Η εφαρμογή των δεδομένων μέτρων ασφαλείας καθυστερεί την παραγωγή και έτσι σχεδόν ποτέ δεν εφαρμόζεται. Η εργασία "φασόν" αποδεικνύεται ακόμα πιο δολοφονική καθώς γνωρίζουν ότι οι εργαζόμενοι αναγκαστικά θα επιλέξουν να ξοδέψουν το χρόνο τους για να αυξήσουν το μεροκάματό τους και όχι για να εφαρμόσουν τα μέτρα ασφαλείας.

Τα διορισμένα κομματόσκυλα που στελεχώνουν τις επιθεωρήσεις εργασίας φυσικά και δεν τολμάνε να τα βάλουν με τις μεγαλοεταιρίες που δολοφονούν εκατοντάδες εργαζομένους. Όλοι οι έλεγχοι που υποτίθεται ότι κάνουν είναι στημένοι και οι ελάχιστοι αιφνιδιαστικοί περιορίζονται σε συστάσεις. Και μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για κρατικές υπηρεσίες. Δεν επιτρέπεται να βγάλουν στη φόρα ότι τα κέρδη της "αναπτυγμένης ελλάδας" είναι κέρδη που βασίζονται στο σακάτεμα των εργαζομένων. Είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να κρύψουν την μοναδική αλήθεια: τα πλούτη τους είναι το αίμα μας

Από την άλλη πρέπει να κοροϊδέψουν την κοινωνία. Εδώ έρχεται το Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας εργασίας. Αναλαμβάνουν το ρόλο του νεκροθάφτη: Μετατρέπει τους νεκρούς και σακατεμένους εργάτες σε αριθμούς και στατιστικές. Μέχρι το 1999 μας λένε τα κοπρόσκυλα αυτά πέθαινε ένας εργάτης κάθε τρεις μέρες. Πέρυσι πέθαινε ένας εργάτης κάθε δύο μέρες, κι απ' ότι φαίνεται φέτος μας προετοιμάζουν για το ρεκόρ: ένας νεκρός εργαζόμενος κάθε μέρα. Και δεν ξεχνάνε να μας ενημερώνουν (λες και μας νοιάζει) για το κόστος των ατυχημάτων για το ΙΚΑ, το κράτος, τις επιχειρήσεις, την ΕΕ. Δεν ντρέπονται καθόλου. Και γιατί να ντραπούν άλλωστε; Αυτός είναι ο ρόλος που τους ανέθεσε το κράτος και το κεφάλαιο.

Αν όλοι αυτοί νοιάζονταν για τις δολοφονίες και το σακάτεμα των εργαζομένων θα φρόντιζαν να κατεβάσουν απεργίες γενικές και απροειδοποίητες αναγκάζοντας τις ιδιωτικές και κρατικές εταιρίες να οπισθοχωρήσουν αμέσως και να εφαρμόσουν όλα τα μέτρα ασφαλείας γιατί χωρίς τους εργαζόμενους είναι ανίσχυρες. Θα φρόντιζαν να κρατάνε την αλληλεγγύη των εργαζομένων κι όχι να ξεφτιλίζουν το εργατικό κίνημα και να το διαμελίζουν για χάρη των κομμάτων και των αφεντικών.

Τα ΜΜΕ (εφημερίδες και τηλεόραση) φροντίζουν να εξαπατήσουν όπως πολύ καλά ξέρουν την κοινωνία. Στα εκατό εργατικά ατυχήματα θα προβάλλουν μόνο το ένα (με την γνωστή πια έκφραση "το μεροκάματο του τρόμου"). Λες και ξέρουν αυτοί τι σημαίνει να ζεις κάθε μέρα με το φόβο ότι δε θα γυρίσεις σπίτι σου. Λες και νοιάζονται για τα ατυχήματα πέρα από την θεαματικά πλευρά των γεγονότων. Δεν ενημερώνουν, πουλάνε. Παρακαλάνε να βρούνε ένα πλάνο με έναν εργαζόμενο να κρέμεται σε καμιά σκαλωσιά έτοιμος να πέσει. Ψέμα, υποκρισία με λίγο ή πολύ αίμα, και λίγη τσόντα στο καπάκι Τα ΜΜΕ είναι τα βαποράκια όχι μόνο της αστυνομίας αλλά κυρίως των αφεντικών και της εκμετάλλευσης.

Οι εκμεταλλευτές μας έχουν πάρει τα μέτρα τους. Χαμηλοί έως εξευτελιστικοί μισθοί, για να μην τολμάς να αντιδράσεις. Ανεργία σε μεγάλα ύψη για να παρακαλάμε να βρούμε δουλειά. Ανάπτυξη της ρουφιανιάς στους χώρους εργασίας για να μην τολμάμε ούτε να ανοίξουμε το στόμα μας. Αποξένωση των εργαζομένων με διαχωρισμούς όπως έλληνες - ξένοι, υπάλληλοι γραφείου- εργάτες, μισθοί μικροί - μισθοί μεσαίοι (για τους υψηλόμισθους δεν συζητάμε, είναι όλοι τους εκμεταλλευτές). Ποια μεγαλύτερη ανασφάλεια από ένα αβέβαιο μέλλον; Χρεωμένοι όλοι μέχρι το λαιμό στις τράπεζες που δεν σταματούν να μας ληστεύουν κάθε λεπτό. Το μόνο που φροντίζουν είναι η μεγαλύτερη αστυνόμευση όλο και περισσότερη στη δουλειά, στους δρόμους, στο μυαλό μας.

Με τις στημένες διαμαρτυρίες κανείς ποτέ δεν κέρδισε τίποτα. Κι αυτό γιατί όλες οι διαμαρτυρίες που προτείνουν τα συνδικάτα δεν είναι παρά ένα κόλπο για να μας εκτονώνουν, για να μας κουράζουν και να μας αναγκάσουν να δεχτούμε σαν όρο ζωής την υποταγή και το σκυμμένο κεφάλι. Οι πραγματικοί καθημερινοί τρομοκράτες είναι το κεφάλαιο και το κράτος και οι λακέδες τους: οι προϊστάμενοι, οι εργολάβοι, οι διαμεσολαβητές και καλοθελητές της εξουσίας που φροντίζουν να αποκοιμίζουν την κοινωνία. Όλοι αυτοί που φοβούνται κυρίως την οργάνωση των εργαζομένων απ' τα κάτω, χωρίς διαχωρισμούς.

Δεν θα σταματήσουν να μας σκοτώνουν και να μας σακατεύουν αν δεν ξεφύγουμε απ' τον ωχαδερφισμό, και τη μιζέρια της απάθειας. Να αντιληφθούμε πως είμαστε όλοι απ' την πλευρά των εκμεταλλευομένων και πως ο κύριος εχθρός μας είναι όλοι αυτοί οι εχθροί του ανθρώπινου γένους που μόνο για την τσέπη τους νοιάζονται. Τα αφεντικά μας με ευχολόγια, παρακάλια και μοιρολόγια δε θα κάνουν πίσω. Ας πάρουμε κι εμείς τα μέτρα μας.