Στις 8/1/2001 θα δικαστώ σε 2ο βαθμό για τη βομβιστική απόπειρα στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης, πράξη την οποία έκανα στις 6/12/97 για να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στους κατοίκους των χωριών του Στρυμονικού που εκείνη την περίοδο αντιστέκονταν, τόσο ενάντια στην εγκατάσταση της βιομηχανίας χρυσού από την πολυεθνική TVX GOLD όσο και ενάντια στην κατασταλτική επίθεση του κράτους. Το εφετείο της 8/1/2001, δεν είναι απλώς η επανάληψη μιας δίκης.

Είναι μια πολιτική μάχη παρόμοιας σημασίας με αυτήν του Ιουλίου του ’99 η οποία αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι του αντικρατικού και αντικαπιταλιστικού αγώνα. Η δίκη του Ιουλίου του ’99 έγινε κάτω από συνθήκες πιέσεων των ΗΠΑ προς την ελληνική κυβέρνηση για την πάταξη της “τρομοκρατίας” και τη θεσμοθέτηση “αντιτρομοκρατικού” νόμου, κάτι που αναμένεται να γίνει σε λίγο καιρό. Η καταδικαστική απόφαση των 15 χρόνων ήταν μια υπαγορευμένη πολιτική απόφαση κάτω από το βάρος αυτών των πιέσεων και την οποία δεν παρέλειψε να επιβραβεύσει αμερικανός αξιωματούχος.

Αυτή η καταδικαστική απόφαση στόχευε σαφέστατα στο να καταδικάσει τους κοινωνικούς αγώνες, τους αναρχικούς και την αλληλεγγύη τους στους κοινωνικούς αγώνες, την αλληλεγγύη μεταξύ των αντιστεκόμενων, τους κατοίκους των χωριών του Στρυμονικού, την εξέγερση ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, όλους όσοι αντιστέκονται στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική τάξη πραγμάτων που βασιλεύει σ’ όλο τον κόσμο.

Όμως η δίκη του Ιουλίου του ’99 με τον τρόπο που διεξήχθη από τη δικιά μας πλευρά, ήταν μια δίκη-καταδίκη του κράτους και του κεφαλαίου, μια δίκη-καταδίκη των εγκλημάτων τους, μια υπεράσπιση της αναρχικής εξεγερτικής παράδοσης αγώνων των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα, μια ανυποχώρητη διακήρυξη για αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο σ’ όλο τον κόσμο.

Σ’ αυτή την πολιτική μάχη δεν ήμουνα μόνος μου. Συμμετείχαν σύντροφοι οι οποίοι είχαν κατηγορηθεί και φυλακιστεί στο παρελθόν για παρόμοιες υποθέσεις, σύντροφοι με τους οποίους έχουμε βρεθεί μαζί σε πολλές στιγμές και γεγονότα του αγώνα, σε διαδηλώσεις, σε καταλήψεις, στην εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’95 και σε κινήσεις αλληλεγγύης όπως αυτή για τον αγώνα των χωριών του Στρυμονικού.

Συμμετείχαν επίσης σύντροφοι από το εξωτερικό, από Ιταλία και Γαλλία οι οποίοι παραβρέθηκαν στη δίκη για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους ενώ στάλθηκαν μηνύματα αλληλεγγύης τα οποία διαβάστηκαν στο δικαστήριο, όπως αυτό των τριών φυλακισμένων επαναστατών της Action Directe και από αναρχικές ομάδες. Η διάσταση της διεθνούς αλληλεγγύης που δόθηκε στη δίκη είχε μεγάλη σημασία και αξία αποδεικνύοντας ότι ο αγώνας ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τη Νέα Τάξη είναι κοινός, παντού σε όλο τον κόσμο.

Η πολιτική και η κοινωνική σημασία του εφετείου της 8/1/2001 είναι εύλογη. Για τους κρατιστές είναι η δεύτερη ευκαιρία να εφαρμόσουν ξανά την καταστολή, μια δουλειά που ξέρουν πολύ καλά να κάνουν. Να δικάσουν ξανά όχι μόνο εμένα, αλλά μέσω εμένα τον αγώνα των κατοίκων των χωριών του Στρυμονικού, την αλληλεγγύη στον αγώνα τους, την αντίσταση ενάντια στα σχέδια αφαίμαξης της γης και των πλουτοπαραγωγικών της πηγών, την αντίσταση ενάντια στις εκσυγχρονιστικές και αναπτυξιακές επιταγές των πολυεθνικών, τους αναρχικούς και όλους όσοι αγωνίζονται ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

Μέσω αυτής της δίκης καταδικάζονται γενικά οι κοινωνικοί αγώνες και η αλληλεγγύη των αναρχικών σε αυτούς. Κάθε δίκη, όπως η δικιά μου, όπως άλλων συντρόφων, είτε των μαθητών που δικάστηκαν για τα μπλόκα σε κεντρικές οδούς είτε των κατοίκων του Στρυμονικού που δικάστηκαν γιατί αντιστάθηκαν, είναι μια σαφής προειδοποίηση, μια κατατρομοκράτηση και μια καταδίκη ολόκληρης της κοινωνίας από το κράτος, είτε το συνειδητοποιεί κανείς είτε όχι.

