ΔΕΚΑΟΚΤΩ ΜΗΝΕΣ συμπληρώθηκαν από την έκρηξη της δεύτερης παλαιστινιακής εξέγερσης στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2000.

Το γεγονός που κορύφωσε μια σειρά προκλήσεις οδηγώντας στην έκρηξη της ένοπλης εξέγερσης, ήταν η επίσκεψη του Άριελ Σαρόν στο τέμενος του Αλ Ακσά στην ανατολική Ιερουσαλήμ, ως συμβολικό μήνυμα για την “αιώνια κυριαρχία” της πόλης και των παλαιστινίων από το Ισραήλ.

Η πραγματική αιτία των προκλήσεων από την μεριά του Ισραήλ, όπως αυτή η “επίσκεψη”, και της συνακόλουθης έκρηξης των παλαιστινίων ήταν το ναυάγιο των μακροχρόνιων διαπραγματεύσεων κορυφής ανάμεσα στις ιθύνουσες πολιτικές τάξεις του Ισραήλ και των παλαιστινίων, με την μεσολάβηση των ΗΠΑ (που ήθελαν να κλείσουν το παλαιστινιακό μέτωπο και να εδραιωθεί το Ισραήλ στην περιοχή με κάποιες παραχωρήσεις από μέρους του).

Λίγους μήνες πριν, τον Ιούλιο του 2000 στο Κάμπ Ντέηβιντ, ο Αραφάτ, παρά την συμβιβαστική του διάθεση (προκειμένου να φτιάξει ένα κράτος της PLO στη Δυτ. Όχθη και τη Γάζα), και παρά την παρότρυνση των ΗΠΑ αρνήθηκε τελικά να δεχτεί την πρόταση του ισραηλινού πρωθυπουργού Ε. Μπάρακ, θεωρώντας ότι αν την υπέγραφε θα ήταν το τέλος του. Σύμφωνα με αυτή την πρόταση ολόκληρη η Ιερουσαλήμ και σημαντικά εδάφη από την κατεχόμενη Δυτική Όχθη, που έχουν εποικισθεί με την βία από 400 ισραηλινούς οικισμούς εποίκων, θα ενσωματώνονταν στο Ισραήλ, οι παλαιστίνιοι θα απαρνούνταν το δικαίωμα επιστροφής στα σπίτια τους 3.500.000 προσφύγων και θα περιορίζονταν σε τρία καντόνια στην Δυτ. Όχθη συν το παραλιακό καντόνι της Γάζας -όπως περίπου συνέβαινε με τα “Μπαντουστάν” στο νοτιοαφρικανικό καθεστώς του Απαρτχάιντ...

Σε όλο το μεσοδιάστημα άλλωστε (από το καλοκαίρι του 2000 μέχρι τις εκλογές) η αδιάλλακτη σιωνιστική ελίτ με επικεφαλής τον Σαρόν δεν έπαψε να ενθαρρύνει τις προκλήσεις των δυνάμεων ασφαλείας και των εποίκων σε βάρος των παλαιστινίων έτσι ώστε να εκμεταλλεύεται τις αντιδράσεις τους, συσπειρώνοντας την ισραηλινή κοινωνία κι αποσπώντας την συναίνεσή της σε μια στρατηγική έντασης της στρατιωτικής καταστολής και της εθνοκάθαρσης στα κατεχόμενα.

Έτσι, ο Σαρόν κέρδισε τις εκλογές με το σύνθημα “Ειρήνη με Ασφάλεια”, το οποίο μεταφράζεται σε επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος με την ολοκληρωτική στρατιωτική ήττα, την καταστροφή, τη γενοκτονία και τον εκτοπισμό των παλαιστινίων πέραν του Ιορδάνη, όπως το ήθελαν οι πατέρες του Σιωνισμού σαν το Ζέεφ Γιαμποτίνσκι τη δεκαετία του 1920.

Γι αυτό και παρακολουθούμε καθημερινά πλέον αιματηρά επεισόδια που όπως γράφαμε στο Αναρχικό Δελτίο νο 12: “πρόκειται για έναν πραγματικά ΄΄ασύμμετρο πόλεμο΄΄ όπου η πανίσχυρη πολεμική μηχανή και οι ειδικές “αντι”τρομοκρατικές μονάδες του Ισραήλ έχουν να αντιμετωπίσουν παιδιά οπλισμένα με πέτρες και μολότωφ, πολιτοφύλακες με ελαφρά όπλα και απελπισμένους ανθρώπους-βόμβες ζωσμένους με εκρηκτικά...”

