(Αναρχικό Δελτίο, νο 18, Οκτώβρης 2002)
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Αψηφώντας το κλίμα εκφοβισμού που καλλιεργούσαν τα ΜΜΕ, περισσότεροι από 2.500 άνθρωποι έδωσαν το παρών στην πορεία ενάντια στην τρομοκρατία του κράτους και των ΜΜΕ. Οι μισοί και πλέον από τους διαδηλωτές σχημάτισαν ένα δυναμικό αναρχικό/αντιεξουσιαστικό μπλοκ που πορεύτηκε με τα πανό "Ενάντια στην τρομοκρατία κράτους και αφεντικών - Πίσω Ρουφιάνοι, Εμπρός Σύντροφοι!" και "Οι αγωνιστές δεν είναι τρομοκράτες - Αλληλεγγύη σε όσους δεν σκύβουν το κεφάλι", και το οποίο με ένα πλήθος συνθημάτων έδωσε μια ηχηρή απάντηση στις απειλές και την προπαγάνδα των εξουσιαστών και των λακέδων τους, καθώς και ένα παθιασμένο μήνυμα αλληλεγγύης σ΄όλους τους καταπιεσμένους κι εκμεταλλευόμενους ανθρώπους καθώς και όλους όσοι αντιστέκονται με αξιοπρέπεια στο κράτος και το κεφάλαιο, μέσα κι έξω από τα κελιά...
H πορεία της 1ης Οκτώβρη είχε καλεστεί από τη Συσπείρωση ενάντια στην κρατική τρομοκρατία καθώς και το Δίκτυο για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Η προπαγάνδισή της από τους ίδιους τους διοργανωτές ήταν πάρα πολύ περιορισμένη αλλά μέσα στο φοβικό κλίμα των ημερών την προπαγάνδιση ανέλαβαν τα ΜΜΕ, καταδικάζοντάς την προκαταβολικά σαν “πορεία αλληλεγγύης στους δολοφόνους”, καλώντας την απαγόρευσή της και κινδυνολογώντας για την αναπόφευκτη “αιματοχυσία” στους δρόμους της Αθήνας! Παρόλα αυτά που έγιναν προς τη συντήρηση και την ενδυνάμωση του κλίματος εκφοβισμού, η όλη προσπάθεια για την αποτροπή και την αποδυνάμωση της διαδήλωσης φαίνεται πως τελικά επέφερε τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς ήταν πολλοί που αψήφησαν την τρομοκρατία του κράτους και των ΜΜΕ. Πίσω από τα μπλοκ της Συσπείρωσης και του Δικτύου στην κεφαλή της πορείας ακολούθησαν μπλοκ της Αυτόνομης Εργατικής Πρωτοβουλίας, του Κομμουνιστικού Συνδέσμου και του ΕΕΚ, ενώ περισσότεροι από τους μισούς του συνόλου των διαδηλωτών πορεύτηκαν με το μαύρο μπλοκ όπου συμμετείχαν πλήθος συντρόφων/ισσών από όλες σχεδόν τις τάσεις και τις συλλογικότητες των αναρχικών και αντιεξουσιαστών. Να σημειωθεί ότι σε σχετική συνέλευση σημαντικού μέρους των αναρχικών προκρίθηκε συνειδητά η αυτοτελής κι οργανωμένη συμμετοχή τους στην πορεία, ο προπαγανδιστικός χαρακτήρας αυτής της συμμετοχής κι η αυτοπεριφρούρηση του μπλοκ απέναντι σε τυχόν προκλήσεις της αστυνομίας.
