Ο παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας νομιμοποιεί το μακελειό που οι ειδικές δυνάμεις της Ρωσίας διέπραξαν στο κατειλημμένο από αντάρτες της Τσετσενίας θέατρο της Μόσχας. Νομιμοποιεί την απαγόρευση του Batasuna στη Χώρα των Βάσκων με ένα νόμο, για κόμματα και συλλογικότητες, τόσο ανοιχτό και διφορούμενο που σε αυτό το πλαίσιο, σύντομα, οποιοδήποτε κοινωνικό κίνημα θα γίνει παράνομο. Νομιμοποιεί τη φυλάκιση των κοινωνικών αγωνιστών σε Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία. Νομιμοποιεί το μακελειό στο Αφγανιστάν και την εξόντωση του παλαιστινιακού λαού. Νομιμοποιεί επίσης το Σχέδιο Κολομβία που ενώνει τον αγώνα κατά του εμπορίου ναρκωτικών και τον αγώνα κατά των ανταρτών.

Μια μοναδική αγορά από την Αλάσκα μέχρι τη Γη του Πυρός απαιτεί μια και μοναδική στρατιωτική δύναμη να την προστατεύει, υπό τη διοίκηση του Πενταγώνου.

Η πραγματοποίηση της ALCA θα είναι η νίκη της συστηματικής εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών στη Λατινική Αμερική για δύο δεκαετίες.

Ακόμα και αν η ALCA δεν πραγματοποιηθεί, σημαδεύεται μια κατεύθυνση ελεύθερης κίνησης κεφαλαίου, ιδιωτικοποίησης και ...260 εκατομμυρίων Λατινοαμερικάνων στη φτώχεια.

Ωστόσο και παρόλ' αυτά, χιλιάδες ιθαγενείς της Τσιάπας, εξεγερμένοι, κατέστρεψαν τα πανηγύρια της έναρξης της NAFTA, και ματαίωσαν τα σχέδια των Αμερικανών να εκμεταλλευτούν τα αποθέματα πετρελαίου και τις πηγές ηλεκτρικής ενέργειας, που είναι άφθονες στην Τσιάπας.

Ένα μαρξιστικό-λενινιστικό αντάρτικο δρα εδώ και 40 χρόνια στην Κολομβία και έχει υπό έλεγχο ένα μεγάλο κομμάτι του εδάφους, χωρίς να μπορούν να τους το πάρουν.

Γυναίκες, άντρες και παιδιά, αγρότες χωρίς γη, προχωρούν στα τσιφλίκια στην Βραζιλία, δημιουργώντας στην πορεία τους καινούριους τρόπους παραγωγής και μόρφωσης.

Οι Κοκαλέρος της Βολιβίας εξεγείρονται, και στο Περού κάνουν πίσω οι προσπάθειες ιδιωτικοποιήσεων γιατί ο λαός κατεβαίνει στους δρόμους. Στη Βενεζουέλα, χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους. Χιλιάδες εκδηλώνονται κατά της προσπάθειας πραξικοπήματος που προωθούν η μπουρζουαζία μαζί με τη CIA. Στο Κίτο, οι ιθαγενείς κατεβαίνουν στους δρόμους κατά της ALCA και στην Αργεντινή οι πικετέρος δεν μπλοκάρουν μόνο τους δρόμους αλλά επίσης μετατρέπουν την πραγματικότητά τους, μεταλλάσσοντας τα κρατικά επιδόματα σε σχέδια αλληλεγγύης (λαϊκά συσσίτια κτλ.) και σε αξιοπρεπή δουλειά (συνεταιρισμούς, κολεκτίβες, εργαστήρια).

Οι λαϊκές συνελεύσεις καταλαμβάνουν τα άδεια κτίρια και δημιουργούνται κλινικές, λαϊκά συσσίτια, στέκια συζητήσεων και αυτοοργάνωσης.

Εργάτες και εργάτριες αποδεικνύουν ότι τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια των αφεντικών τους όχι μόνο δεν παραμένουν μη-παραγωγικά, αλλά ότι παράγουν πιο πολύ και καλύτερα όταν δεν υπάρχει εκμετάλλευση. Εναλλακτικές πηγές εργασίας, γεννημένες στα κατειλημμένα εργοστάσια, τα οποία ήδη δίνουν δουλειά σε 10.000 ανθρώπους.

Αυτός ο καινούριος συσχετισμός των δυνάμεων που γεννήθηκε μετά την εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη έχει κάνει την εξουσία να τρεκλίζει και να προσφεύγει σε πιο σκληρή καταστολή.

Αναβιώνουν οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε η "τριπλή Α" (Αντικομμουνιστική Συμμαχία της Αργεντινής) στη δεκαετία του '70 πριν από το στρατιωτικό πραξικόπημα: επιλεκτική καταστολή που περιλαμβάνει απαγωγές και βασανιστήρια.

