Την επόμενη μέρα, το Σάββατο 21/4, συμμετείχαν στην πορεία γύρω στα 30-40.000 άτομα. Ο κύριος όγκος αποτελείτο από μέλη συνδικάτων, οικολόγους, εκπροσώπους κομμάτων και μη κυβερνητικών οργανώσεων, ομάδες ιθαγενών, αναρχικούς και κομμουνιστές από όλα τα μέρη της νότιας, κεντρικής και βόρειας Αμερικής, ενώ σημαντικός ήταν και ο αριθμός των αυτονομιστών του Κεμπέκ. Κάποιος κόσμος πήγε κατευθείαν στα διάφορα σημεία του φράχτη και άρχισε να τον ρίχνει. Όταν η πορεία έφτασε στο φράχτη, πολλοί ήταν αυτοί που αυθόρμητα συμμετείχαν στις συγκρούσεις με την αστυνομία. Και τη δεύτερη μέρα η σύνοδος άργησε να αρχίσει, κυρίως γιατί οι σύνεδροι δεν μπορούσαν να βγούν από τα ξενοδοχεία τους, γιατί πνίγονταν από τα δακρυγόνα. Όλη τη μέρα γίνονταν μάχες με πέτρες, λίγες μολότωφ και ό,τι βρισκόταν στο δρόμο. Πολλοί αστυνομικοί τραυματίστηκαν και κάποιοι πήραν φωτιά. Αρκετοί από τους διαδηλωτές ήταν εξοπλισμένοι με αντιασφυξιογόνες μάσκες και γάντια, με αποτέλεσμα τα περισσότερα από τα δακρυγόνα να πετάγονται πίσω στους μπάτσους. Υπήρχε αρκετά καλή επικοινωνία μέσω κινητών τηλεφώνων για να συντονίζονται οι επιθέσεις και να ενισχύονται ομάδες στα διάφορα σημεία του φράχτη. Επίσης, μια ομάδα παρείχε πρώτες βοήθειες στους τραυματίες και νερό και ξύδι για τα δακρυγόνα. Κατά τις 9 το βράδυ οι μπάτσοι με μια μεγάλη επίθεση με ξύλο και πλαστικές σφαίρες κυνήγησαν τους περισσότερους διαδηλωτές από το λόφο (η κυρίως πόλη του Κεμπέκ είναι χτισμένη πάνω σε ένα λόφο) κάτω στην υπόλοιπη πόλη. Σε εκείνο το σημείο επικράτησε πανδαιμόνιο, γιατί ο κόσμος για να διαφύγει κατέβαινε είτε από τις σκάλες είτε από βράχια, ενώ οι μπάτσοι από πάνω πετούσαν δακρυγόνα. Κάτω στην πόλη σπάστηκε ό,τι υπήρχε να σπαστεί (βενζινάδικο, κάποιες τράπεζες και καταστήματα), μιας και όλοι σχεδόν οι στόχοι ήταν εγκλωβισμένοι πίσω από το φράχτη, ενώ είχαν στηθεί οδοφράγματα και είχαν ανάψει φωτιές σε πολλά σημεία της πόλης. Πάνω στο λόφο και σε κάποια σημεία που είχε πέσει ο φράχτης κάποιοι συνέχιζαν τις συγκρούσεις με την αστυνομία, ενώ κάποιοι άλλοι λίγο πιο πέρα έκαναν ρέιβ πάρτυ μπροστά στα ΜΑΤ. Κατά τις 2 η ώρα το βράδυ, όταν πια η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχο και η πόλη κηρύχτηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, ένα ελικόπτερο της αστυνομίας που πετούσε συνεχώς πάνω από τα κεφάλια μας, έριξε κάτι σαν μεγάλη χειροβομβίδα που μόλις έφτασε στο έδαφος εκτόξευσε δακρυγόνα πάνω στον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα έγινε και επίθεση των μπάτσων από διάφορους δρόμους. Μετά από αυτό ο κόσμος άρχισε να διαλύεται. Κατά τη διάρκεια των δυο ημερών αρκετοί διαδηλωτές τραυματίστηκαν από τις πλαστικές σφαίρες και 500 συνελήφθησαν. ‘Ολοι έχουν πια αφεθεί ελεύθεροι αλλά για πολλούς εκκρεμούν δίκες.

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι δυο ομάδες που έκαναν τη μεγαλύτερη κινητοποίηση εναντίον της συνόδου και οργάνωσαν τα πάντα στο Κεμπέκ (από κέντρα συνάντησης και πληροφόρησης ως φαγητό και ύπνο) ήταν η CASA - Comite d' Accueil du Sommet des Ameriques (Επιτροπή υποδοχής της συνόδου της Αμερικής) από το Μόντρεαλ και η CLAC - Convergence des luttes Anti-Capitalistes (Σύγκλιση αντικαπιταλιστικών αγώνων) από το Κεμπέκ. Οι αξίες που πρεσβεύουν αυτές οι ομάδες είναι κατά του καπιταλισμού, ενάντια στο κράτος και σε κάθε εξουσία και προτείνουν την αυτοοργάνωση και την άμεση δράση σε κάθε μορφή αγώνα, απορρίπτοντας ρεφορμιστικές μεθόδους. Όλα τα κείμενά τους και τα καλέσματα που έκαναν μιλούσαν για τη διαφορετικότητα των τακτικών που έχει κάθε ομάδα και έλεγαν ότι τα πάντα είναι ευπρόσδεκτα, γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε ο πόλεμος κατά των αφεντικών να πετύχει. Η CASA και η CLAC σχηματίστηκαν από τη συνεργασία διαφόρων ομάδων (αναρχικών, αυτόνομων, οικολόγων, ελευθεριακών, κομμουνιστών, φεμινιστών, ταοϊστών κ.α.) που είχαν σαν κοινή βάση την αντιιεραρχική και αντιεξουσιαστική αντίληψη και τον αγώνα κατά του καπιταλισμού. Όλο το μήνα πριν τη σύνοδο είχε διοργανωθεί από την CASA και την CLAC το "Καρναβάλι ενάντια στον Καπιταλισμό", που περιλάμβανε εκδηλώσεις, συζητήσεις, διαδηλώσεις σε πολλά μέρη του Καναδά, αλλά και στις ΗΠΑ σε συνεργασία με ομάδες που βρίσκονται εκεί. Αποκορύφωση αυτών των συναντήσεων θα ήταν οι διαδηλώσεις και οι επιθέσεις στην ίδια τη σύνοδο στις 20-21 Απριλίου.