Μια πορεία - σταθμός στον αγώνα ενάντια στην επελαύνουσα κρατική τρομοκρατία
Είναι προφανές πως η λεγόμενη αντιτρομοκρατία αποτελεί την ιδεολογική αιχμή του δόρατος της αναδυόμενης παγκόσμιας Κυριαρχίας και, ιδιαίτερα μετά τις 11 Σεπτέμβρη, το επίσημα διακηρυγμένο δόγμα της για την ανελέητη επίθεση εναντίον όσων βρίσκονται ή ορθώνονται ως εμπόδιο στο δρόμο της. Και η εξαιρετικά διασταλμένη αντίληψη της εξουσίας περί τρομοκρατίας, σύμφωνα με την οποία “τρομοκράτης είναι όποιος δεν είναι μαζί της”, σημαίνει ότι τόσο οι αντιτρομοκρατικές πολεμικές εκστρατείες όσο κι ανάλογες αντιτρομοκρατικές αστυνομικές επιχειρήσεις έχουν ευρύτερες κοινωνικές στοχεύσεις απ΄όσες ομολογούν κάθε φορά οι υπερεθνικοί ή ντόπιοι εξουσιαστές και επιδιώκουν πολύ ευρύτερα αποτελέσματα από το να τιμωρήσουν ή να εξουδετερώσουν τους ένοπλους αντιπάλους τους.
Με τον ίδιο τρόπο, τα όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα με σημείο καμπής την 29η Ιούνη δεν αφορούν απλώς μια επιχείρηση αποκλειστικά και μόνο για την “εξάρθρωση” της 17Ν αλλά μια ολόκληρη εκστρατεία για την “εξάρθρωση” της κοινωνίας (η οποία αναβαπτίζεται μέσα στο νέο διεθνές “αντι”τρομοκρατικό περιβάλλον) και ακόμη περισσότερο των πλέον προωθημένων ριζοσπαστικών κομματιών της, καθώς με όλη αυτή την επίθεση το κράτος αναβαθμίζει τα ποσοστά της βίας και του ελέγχου πάνω στην κοινωνία και τα κινήματα.
Είναι προφανής η αντιστοιχία της τύχης που επιφυλάχθηκε στους διωκόμενους με τα προωθούμενα από την εξουσία κοινωνικά πρότυπα, μέσω της καταστολής και της χειραγώγησης: είτε μετανοημένοι και ρουφιάνοι είτε δαιμονοποιημένοι και απομονωμένοι. Καθόλου τυχαία επίσης, η επιβολή των νέων ειδικών συνθηκών για την κράτηση και την όλη αντιμετώπιση των διωκόμενων δεν αποτελεί μια αποκομμένη κατάσταση από το όλο κοινωνικό γίγνεσθαι της μίζερης καθημερινότητάς μας στα σχολεία, στις δουλειές ή στους δρόμους, αλλά ένα συγκεκριμένο και εξειδικευμένο μέρος του όλου “πακέτου” των νέων όρων ελέγχου, εκμετάλλευσης, καταπίεσης και καταστολής που επιβάλλονται σε ολόκληρη την κοινωνία (και ειδικότερα στα κατώτερα ταξικά στρώματα), η οποία βυθίζεται όλο και περισσότερο στη δίνη μιας διαρκούς Κατάστασης Έκτακτης Ανάγκης.
Όπως το αμερικάνικο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη βάση Γκουαντανάμο της Κούβας, το οποίο στοιχειώνει την εποχή μας ως νέο Άουσβιτς, αποτελεί μέρος μόνο του νεοταξικού εξουσιαστικού/καπιταλιστικού εφιάλτη που απλώνεται σαν λέπρα και εξειδικεύεται φρικαλέα σε κάθε πτυχή της ζωής και σε κάθε γωνιά της γης, οδηγώντας την ανθρωπότητα στην απελπιστική κατάσταση ενός απέραντου πλανητικού Γκουαντανάμο, έτσι και η επιβολή αυτών των νέων συνθηκών εξοντωτικής κράτησης δοκιμάζει την ανοχή μας στην επιβολή των όλο και δεινότερων συνθηκών επιβίωσης κι αντίστασης κάτω από το ολοκληρωτικό Κράτος μιας διεθνούς αλλά κι εγχώριας δικτατορίας των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών.
Η πορεία στάθηκε σημείο καμπής όχι μόνο από τη μαζικότητά της όσο γιατί ανέδειξε με σαφήνεια ότι υπάρχει ένα πολιτικοκοινωνικό αντίπαλο δέος στην κρατική τρομοκρατία και τα φερέφωνά της, κι όποια κι αν ήταν η συνειδητή παραμόρφωση του νοήματός της από τα ΜΜΕ, το γεγονός είναι ότι η επιχειρούμενη ταύτιση των αναρχικών-αντιεξουσιαστών με την 17Ν είναι παντελώς ανιστόρητη και ιδεολογικοπολιτικά ανυπόστατη. Η αναγνώριση της ιστορικής θέσης της ένοπλης βίας ως συγκεκριμένης παραμέτρου του ευρύτερου κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, η αλληλεγγύη σε όσους αγωνιζόμενους ανθρώπους στέκονται πολιτικά και αξιοπρεπώς έναντι του κράτους και η απαξίωση των συμβολισμών που επιχειρεί η εξουσία -σπεκουλάροντας πάνω στην υποτιθέμενη αθωότητα των θυμάτων που είχαν η ελίτ και οι λακέδες της- δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση μια αδύνατη ούτως ή άλλως ταύτιση με τις θέσεις και τη δράση της συγκεκριμένης οργάνωσης.
Και δεν θα γίνουν τιμητές μας γι’αυτό οι μεγαλόσχημοι κι αδίστακτοι που η εξουσία και ο πλούτος τους είναι βαμμένα με το αίμα και στοιχειωμένα με το μαρτύριο χιλιάδων αθώων ανθρώπων που χάνονται ή υποφέρουν στον αγώνα για την επιβίωση ή και στον αγώνα για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. Δεν τιμούμε και δεν σεβόμαστε κανένα άλλον από αυτά τα θύματα, κι από το δικό τους αίμα και τα μαρτύρια αντλούμε το πάθος να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να συνεχίσουμε τον αγώνα απέναντι στο Κράτος και τ΄αφεντικά.
Εμείς αρνούμενοι να απολογηθούμε για οτιδήποτε απέναντι στην εξουσία και τους λακέδες της και διατηρώντας πάντα ζωντανό το θεμελιακό στοιχείο της αναρχικής σκέψης, το κριτικό πνεύμα, αφήνουμε αλλά και αναγνωρίζουμε στους ίδιους τους διωκόμενους σαν μέλη της 17Ν το λόγο για να τοποθετηθούν οι ίδιοι και να υπερασπίσουν, στο μέτρο της αξιοπρέπειας και της συνειδητότητας του καθένα τους, τις θέσεις τους.
Εμείς πάντως σε καμία περίπτωση δεν δεχόμαστε ότι η επαναστατική ένοπλη βία (όποια κι αν είναι η κριτική στις πολυποίκιλες εκφράσεις της) ως απάντηση στα εγκλήματα της εξουσίας υπήρξε ποτέ τρομοκρατική για την κοινωνία, με την έννοια ότι ποτέ δεν ασκήθηκε αδιακρίτως και τυφλά και για αυτό άλλωστε δεν είναι ούτε πολλοί ούτε και τυχαίοι αυτοί που ωρύονται ότι απειλούνταν από τις εκδηλώσεις της. Κι από αυτή την άποψη δεν υπάρχει άλλο κοινωνικό πρόβλημα με την επαναστατική βία που αναφέρεται σκόπιμα σαν “τρομοκρατία” από αυτό που αντιπροσωπεύουν οι διώκτες της: οι εθνικοί και υπερεθνικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί που υφαίνουν γύρω από την κοινωνία ένα σάβανο ασφυκτικού ελέγχου ενώ οι προπαγανδιστές τους προσπαθούν να πείσουν μάταια ότι η κοινωνική ανασφάλεια έχει την αιτία της στην επαναστατική βία κι όχι στην βία, τους εκβιασμούς και τις καταστροφές που επιφέρουν το κράτος και ο καπιταλισμός.
Κι αν θορυβήθηκαν αρκούντως από την παρουσία 2.500 διαδηλωτών κι ιδιαίτερα αυτή των αναρχικών που δεν φοβήθηκαν παρά την κρατική τρομοκρατία να κατέβουν στους δρόμους της Αθήνας προκαλώντας το μένος των αφεντικών με τα “ιερόσυλα“ συνθήματά τους, είναι γιατί δεν αντιπροσωπεύουν παρά την κορυφή του παγόβουνου. Τις πρώτες σταγόνες μιας καταιγίδας που έρχεται...
Διότι δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι όλη αυτή η επίδειξη της καθεστωτικής δύναμης, η επιθετικότητα και η μηδενική ανοχή του κράτους απέναντι στους υπαρκτούς αλλά και στους δυνητικούς αντιπάλους του δεν αποτελούν σημάδια αυτοπεποίθησης και στέρεης ισχύος. Κάθε άλλο μάλιστα. Ο ολοκληρωτισμός και ο πόλεμος τόσο στο πλανητικό επίπεδο όσο και στο επίπεδο των επιμέρους κοινωνιών γίνονται όλο και περισσότερο βασικές κι αναγκαίες επιλογές ενός απόλυτα διεφθαρμένου κι αλυσιτελούς συστήματος που επαπειλείται με εκρήξεις υποφέροντας κάτω από το βάρος της διαρκούς συσσώρευσης των αδιεξόδων και των αντιφάσεών του.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, και σε πείσμα των ζοφερών καιρών, των κατασταλτικών σχεδιασμών και της παραπληροφόρησης των ΜΜΕ, το πολύμορφο από τη φύση του αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα με την δυναμική κι αυτοπειθαρχημένη πορεία της 1ης Οκτώβρη απέδειξε ότι είναι πιο ζωντανό από ποτέ, τροφοδοτούμενο από την αγωνιστική διάθεση πολλών εκατοντάδων συντρόφων/ισσών η οποία βέβαια δεν εξαντλείται στην συγκεκριμένη μέρα, το ζήτημα της κρατικής τρομοκρατίας ή τη μεθοδολογία της συγκεκριμένης πορείας. Σημασία έχει αυτή η δυναμική που εκφράστηκε στη συγκεκριμένη πορεία να βρει την συνέχειά της και να μην καταστραφεί από την πρόκληση αχρείαστων τριβές με βάση αποπροσανατολιστικά, ισοπεδωτικά κι αλλότρια διλήμματα ταύτισης ή καταγγελίας σχετικά με την 17Ν.
Κ.τ.Κ,
Υ.Γ. Ένα πογκρόμ προσαγωγών ξεκίνησε στις 3 Οκτώβρη και συνεχίζεται ακόμα καθώς δεκάδες άνθρωποι από την περιοχή των Εξαρχείων οδηγήθηκαν στην Κρατική Ασφάλεια, όπως επίσης κι αρκετοί άλλοι που βρέθηκαν έξω από μια σειρά αυτοδιαχειριζόμενα στέκια σε γειτονιές της Αθήνας (και τον Πειραιά) και σε ορισμένες περιπτώσεις έξω από τα σπίτια ή τις δουλειές τους. Όλοι οι προσαχθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι αφού καταγράφηκαν τα αποτυπώματά τους κι αφού ανακρίθηκαν για τις κινήσεις τους τις τελευταίες μέρες, τις σχέσεις τους με διάφορους χώρους και άτομα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις τους επιδείχτηκαν βίντεο από την πορεία όπου φαίνονταν πρόσωπα συντρόφων. Επιπλέον προειδοποιήθηκαν προκειμένου να κάτσουν "φρόνιμα" και τους ζητήθηκε να ενημερώσουν και τους "υπόλοιπους" πως "τα πράγματα έχουν αλλάξει". Με δεδομένη την επιτυχία και την απήχηση της αντιτρομοκρατικής πορείας την 1η Οκτώβρη, καθώς και άλλων κινήσεων που προηγήθηκαν κι ακολούθησαν της πορείας, αυτό το πογκρόμ αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης αστυνομικής επιχείρησης για την καταγραφή, την τρομοκράτηση και την καταστολή ατόμων και συλλογικοτήτων από τον ευρύτερο αναρχικό - αντιεξουσιαστικό χώρο. Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ !