Η κατάληψη της Λ.Κ. 37 βρίσκεται μπροστά σε μια νέα κατασταλτική μεθόδευση. Από τα τέλη Ιούλη, σε μια κίνηση ευτελούς εκβιασμού για την εκδίωξη των καταληψιών, η πρυτανεία του πανεπιστημίου έδωσε εντολή να διακοπεί η παροχή νερού στο κτίριο, όπως και έγινε, ενώ υπάρχει ανάλογη απόφαση και για το ρεύμα.

Το συγκεκριμένο κτίριο διατέθηκε το 1960 ως κληροδότημα στο Πανεπιστήμιο, το ΕΜΠ και τη Σχολή Καλών Τεχνών για να γίνει εστία άπορων και άστεγων φοιτητών και παρέμενε εγκαταλελειμμένο για περισσότερο από 25 χρόνια, αφού οι ιδιοκτήτες του αδιαφόρησαν ακόμα και για τη συντήρησή του και το ενδιαφέρον τους εστιάστηκε στο πώς θα ανατρέψουν τους όρους του κληροδοτήματος, ώστε να μη γίνει εστία αλλά να τύχει "επωφελέστερης διάθεσης"! Να επιτύχουν την απόδοση του κτιρίου ως αντιπαροχή, δηλαδή την κατεδάφισή του και την ανέγερση νέου οικοδομήματος, απ' όπου θα εισέπρατταν τα μισθώματα, πράγμα που αποτράπηκε όταν το κτίριο χαρακτηρίστηκε διατηρητέο.

Το τέλος της εγκατάλειψης ήρθε τον Απρίλη του 1988 όταν μια ομάδα νέων, φοιτητών, άνεργων και εργαζόμενων κατέλαβε το κτίριο, μετατρέποντάς το από άθλιο σκουπιδότοπο και νεκροταφείο ζώων σε ένα δημιουργικό και λειτουργικό χώρο αυτοστέγασης και πραγματοποίησης πολιτικών, πολιτιστικών και κοινωνικών εκδηλώσεων, εκδόσεων και παρεμβάσεων. Από τότε και μέχρι σήμερα, σ' αυτή τη 15ετή και συνεχώς ανανεούμενη διαδρομή η κατάληψη αποτελεί εστία ενός συλλογικού εγχειρήματος αυτοοργάνωσης, αντίστασης και αλληλεγγύης, που με αφετηρία το στεγαστικό και την εμπορευματοποίησή του ανέδειξε και πάλεψε μια σειρά από ζητήματα της κοινωνικής καταπίεσης, της ταξικής εκμετάλλευσης και της καταστολής αγώνων και αγωνιστών. Γι αυτό και ως χώρος αντιθεσμικών και αντιεξουσιαστικών δραστηριοτήτων, βρέθηκε συχνά στο στόχαστρο της καταστολής, όπως το 1994/95, όπου υπήρξαν αλλεπάλληλες αστυνομικές εισβολές, συλλήψεις και προσαγωγές, αλλά ανακαταλήφθηκε και κρατήθηκε χάρη στην αλληλεγγύη συντρόφων και συντροφισσών.

Σήμερα, οι πρυτανικές αρχές του πανεπιστημίου ξαναθυμήθηκαν το κτίριο ισχυριζόμενοι προσχηματικά ότι προτίθενται να το "αξιοποιήσουν" ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που αντιπροσωπεύει για αυτούς είναι ένα ακόμα μέσον και ευκαιρία για την άντληση χρημάτων από τα "πακέτα" του Γ' Χρηματοδοτικού Πλαισίου της ΕΕ, το οποίο βέβαια πουθενά δεν προβλέπει την χρηματοδότηση σχεδίων στέγασης άπορων φοιτητών! Εξάλλου θα ήταν αστείο να δεχτεί κανείς πως οι πρυτανικές αρχές ενδιαφέρονται για τη στέγαση των άστεγων φοιτητών την ίδια στιγμή που απαιτούν την εκκένωση των φοιτητικών εστιών στα Ιλίσια για να εγκατασταθούν εκεί οι δημοσιογράφοι το 2004, ενώ παράλληλα είναι γνωστή η κερδοσκοπική χρήση των πολυάριθμων κτιρίων-κληροδοτημάτων του πανεπιστημίου (ενοικίασή τους σε ιδιώτες και επιχειρήσεις). Έτσι, είναι προφανές πως η κατάληψη αποτελεί εμπόδιο στο μεγάλο φαγοπότι στο οποίο βιάζονται να επιδοθούν και η καταστολή της έρχεται για να διευκολύνει τις μπίζνες...

Η απόπειρα καταστολής μιας από τις παλιότερες καταλήψεις στην Ευρώπη που αποτελούν "προσωρινά απελευθερωμένες ζώνες" μέσα στις ασφυκτικές μητροπόλεις, είναι σήμερα μια ακόμα ευκαιρία για την εκδήλωση της κοινωνικής αντίστασης... Αντίστασης που μέσα στις συνθήκες έντασης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της κρατικής τρομοκρατίας, έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη τους δικούς της αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.