(Αναρχικό Δελτίο, νο 11, Ιούλης 2001)
“ΑΠ’ ΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ” ΚΑΙ ΑΠ’ ΤΑ ΠΑΤΗΣΙΑ
ΣΤΗ ΓΕΝΟΒΑ (Απέναντι σε μια διεθνή κατασταλτική εκστρατεία)
Αναμφισβήτητα τα γεγονότα στο Γκέτεμποργκ κατά τη διάρκεια της συνόδου της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποτελούν έναν κόμβο στον ευρύτερο αγώνα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας, καθώς σημαδεύτηκαν από την απροκάλυπτη δολοφονική δράση των κατασταλτικών μηχανισμών. Και αυτή η αύξηση των ποσοστών βίας του κράτους συνοδεύεται από μια υπερεθνική εκστρατεία προπαγάνδας για την επιβολή και την εμπέδωση μιας ξεκάθαρης διάκρισης των διαδηλωτών σε ειρηνικούς διαμαρτυρόμενους και βίαιους εξεγερμένους, με στόχο τη χειραγώγηση των πρώτων και την ανεμπόδιστη αιματηρή καταστολή των τελευταίων. Αυτή τη διάκριση προωθούν επίσης και μια σειρά από καθεστωτικές οργανώσεις και “ηγέτες” του κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, διότι όπως ομολογούν απερίφραστα η εξεγερτική δράση που αναπτύσσεται μέσα στις διεθνείς διαδηλώσεις υπονομεύει την προσπάθειά τους για διάλογο με τις κυβερνήσεις και τους υπερεθνικούς οργανισμούς.
Ενόψει της Γένοβας η προπαγάνδα κλιμακώθηκε, αποκαλύπτοντας την έντονη συνεργασία των ευρωπαϊκών κρατών για την αντιμετώπιση των εξεγερμένων, με εξαγγελίες διυπουργικών συνόδων που θα αποφασίσουν σε πολιτικό επίπεδο τα μέτρα καταστολής, με σχέδια αποκλεισμού και στρατιωτικοποίησης της πόλης, και με εμμονή στην πάταξη των ανεξέλεγκτων από τη χειραγώγηση διαδηλωτών.
Αυτή όμως η διακρατική συστράτευση πολιτικών και αστυνομικών οργάνων που εμφανίζεται μπροστά στη σύνοδο του G8, δεν αρχίζει ούτε τελειώνει φυσικά στη Γένοβα. Δεν αφορά απλώς την αντιμετώπιση των εξεγερμένων στις διεθνείς διαδηλώσεις της Γένοβας, αλλά την καταστολή της ανατρεπτικής δράσης εκεί όπου πηγάζει και αναπτύσσεται σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Συνδέεται άμεσα με την κλιμάκωση της καταστολής στο εσωτερικό της κάθε χώρας (όπως ο πρόσφατος τρομονόμος του ελληνικού κράτους) αλλά και με την αύξηση της διακρατικής συνεργασίας, όπως εκφράζεται σε διεθνή σύμφωνα σαν του Παλέρμο και της Μαδρίτης. Αυτό το τελευταίο συντάχθηκε στη σύνοδο της EUROPOL και αναφέρεται ειδικότερα στη συνεργασία της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Ελλάδας για την εξουδετέρωση των αναρχικών και ριζοσπαστικών ομάδων (βλ.
Δελτίο ν.10).Στα πλαίσια αυτής της διακρατικής κατασταλτικής συνεργασίας εντάσσεται και η κλιμακούμενη προπαγανδιστική εκστρατεία που έχει εξαπολυθεί ενόψει της Γένοβας, με επίκεντρο ειδικά τους αναρχικούς της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Ελλάδας. Απ’ τη μια εξαιτίας του χώρου διεξαγωγής της συνόδου του G8 στη Μεσόγειο και απ’ την άλλη εξαιτίας τόσο της αγωνιστικής παράδοσης των αναρχικών στις τρεις αυτές χώρες όσο και της ιδιαίτερης δράσης που έχουν αναπτύξει μέσα στο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας.
