Η 11η Σεπτέμβρη 2001 αποτέλεσε ορόσημο στην όλη διαδικασία προέλασης της παγκόσμιας κυριαρχίας και στην αντιμετώπιση των πολύμορφων αντιπάλων της. Ήταν η ημερομηνία κατά την οποία -ως απάντηση στον εσωτερικό κλονισμό και τον παγκόσμιο αντίκτυπο που επέφεραν τα χτυπήματα στο Μανχάταν και στο Πεντάγωνο- επισημοποιήθηκε ο "πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία" ως κύρια προτεραιότητα των ΗΠΑ, καθώς και δεκάδων συμμαχικών κρατών, με τη μορφή μιας γιγαντιαίας εκστρατείας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Μια εκστρατεία που, αναλόγως του χώρου ανάπτυξής της, έθεσε και θέτει σε κίνηση όλο το ιδεολογικό, πολιτικό, νομικό, οικονομικό, στρατιωτικό και αστυνομικό οπλοστάσιο που διαθέτουν τα κατά τόπους αφεντικά. Η προεδρική ρήση "όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας" ήταν εύγλωττη για το δεσμευτικό και επιτακτικό χαρακτήρα της συμμετοχής σε αυτή την εκστρατεία που στοχοποιούσε όλους τους αντιπάλους της "νέας τάξης πραγμάτων" ως "τρομοκράτες", και απευθυνόταν ως απειλητική προειδοποίηση απέναντι σε όσους δεν τάσσονταν με το στρατόπεδο των "δυνάμεων του καλού". Ο νεομακαρθισμός και η υστερική καταδίωξη των "εσωτερικών εχθρών" στις ΗΠΑ, η αιματοβαμμένη εκστρατεία στο Αφγανιστάν και η τύχη των αιχμαλώτων πολέμου στο κολαστήριο του Γκουαντανάμο σηματοδότησαν το κλίμα του τρόμου που έσπειρε η αφηνιασμένη "αντι"-τρομοκρατία.

Μέρος του όλου συμπλέγματος των σύμμαχων κρατών, το ελληνικό κράτος δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη πρόσκληση για τη συμμετοχή του στη διεθνή "σταυροφορία" και έκανε ό,τι μπορούσε, αποσπώντας τα υπερατλαντικά εύσημα. Παρόλα αυτά, παρέμενε πάντα υπόλογο εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας και των χαμηλών επιδόσεών του στην αντιμετώπιση των "εσωτερικών εχθρών". Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε να κατατάσσεται δεύτερο, μετά την Κολομβία, κράτος στο κόσμο που μαστίζεται από την "τρομοκρατία" (μια έννοια στην οποία οι υπερατλαντικοί εξουσιαστές συμπεριλαμβάνουν εκτός από την ένοπλη δράση και τα σποραδικά συμβολικά χτυπήματα ακόμα και τις αυθόρμητες εκδηλώσεις κοινωνικής βίας, όπως εκείνη την βραδιά άφιξης του προέδρου Κλίντον στην Αθήνα, στις 19/11/1999). Είναι αλήθεια πως πριν από τις 11 Σεπτέμβρη οι ντόπιοι εξουσιαστές δεν επιδείκνυαν όλη την απαραίτητη ομοψυχία και συμφωνία στον τρόπο αντιμετώπισης όλων αυτών των πτυχών του φαινόμενου που περιγράφεται σαν "τρομοκρατία", και οι ενδοεξουσιαστικοί ανταγωνισμοί που είχαν οδηγήσει στην κατάργηση του δεύτερου (ιστορικά) τρομονόμου -στις αρχές της δεκαετίας του '90- δεν επέτρεψαν παρά την οριακή υπερψήφιση του τρίτου τρομονόμου το 2000. ενός νόμου ο οποίος πάλι, και παρόλες τις δυσοίωνες προβλέψεις, δεν εφαρμόστηκε άμεσα και θεαματικά, άλλα παρέμεινε ουσιαστικά στην εφεδρεία του νομικού οπλοστάσιου μέχρι να δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία. Είναι αλήθεια επίσης πως επειδή, πέρα από το αστυνομοδικαστικό του μέρος, ο "αγώνας ενάντια στην τρομοκρατία" είναι κυρίως πολιτικός, ήταν ιδιαίτερα απογοητευτικό για ντόπια και ξένα αφεντικά το γεγονός της έλλειψης οποιασδήποτε κοινωνικής συστράτευσης απέναντι στο φαινόμενο της "τρομοκρατίας" παρόλες τις σχετικές προπαγανδιστικές προσπάθειες. Αντίθετα με όσα ισχυρίζονταν οι ντόπιοι εξουσιαστές για λόγους διεθνούς κατανάλωσης, όλη εκείνη η σπαραξικάρδια προπαγάνδα γύρω από την εκτέλεση του Σώντερς -που στάθηκε και η αφορμή για την εισαγωγή του νέου τρομονόμου- δεν είχε αποδώσει τίποτα στο επίπεδο της κοινωνικής συναίνεσης ενάντια στην "τρομοκρατία". Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν ήταν και είναι πολύ δύσκολη η όποια κοινωνική ταύτιση με τον "αθώο" βρετανό ταξίαρχο και άλλους τέτοιους επίσης "αθώους". Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι πρόσφατα (Μάρτης ΄02) και παρόλη την κολοσσιαία διεθνή και ντόπια προπαγάνδα που ακολούθησε την 11η Σεπτέμβρη και το "αντι"τρομοκρατικό κλίμα που επιβλήθηκε παγκόσμια, μόλις το 2,5% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα θεωρούσε την "τρομοκρατία" κοινωνικό πρόβλημα.

Αυτό όμως που ποτέ δεν θα μπορούσαν να επιφέρουν από μόνοι τους οι τρομονόμοι και η προπαγάνδα, αφού δεν κατάφερναν τίποτα οι ντόπιες και οι αμερικάνικες διωκτικές υπηρεσίες (μαζί με τις βρετανικές από το 2000), συντελέσθηκε σε μια στιγμή. Ήρθε η έκρηξη στις 29 Ιούνη για να αποτελέσει την, τηρουμένωνβεβαίως των διαφορών και των αναλογιών, ελληνική "11η Σεπτέμβρη" - με την έννοια ότι αποτέλεσε την αφετηρία για μια ιλιγγιώδη επιτάχυνση της κρατικής τρομοκρατίας, με την πλήρη συστράτευση των ΜΜΕ για την απόσπαση της μέγιστης δυνατής συναίνεσης και την επιβολή της απόλυτης κοινωνικής σιωπής μπροστά στη "γυάλινη" τρομοκρατία της τηλεόρασης.

Το παράδειγμα ασφαλώς και δεν αναφέρεται τυχαία, κι αυτό γιατί η στάση ορισμένων από τους συλληφθέντες δεν ήταν βέβαια καθόλου υποδειγματική. Κάθε άλλο μάλιστα. Οι νέοι ειδικοί νόμοι, οι νέες ειδικές συνθήκες κράτησης ("λευκά κελιά") και τα αυριανά ειδικά δικαστήρια δεν νομιμοποιούνται και εδραιώνονται στην κοινωνική συνείδηση μόνο και μόνο επειδή ψηφίζονται ή αποφασίζονται, αλλά αποτελούν συγκεκριμένα σημεία αντιπαράθεσης κι αντίστασης του ευρύτερου κοινωνικού-ταξικού αγώνα. και ασφαλώς αυτός ο αγώνας δυσχεραίνεται όταν οι πρώτοι άνθρωποι όπου εφαρμόζονται πάνω τους όλα αυτά τα κατασταλτικά μέσα γίνονται άβουλα έρμαια των δημίων τους.

Αν ολόκληρη η μεταπολεμική ιστορία χαρακτηρίζεται από τον κεντρικό χαρακτήρα που είχε η διχαστική διάσταση Αριστεράς-Δεξιάς -με την πρώτη συντετριμμένη από τον εμφύλιο και την δεύτερη να θριαμβεύει με το μισό πληθυσμό σε ρόλο παρία-, με το ελεγχόμενο τέλος της στρατιωτικής Δικτατορίας και την ομαλή παράδοση της εξουσίας στους πολιτικούς της αστικής Δημοκρατίας άρχισε μια αντίστροφη πορεία. Η νομιμοποίηση του άλλοτε "προδοτικού" ΚΚΕ ήταν το πρώτο βήμα σε αυτή την πορεία και ομολογουμένως αυτό το, από δεκαετίες, νικημένο και συνθηκολογημένο απομεινάρι του εαυτού του έκανε ότι μπορούσε υπηρετώντας το καθεστώς. Μη ξεχνάμε ότι το βασικό του αίτημα σε εκείνα τα κρίσιμα χρόνια μετά την Δικτατορία ήταν ο "εκδημοκρατισμός" δηλαδή η εδραίωση της αστικής Δημοκρατίας. Τα άλλα προτάγματα της εποχής τα οποία και "δικαιώθηκαν" με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία ήταν η "εθνική συμφιλίωση" και η "λήθη". Η μεν "εθνική συμφιλίωση" αναφερόταν στην απαρχή του πολιτικοκοινωνικού διχασμού την περίοδο της Κατοχής και επιτεύχθηκε σε συμβολικό επίπεδο με τη θεσμική αναγνώριση της "Εθνικής Αντίστασης" (μιας αντίστασης που απογυμνωμένη από κάθε ταξικό υπόβαθρο βαφτίζεται "εθνική" συμπεριλαμβάνοντας χίτες, ταγματασφαλίτες κλπ), η δε "λήθη" αφορούσε την αμοιβαία σιωπή για το αποκορύφωμα του διχασμού Αριστεράς-Δεξιάς, τον εμφύλιο πόλεμο, όπου αυτές οι δυνάμεις αναμετρήθηκαν μέχρι εσχάτων. Το ιδεολόγημα ότι "φταίνε οι ξένοι που μας έβαλαν να σκοτωθούμε", δεν αποσκοπούσε παρά να πείσει αλλήλους πως δεν υπήρχαν πραγματικοί κοινωνικοί και ταξικοί λόγοι για να συγκρουστούν με τα όπλα, αλλά τους εισήγαγαν από το εξωτερικό!

