Όμως “δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο στη χειραγώγηση, πιο επικίνδυνο στο χειρισμό ή πιο αβέβαιο στην έκβασή του απ’ την επιβολή μιας νέας τάξης πραγμάτων” (Ν. Μακιαβέλλι), και ο πόλεμος για την αναδιανομή και την “επαναδιευθέτηση” του κόσμου όχι μόνο αναζωπυρώθηκε ταυτόχρονα με τις θριαμβολογίες για “εκείνη την παγκόσμια νίκη” του 1989 και τις πομφόλυγες για το “τέλος της ιστορίας”, αλλά εξακολουθεί να μαίνεται σε διάφορες καθημαγμένες γωνιές του κόσμου (την Παλαιστίνη, το Ιράκ, τον Καύκασο, τις Άνδεις κ.α.), ενώ παίρνοντας ολοένα και νέες μορφές εξαπλώνεται διαρκώς, χτυπώντας ακόμα και μέσα στην καρδιά των ΗΠΑ.

Όπως γράφαμε άλλωστε πριν από δέκα χρόνια, αναφερόμενοι στη δυναμική των εξελίξεων στη Μ. Ανατολή και ιδιαίτερα του ισλαμικού φαινόμενου,“οι αρχιτέκτονες του πολέμου εξαπολύοντας την Καταιγίδα της Ερήμου προκαλούν θύελλες που θα φθάσουν μέχρι τις Μητροπόλεις!”

Κι έτσι -αφού προηγήθηκαν μια σειρά από πολεμικές εκστρατείες για τον έλεγχο των κρίσιμων περιοχών του Κόλπου και των Βαλκανίων, από επιδρομές και βομβαρδισμούς σε άλλες (όπως στη Σομαλία το ‘92, το Σουδάν και το Αφγανιστάν το ‘98), καθώς και ένα πλήθος από συγκαλυμμένες ή απροκάλυπτες επεμβάσεις για την ενίσχυση των περιφερειακών συμμάχων τους (όπως η Κολομβία, το Εκουαδόρ, το Ισραήλ και η Τουρκία), ήρθε η ώρα για να γευτούν κι οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες της Pax Americana τους πικρούς καρπούς της αυτοκρατορικής πολιτικής τους, τους οποίους στο μεταξύ καταπίνουν εκατομμύρια ανθρώπων: τρόμο, αίμα και θάνατο.

Δέκα χρόνια μετά τους βομβαρδισμούς της Βαγδάτης, με ένα κεραυνοβόλο μπαράζ αεροπορικών επιθέσεων, οι δίδυμοι ουρανοξύστες του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη και μέρος του Υπουργείου Άμυνας (Πεντάγωνο) στην Ουάσιγκτον κατέρρευσαν μαζί με ό,τι σήμαιναν σαν προβεβλημένα σύμβολα του παγκοσμιοποιημένου κεφάλαιου και της ιμπεριαλιστικής ισχύος, συμπαρασύροντας ταυτόχρονα και την εικόνα της άτρωτης και απρόσβλητης υπερδύναμης. Και ποιός μπορεί να κατηγορήσει τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων ανθρώπων για την ομολογημένη ή ανομολόγητη αίσθηση της Νέμεσης μπροστά σ’ αυτό το απρόσμενο πλήγμα που δέχτηκαν μέσα στην καρδιά τους οι πανίσχυροι κι αλαζονικοί ηγεμόνες του κόσμου. (Μοναδική παρηγοριά της υπερδύναμης το ότι αποτράπηκε τουλάχιστον η καταστροφή του Λευκού Οίκου και η πιθανή αναζήτηση του Προέδρου μέσα στα μπάζα...)

Όσο για τους πιθανούς τριγμούς και τις ευρύτερες συνέπειες αυτού του τρομακτικού χτυπήματος, στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα των ΗΠΑ αλλά και μεγάλου μέρους του πλανήτη, δεδομένης και της ύφεσης είναι ανυπολόγιστες προς στιγμήν και θα παρουσιάζονται ως αναπόδραστη αλληλουχία για μακρύ διάστημα -όπως οι μετασεισμικές δονήσεις. Πράγματι, όπως λέει ο Ηράκλειτος, “ο κεραυνός κυβερνά τα πάντα”, οδηγώντας στιγμιαία, αναπάντεχα κι αποκαλυπτικά σε μια νέα κατάσταση πραγμάτων. Και εκεί όπου χτύπησε ο κεραυνός τίποτα πια δεν είναι όπως πριν...

Γεγονός πάντως είναι ότι ο ολότελα διαφορετικός αντίκτυπος αυτών των επιθέσεων, τόσο στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών όσο και σε εκείνες του λεγόμενου “τρίτου” κόσμου, αποκάλυψε το αβυσσαλέο μίσος και το βάθος των αντιθέσεων ανάμεσα στους χορτάτους και τους πεινασμένους, στους αλαζόνες και τους ταπεινωμένους, τους κατακτητές και τους κατακτημένους, τους κύριους και τους υπηρέτες τους... Οι “ασύμμετρες απειλές” δεν γεννήθηκαν σε κάποια σπήλαια φονταμενταλιστών ασασσίνων, αλλά από την εγκληματική ασυμμετρία που διχάζει και κατακερματίζει την ανθρωπότητα.

Αν όντως περισσεύει ο κυνισμός γύρω μας είναι εξαιτίας αυτών ακριβώς των εξουσιοφρενών που υψώνουν πύργους του πλούτου και του πολέμου, θεμελιωμένους πάνω στη στυγερή εκμετάλλευση και την καταπίεση της ανθρωπότητας, ακόμα και τη γενοκτονία ολόκληρων λαών. Και επειδή ακριβώς η ανθρωπιά (humanitas) είναι πολύτιμη για να επιβιώσεις ως άνθρωπος σε αυτό τον εφιαλτικό και δολοφονικό κόσμο του κράτους και του κεφάλαιου, δεν υπάρχει λόγος να σπαταλιέται η θλίψη συμπεριλαμβάνοντας άσκοπα και αυτούς που θέλουν, υπηρετούν και απολαμβάνουν συνειδητά αυτό τον απάνθρωπο κόσμο. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και η επίσημη -και κατευθυνόμενη από τους πολεμοκάπηλους- θρηνωδία που προβάλλεται από το CNN, προκειμένου να είναι στοιχειωδώς πειστική δεν αναφέρεται καθόλου στα “αθώα θύματα” του Πενταγώνου (όπως π.χ. τον υποστράτηγο Τim. J. Maude) και επικεντρώνεται σε αυτούς που χάθηκαν μέσα στα αεροπλάνα και στο WTC του Μανχάταν.

Δεν έχει σημασία αν δεν ξέρουμε πόσοι και ποιοί πραγματικά ήταν οι αθώοι άνθρωποι που χάθηκαν άδικα στους Πύργους της Κόλασης μαζί με τους businessmen, τους χρηματιστές και τους τραπεζίτες. Σημασία έχει πως όντως υπήρχαν, όπως ήταν οι εργάτες που βρίσκονταν εκεί εξαιτίας του μεροκάματου, και από αυτή την άποψη ο άδικος χαμός τους είναι μια ακόμα στιγμή της ανθρώπινης τραγωδίας, μια ακόμα σταγόνα αίματος που κύλησε στον ωκεανό των αιμάτων από τις σφαγές εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων στο Ιράκ, την Παλαιστίνη, το Κουρδιστάν, τη Γιουγκοσλαβία, τη Χιλή, τον Παναμά, το Βιετνάμ παλιότερα και τη Χιροσίμα...

Μια απέραντη ανθρώπινη τραγωδία που συνεχίζεται σήμερα στο Αφγανιστάν και δεν θα σταματήσει ποτέ και πουθενά όσο θα υπάρχει οποιοδήποτε σύστημα εξουσίας του “ανθρώπου” πάνω στον άνθρωπο.

