Το Γενάρη του 2001 πραγματοποιήθηκε η δίκη στο εφετείο του συντρόφου Νίκου Μαζιώτη για τη βόμβα που είχε τοποθετήσει στο Υπουργείο Βιομηχανίας ως πράξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων του Στρυμονικού ενάντια στην εγκατάσταση μεταλλουργίας χρυσού από την πολυεθνική TVX Gold.

Αυτή η δίκη χαρακτηρίστηκε καταρχήν από τη διαρκή προσπάθεια της δικαστικής έδρας να επιβάλει μιαν αθόρυβη, συνοπτική και αποπολιτικοποιημένη διαδικασία, προσπάθεια που κατέληξε στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα... Μια πολυήμερη, ταραχώδη και έντονα φορτισμένη αναμέτρηση καθώς ο Ν. Μαζιώτης αντιδρώντας στην τακτική της πολιτικής φίμωσης, της μείωσης, της διακοπής ακόμα και απάλειψης μαρτύρων υπεράσπισης και εν τέλει στην πολιτική φίμωση του ίδιου κατά την διάρκεια της απολογίας του προχώρησε συνειδητά, αποφασιστικά και με κάθε προσφερόμενο μέσον στην καταγγελία και το σαμποτάρισμα αυτής της διαδικασίας, παραιτούμενος από κάθε νομική υπεράσπισή του και επιτιθέμενος στη δικαστική έδρα όταν του επέβαλε διορισμένους συνηγόρους.

Έτσι χάρη στη σθεναρή στάση του συντρόφου που υπερασπίστηκε την πολιτική υπόσταση του προσώπου του και των πράξεων του, διακινδυνεύοντας την επανάληψη της πρωτόδικης 15χρονης ποινής, η όλη προσπάθεια των εκπροσώπων της κρατικής νομιμότητας να απαλείψουν τον πολιτικό χαρακτήρα της υπόθεσης και να μειώσουν τον ίδιο, ανάγοντάς την σε ένα καθαρά νομικό επίπεδο, έπεσε στο κενό και κατέληξε σε αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο που γινόταν ακόμα πιο έκδηλο από την όλο και ασφυκτικότερη παρουσία των μπάτσων που καλούνταν όλο και συχνότερα για να διασφαλίσουν την “ομαλή” συνέχιση της διαδικασίας, υποβάλλοντας σε σωματικό έλεγχο ή και απαγορεύοντας κατά περίπτωση την είσοδο συντρόφων στην δικαστική αίθουσα.

Με άλλα λόγια, αν το δικαστήριο επιχείρησε να θέσει στο Ν. Μαζιώτη το δίλημμα ανάμεσα στο ορατό ενδεχόμενο μιας “σκληρής” αντιμετώπισής του όπως στην πρώτη δίκη, και σ’ εκείνο μιας πιο “ήπιας” αντιμετώπισης με αντίτιμο την υποβάθμιση της πολιτικής σημασίας της πράξης του, ο σύντροφος περιφρόνησε αυτό το δίλημμα, αντιγυρίζοντάς το στην ουσία στους ίδιους τους δικαστές.

Ας σημειώσουμε επίσης για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι -όπως είπε και ένας μάρτυρας “αυτό που απασχολεί σήμερα δεν είναι η “τρομοκρατία” αλλά η λευχαιμία...”- η δίκη του Ν. Μαζιώτη έγινε σε μια περίοδο όπου η συνήθης τρομοκρατολογία των μηχανισμών εξουσίας φάνταζε πολύ χλωμή μπροστά στις αλλεπάλληλες αποκαλύψεις για τις εφιαλτικές συνέπειες της ρίψης βομβών απεμπλουτισμένου ουρανίου στα Βαλκάνια, καθώς αναδεικνυόταν με εύγλωττο τραγικό τρόπο η τρομοκρατική φύση της ίδιας της εξουσίας που δεν διστάζει όχι μόνο να βομβαρδίσει, αλλά και να καταδικάσει σε αργό θάνατο από μόλυνση τους πληθυσμούς ολόκληρων περιοχών. Καταδεικνύοντας πόσο επίκαιρο και επιτακτικό είναι το πρόταγμα της ανατρεπτικής δράσης ενάντια στο Κράτος.

Όσο γι΄ αυτό που επιβεβαιώθηκε μέσα από τη συνολική πορεία της υπόθεσης του Ν. Μαζιώτη, κι αυτό ανεξάρτητα από τις όποιες δικαστικές αποφάσεις, είναι πως η πάγια κατασταλτική στρατηγική της ομηρίας αγωνιστών που στοχεύει στην περιθωριοποίηση, την αποκοινωνικοποίηση και εγκληματοποίηση του αγώνα ενάντια στην εξουσία, μπορεί να αποδειχθεί ευάλωτη: όταν βρίσκεται αντιμέτωπη αφενός με την ανυποχώρητη πολιτική στάση του ίδιου του κρατούμενου και αφετέρου με την ανάπτυξη ενός χώρου διαρκούς κοινωνικής αντίστασης και αλληλεγγύης, που κατορθώνουν να αλληλοτροφοδοτούνται και να ενδυναμώνονται διαλύοντας τα τείχη της σιωπής που ορθώνονται γύρω από εκείνα της φυλακής.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, σε ό,τι αφορά αυτό το καίριο ζήτημα της σιωπής, το ότι βρετανοί αξιωματούχοι που συνεργάζονται με την κυβέρνηση στη διαμόρφωση της νέας “αντι”τρομοκρατικής εκστρατείας, εκφράσαν τη δυσαρέσκειά τους και άσκησαν έντονη κριτική για την έκταση που πήρε η υπόθεση Μαζιώτη, επειδή προφανώς αυτό δεν επέτρεψε την απομόνωση και την αθόρυβη ποινική εξόντωσή του.

Το τέλος αυτής της δίκης ολοκληρώνει επίσης μια συγκεκριμένη εποχή του αγώνα, στη διάρκεια της οποίας αναζωπυρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό οι παρεμβάσεις των αναρχικών και δοκιμάστηκαν οι δυνατότητές τους να προωθήσουν έμπρακτα την αντίσταση, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Παρεμβάσεις που δοκιμάστηκαν μέσα στις γραμμές τους και μέσα σε εκείνους τους κοινωνικούς χώρους που χτυπιούνται από τις εκσυγχρονιστικές επελάσεις του Κράτους και του κεφάλαιου, αλλά και στο εξωτερικό στη κατεύθυνση μιας σαφούς και συγκεκριμένης διεθνοποίησης του αγώνα. Απ’αυτή την άποψη, η πείρα και η διάθεση που άντλησε ο καθένας και η καθεμία μέσα σε αυτή την πλούσια περιπέτεια αγώνα είναι ιδιαίτερα σημαντική για όλους όσοι παλεύουμε πάντα για μια κοινωνία χωρίς κράτος και αφεντικά.

ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΥΝΤΡΟΦΕ