητας και των συνταγματικών δικαιωμάτων δεν θα μπορέσουν να βοηθήσουν τη δημοκρατική "ανοχή" να χωνέψει ένα ακόμη "αθώο" θύμα που διώκεται για τις ιδέες του.

Αυτήν ακριβώς τη στιγμή, η συνολικοποίηση, αλλά και η λειτουργική και ζωντανή σύνθεση των δυνατοτήτων, των επιθυμιών αλλά και των διαφορών ατόμων και συλλογικοτήτων, μπορεί να αποτελέσει μια δυσάρεστη έκπληξη για τους κάθε λογής εχθρούς της ανθρωπινότητας.