Υπήρξε βέβαια και ένα τμήμα της αριστεράς που δεν είδε με το ίδιο μάτι, ενός επωφελούς συμβιβασμού, την μεταλλαγή του καθεστώτος το 1974 και ήρθε να το ανταγωνιστεί σε διάφορα επίπεδα. Οι ταξικοί αγώνες που έγιναν στην δεκαετία του '70 σε ένα μαζικό επίπεδο, όπως για παράδειγμα σε πολλούς εργατικούς χώρους, αλλά και μια σειρά δυναμικές και βίαιες ενέργειες καταδεικνύουν ότι επιχειρήθηκαν κι άλλες διαδρομές εκτός από το συμβιβασμό και την ενσωμάτωση. Κι αν στους μαζικούς χώρους αυτό το ανταγωνιστικό κομμάτι νικήθηκε κι αποδυναμώθηκε οριακά χάρη στην κρατική καταστολή, την αντεπαναστατική δράση του ΚΚΕ και την επέλαση προς την εξουσία του ΠΑΣΟΚ που άνοιξε διάπλατα τις θύρες για την ενσωμάτωση -στις αρχές της δεκαετίας του 1980-, η δράση ενός άλλου κομματιού πιο μειοψηφικού, καθόλου ορατού και πολύ πιο επιθετικού στάθηκε αδύνατον να εξουδετερωθεί και δεν θα αρκούσαν βεβαίως γι αυτό οι ατελείωτες ασφαλίτικες κατασκευές σε βάρος διαφόρων αγωνιστών, ούτε η ακατάσχετη πρακτορολογία του ΚΚΕ και άλλων καθεστωτικών αριστερών. (Και αφού η εκστρατεία λάσπης γελοιοποιήθηκε πλέον εντελώς, παραμένει αδιαμφισβήτητος ο επαναστατικός/αντικαθεστωτικός χαρακτήρας αυτής της δράσης).

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η νέα εποχή που ξεκίνησε συμβολικά με το επιχειρησιακό τέλος, την προσπάθεια ιδεολογικοπολιτικού αποχαρακτηρισμού και εγκληματοποίησης αυτής της ομάδας που καταξευτέλισε το κράτος για σχεδόν τρεις δεκαετίες, άρχισε με τα ασυγκράτητα ουρλιαχτά θριάμβου των αφεντικών, των πολιτικών, των μπάτσων, των ΜΜΕ, των ρουφιάνων και των "διανοούμενων" λακέδων, οι οποίοι προφανώς μέθυσαν από το μέγεθος της απροσδόκητης -και για τους ίδιους- επιτυχίας σε βάρος της 17Ν και θέτουν αλλόφρονες νέες πιο διευρυμένες στοχεύσεις ιδιαίτερα στον αντιεξουσιαστικό χώρο, αποσκοπώντας στη σύλληψη δεκάδων ακόμα ανθρώπων και το σύρσιμο ολόκληρης της κοινωνίας έρπουσας ως παράλυτης πίσω από το επελαύνον άρμα της Κρατικής Τρομοκρατίας. Και δεν θα αρκεστούν βεβαίως να kanoun kati, gamo to stanio tous!, όπως είπε το ελληνοαμερικάνικο καθίκι που διευθύνει την CIA, αλλά έχουν σκοπό να το parakanoun! Επαφίεται στις κοινωνικές αντιστάσεις αν θα τους περάσει, κι αν θα κάνουν περίπατο πάνω από τη ζωή και την ελευθερία αγωνιζόμενων ανθρώπων.