Τα σχέδια των αφεντικών για την επιβολή της κυριαρχίας τους σε πλανητικό επίπεδο, μέσα από την ανάπτυξη και την παγκόσμια επιβολή υπερεθνικών οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών δομών (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ, Ε.Ε, ΝΑΤΟ κλπ) πλήττουν ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων τόσο στις καπιταλιστικές μητροπόλεις της Δύσης όσο και στο Νότο στις χώρες του λεγόμενου “τρίτου κόσμου”.

Το Εκουαδόρ είναι μια χώρα με έντονες εσωτερικές διαμάχες ανάμεσα στους κύκλους της άρχουσας τάξης για την κατάκτηση της εξουσίας και πλούσια σε ιθαγενικές εξεγέρσεις που ξεκινούν από την περίοδο της αποικιοκρατίας και φτάνουν μέχρι σήμερα. Τις τελευταίες δεκαετίες το Εκουαδόρ προχωρά στην κατασκευή μεγάλων έργων στο όνομα της ανάπτυξης του “εθνικού πλούτου” (κυρίως στην πετρελαιοβιομηχανία), με την υποστήριξη των κρατών της Δύσης και βρίσκεται καταχρεωμένο σε διεθνείς οργανισμούς του κεφάλαιου, όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Ταυτόχρονα η ντόπια οικονομική ελίτ πλουτίζει, ενώ οι συνθήκες ζωής για το 80% του πληθυσμού επιδεινώνονται. Για να ξεπεράσει την οικονομική κρίση εξαιτίας της υπερχρέωσης, το εκουαδοριανό Κράτος (που παίρνει διαρκώς καινούρια δάνεια από το εξωτερικό για να ξεχρεώσει τα παλιά) εφαρμόζει ένα νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο που σημαίνει ιδιωτικοποιήσεις κι απολύσεις, μείωση των μισθών, αύξηση των φόρων και των τιμών στα αναγκαία για τη επιβίωση αγαθά, περικοπές στα επιδόματα και στις κοινωνικές παροχές, κλπ.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση του Γκουστάβο Νομπόα (ο οποίος διορίστηκε πρόεδρος τον περσινό Γενάρη από το στρατό, ταυτόχρονα με την καταστολή της ιθαγενικής και λαϊκής εξέγερσης που ανέτρεψε τον προηγούμενο προέδρο Χαμίλ Μαχουάδ) πλήρως εναρμονισμένη με τις νεοφιλεύθερες επιταγές των ΗΠΑ, του Δ.Ν.Τ. και της Παγκόσμιας Τράπεζας*, ανακοινώνει το Δεκέμβρη και νέα οικονομικά μέτρα προκαλώντας πλατιές κοινωνικές αντιδράσεις. Στα νέα μέτρα περιλαμβάνονται αυξήσεις στην τιμή της βενζίνης και στην τιμή των εισιτηρίων στις συγκοινωνίες, περικοπές στα επιδόματα, μειώσεις των μισθών, κατασκευή και νέου πετρελαιαγωγού, ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης ύδρευσης, αύξηση των φόρων κ.α.

Την Πέμπτη 25 Γενάρη εκατοντάδες Ινδιάνοι αποκλείουν τον Παναμερικάνικο Αυτοκινητόδρομο Βορρά-Νότου, κοντά στην πόλη Λατακούνγκα -μια επαρχιακή πρωτεύουσα 47 μίλια νότια του Κίτο, στα βουνά των Άνδεων- στήνοντας οδοφράγματα με μεγάλους λίθους και κορμούς δέντρων. Την προηγούμενη μέρα, πάλι σε αποκλεισμό του Παναμερικάνικου Αυτοκινητόδρομου, ύστερα από συγκρούσεις με το στρατό που χρησιμοποίησε δακρυγόνα και σφαίρες, έξι ιθαγενείς τραυματίστηκαν σοβαρά.

Τις επόμενες μέρες συνεχίζονται οι αποκλεισμοί κεντρικών δρόμων με σκοπό τη παρεμπόδιση μεταφοράς αγροτικών, κυρίως, αγαθών από τις επαρχίες των Άνδεων στις παράκτιες περιοχές και στην περιοχή της Αμαζονίας. Στα μπλόκα γίνονται συνεχείς αψιμαχίες ανάμεσα στους Ινδιάνους και τις μονάδες του στρατού.

Τη Δευτέρα 29 Γενάρη καταλαμβάνεται το Πανεπιστήμιο του Κίτο από περίπου 10 χιλιάδες Ινδιάνους ενώ και άλλοι συνεχίζουν να καταφθάνουν στην πρωτεύουσα. Αστυνομία και στρατός περικυκλώνουν το κτήριο, και πραγματοποιούν διαρκείς ρίψεις δακρυγόνων από ελικόπτερα στο προαύλιο του Πανεπιστημίου. Από ένα σημείο και ύστερα το νερό, το ηλεκτρικό και τα τηλέφωνα του Πανεπιστημίου κόβονται και οι Ινδιάνοι βρίσκονται αποκλεισμένοι, χωρίς δυνατότητα επικοινωνίας πολιορκούμενοι από μονάδες του στρατού και της αστυνομίας. Κάθε φορά που επιχειρούν να βγουν και να διαδηλώσουν στο κέντρο της πόλης ξεσπούν σφοδρές συγκρούσεις με πολλούς τραυματίες. Εκατοντάδες πολίτες της πρωτεύουσας, αλληλλέγγυοι στην εξέγερση των ιθαγενών, προσπαθούν να μεταφέρουν στην κατάληψη τρόφιμα, νερό και άλλα απαραίτητα αγαθά, αλλά δέχονται και αυτοί την επίθεση των δυνάμεων καταστολής. Το Πανεπιστήμιο συνεχίζει να αποτελεί και τις επόμενες μέρες το κεντρικό σημείο αναφοράς της εξέγερσης.

Η συμφωνία της ηγεσίας των ιθαγενών με την κυβέρνηση σήμανε την εγκατάλειψη και το τέλος της εξέγερσης -για μία ακόμα φορά. Ο αιματοβαμμένος ξεσηκωμός των ιθαγενών που συγκλόνισε ολόκληρο σχεδόν το Εκουαδόρ, έσβησε μέσα στους συμβιβασμούς της ηγεσίας του με την κυβέρνηση και θάφτηκε κάτω από την οικονομική αποζημίωση για τους νεκρούς και μια σειρά υποσχέσεων του εκουαδοριανού κράτους, το οποίο προχώρησε σε διαπραγματεύσεις, όχι βέβαια από “ευαισθησία” -όπως δήλωσε η ηγεσία της CONAIE-, αλλά για να εκτονώσει την εκρηκτική κοινωνική κατάσταση, να αποφύγει το ενδεχόμενο ξέσπασμα ενός εμφύλιου πολέμου και να μεταθέσει στο μέλλον (σε ευνοϊκότερη συγκυρία) την αποφασιστική σύγκρουση με το ιθαγενικό κίνημα της χώρας, το μεγαλύτερο και ισχυρότερο σ΄όλη την αμερικάνικη ήπειρο.