Η καταστολή είναι έμφυτο χαρακτηριστικό του κράτους και του κεφάλαιου και μαζί με την παραπληροφόρηση αποτελούν τα δυνατότερα όπλα τους στην προσπάθεια διαιώνισης του παρασιτικού τους ρόλου πάνω στην κοινωνία. Έτσι οι κυρίαρχοι έχoυν αναπτύξει διάφορους μηχανισμούς που τους βοηθούν στην απόκτηση της κοινωνικής συναίνεσης (σχολεία, ΜΜΕ κ.ά.) που είναι και ο κυριότερος στόχος τους. Αλλά ταυτόχρονα διαθέτουν κι έναν τεράστιο κατασταλτικό μηχανισμό (αστυνομία, δικαστήρια, στρατός) που χρησιμοποιούν όταν οι άνθρωποι, συνειδητοποιώντας την εκμετάλλευση και την καταπίεση που ασκείται πάνω τους από το κράτος, εξεγείρονται επιδιώκοντας την ελευθερία τους. Ακόμα και τα λεγόμενα "δημοκρατικά" κράτη, όταν νιώθουν ότι αμφισβητείται η κυριαρχία τους πάνω στους ανθρώπους, πετούν το "φιλελεύθερο" προσωπείο τους και αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο, που δεν είναι άλλο από αυτό της ωμής βίας.

Στο στόχαστρο των εξουσιαστών σήμερα βρίσκεται η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη, μια κατάληψη που δημιουργήθηκε το 1988 στο κέντρο της Αθήνας σε κτίριο εγκαταλελειμμένο από το 1960. Το κτίριο αυτό είχε κληροδοτηθεί στο Πανεπιστήμιο, το Πολυτεχνείο και τη σχολή Καλών Τεχνών από την ιδιοκτήτριά του, με τον όρο να γίνει στέγη άπορων φοιτητών. Αφέθηκε να ρημάξει μέχρι το 1988 όπου και πραγματοποιήθηκε η κατάληψη του κτιρίου από κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι αμφισβητώντας το θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας (τον ιερότερο θεσμό του καπιταλισμού) το μετέτρεψαν σε εστία αντιιεραρχικού-ανατρεπτικού λόγου και πράξης. Από τότε έως σήμερα η Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη συμβάλλει στον αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση στεκόμενη ενάντια στους κρατικούς σχεδιασμούς, τους κυρίαρχους και τον πολιτισμό τους. Παράλληλα είναι ένας χώρος ζωής και διαφορετικότητας μέσα στη γκρίζα μητρόπολη που ονειρεύονται τα αφεντικά.

Γι΄αυτούς τους λόγους έχει αρχίσει από τα τέλη του Ιούλη μια επίθεση στην κατάληψη με στόχο την εξαφάνισή της. Κατ΄αρχάς η πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, με πρόσχημα ότι χρειάζεται το κτίριο, ειδοποίησε τους καταληψίες πως πρέπει να φύγουν και ότι αν δεν το κάνουν θα τους αναγκάσει η ίδια με τη βοήθεια της αστυνομίας. Βλέποντας όμως πως οι άνθρωποι της κατάληψης δεν ήταν διατεθειμένοι να υποχωρήσουν προσπάθησε να κάνει τις συνθήκες διαβίωσης αφόρητες, κόβοντας το νερό. Όμως ούτε αυτό κατάφερε να πτοήσει τους καταληψίες που συνεχίζουν να μένουν στο κτίριο υπομένοντας τις άθλιες συνθήκες και περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή επίθεση από τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους.

Επειδή πιστεύουμε ότι επίθεση ενάντια σε έναν από εμάς είναι επίθεση εναντίον όλων μας και λόγω του ότι η θέση μας είναι μαζί με αυτούς που πολεμούν το κράτος και το κεφάλαιο είμαστε αλληλέγγυοι στους καταληψίες της Λέλας Καραγιάννη. Όσο γι'αυτούς που θα βιαστούν να πουν ότι δεν τους αφορά ας σκεφτούν ότι μπορεί και αυτοί να βρεθούν στη θέση των καταληψιών είτε ως διαδηλωτές που κλείνουν ένα δρόμο ή καταλαμβάνουν ένα δημόσιο κτίριο, είτε ως απεργοί, είτε -γενικά- ως άτομα που έρχονται σε σύγκρουση με το κράτος και τους μηχανισμούς του.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε ότι έχει ενταθεί η προσπάθεια κοινωνικού ελέγχου. Το κράτος θωρακίζεται νομικά (βλέπε τρομονόμο) ενώ με την συνδρομή των ΜΜΕ προσπαθείται να αποκτηθεί η απαιτούμενη κοινωνική συναίνεση. Φόντο στο όλο σκηνικό προβάλει η περιβόητη "ασφάλεια" των πολιτών και φυσικά η διεξαγωγή των ολυμπιακών αγώνων -η νέα μεγάλη ιδέα του έθνους. Άλλωστε με αφορμή την ομαλή διεξαγωγή τους η Αθήνα έχει γεμίσει ένοπλους φρουρούς της "τάξης" και κάμερες που παρακολουθούν την κάθε κίνηση ενώ η περιβαλλοντική καταστροφή προχωρά γοργά όπως και η εκατόμβη νεκρών στα ολυμπιακά έργα (180 εργάτες νεκροί μέχρι σήμερα).