Να υπογραμμίσουμε βέβαια ότι μεσολάβησε και η 11η Σεπτέμβρη που μετέβαλε ριζικά τη διεθνή συγκυρία έτσι ώστε με την κήρυξη του παγκόσμιου “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” το Ισραήλ βρέθηκε στη “σωστή” πλευρά και οι παλαιστίνιοι -για μια ακόμα φορά, όπως το 1990-91- στη “λάθος”... Το ανοιχτό παλαιστινιακό ζήτημα παρουσιάζεται ως ένα από τα βασικότερα μέτωπα του πολέμου για την πάταξη της “τρομοκρατίας” και οι οργανώσεις που αντιμάχονται το Ισραήλ φιγουράρουν από τις πρώτες στις βορειοαμερικάνικες λίστες των “τρομοκρατικών οργανώσεων” είτε αυτές είναι ισλαμικές είτε όχι.

Ας δούμε όμως μερικά στοιχεία και επεισόδια που σηματοδοτούν και απολογίζουν την Ιντιφάντα, ένα χρόνο και πλέον μετά την άνοδο στην εξουσία του Σαρόν, με το σύνθημα “Ειρήνη με Ασφάλεια”, και έξι μήνες μετά την 11η Σεπτέμβρη και την κήρυξη του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”.

Ταυτόχρονα με τη σύλληψη των μελών του FPLP ο Αραφάτ, κυκλωμένος και ο ίδιος από τα ισραηλινά τανκς στη Ραμάλα, έκανε για μια ακόμα φορά έκκληση στους παλαιστίνιους για κατάπαυση του πυρός και παύση της αιματοχυσίας, χωρίς όμως και να εισακουστεί...

Στις 4/3 ο Σαρόν μπροστά στην ακατάβλητη, παρά τους ποταμούς αίματος, Ιντιφάντα δήλωσε στη Βουλή ότι “το Ισραήλ βρίσκεται σε πόλεμο” και προανήγγειλε “ακόμα περισσότερες απώλειες για τους παλαιστίνιους”...

-Την 1η Φεβρουαρίου 2002 η Υπηρεσία του ΟΗΕ για την Αρωγή των Παλαιστινίων Προσφύγων ανέφερε από το Αμάν, ότι οι εξονυχιστικοί έλεγχοι στα 81 ισραηλινά στρατιωτικά μπλόκα πέριξ των αυτόνομων περιοχών, οι παρατεταμένες απαγορεύσεις της νυχτερινής κυκλοφορίας, οι στρατιωτικές διεισδύσεις στα αυτόνομα εδάφη, οι κατεδαφίσεις των σπιτιών και η καταστροφή των σοδειών έχουν οδηγήσει σε απελπιστική κατάσταση τους παλαιστίνιους, από τότε που ξεκίνησε η Ιντιφάντα.

Υπογραμμίζεται ότι σε αυτό το χρονικό διάστημα πολλοί παλαιστίνιοι απομακρύνθηκαν βίαια από τις εστίες τους και οι μισοί ακριβώς παλαιστίνιοι της Δυτ. ΄Οχθης και της Λωρίδας της Γάζας ζουν σήμερα κάτω από το ακραίο επίπεδο φτώχειας. Ανάμεσά τους, 220.000 παλαιστινιακές οικογένειες που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας ή τη Δυτ. Όχθη κάτω από αξιοθρήνητες συνθήκες διαβίωσης. Από τους 900 περίπου παλαιστίνιους που είχαν σκοτωθεί μέχρι τότε στις συγκρούσεις της Ιντιφάντα, οι μισοί ήταν πρόσφυγες που ζούσαν σε καταυλισμούς. Να προστεθεί ότι με την έναρξη της Ιντιφάντα περί τους 125.000 παλαιστίνιους εργάτες που ζούν στα κατεχόμενα αλλά εργάζονταν μέσα στο Ισραήλ έμειναν άνεργοι και άποροι.

Πέρα όμως από την πείνα που τους μαστίζει, οι παλαιστίνιοι έχουν να αντιμετωπίσουν και τη δίψα! Χαρακτηριστικό είναι ότι οι ισραηλινοί, από τους υδάτινους πόρους που διαχειρίζονται σχεδόν κατ΄ αποκλειστικότητα κατακρατούν το 80%, το οποίο πληρώνουν πάμφθηνα, αφήνοντας το υπόλοιπο και σε υπέρογκες τιμές στους παλαιστίνιους, τα περισσότερα χωριά των οποίων, σε αντίθεση με τους οχυρωμένους οικισμούς των εποίκων, δεν έχουν καν δίκτυο υδροδότησης.

- Στις 6 Φεβρουαρίου η Διεθνής Αμνηστία προσέθεσε και αυτή την καταγγελία της για τις διαρκείς και κατάφωρες παραβιάσεις της Συνθήκης της Γενεύης στις οποίες προβαίνουν συστηματικά οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής σε βάρος της ζωής, των δικαιωμάτων και των περιουσιών των παλαιστινίων.