Αυτή η διακρατική προπαγανδιστική εκστρατεία ξεκίνησε ένα μήνα πριν τη σύνοδο του G8 στη Γένοβα με ένα εκτενές άρθρο της ιταλικής εφημερίδας Corriere della Sera, το οποίο στη συνέχεια αναπαρήγαγαν τα ελληνικά ΜΜΕ. Αυτό το άρθρο, προερχόμενο ομολογουμένως από τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες (SISDE), “αποκαλύπτει” τις δήθεν διασυνδέσεις και τα σχέδια
των αναρχικών του “μεσογειακού άξονα” (Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία) και επισημαίνει το ιδιαίτερο ρόλο των αναρχικών ενός “αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού κέντρου” στην περιοχή Πατήσια της Αθήνας. Τα ελληνικά δημοσιεύματα που ακολούθησαν, βασισμένα σε “διευκρινήσεις” των ελληνικών υπηρεσιών, έσπευσαν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από αυτή την ξεκάθαρη στόχευση, αποσιωπώντας τα περί “κοινωνικού κέντρου” κι αποδίδοντας τα “Πατήσια” ως κάποιο κωδικό όρο της SISDE που αφορά γενικώς την οδό Πατησίων και τους αναρχικούς που κινούνται μεταξύ “της Ομόνοιας και της Νέας Ιωνίας”!Για όσους κινούμαστε μεταξύ “Ομόνοιας και Νέας Ιωνίας” αυτά τα δημοσιεύματα, πέραν του ότι αποκαλύπτουν το βάθος της ελληνοϊταλικής κατασταλτικής συνεργασίας και μας προϊδεάζουν για τους στόχους της, αποτελούν ταυτόχρονα και μια ομολογία για τη σημασία που αποδίδεται στη δράση που απορρέει από μια συγκεκριμένη αντίληψη αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Μια αντίληψη που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια είναι συνδεδεμένη με μια αλληλουχία καταστάσεων αυτοοργάνωσης, αντίστασης και αλληλεγγύης και δοκιμάζεται διαρκώς, στην κατεύθυνση των παρεμβάσεων μέσα στα μέτωπα που αναδύονται από την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, στην κατεύθυνση της αλληλεγγύης με τους πολιτκούς κρατούμενους και
στην κατεύθυνση μιας διεθνιστικής προοπτικής αγώνα μέσα στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας.Κι αυτές οι βασικές κατευθύνσεις του αγώνα, χάρη σε μια πληθώρα πρωτοβουλιών και συνεργασιών βρήκαν υλική διέξοδο
- στο συντονισμό δυναμικών παρεμβάσεων μμέσα στους κοινωνικούς αγώνες που ξέσπασαν ενάντια στα σχέδια του ελληνικού κράτους (από την αντίσταση ενάντια στην TVX και τον ΑΣΕΠ μέχρι τις μαθητικές καταλήψεις και τις πρόσφατες κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό)
- στις συντονισμένες δράσεις ώστε οι ομηηρείες των αγωνιστών να γίνουν πεδία αναζωπύρωσης και διεύρυνσης του κοινωνικού αγώνα καθώς κι ανάπτυξης της διεθνιστικής αλληλεγγύης (όπως στην υπόθεση του συντρόφου Ν. Μαζιώτη), και
- στην πολυδιάστατη παρουσία μέσα στην ααλυσίδα των διεθνών κινητοποιήσεων ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, τόσο με την έκφραση ενός ριζοσπαστικού λόγου όσο και με την προώθηση της ανατρεπτικής δράσης (από το Άμστερνταμ το ‘97 έως και σήμερα).
Πρόκειται για μια πολυεπίπεδη αντίληψη αγώνα, η οποία βρίσκεται στο στόχαστρο ντόπιων και ξένων κατασταλτικών μηχανισμών επειδή ακριβώς συνεισφέρει διαρκώς στην δημιουργία καταστάσεων και γεγονότων αντίστασης και επιπλέον βρίσκει συνομιλητές, αναφορές και ανάλογά της μέσα σε μια πληθώρα κοινωνικών αγώνων του κόσμου, και ιδιαίτερα ανάμεσα στις γραμμές εκείνων των συντρόφων που με τις εξεγέρσεις τους νοηματοδότησαν θετικά τις διεθνείς διαδηλώσεις από το Σηάτλ μέχρι την Πράγα και από τη Νίκαια μέχρι το Γκέτεμποργκ.
Και αυτή ακριβώς η ριζοσπαστική τάση για το πέρασμα του αγώνα από την κοινωνική διαμαρτυρία στην κοινωνική επανάσταση (μια τάση συστατική όσον αφορά την αφετηρία του διεθνούς κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και ταυτόχρονα καταλυτική όσον αφορά την προοπτική του) είναι που βρέθηκε κάτω από τα δολοφονικά πυρά των μπάτσων στο Γκέτεμποργκ. Η απάντηση σ’ αυτήν την κλιμάκωση της κρατικής τρομοκρατίας και σε όλες τις επόμενες επιχειρήσεις για την επιβολή της τάξης του θανάτου, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης δεν θα είναι άλλη από τη συνέχιση, την ανανέωση και την όξυνση του αγώνα, εδώ και στη Γένοβα και παντού... (με την πεποίθηση πως η κλιμάκωση της καταστολής δεν αντανακλά παρά τη αυξανόμενη φοβία τους απέναντι στους επερχόμενους ξεσηκωμούς).
Όσο για τους πολυποίκιλους πολιτικούς και συνδικαλιστές που χρίσθηκαν από τα ΜΜΕ ως “αστέρες του λαού του Σηάτλ” και εμφανίζονται σαν επίσημοι εκπρόσωποι του διεθνούς κινήματος, συναίνεσαν στη δολοφονική βία του κράτους και καταδίκασαν την κοινωνική αντιβία των εξεγερμένων διαδηλωτών στο Γκέτεμποργκ (πράγμα που θα επαναλάβουν και στο μέλλον) ακριβώς γιατί η λογική του διαμεσολαβητικού ρόλου τους εναρμονίζεται πλήρως με την κατασταλτική λογική του κράτους επάνω στην αναγκαιότητα να εξουδετερώσουν τους εξεγερμένους (τους οποίους οι μεν αποκαλούν “βάρβαρους” και οι δε “προβοκάτορες”). Και
επειδή κατανόησαν καλά το επιτακτικό δίλημμα που τους τέθηκε στο Γκέτεμποργκ (συμμόρφωση με την καταστολή ή απόρριψή τους ως συνομιλητών του συστήματος) προωθούν τον αυτοπεριορισμό και τη διαλλακτικότητα, την απονεύρωση και την επαναφορά του κινήματος στην καθεστωτική “νομιμότητα”, έτσι ώστε αυτοί οι κύριοι να γίνουν δεκτοί ως φερέγγυοι συνομιλητές των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών του κόσμου. Και δεν υπάρχει τίποτα άλλο απ΄ αυτή την πολιτική για διαλόγο με τους τυράννους που να αποδίδει καλύτερα τον ορισμό της προβοκάτσιας του διεθνούς αγώνα.Γιατί ο αγώνας ενάντια στην κυριαρχία και την παγκοσμιοποίησή της αν δεν είναι αντιεξουσιαστικός και ανατρεπτικός δεν θα είναι τίποτα.
Αναρχικοί από την οδό Πατησίων