Η καταστολή παίρνει δύο διαστάσεις: Η επίσημη και μαζική επαναλαμβάνεται ακούραστα στην ιστορία της Αργεντινής και από τα γεγονότα του Δεκέμβρη συνεχίζει να προσθέτει στη λίστα της νεκρούς, τραυματίες και κυνηγημένους. Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτού του είδους καταστολής τα έζησαν στο Μπουένος Άιρες το Σάββατο 26 Οκτώβρη, όταν κατεστάλησαν εκατοντάδες μέλη των λαϊκών συνελεύσεων μπροστά στο Σύνταγμα, ενώ ζητούσαν την απελευθέρωση άλλων ακτιβιστών που είχαν συλληφθεί σε μια παρέμβαση. Στο Nequen, στην Παταγονία, στις 30 Οκτώβρη, η καταστολή σε ένα μπλοκ που ζητούσε 64 σχέδια εργασίας άφησε πάνω από 20 τραυματίες και ένα παιδί έχασε το μάτι του από σφαίρα. Η αστυνομία χρησιμοποίησε δακρυγόνα για να επιτεθεί από σπίτι σε σπίτι, σε μια από τις πιο φτωχές γειτονιές του Nequen.

Αυτή την ίδια μέθοδο χρησιμοποίησε η αστυνομία στο Jujuy (στο Βορρά - σύνορα με τη Βολιβία), το Σεπτέμβριο, στην επέτειο των τριών μηνών από το θάνατο του D.Santillan και του M.Costequi (είχαν δολοφονηθεί στη διάρκεια καταστολής οδοφραγμάτων τον Ιούνη, στη γέφυρα Pueyrredon του Μπουένος Άιρες.) Σ΄ αυτή την περίπτωση, η αστυνομία, όχι μόνο κατέστειλε την πορεία αλλά μπήκε (όπως και στο Nequen) από σπίτι σε σπίτι και συνέλαβε πάνω από 100 διαδηλωτές.

Στη Σάντα Φε, η αστυνομία κάνει γιουρούσι στις γειτονιές, στα λεωφορεία, στα καφενεία. Εκείνοι που δέχονται καταστολή είναι πάντα οι ίδιοι: η νεολαία, οι μελαχρινοί, οι φτωχοί...

Στη Lanus (στο νότο του Mπουένος Άιρες), στη γειτονιά La Fe, η αστυνομία έκανε μια θεαματική επιχείρηση ψάχνοντας τους ακτιβιστές του κινήματος των ανέργων.

Τα ΜΜΕ και ο κατασταλτικός μηχανισμός επιχείρησαν να εγκληματοποιήσουν και να καταστείλουν τους πικετέρος, με αφορμή μια συνάντηση που φαινόταν "επικίνδυνη": Η CTD (κίνημα ανέργων) ANIBAL VERON δέχτηκε στο Μπουένος Άιρες το κίνημα των αγροτών του Santiago del Estero (Molase), για μια λαϊκή συνέλευση που είχε το όνομα του Dario Santillan. Αυτό δεν έφτασε και έκαναν μια μαζική πορεία ως φόρο τιμής στον D. Santillan στη γέφυρα Pueyrredon. Μια θεαματική επιχείρηση της αστυνομίας και της χωροφυλακής τους μπλόκαρε το δρόμο προς την Πλατεία του Μάη.

Αλλά ο κατασταλτικός μηχανισμός δεν περιορίζεται στα νόμιμα μέσα. Παραστρατιωτικές και παρακρατικές ομάδες που καταδιώκουν και εκφοβίζουν ακτιβιστές με απειλές και μεθόδους που συμπεριλαμβάνουν πυροβολισμούς κατά σπιτιών και ανθρώπων, απαγωγές και βασανιστήρια, είναι μέρος μιας καταστολής που θυμίζει τον προθάλαμο του πραξικοπήματος του '76.

Ωστόσο αυτή η κατασταλτική προέλαση δεν καταφέρνει να εκφοβίσει τις λαϊκές οργανώσεις, αλλά αντιθέτως, αυξάνει το μίσος που ήδη τον Σεπτέμβρη εκδηλώθηκε στο Εl Jaguel (νότιο Μπουένος Άιρες), όταν οι γείτονες επιτέθηκαν στο αστυνομικό τμήμα και το έκαψαν. Τόση ήταν η οργή των γειτόνων όταν βρήκαν το πτώμα ενός από τα παιδιά της γειτονιάς που είχε εξαφανιστεί λίγες μέρες πριν... Τόση, που δεν άφησαν να περάσουν ούτε τα ασθενοφόρα που έρχονταν να πάρουν τους τραυματίες αστυνομικούς.

Μέχρι την παραμονή των προεδρικών εκλογών τον επόμενο Μάρτη, η Αργεντινή απέχει πολύ από την κοινωνική ειρήνη. Πράγμα που ανησυχεί υπερβολικά το ΔΝΤ που περιμένει ότι η καινούρια κυβέρνηση -η "δημοκρατικά εκλεγμένη από το λαό"- θα του εγγυηθεί ένα μοντέλο χώρας σίγουρης και υπάκουης στα συμφέροντα των πολυεθνικών.