Δεν πρόκειται όμως για την κήρυξη ενός πραγματικά νέου και πολύ περισσότερο ενός αμυντικού πολέμου. Τα χτυπήματα στις 11 Σεπτέμβρη στις ΗΠΑ μπορεί να ήσαν αιφνιδιαστικά και απρόβλεπτα, όσον αφορά το μέγεθός τους καθώς επίσης και τον τρόπο που εκδηλώθηκαν στην καρδιά της αυτοκρατορίας, αλλά φαίνεται να προέρχονται, όπως και άλλα προηγουμένως (στις αμερικάνικες βάσεις στη Σ. Αραβία, τις πρεσβείες στο Ναϊρόμπι και στο Νταρ ελ Σαλάμ, το καταδρομικό Cole στο Άντεν), από εκείνον ακριβώς το γεωπολιτικό και πολιτισμικό χώρο, τη Μ. Ανατολή, όπου οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους διεξάγουν από δεκαετίας έναν συνεχή και πολύμορφο πόλεμο για την πολιτικοστρατιωτική και οικονομική κυριαρχία τους. Τα χτυπήματα αυτά δεν ήρθαν από το πουθενά, οδηγώντας αναγκαστικά σε πολεμική έγερση τον “ειρηνικό” υπερατλαντικό γίγαντα. Αντιθέτως φαίνεται ν’ αποτελούν τα επίχειρα για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξάγουν οι ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή και τον οποίο περιέγραψε πολύ γλαφυρά ο πρώην υπουργός ενέργειας των ΗΠΑ Τ. Σλέσιγκερ στο Συνέδριο της Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας στη Μαδρίτη (Σεπτ. 1992): “Αυτό που συγκράτησε ο αμερικάνικος λαός από τον πόλεμο του Περσικού είναι ότι είναι πιο εύκολο να κλωτσάς στον κώλο τους αραπάδες της Μ. Ανατολής, παρά να κάνεις θυσίες για να περιορίσεις την εξάρτησή σου από το εισαγόμενο πετρέλαιο”...

Στο στόχαστρο αυτού του πολέμου δεν βρίσκονται μόνο οι πραγματικοί ή πιθανολογούμενοι (όπως ο Μπιν Λάντεν) αυτουργοί των πρόσφατων επιθέσεων στις ΗΠΑ αλλά όλοι εκείνοι οι λαοί, τα κινήματα, οι ομάδες και τα άτομα που αντιμάχονται την αυτοκρατορία -απ’ όπου κι αν προέρχονται, με όποιους τρόπους κι αν αντιστέκονται. Όποιος δεν είναι με τις ΗΠΑ είναι εναντίον τους, και όποιος είναι εναντίον τους θα θεωρείται τρομοκράτης και βρίσκεται ή θα βρεθεί στο στόχαστρο του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”. Το ίδιο το πολεμικό δόγμα της αναδυόμενης, από δεκαετίας τουλάχιστον, αυτοκρατορικής κυριαρχίας δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για “αθώους”, “ανυποψίαστους” ή “ουδέτερους”...

Ο πόλεμος δεν ξεκίνησε με τις φονικές επιθέσεις των Αγγλοαμερικάνων στο Αφγανιστάν, δεν περιορίζεται και δεν θα σταματήσει εκεί. Στο νέο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, όπως αυτό αναδύθηκε την τελευταία δεκαετία, αντιστοιχεί και μια νέα μορφή παγκόσμιου πολέμου για τη διασφάλιση και την προώθηση της πλανητικής Κυριαρχίας, ενάντια σε κάθε μορφή αντίστασης και σε οποιαδήποτε γωνιά της γης εμφανίζεται.

