Ο Ζ. Μπρεζίνσκι πρώην σύμβουλος Ασφαλείας του Λευκού Οίκου θέτει το ζήτημα ως εξής, αναδεικνύοντας και την κεφαλαιώδη σημασία του: “ Οι ΗΠΑ που πολύ πρόσφατα αναδείχτηκαν νικητήριες στον 45χρονο παγκόσμιο ψυχρό πόλεμο, έχουν εμπλακεί τώρα σ’ έναν πόλεμο περιφερειακό. Η έκβασή του θα μπορούσε να κρίνει αν οι ΗΠΑ θα μπορέσουν να δρέψουν τους καρπούς εκείνης της παγκόσμιας νίκης και το αν θα μπορέσουν ή όχι να δημιουργήσουν τη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων...”

Μέχρι τότε η ιμπεριαλιστική Τάξη πραγμάτων στον άξονα Σατ Αλ Αράμπ - Ορμούζ βασιζόταν στην αρχή του “δίδυμου στύλου”* δύο ισχυρών τοπικών ιμπεριαλιστικών πρακτορείων: Τα καθεστώτα Σαούντ και Παχλεβί με πλούσια αντεπαναστατική δράση τόσο στο εσωτερικό των χωρών τους όσο και στις γειτονικές τους (Ομάν, Μπαχρέϊν, Υεμένη κλπ) εγγυώνταν όχι μόνο για τα δυτικά συμφέροντα στον Κόλπο, αλλά κατά προέκταση και για την ίδια την ασφάλεια του όχι και τόσο μακρινού Ισραήλ.

Το όλο σύστημα κατέρρευσε ανεπανόρθωτα όταν ο Σάχης κι η λευκή του “Επανάσταση” πετάχτηκαν στα σκουπίδια της Ιστορίας απ’ τον Ιρανικό λαό κι όλη η περιοχή μπήκε σε κατάσταση παρατεταμένης αστάθειας, Σημειώνουμε το γεγονός για δύο επιπλέον λόγους: αφενός μεν η “πολιτισμένη” Δύση συνειδητοποίησε ότι ο Ισλαμικός “μεσαίωνας” απειλεί καίρια τα συμφέροντά της, αφετέρου δε οι ΗΠΑ θεώρησαν επιτακτική ανάγκη τη δημιουργία της περιβόητης “Κινητής Δύναμης Ταχείας Κρούσης” προαναγγέλλοντας τον πόλεμο κι ετοιμάζοντας τον κατάλληλο στρατό για να τον διεξάγει.

Το πρόβλημα όμως, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ήταν άμεσο κι απαιτούσε μία αντιμετώπιση εξίσου άμεση λόγω του ότι οι ζηλωτές του Ισλάμ στο Ιράν, προικισμένοι με τη φοβερή πολεμική μηχανή του Σάχη, διακρίνονταν για την αντιιμπεριαλιστική κι αντισιωνιστική τους ρητορική. Το ότι οι Πέρσες δεν είναι Άραβες κι επιπλέον είναι “αιρετικοί” σιϊτες δεν καθιστούσε το μήνυμά τους καθόλου ανενεργό στον αραβικό κόσμο (π.χ. Η αμφισβήτηση του Σαουδικού “μονοπώλιου” στη Μέκκα με τα γνωστά αιματηρά γεγονότα, η ανέλιξη των ισλαμικών οργανώσεων στο Λίβανο κλπ).

Μια “έκτακτη” λύση για την αναχαίτιση της ισλαμικής Επανάστασης και την καταστροφή της πολεμικής της μηχανής αποτέλεσε τότε το κοσμικό Ιράκ. Και λέμε έκτακτη γιατί απ’ την αντιμοναρχική επανάσταση του 1958 κι έκτοτε, το Ιράκ θεωρούνταν ως η “κύρια πηγή αντίθεσης για τα δυτικά συμφέροντα στην περιοχή”* (π.χ. η απόπειρα προσάρτησης του αγγλοκρατούμενου Κουβέιτ το 1961).