Όταν καταδικάζουν και φυλακίζουν άλλους είναι σαν να καταδικάζουν και φυλακίζουν εμάς. Όταν απειλούν να εκτελέσουν το Μαύρο Πάνθηρα Μ.Α. Τζαμάλ είναι σαν να απειλούν να εκτελέσουν εμάς. Όταν πυροβολούν ακτήμονες στη Βραζιλία είναι σαν να πυροβολούν εμάς. Όταν βομβαρδίζουν λαούς όπως στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία είναι σαν να βομβαρδίζουν εμάς. Όταν βασανίζουν μέσα στα αστυνομικά τμήματα είναι σαν να βασανίζουν εμάς. Όταν πεθαίνουν αγωνιστές θαμμένοι μέσα στις φυλακές και στις απομονώσεις όπως στην Τουρκία, την Ισπανία ή το Περού είναι σαν να πεθαίνουμε εμείς.

Για μας η δίκη είναι μια ευκαιρία να διακηρύξουμε ξανά ότι αυτοί, το κράτος, το κεφάλαιο, η αστυνομία, οι δικαστές είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες και εγκληματίες. Ότι οι αγώνες και η εξέγερση ενάντια στο καθεστώς τους σε όλο τον κόσμο είναι δίκαιος, ότι η αλληλεγγύη δεν είναι μια κενή λέξη αλλά ο ίδιος ο αγώνας μας.

Ότι η αλληλεγγύη δεν είναι “επιλεκτική” ούτε έχει προσωπικά κριτήρια ούτε ιδεολογικούς διαχωρισμούς, αλλά ότι είναι ανεπιφύλακτη για όλους όσοι μάχονται οπουδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο εναντίον της υπάρχουσας κοινωνικής και πολιτικής τάξης πραγμάτων.

Γιατί οι αγώνες που διεξάγουν άλλοι μακριά μας είναι και δικοί μας και οι δικοί μας αγώνες είναι και δικοί τους. Γιατί η αλληλεγγύη για όποιον κι αν εκφράζεται, είτε για τους απεργούς εργαζόμενους είτε για καταληψίες, για αγρότες, για μαθητές είτε για πολιτικούς κρατούμενους και “τρομοκράτες” ή για “ποινικούς” φυλακισμένους είναι ενιαία και αδιαίρετη. Η αλληλεγγύη αφορά τους πάντες γιατί τους πάντες αφορά και η καταστολή του κράτους.

Και ο “αντιτρομοκρατικός” νόμος που θα θεσπιστεί σε λίγο καιρό αφορά τους αγωνιστές, τους αναρχικούς, αλλά και ευρύτερα, όλη την κοινωνία και όλους όσοι αντιστέκονται.

Άλλωστε οι κρατιστές επιλέγουν τα κριτήρια σύμφωνα με τα οποία κάποιοι θα χαρακτηρίζονταν “τρομοκράτες”, όπως για παράδειγμα χαρακτηρίστηκαν και οι κάτοικοι του Στρυμονικού μετά τα επεισόδια της 9ης Νοέμβρη του ’97 όπου το κράτος και η αστυνομία απάντησαν με την επιβολή στρατιωτικού νόμου στην περιοχή.

Ο “αντιτρομοκρατικός” νόμος είναι μια απροκάλυπτη δικτατορία του κράτους και των υπηρεσιών ασφαλείας.

Τρομοκράτες δεν θα βαφτίζονται μόνο οι δηλωμένοι εχθροί του κράτους και του κεφάλαιου, αλλά και οι κοινωνικοί αγώνες και οι διαδηλώσεις που ξεφεύγουν από τα όρια των νόμων και του ελέγχου τους. Τρομοκράτες θα βαφτίζονται και οι αλληλέγγυοι στους “τρομοκράτες” και στους κοινωνικούς αγώνες.

Ο καπιταλισμός και η εξουσία σκοτώνουν με πολλούς τρόπους.

Με τη μορφή εργατικών εγκλημάτων που βαφτίζονται “ατυχήματα”, όπως ο θάνατος δώδεκα εργαζομένων στην ΠΕΤΡΟΛΑ το ’92, όπως ο θάνατος δυο οικοδόμων στην κατάρρευση της γέφυρας της ΑΤΤΙΚΗΣ ΟΔΟΥ στην Παιανία, όπως οι δεκάδες θαμμένοι στα εργοστάσια και στα κτήρια που έπεσαν στους σεισμούς, οι πνιγμένοι στα ναυτικά εγκλήματα όπως οι ογδόντα της Πάρου ή οι ναυτικοί του “Δύστος” ή τα καθημερινά “ατυχήματα” στα γιαπιά και το Πέραμα.

Ο καπιταλισμός μας δηλητηριάζει, όπως η αυστραλιανή πολυεθνική χρυσού Esmeralda στην Μπάϊα Μάρε στη Β.Δ. Ρουμανία, που η υπερχείλιση της λίμνης των τοξικών αποβλήτων των εγκαταστάσεών της, μόλυνε τους ποταμούς Τίσσα και Δούναβη ή όπως η TVX Gold σχεδιάζει να αποτελειώσει μολύνοντας το Στρυμονικό κόλπο ή όπως η ΠΕΤΡΟΛΑ σχεδιάζει την επέκταση των εγκαταστάσεών της στο Θριάσιο.

Ο καπιταλισμός σκοτώνει, όπως όταν η Union Carbide σκότωσε το ’84 στο Μποπάλ της Ινδίας χιλιάδες ανθρώπους μετά από διαρροή τοξικών ή όταν πυρηνικά “ατυχήματα” του Three Miles Island στις ΗΠΑ και του Τσέρνομπιλ συνεχίζουν να σκοτώνουν και να δηλητηριάζουν ή όπως όταν η πολυεθνική SHELL με τη βοήθεια της νιγηριανής κυβέρνησης απαλλοτριώνει με τη βία τη γη των ιθαγενών για να εξορύξει πετρέλαιο.

Δεν υπάρχουν ατυχήματα στον τεχνολογικό πολιτισμό που ζούμε. Υπάρχουν μόνο εγκλήματα όπου τα κράτη και οι επιχειρήσεις βλέπουν τους ανθρώπους και τη γη ως “αναλώσιμα καύσιμα” για τα κέρδη και την εξουσία τους.

Η “ανάπτυξή” τους και η “δημοκρατία” τους σημαίνει για μας εκμετάλλευση, πόλεμο, καταστολή, θάνατο και καταστροφή της γης. Για τους κρατιστές και τους καπιταλιστές σημασία έχουν η εξουσία και τα κέρδη τους εις βάρος της ανθρώπινης ζωής.

Για μας σημασία έχει η ελευθερία και η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής. Γι’ αυτό είμαστε επαναστάτες.

Εξεγερσιακά γεγονότα όπως αυτά του Σηάτλ, της Αθήνας, της Πράγας, της Νίκαιας σηματοδοτούν την παγκοσμιοποίηση της αντίστασης ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τη Νέα Τάξη.

Σήμερα, οι δυνάμεις που υποστηρίζουν την ανατροπή, δεν έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τις νέες συνθήκες κυριαρχίας, το νεοφιλελευθερισμό και τη Νέα Τάξη, αλλά και τα “εντός” του κινήματος, αριστερά, συνδικαλιστικά και μεταρρυθμιστικά υπολείμματα του “Παλαιού Κόσμου” και της “Παλαιάς Τάξης Πραγμάτων” που μάχονται με νύχια και με δόντια για τη διάσωση και τον εξωραϊσμό του υπάρχοντος κοινωνικού και πολιτικού καθεστώτος, για τη διάσωση του έθνους κράτους και του εθνικού καπιταλισμού.

Ο νεοφιλελευθερισμός και ο αντίπαλός του, ο προστατευτισμός του κράτους, είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, όπως ήταν το ίδιο και το δίπολο της καπιταλιστικής Δύσης και της γραφειοκρατικής Ανατολής, πράγμα που ταλάνισε το παλιό επαναστατικό κίνημα και, ως ένα βαθμό, το κατάντησε όργανο της σοβιετικής αυτοκρατορίας την εποχή της διπολικής τάξης πραγμάτων.

Η ανατροπή του καπιταλισμού περνά τόσο μέσα από την απόρριψη του έθνους-κράτους, από την ανατροπή του Κράτους ως ιεραρχικού μηχανισμού, όσο και από την αντίσταση στις νέες συνθήκες κυριαρχίας, τις υπερατλαντικές, υπερκρατικές και υπερεθνικές δομές των φορέων της Νέας Τάξης.

Η κατάρρευση των καθεστώτων του αν-υπαρκτου σοσιαλισμού και η αποσύνθεση της παραδοσιακής αριστεράς, άνοιξε το δρόμο για νέες ευκαιρίες στο αντικαπιταλιστικό κίνημα. Για μας, όχι μόνο δεν έχει φτάσει το τέλος της ιστορίας αλλά μόλις τώρα αρχίζει...