Όπως έγραφε το ‘97 ο σύντροφος Ξεν. Αναστασίου στην ημιτελή μπροσούρα του Τα Νέα Δεδομένα της Γεωστρατηγικής του Πετρελαίου: “Αν και στη δεκαετία του 1990 οι Βορειοαμερικάνοι διαθέτουν στρατιωτικές βάσεις και ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις τους σταθμεύουν σε αραβικές χώρες του Κόλπου (Κουβέιτ, Σ. Αραβία, Μπαχρέιν) -κάτι που στη δεκαετία του ‘70 ήταν αδιανόητο, ενώ στη δεκαετία του ‘80 δεν το πέτυχαν παρά τις έντονες και συνεχείς προσπάθειες των κυβερνήσεων Ρήγκαν-, δεν είναι καθόλου βέβαιο το κατά πόσο η στρατιωτική παρουσία σημαίνει και αυτόματη εξασφάλιση της σταθερότητας στην περιοχή”.

Η ίδια η αμερικάνικη στρατιωτική παρουσία στην Αραβία μετά τον πόλεμο του Κόλπου το ‘91, ενέτεινε τις ρήξεις στο εσωτερικό των αραβικών λαών και των τοπικών ελίτ, και ως μέγιστη επιβουλή για την επισφαλή σταθερότητα στη δεκαετία του 1990, αναδείχτηκε η ραγδαία ανάπτυξη του ριζοσπαστικού ισλαμισμού ως “αντίπαλου δέους” τόσο απέναντι στις ΗΠΑ όσο κι απέναντι στα δυτικόφιλα καθεστώτα της περιοχής.

Επομένως, η πολεμική εκστρατεία στο Αφγανιστάν δεν στοχεύει απλώς στην παραδειγματική τιμωρία των μυστικών πανισλαμικών “αδελφοτήτων”, όπως η Αλ Κάιντα, που χρεώνονται τα χτυπήματα της 11ης Σεπτέμβρη, ούτε μόνο στην ανατροπή του καθεστώτος των Ταλιμπάν που τους παρέχει άσυλο. Επιχειρώντας να συντρίψουν τους ανεξέλεγκτους ισλαμιστές που εδρεύουν στο Αφγανιστάν κι αντικαθιστώντας το σημερινό καθεστώς με κάποιο άλλο, επίσης τυραννικό αλλά πιο συνεργάσιμο κι εξαρτημένο, οι ΗΠΑ αποσκοπούν σε στόχους πολύ ευρύτερους από την εκδίκηση - και σε καμία περίπτωση βεβαίως στην απελευθέρωση του αφγανικού λαού.

Καταρχήν, με την αποδιοργάνωση αυτών των μυστικών αδελφοτήτων προσδοκάται η εξουδετέρωση ή τουλάχιστον η συρρίκνωση της διαρκώς αυξανόμενης δυναμικής που παρουσιάζουν μέσα στις μουσουλμανικές κοινωνίες της Μ. Ανατολής, έτσι ώστε να διατηρηθεί η σταθερότητα των αμερικανόφιλων καθεστώτων και ν’ ανακτήσουν οι ΗΠΑ την πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων για τις (αναγκαίες εκ των πραγμάτων μετά τις 11 Σεπτέμβρη) αλλαγές στην περιοχή, χωρίς την επικίνδυνη παρουσία και επιρροή ανεξέλεγκτων παραγόντων. Από αυτή την άποψη, η έκβαση της όλης εκστρατείας στο Αφγανιστάν θα έχει γιγαντιαίες επιπτώσεις στις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή και εφόσον θεωρηθεί λυσιτελής θα ακολουθήσουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις και σ’ άλλες περιοχές, όπως πιθανότατα στο Σουδαν, τη Σομαλία, την Υεμένη ή την κοιλάδα Μπεκάα στο Λίβανο.

Πέραν όμως της προστασίας των πάγιων ζωτικών συμφερόντων τους στη Μ. Ανατολή, οι ΗΠΑ, με την εκστρατεία τους αυτή, αποβλέπουν επιπλέον και στον έλεγχο του κρίσιμου γεωπολιτικού χώρου του Αφγανιστάν που οδηγεί από τις ακτές του Ινδικού ωκεανού στην Κεντρική Ασία, όπου υπάρχουν σημαντικότατα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τα αποθέματα αυτά, αν και δεσμευμένα προκαταβολικά κυρίως από αμερικάνικα επενδυτικά προγράμματα, παραμένουν ουσιαστικά ανεκμετάλλευτα εξαιτίας του ρωσοαμερικάνικου ανταγωνισμού στην Κεντρ. Ασία και της απουσίας διασφαλισμένων διόδων μεταφοράς δυτικά (Καύκασος) και νότια (Ιράν, Αφγανιστάν) της περίκλειστης αυτής περιοχής.

