Α) Το σοκ των εκλογών. Το βράδυ της 21ης Απρίλη στις 8, όλη η Γαλλία πάγωσε: ο Ζοσπέν, που σύμφωνα με τα περισσότερα γκάλοπ θα ήταν νικητής και στο δεύτερο γύρο, ήρθε τρίτος και κατά συνέπεια ο δεύτερος γύρος θα ήταν δεξιά εναντίον άκρας δεξιάς! Οι διαδηλώσεις αυτής της βραδιάς ήταν τρομερά αυθόρμητες και αρκετά μαζικές αλλά σχετικά ειρηνικές (μικρά επεισόδια έγιναν στο Παρίσι και την Τουλούζη). Αυτό όμως που έβλεπε κανείς στα μάτια του κόσμου ήταν ο πανικός: η άκρα δεξιά (Λεπέν και Μεγκρέ μαζί) έβγαιναν πρώτο κόμμα στη Γαλλία. Φρίκη! Την επόμενη μέρα οι διαδηλώσεις ήταν τεράστιες (στο Στρασβούργο είχαν 15-20 χιλιάδες κόσμο, ήταν πιο μεγάλες και από το Μάη του '68), αλλά ήταν εμφανές ότι τα επιτελεία των κομμάτων της αριστεράς άρχιζαν, μετά το πρώτο σοκ, να σκέφτονται πώς θα χειραγωγήσουν τις διαδηλώσεις ώστε να τις χρησιμοποιήσουν για τις βουλευτικές εκλογές, στις 9 και 16 Ιούνη. Έτσι άρχισε ένα δεκαήμερο διαδηλώσεων με σκοπό να καταλήξουν την πρωτομαγιά σε "τεράστιο δημοψήφισμα κατά της ακροδεξιάς".

Γ) Οι αναρχικοί κατέβηκαν στο δρόμο σε πολλές πόλεις. Στο Στρασβούργο που υπήρξε αναρχικό μπλοκ στις πορείες, με πανό “ενάντια στον Λεπέν, ενάντια στον Σιράκ”, προκλήθηκαν φραστικές αντιπαραθέσεις με άλλα κομμάτια διαδηλωτών, ενώ σε μία από τις πορείες έγινε επίθεση ασφαλιτών μέσα στην πορεία και ακολούθησαν άγριοι ξυλοδαρμοί. Στο Παρίσι, την πρωτομαγιά, στην πορεία των αναρχικών που κάλεσαν η CNT, η Federation Anarchiste, η SCALP και η ΟCL συμμετείχαν 8 με 10 χιλιάδες κόσμου, ενώ έγιναν άλλες τρεις πορείες: των φασιστών, των συνδικάτων και των αριστερών πρωτοβουλιών (κομμάτων και οργανώσεων τύπου ATTAC). Η μπατσοκρατία ήταν τεράστια (σε πλήρη συνεργασία με τις ομάδες περιφρούρησης) και οι διαδρομές των πορειών αυστηρά καθορισμένες από την αστυνομία, ώστε να μη χαλάσει η δημοκρατική σούπα. Έτσι διαδήλωσαν μισό εκατομμύριο αντιλεπενικοί στο Παρίσι (1.300.000 σ' όλη τη Γαλλία) και 30-40 χιλιάδες λεπενικοί. Οι αναρχικοί, και να ήθελαν να κάνουν κάτι άλλο από το να διαδηλώσουν, δεν μπορούσαν για δύο πρακτικούς λόγους: από τη μια λόγω των μπάτσων και της DPS -της υπηρεσίας ασφάλειας του Εθνικού Μετώπου, η οποία αποτελείται από πρώην μέλη της λεγεώνας των ξένων, των ειδικών δυνάμεων κλπ, και έχει το δικαίωμα οπλοφορίας για πιστόλια με πλαστικές σφαίρες επίσημα. ανεπίσημα, οι σφαίρες δεν είναι πάντα πλαστικές. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μεγάλα κομμάτια των αναρχικών, όχι όλοι ευτυχώς, έχουν γενικά μια λογική νομιμότητας τόσο εδραιωμένη, που δεν θα μπορούσαν μέσα σε λίγες μέρες να συγκροτηθούν σε πιο συγκρουσιακές βάσεις. Έτσι, αν και κράτησαν συνολικά μια στάση διαχωρισμένη από τη "συσπείρωση γύρω από τη δημοκρατία", δεν κατάφεραν να διαρρήξουν το κυρίαρχο αντιδραστικό κλίμα, εξαιτίας της γενικότερης παρουσίας και απήχησής τους, και κυρίως επειδή δεν έχουν καταφέρει να συνδεθούν πραγματικά με τους μετανάστες και πιο συγκεκριμένα με τη νεολαία από τα προάστια: το μόνο υποκείμενο που θα μπορούσε να γίνει επαναστατικό απ' τη στιγμή που θα καταλάβει τη δύναμή του και θα θεωρητικοποιήσει την πρακτική του, βρίσκεται απομονωμένο από τους μόνους θεωρητικά πιθανούς συμμάχους του, τους αναρχικούς.