Μέσα σε αυτό το πανηγύρι ευρώ και κονδυλίων (βλ. ολυμπιακοί αγώνες) τα πανεπιστήμια -αυτοί οι "ναοί της γνώσης"- δεν θα μπορούσαν να μείνουν αδιάφορα. Έτσι το Πολυτεχνείο και το Πανεπιστήμιο Αθηνών έχουν ήδη παραχωρήσει τις εστίες τους στου Ζωγράφου και Άνω Ιλίσια για να ανακατασκευαστούν και να χρησιμοποιηθούν ως ξενώνες δημοσιογράφων. Οι φοιτητές που διέμεναν σε αυτές διώχτηκαν με ένα επίδομα της πλάκας. Παρόλ’αυτά ορισμένοι αρνήθηκαν την απομάκρυνσή τους και ως πράξη αντίστασης κατέλαβαν τις εστίες από τον προηγούμενο Ιούλιο.

Επίσης καταληψίες φοιτητές βρήκαν σε γραφείο των εστιών έγγραφο, που αναγκάζονταν να υπογράφουν οι αλλοδαποί φοιτητές που διώχνονταν από τις εστίες, σύμφωνα με το οποίο κάθε συμμετοχή τους σε κινήσεις ενάντια στην εκκένωση των εστιών ή ενάντια στην Ολυμπιάδα θα θεωρούνταν ότι στρέφονταν ενάντια στο εθνικό συμφέρον της χώρας που τους φιλοξενεί και άρα θα είχαν κυρώσεις (η δήλωση κοινωνικών φρονημάτων πότε είπαμε καταργήθηκε;)

Επιπλέον στα τέλη του Ιουλίου -και με την (αντι)τρομοκρατική υστερία σε πλήρη άνθιση - η πρυτανεία του Πανεπιστήμιου προβαίνει σε μια σειρά "περίεργων" κινήσεων με σκοπό την απομάκρυνση των καταληψιών του κτιρίου της οδού Λέλας Καραγιάννη 37 στην Κυψέλη. Το εν λόγω κτίριο αποτελεί κληροδότημα στο Πολυτεχνείο, στο Πανεπιστήμιο και τη Σχολή Καλών Τεχνών με όρο στη διαθήκη να χρησιμοποιηθεί ως εστία άπορων φοιτητών.

Από το 1960 ως το 1988 το κτίριο παραμένει αναξιοποίητο, όταν τον Απρίλη του 1988 μια ομάδα ανθρώπων (φοιτητών , αστέγων κλπ) το καταλαμβάνει. Έκτοτε η κατάληψη της Λέλας Καραγιάννη 37 είναι ένας ζωντανός πολιτικός χώρος που εκτός από τη στέγαση ανθρώπων, η συλλογικότητα που τον λειτουργεί πραγματοποιεί συζητήσεις, προβολές κλπ. Στα 14 και πλέον χρόνια λειτουργίας της κατάληψης έχει ξαναγίνει στόχος τόσο του Πανεπιστήμιου Αθηνών (με μια αποτυχημένη απόπειρα εκκένωσης) όσο και μπάτσων και φασιστών.

Οι καταληψίες της Λέλας Καραγιάννη 37 μαζί με άλλους ανθρώπους έχουν προβεί και συνεχίζουν να προβαίνουν σε μια σειρά κινητοποιήσεων με συζητήσεις, συγκεντρώσεις, παρεμβάσεις στην πρυτανεία του πανεπιστήμιου κλπ., αφήνοντας να διαφανεί ότι τα "αναπτυξιακά" κρατικά σχέδια δεν θα περάσουν ανεμπόδιστα. Ενάντια στην (αντι)τρομοκρατική υστερία και την λαίλαπα των ολυμπιακών αγώνων, η αλληλεγγύη και η αντίσταση θα αποτελέσουν το όπλο μας ενάντια στους δυνάστες των ζωών μας, ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.