Να σημειωθεί ότι στα τέσσερα τουλάχιστον από τα πέντε κράτη της Κεντρ. Ασίας (το Τουρκμενιστάν, το Ουζμπεκιστάν, το Τατζικιστάν και το Κιργιστάν), τα οποία προέκυψαν μετά τη διάλυση της Σοβ. Ένωσης σε μια έκταση από την Κασπία θάλασσα μέχρι τα ανατολικά σύνορα της Κίνας, οι πληθυσμοί είναι μουσουλμανικοί και η επιρροή του φονταμενταλισμού μεγάλη. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις έχουν σημειωθεί και ένοπλες ισλαμικές εξεγέρσεις που αναχαιτίστηκαν με την παρέμβαση ρωσικών στρατευμάτων.

Για να εξηγήσουμε τι άλλαξε και οι τότε τακτικοί σύμμαχοι των ΗΠΑ έγιναν σήμερα στρατηγικοί αντίπαλοί τους, θα πρέπει καταρχήν να θυμηθούμε ότι στο μεταξύ η Σοβ. Ένωση έπαψε να υπάρχει... Και να επισημάνουμε ότι οι μουτζαχεντίν δεν πολέμησαν τον Κόκκινο Στρατό για να δεχτούν μετά τα αμερικάνικα στρατεύματα ως “προστασία” στην Αραβία, και την Ιερουσαλήμ να ανακηρύσσεται “αιώνια πρωτεύουσα” του Ισραήλ... Πολύ δε περισσότερο όταν οι παραδοσιακοί “ιεροί τόποι” του Ισλάμ διασταυρώνονται τόσο με τις στρατηγικές οδούς πρόσβασης στα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο όσο και με τα αδιέξοδα μονοπάτια όπου βρίσκονται εγκλωβισμένοι οι λαοί της περιοχής...

Στο μεταξύ όμως, σε ολόκληρη αυτή την περίοδο, ο ισλαμισμός αποτέλεσε το κεντρικό σημείο αναφοράς της αντιαποικιακής αντίστασης και το σημαντικότερο ανασχετικό παράγοντα στην ευρωπαϊκή προέλαση, σε μια έκταση που ξεκινά από τη δυτ. Αφρική και φθάνει μέχρι τα μεγάλα νησιά της νοτιοανατολικής Ασίας.

Τούτο κατά κύριο λόγο αφορούσε τους νεωτερισμούς που διεκδικούσαν ή επέφεραν οι αριστεροί και οι εθνικιστές στο εσωτερικό του αραβομουσουλμανικού κόσμου. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που η ιμπεριαλιστική Δύση, προκειμένου να υπάρχει ένα τοπικό αντίβαρο απέναντι σε ό,τι “προοδευτικό” εναντιωνόταν στα συμφέροντά της στην περιοχή, υποστήριξε κατά περίπτωση την ισλαμική αντίδραση και ιδιαίτερα τα παραδοσιακά ισλαμικά καθεστώτα. Χαρακτηριστική είναι η υποστήριξη στη θεοκρατική Σαουδική μοναρχία η οποία με το φονταμενταλιστικό δόγμα της, τον βααχαβιτισμό, επιβλήθηκε σχεδόν σε όλη την αραβική χερσόνησο (Τζαζίρα), καθώς και η υποστήριξη στα Εμιράτα του Κόλπου και το Σουλτανάτο του Ομάν (βρετανικές κτήσεις μέχρι το 1971), που εξακολουθούν να υπάρχουν ως τέτοια μόνο και μόνο για να διασφαλίζεται η φθηνή και απρόσκοπτη παροχή του πετρελαίου στη Δύση.

Πλησιάζοντας όμως όλο και περισσότερο στις μέρες μας, η Δύση (και ιδιαίτερα η Άγρια Δύση, οι ΗΠΑ) θα ανακάλυπτε ότι δεν ήταν μόνο τα εθνικοαπελευθερωτικά, τα εθνικιστικά και αριστερά κινήματα που απειλούσαν τους σχεδιασμούς της στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Οι αποτυχίες, οι αδυναμίες ή οι συμβιβασμοί των εθνικιστών απέναντι στη Δύση (όπως στο Παλαιστινιακό), οι ξένες επεμβάσεις στην περιοχή καθώς και ο βίαιος εκδυτικισμός, με το βάθεμα των κοινωνικο-οικονομικών και πολιτισμικών αντιθέσεων εξαιτίας της διάλυσης των παλιών αγροτικών κοινωνιών, της μετανάστευσης στις πόλεις και του αβυσσαλέου χάσματος μεταξύ πλούτου και φτώχειας, διεύρυναν την κοινωνική επιρροή του ισλαμισμού, ενδυνάμωσαν τις γραμμές του και ριζοσπαστικοποίησαν έντονα ορισμένες εκφράσεις του.

Και για του λόγου το αληθές, πέρα από την ευγενική προσφορά (ενός ακόμα) ελληνικού εκστρατευτικού σώματος για μελλοντική χρήση όπου χρειαστεί, προσέφερε τις πολύτιμες υπηρεσίες του και ως προκεχωρημένο διπλωματικό φυλάκιο και μεσολαβητής των ΗΠΑ. Για τούτο και ο Παπανδρέου, μετά την Ουάσιγκτον, ταξίδευσε πάραυτα στη Δαμασκό της Συρίας, βολιδοσκοπώντας τις δυνατότητες μιας ευρύτερης συναίνεσης στον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”. Οι συνομιλίες του ήταν μυστικές αλλά αν κρίνουμε από μια αποστροφή του Powel, “δεν μπορούμε να δεχτούμε τη συριακή θέση ότι υπάρχει ΄΄καλή΄΄ και ΄΄κακή΄΄ τρομοκρατία, η τρομοκρατία είναι μία...”, αφορούσαν προφανώς την άρση της συριακής υποστήριξης από τις παλαιστινιακές και λιβανέζικες οργανώσεις οι οποίες θεωρούνται από τις ΗΠΑ τρομοκρατικές... Σχετική άλλωστε φαίνεται και η επόμενη αποστολή του Παπανδρέου που είναι προγραμματισμένη για το Ιράν, το οποίο επίσης υποστηρίζει σιιτικές οργανώσεις του Λιβάνου που δρουν κατά του Ισραήλ εξορμώντας από την κοιλάδα Μπεκάα.

Το μέγεθος όσων διακυβεύονται σε αυτή την προοπτική δεν επιτρέπει ν’απωθούνται τα θεμελιώδη ερωτήματα για τη διεθνιστική στάση μας απέναντι στους αγωνιζόμενους λαούς και τη συμμετοχή μας στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα στηρίγματά του. Στις διάφορες μορφές του ο πόλεμος αυτός και η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία αγκαλιάζει ήδη το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη χωρίς ν΄αναγνωρίζει στην ουσία άλλα σύνορα από αυτά ανάμεσα σε κυρίαρχους και κυριαρχούμενους. Με αυτή την έννοια, ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. Καθήκον μας είναι να κατανοούμε το ακριβές μέγεθος των αντιθέσεων που εκφράζονται, να τις προωθούμε προς την επαναστατική προοπτική και να υπονομεύουμε κάθε θέση που ισχυροποιεί το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, χωρίς να υποκύπτουμε στην όποια ιδεολογική πίεση και προπαγάνδα του... Τέλος, μολονότι πρέπει να εκτιμούμε και να ενισχύουμε τη δυνατότητα ενός τυχόν μαζικού φιλειρηνικού κινήματος να παρεμποδίζει την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε μια ΄΄οποιαδήποτε΄΄ ειρήνη, στο βαθμό που αποτελεί συμβιβασμό με την Κυριαρχία, αλλά αντιθέτως χρειαζόμαστε έναν ανειρήνευτο πόλεμο σε κάθε μέτωπο της ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης...” (βλ. Ora Nihil νο2).

Δέκα χρόνια αργότερα, και μετά όσα μεσολάβησαν από εκείνη την ανάλυση για το χαρακτήρα, τους στόχους, και τους τελικούς αποδέκτες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, έχουμε κάθε λόγο να επανέλθουμε σε εκείνες τις θέσεις μας μπροστά στη νέα και αποκαλυπτική φάση του, τον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, ο οποίος όπως δηλώνεται και επισήμως, θα είναι μακροχρόνιος και πλανητικός.

Δεν πρόκειται για την κήρυξη αλλά για την επίταση και αποκάλυψη του πολέμου που ουσιαστικά διεξάγεται ήδη από καιρό κατά μήκος των συνόρων ανάμεσα στους κυρίαρχους και τους κυριαρχούμενους. Σε ό,τι μας αφορά ο ανειρήνευτος πόλεμος που προτάσσουμε ενάντια στην Κυριαρχία έχει κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο, και ως τέτοιος προσδιορίζει με σαφήνεια τόσο το πλήθος των εχθρών του όσο και την αναγκαιότητα της τελικής καταστροφής τους για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση του ανθρώπου.

Θα επισημάνουμε όμως ότι η συμμετοχή μας στον καθημερινό κοινωνικό και ταξικό αγώνα δεν είναι παρά μια συγκεκριμένη ιστορική διαδρομή σε μια επίσης συγκεκριμένη περιοχή της Κυριαρχίας, τη Δύση. Επομένως δεν θα πρέπει να αγνοούμε την αναπόφευκτη μερικότητα των γνώσεων και εμπειριών μας μέσα σε αυτόν, όντας περιορισμένοι στην ιστορικότητα των συγκεκριμένων συνθηκών ανισότητας, εκμετάλλευσης, καταπίεσης και ελέγχου που υφίστανται σε αυτή την περιοχή, το εσωτερικό των ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Η ιστορικότητα που μας ορίζει κι από την οποία αντλούμε τις αναφορές μας δεν είναι όμως αυτή που σημαδεύει κάθε γωνιά του πλανήτη, καθώς ούτε οι συνθήκες της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης εμφανίζονται παντού ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, ούτε οι προϋποθέσεις, οι παράμετροι, οι αναφορές και οι μορφές της αντίστασης είναι οι ίδιες.

Η “Ευρώπη” (με την ευρεία κι όχι τη γεωγραφική έννοια του όρου) μπορεί να φαντάζει σαν το κέντρο του κόσμου, στο βαθμό που τον κατέκτησε, αλλά προφανώς δεν είναι όλος ο κόσμος. Και μόνο το γεγονός ότι από την πλευρά μας ως αναρχικοί, όπως τουλάχιστον γνωρίζουμε την αναρχία τους δύο τελευταίους αιώνες στην “Ευρώπη”, δεν αποκτήσαμε ουσιαστικά ρίζες έξω από αυτήν, θα έπρεπε να μας κάνει πιο στοχαστικούς και προσεκτικούς όσον αφορά το βάσιμο και το ανεπηρέαστο (από την πολυτέλεια της “ευρωπαϊκής” θέσης) των αφορισμών μας για το τι ακριβώς συμβαίνει και τι εκφράζεται κάθε φορά σε κοινωνίες διαφορετικές κι ανοίκειες προς τις δυτικές.

Σε ό,τι αφορά πάντως την παρούσα συγκυρία, που προοιωνίζεται μια μεγάλη περίοδο “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” (όπως αυτή ορίζεται κάθε φορά από τα αφεντικά του κόσμου), τόσο στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας όσο και στην περίμετρό της, δεν έχουμε, όπως δεν είχαμε και σε όλη τη δεκαετία που μεσολάβησε, κανένα δίλημμα σχετικά με την τοποθέτησή μας απέναντι στον πόλεμο.

Καταρχήν η “ουδετερότητα” και η πολιτική των “ίσων αποστάσεων” στον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, δεδομένου του που ακριβώς ζούμε και των όσων επιδιώκονται ευρύτερα, αποτελεί αυταπάτη και οδηγεί σε έναν ιδεολογικοπολιτικό αναχωρητισμό εκτός τόπου και χρόνου, αν όχι στην έμμεση κι αθέλητη υποστήριξη του όλου συμπλέγματος της Βορειοατλαντικής συμμαχίας.

Από την άλλη, η άρνηση μιας άτοπης ούτως ή άλλως “ουδετερότητας” δεν σημαίνει βεβαίως και μια “κατά συνθήκη” αλλότρια ταύτιση με όποιο καθεστώς, οργάνωση ή πρόσωπο εμφανίζεται κάθε φορά από την προπαγάνδα ως στόχος του πολέμου.

Έτσι λοιπόν η δική μας θέση απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο, είτε σαν ”σταυροφορία” προς ανατολάς είτε σαν παγκόσμιο “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, είναι αυτή ακριβώς που ήταν το ‘91 και το ‘99 (με αποκορύφωμα την πύρινη νύχτα της 19ης Νοέμβρη): θα είμαστε ο εσωτερικός εχθρός μέσα στις καπιταλιστικές μητροπόλεις ή δεν θα είμαστε τίποτα.

Και ξαφνικά, πέρα από την αντιπαλότητα ανάμεσα στις ρεφορμιστικές και εξεγερσιακές τάσεις, το αντικαπιταλιστικό ρεύμα βρέθηκε, επιπλέον, μέσα στα νέφη της σκόνης και της σύγχυσης από την κατάρρευση του WTC, τα διασταυρούμενα πυρά στον “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” και την επίταση της κρατικής καταστολής στις δυτικές κοινωνίες.

Αυτό το τελευταίο σημείο, θα πρέπει να το τονίσουμε, επειδή ακριβώς το Κράτος, το οποίο έλαμπε δια της απουσίας του στις περισπούδαστες αναλύσεις των ρεφορμιστών, που περιορίζονταν σκοπίμως στην οικονομική διάσταση της παγκοσμιοποίησης, “επανεμφανίζεται” δυναμικά στο προσκήνιο δεδομένου ότι ο “αντιτρομοκρατικός” πόλεμος δεν θα διεξαχθεί βεβαίως από τις δυνάμεις της αγοράς αλλά από τις θεατές και αθέατες δυνάμεις του Κράτους.

Στο μεταξύ, σε ότι αφορά την αριστερή καθοδήγησή του, το αποδυναμωμένο από τις εξελίξεις “κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης”, προκειμένου να μην ξεπεραστεί ολότελα από τη ροή των πραγμάτων, μετακινήθηκε και ανασυγκροτείται στο νέο πεδίο, μεταμορφούμενο σε “κίνημα κατά του πολέμου”. Από την πλευρά μας όμως και αυτό το πεδίο αγώνα, όπως και εκείνο της παγκοσμιοποίησης, θα είναι πολύ ευρύτερο και τραχύτερο απ’ όσο θέλουν να το παρουσιάσουν οι ρεφορμιστές θιασώτες της ταξικής συνδιαλλαγής. Ο πόλεμος διεξάγεται ήδη εδώ και το πραγματικό ζήτημα σήμερα δεν περιορίζεται στην ανάπτυξη της διαμαρτυρίας για τα δεινά του πολέμου στο Αφγανιστάν, αποσκοπώντας τελικά στην “εξημέρωση” των επιτελείων που τον εξαπολύουν -όπως και στη Γένοβα χθές δεν περιοριζόταν σε μια διαμαρτυρία για τα δεινά της παγκοσμιοποίησης τέτοια που να κατατείνει στον “εξανθρωπισμό” του καπιταλισμού...

Το πραγματικό ζήτημα ήταν και παραμένει το πέρασμα από την διαμαρτυρία στην κοινωνική και ταξική εξέγερση.