Αυτή η έκτακτη εξυπηρέτηση του δυτικού ιμπεριαλισμού (και του Σοβιετικού ταυτόχρονα που απειλούνταν επίσης) έγινε δυνατή γιατί συνέπιπτε τότε με τα ιδιαίτερα συμφέροντα της Ιρακινής νομενκλατούρας: αποτίναξη της Ιρανικής ηγεμονίας στο Σατ Αλ Αράμπ (βλ. σύμφωνο Ιράν-Ιράκ 1975), αναχαίτιση της Ισλαμικής Επανάστασης πριν διεισδύσει στο Ιράκ (δεδομένου ότι αυτό είναι η μοναδική αραβική χώρα που ο λαός της είναι στην πλειοψηφία του σιϊτικός), αναβάθμιση του Ιρακινού Μπάαθ στην περιοχή του Κόλπου και της Εύφορης Ημισελήνου, πιθανή προσάρτηση της αραβόφωνης ιρανικής επαρχίας του Χουζεστάν κλπ.

Αυτή η έκτακτη εξυπηρέτηση, που ξεκίνησε σαν στρατιωτικός περίπατος στο Χουζεστάν, μετά την ιρανική αντεπίθεση εξελίχθηκε στη γνωστή 8χρονη ανθρωποσφαγή κατά την οποία το Ιράκ εξοπλίστηκε -με το αζημίωτο- για ν’ αποτελέσει τον “κυματοθραύστη” που προστάτευσε τα δυτικά συμφέροντα, τους Σαούδ και τους εμίρηδες του Κόλπου. Επιπλέον δε, βρέθηκε και καταχρεωμένο σ’ αυτούς ακριβώς που προστάτευσε απ’ τον Ισλαμικό ριζοσπαστισμό.

* Βλ. Φ. Χαλινταίη “Η Αραβία χωρίς σουλτάνους” ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ

Απ’ την επαύριο κιόλας της “ειρήνης”, ο Σαντάμ έχοντας παίξει το ρόλο που αναγνώριζε σ’ αυτόν ο ιμπεριαλισμός είχε μπει ήδη στο στόχαστρό του κι άρχισε ο πολύμορφος πόλεμος ενάντια στο Ιράκ· κύρια με τη μορφή του οικονομικού του στραγγαλισμού δεδομένου μάλιστα ότι ήταν καταχρεωμένο στους εμίρηδες και στους εμπόρους όπλων, ενώ η “σύμμαχος” Σοβ. Ένωση είχε ήδη χάσει τη δική της αναμέτρηση με τη Δύση.

Το πολιτικό/οικονομικό πλαίσιο λοιπόν, δεν ευνοούσε διόλου την αναπροσαρμογή μιας οικονομίας προσανατολισμένης στον πόλεμο, την ικανοποίηση των απαιτήσεων της πολεμικής μηχανής κι επιπλέον ο Ιρακινός λαός είχε αρχίσει να προβάλλει τις δικές του απαιτήσεις (Ας θυμηθούμε τις φοιτητικές κινητοποιήσεις στη Βαγδάτη).

Αντίθετα το πλαίσιο αυτό επέβαλε μιαν αντίδραση στον κλοιό. Αντίδραση που εκδηλώθηκε ποικιλότροπα και κυρίως μ’ εδαφικές κι οικονομικές διεκδικήσεις προς το Κουβέιτ, κύριο δανειστή του Ιράκ. Ανεξάρτητα απ’ τις αρχικές τις προθέσεις -γιατί αυτές “*...τροποποιούνται σε μεγάλο βαθμό και μπορούν τελικά να γίνουν ολότελα διαφορετικές, επειδή εν μέρει καθορίζονται απ’ την επιτυχία και τα ενδεχόμενα αποτελέσματα”- η αντίδραση αυτή πέρασε τελικά “πάνω” απ’ το Κουβέιτ καταλύοντας μια δυναστεία μισητή στην αραβική φτωχολογιά για τη αλαζονεία του πλούτου της και τις υπηρεσίες της στη Δύση.

Ανεξάρτητα πάλι απ’ το βαθμό που ήταν πραγματικά δυνατόν να σταθμιστούν οι εξελίξεις, το γεγονός αυτό στάθηκε η αφορμή για τη υλοποίηση της -επαπειλούμενης από χρόνια- στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ κι επιπλέον η μεγάλη ευκαιρία για να πρωταγωνιστήσουν αυτές στον έλεγχο της περιοχής και να εξασθενίσουν τους ανταγωνιστές τους στην παγκόσμια σκηνή.

