Το πρόγραμμα ήταν το εξής: Στις 20 Ιούνη πανισπανική γενική απεργία, στις 21 Ιούνη αποκεντρωμένες δράσεις και στις 22 Ιούνη η κεντρική διαδήλωση, μετά τη λήξη της συνόδου. H γενική απεργία παρέλυσε την πόλη, όπου οι μόνοι που δούλευαν ήταν οι μπάτσοι. Τα καθεστωτικά συνδικάτα παρέλασαν με τα παρωχημένα συνθήματά τους, ενώ η πορεία της CNT, 400 περίπου αναρχικοί, κινήθηκε ξεχωριστά, περικυκλωμένη από διμοιρίες και με συνθήματα ενάντια στα επίσημα συνδικάτα αλλά και ορισμένα ενάντια στην εργασία εν γένει. Την ίδια μέρα ξέσπασαν ταραχές στη Βαρκελώνη και στη Μαδρίτη. Οι δύο επόμενες ημέρες σημαδεύτηκαν από την απουσία σχεδίων αποκλεισμού ή σαμποτάζ της συνόδου, ακόμα και δημιουργίας κεντρικών γεγονότων παράλληλα μ' αυτή, και έτσι δεν υπήρχε κανένα κοινό σημείο αναφοράς για διαφορετικές ομάδες διαδηλωτών. Στις 21 Ιούνη, η διασπορά εκδηλώσεων σε περιφερειακά σημεία της πόλης και με χαρακτήρα χάπενινγκ έκανε εύκολο τον έλεγχό τους από την αστυνομία. Η συγκέντρωση και το reclaim the streets των "Αναρχικών Ενάντια στο Κεφάλαιο" μονοπώλησαν σχεδόν το ενδιαφέρον των μπάτσων. Τη νύχτα, ομάδα αναρχικών επιτέθηκε σε δύο τράπεζες.

Στις 22/6 έγινε μία από τις ελάχιστες αξιόλογες κινήσεις, η κατάληψη μιας εκκλησίας, σε ένδειξη αλληλεγγύης με 600 μετανάστες που βρίσκονταν σε απεργία πείνας στο πανεπιστήμιο της Σεβίλλης. Το ίδιο βράδυ ενώ ήδη η σύνοδος είχε ολοκληρωθεί, η κεντρική διαδήλωση είχε μια αίσθηση ματαιότητας. Η επιλογή της "αποκεντρωμένης δράσης" και της "γιορταστικής πορείας" έδωσαν απλά ένα πολιτικό άλλοθι σε μια αντίληψη-αυταπάτη που ισχυρίζεται πως "Εμείς και τα αφεντικά έχουμε δύο διαφορετικούς κόσμους, οι οποίοι κινούνται παράλληλα και δεν συγκρούονται πουθενά" και καταλήγει να παρουσιάζει ως επιτυχία μια λογική "να μην τους ενοχλούμε εμείς, ώστε να μας αφήνουν να κάνουμε το πάρτυ μας". Αν εξαιρέσουμε το αστείο να το επικαλούνται αυτό οι σκουριασμένοι κομματικοί και συνδικαλιστικοί μηχανισμοί, επρόκειτο για τον εγκλωβισμό σε μια πλήρως ελεγχόμενη και συναινετική κατάσταση των, λίγων στη Σεβίλλη, διαδηλωτών που ειλικρινά ήθελαν να εκφράσουν μια πραγματική αντίσταση. Έτσι, τα πολύχρωμα μπαλόνια, τα ανόρεχτα τραγούδια και οι χοροί κουβαλούσαν μια αίσθηση ήττας. Το αναρχικό μπλοκ δεν είχε τον αριθμό για να ανατρέψει μια τέτοια κατάσταση, και στην πραγματικότητα δεν το επιχείρησε καν, εκτός από κάποιες συμβολικές πέτρες που έπεσαν ενάντια στις αστυνομικές δυνάμεις. Περιορίστηκε στο να φωνάζει τα δικά του συνθήματα, στο τέλος της πορείας, κρατώντας από κάθε άποψη τις αποστάσεις του απ' το πανηγύρι.

www.geocities.com/anar_gr/gr/subsevil.htm