Την Παρασκευή 25/1 έγιναν και νέα cacerolazo. Xιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους με τα πανώ των λαϊκών συνελεύσεων, φωνάζοντας "Να φύγουν όλοι, να μη μείνει κανείς". Στο Rosario σπάστηκαν τράπεζες, ενώ πορείες έγιναν στην Cordoba, το Neuquen, το Mar del Plata, το Bariloche, το Chipoleti και άλλες πόλεις, όπως και στο Μπούενος Άιρες όπου ξέσπασαν συγκρούσεις στην Πλατεία Μάη, όταν νεολαίοι επιτέθηκαν με πέτρες και μολότοφ στην αστυνομία που χρησιμοποίησε δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες. Αναφέρθηκαν δεκάδες συλλήψεις και τραυματισμοί διαδηλωτών και μπάτσων.

Την Κυριακή 3/2, χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν κατά του προέδρου Ντουάλντε, ο οποίος αμφισβήτησε την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου να αρθούν οι περιορισμοί στις τραπεζικές αναλήψεις. Ο Ντουάλντε χαρακτήρισε την απόφαση "βόμβα στα θεμέλια της κοινωνικής ειρήνης" και κάλεσε τους πολίτες να μην σπεύσουν στις τράπεζες που παρέμεναν κλειστές, καθώς η λειτουργία τους θα ισοδυναμούσε με κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος... Την Τρίτη 5/2 που η κυβέρνηση κατέθεσε τον νέο προϋπολογισμό λιτότητας, χιλιάδες φτωχοί και άνεργοι Αργεντίνοι διαδήλωσαν μπροστά από το προεδρικό μέγαρο ζητώντας δουλειά και τρόφιμα, ενώ οι εκπρόσωποι των "πικετέρος" ανακοίνωσαν ότι θα προχωρήσουν σε νέες διαδηλώσεις και σε οδοφράγματα καταλήγοντας: "πρέπει να διευρύνουμε το σχέδιο δράσης, να κόψουμε όλους τους δρόμους, να αποκλείσουμε όλες τις επιχειρήσεις μέχρι η κυβέρνηση να αναθεωρήσει τα σχέδιά της. Είναι ο μόνος τρόπος να καταλάβουν ότι ο λαός θα αντισταθεί και θα επιβάλει τη θέλησή του στους δρόμους"... Ακολούθησαν συνεχείς διαδηλώσεις στο Μπουένος Άιρες και άλλες πόλεις όπως την Παρασκευή 8/2, την Τετάρτη 13/2, όπου άνεργοι πραγματοποίησαν και αποκλεισμό των διυλιστηρίων, ενώ την Παρασκευή 15/2 χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν ξανά στην Πλατεία Μάη με το σύνθημα “να φύγουν όλοι να μη μείνει κανείς”.

Διαδηλώσεις έγιναν και το Σάββατο 16/2 ενώ πραγματοποιήθηκε και γενική λαϊκή συνέλευση στην πλατεία του Μάη με τη συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων από τις συνελεύσεις των συνοικιών (Asableas barriales), συνελεύσεις άνεργων (Piqueteros Block National) και απολυμένων εργατών, που συζήτησαν το πώς θα συνεχίσουν τον αγώνα καλώντας σε νέες δυναμικές διαδηλώσεις που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων αποκλεισμούς δρόμων σε όλη την Αργεντινή και πορείες προς το προεδρικό μέγαρο, εστιάζοντας ιδιαίτερα στην 20ή Φεβρουαρίου, επέτειο των δύο μηνών από τις αιματηρές συγκρούσεις του Δεκέμβρη όπου σκοτώθηκαν περισσότεροι από 30 εξεγερμένοι. Ακολούθησαν και νέες διαδηλώσεις, όπως στις 19/2 στην Σάλτα όπου η αστυνομία διέλυσε βίαια συγκέντρωση γυναικών που διαδήλωναν με τα παιδιά τους, και στο Μπουένος Άιρες όπου σημειώθηκαν επιθέσεις σε τράπεζες, στις 20/2 όπου χιλιάδες φτωχοί και άνεργοι συγκεντρώθηκαν έξω από το Κογκρέσο και σημειώθηκαν συλλήψεις, την 1/3 όπου οι “πικετέρος” διαδήλωσαν στο κέντρο του Μπουένος Άιρες και τελευταία στις 16/3...

Όλα τα γεγονότα δείχνουν ότι είναι αδύνατο να τιθασευθεί η κοινωνική δυναμική που αναδύθηκε το Δεκέμβρη και η οποία ανανεώνεται με την εξάπλωση και τη λειτουργία οριζόντιων μορφών κοινωνικής αυτοοργάνωσης κι αντίστασης, όπως οι Asableas barriales. Είναι φανερό επίσης ότι δεν στάθηκε δυνατόν να αποκατασταθεί -έστω και στο ελάχιστο- η όποια αξιοπιστία των πολιτικών θεσμών και οργανώσεων, όχι μόνο στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, αλλά ακόμα και στα μεσαία. Δείγμα αυτής της αδυναμίας της άρχουσας τάξης να αντλήσει οποιαδήποτε συναίνεση, είναι άλλωστε η διαρκής αντιπαράθεση στο εσωτερικό της, καθώς πολιτικοί, δικαστές, τραπεζίτες και επιχειρηματίες καταφέρονται κατά αλλήλων. Κατά συνέπεια, δεν αποκλείεται καθόλου η προοπτική μιας στρατιωτικής επέμβασης, όπως δήλωσε άλλωστε στις 26 Φεβρουαρίου κι ο υπουργός Άμυνας Οράσιο Χαουρένα, ως μόνη λύση της άρχουσας τάξης μπροστά στην επαπειλούμενη έκρηξη μιας κοινωνικής επανάστασης...

-Στις 11/1 μια ομάδα συντρόφων έκανε κατάληψη στο κτίριο της πρεσβείας της Αργεντινής στο Λονδίνο. Η σημαία της Αργεντινής κατέβηκε από τον ιστό και τη θέση της πήρε η μαυροκόκκινη σημαία των αναρχικών."...Καταλάβαμε την πρεσβεία της Αργεντινής για να τονίσουμε την έλλειψη νομιμοποίησης όχι μόνο της κυβέρνησης της Αργεντινής αλλά και όλων των κυβερνήσεων. Η κατάσταση στην Αργεντινή δείχνει ταυτόχρονα την αποτυχία του καπιταλισμού ως ένα παγκόσμιο σύστημα αλλά και την επαναστατική δύναμη που προκύπτει από τον αυτοκαθορισμό των ανθρώπων..."