-Αλλά ο πόλεμος έχει τις συνέπειές του και στο Ισραήλ, οι οποίες φυσικά μεταφέρονται σε βάρος των κατώτερων στρωμάτων της ισραηλινής κοινωνίας. Πέραν λοιπόν από τα θύματα από την εξέγερση και τις φονικές αντεπιθέσεις των παλαιστινίων, η χώρα αντιμετωπίζει το φάσμα της οικονομικής κρίσης και την αναγκαιότητα έκτακτης οικονομικής στήριξης από το εξωτερικό, κυρίως τις ΗΠΑ (από τις οποίες λαμβάνει ετησίως 3 δις δολάρια). Σύμφωνα με στοιχεία ο τουριστικός τομέας έχει σχεδόν καταστραφεί, η οικονομική ανάπτυξη έχει πέσει στο ναδίρ και η ανεργία έχει φθάσει στο 10% του εργατικού δυναμικού, αν και σημαντικό μέρος του βρίσκεται υπό τα όπλα.

Στις 28 Γενάρη με δημόσια δήλωσή τους, 60 έφεδροι στρατιωτικοί του Ισραήλ, κυρίως αξιωματικοί, αρνήθηκαν να υπηρετήσουν στη Δυτ. Όχθη και τη Γάζα: “Δεν Θα πολεμήσουμε άλλο πέρα από την Πράσινη Γραμμή (εν. τα σύνορα πριν το 1967) υπέρ της κατοχής, της απέλασης, της καταστροφής, του αποκλεισμού, της δολοφονίας, της πείνας και του εξευτελισμού ενός ολόκληρου λαού”. Πολύ σύντομα οι υπογράφοντες τη δήλωση έφθασαν τους 300 προκαλώντας σκάνδαλο στην πολιτική τάξη, το στρατό και την κοινωνία του Ισραήλ.

-Στις 9 Φεβρουαρίου 2002 περισσότεροι από 8.000 ισραηλινοί και άραβες με ισραηλινή υπηκοότητα διαδήλωσαν στο Τελ Αβίβ με συνθήματα υπέρ της ειρήνης, μετά από κάλεσμα της ισραηλινής ειρηνευτικής οργάνωσης “Γκους Σαλόμ”.

Στις 10 Μάρτη οι Άραβες Ισραηλινοί που φθάνουν το 1,1 εκατομμύριο άτομα σε συνολικό ισραηλινό πληθυσμό 6,4 εκ. πραγματοποίησαν γενική απεργία συμπαράστασης στους παλαιστίνιους της Δυτ. Όχθης και της Γάζας και κάθε δραστηριότητα στις περιοχές της αραβικής μειονότητας, όπως η Ναζαρέτ, παρέλυσε.

Την επομένη 11 Μάρτη, 25.000 ακροδεξιοί ισραηλινοί πραγματοποίησαν διαδήλωση με το σύνθημα “Ένα ισχυρό έθνος νικά τον τρόμο”, ζητώντας ακόμα περισσότερη αύξηση των στρατιωτικών μέτρων εναντίον των παλαιστινίων και κάλεσαν τον Σαρόν να μιμηθεί την επίθεση των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και να βομβαρδίσει τα αυτόνομα εδάφη.

-Στο μεταξύ και από τις 28 Φεβρουαρίου ο ισραηλινός στρατός εξαπέλυσε κύμα φονικών και καταστροφικών μαζικών επιθέσεων από ξηρά, αέρα και θάλασσα κατά των παλαιστινίων που απαντούν με απελπισμένες επιθέσεις αυτοκτονίας όπως αυτή της 10ης Μάρτη στη γειτονιά Ρεφάγια της Ιερουσαλήμ, 100 μόλις μέτρα από το σπίτι του Σαρόν που στοίχισε δεκάδες νεκρούς και τραυματίες. (Μόνο στο πρώτο δεκαήμερο του Μάρτη οι νεκροί έφθασαν τους 177, από τους οποίους οι 125 ήταν παλαιστίνιοι και οι 52 ισραηλινοί).

Μετά τις τελευταίες επιθέσεις των παλαιστινίων ο υπουργός Εσωτερικών του Ισραήλ Ελί Γισάι δήλωσε: “Πρέπει να συνεχίσουμε να τους αποκλείουμε στα χωριά και στις πόλεις τους, πρέπει να συνεχίσουμε την πολιορκία”, αλλά ήταν φανερό πως η κατάσταση ήταν ανεξέλεγκτη πλέον καθώς η στρατηγική του Σαρόν για τη βίαιη υποταγή των παλαιστινίων όχι μόνο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αλλά απέφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, ενώ και η στρατηγική του Αραφάτ για συνθηκολόγηση περιέπεσε σε πλήρη ανυποληψία.

Για αυτό άλλωστε και για να ελεγχθεί η εκρηκτική κατάσταση που προοιωνίζεται τα χειρότερα για όλη την περιοχή από τις αρχές Μάρτη έσπευσαν να παρέμβουν οι ίδιες οι ΗΠΑ, αφενός με διπλωματικές αποστολές και νουθεσίες στο Ισραήλ και αφετέρου με την προώθηση απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που θέτει σαν “όραμα” τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ βιάζονται να κλείσουν ή να “παγώσουν” τουλάχιστον το παλαιστινιακό μέτωπο για να ξανανοίξουν το μέτωπο του Ιράκ...