Δεδομένου των όσων διακυβεύονται με την εκστρατεία κατά του Ιράκ κι επειδή ο κύριος εχθρός των λαών της περιοχής ήταν πάντα ο Ιμπεριαλισμός, δεν είναι καθόλου ανεξήγητες οι αποσταθεροποιητικές εκκλήσεις και οι συμμαχίες του Ιράκ που το έθεσαν -τουλάχιστον προς το παρόν- επικεφαλής ενός αντιϊμπεριαλιστικού μετώπου σ’ εξέλιξη. Μετώπου που δεν περιορίζεται καθόλου σε καθεστωτικούς τοπικούς ανταγωνιστές του Ιμπεριαλισμού αλλά επεκτείνεται και σ’ επαναστατικές, αδιάλλακτες προς αυτόν δυνάμεις.

Το διεκδικούμενο στο μέλλον είναι, το πώς το εμβρυακό αυτό μέτωπο θα εξελιχθεί στην ευρύτερη περιοχή, ακόμα κι όταν το Ιρακινό Μπάαθ γίνει εκ των πραγμάτων διαλλακτικότερο ή εξαφανιστεί από το χάρτη...

 14 Φεβρουαρίου 1991

Σ’ αυτή τη διαδικασία το παλαιστινιακό προλεταριάτο έμελλε να συγκροτηθεί με όρους πολύ διαφορετικούς απ’ άλλους αδελφούς του αραβικούς λαούς. Διπλά καταπιεσμένο, σαν παλαιστινιακό και σαν προλεταριάτο, στον μακρόχρονο αγώνα για την απελευθέρωση αναδείχθηκε σ’ ένα ρόλο πρωταγωνιστικό όχι μόνο στον αντισιωνιστικό αλλά και στον ευρύτερο αντιϊμπεριαλιστικό αγώνα της περιοχής. Δεδομένου μάλιστα ότι αυτή η διπλή καταπίεση δεν περιορίστηκε μέσα στην Παλαιστίνη αλλά επεκτάθηκε κι εκεί όπου έφθασε και η διασπορά του, το έκαναν επίσης αγγελιοφόρο της ίδιας της εξέγερσης (π.χ. Ιορδανία 1970, Λίβανος 1975).

Έτσι η διαδικασία εμπέδωσης κι ο ρόλος του Σιωνιστικού παράγοντα και οι ευρύτεροι Ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί, δεν θα μπορούσαν ποτέ να σταθεροποιηθούν στην περιοχή αν δεν καταβαλλόταν αυτός ο σθεναρός και ταραχοποιός αντίπαλος.

Ήδη από αρκετά χρόνια είχε εντοπισθεί ότι η διαρκής αποτυχία άρσης του Παλαιστινιακού μετώπου -που αντανακλώταν στις συνολικές σχέσεις Αράβων-Δυτικών- θα μπορούσε ποικιλότροπα ν’ ανατρέψει “την εκ νέου ενσωμάτωση” όλης της ευρύτερης περιοχής “στα δυτικά σχέδια για ένα νέο πολιτικό και οικονομικό σύστημα”*.

Ιδιαίτερα μετά την έκρηξη της Ιντιφάντα το 1987 -“της εξέγερσης που αποδείχνει ότι ένας λαός αποφασισμένος (...) δεν μπορεί να νικηθεί από καμιά εχθρική πολεμική μηχανή, όσο δυνατή κι αν είναι”**- καταδείχτηκε το οριστικό αδιέξοδο της πολιτικής παράκαμψης του προβλήματος και τέθηκε επιτακτικά η ανάγκη μιας πολιτικής λύσης του· στο πλαίσιο “βέβαια” της ευρύτερης αναδιάρθρωσης στη Μ. Ανατολή...

Σε κάθε περίπτωση, στην προοπτική μιας “λύσης” και για το είδος αυτής της “λύσης”, απαιτούνταν επιτακτικά αφενός η κατάλληλη “ζύμωση” (βλ: “Νέα Τάξη” κοκ) των ενδιαφερόμενων κι η δημιουργία νέων όρων ευνοϊκότερων για τον Ιμπεριαλισμό και δυσμενέστερων για τους Παλαιστίνιους και γενικότερα για κάθε άλλη ανταγωνιστική δύναμη στην περιοχή (π.χ. Ιράκ). Είναι φανερό ότι, μια τέτοια δραστηριότητα προς αυτή την κατεύθυνση υπερέβαινε τις στρατηγικές δυνατότητες του Ισραήλ, ακριβώς γιατί με την εκδήλωσή τους θα διακυβεύονταν το χειρότερο: ένας 5^ος Αραβο-Ισραηλινός πόλεμος που η Δύση αποτρέπει διαρκώς απ’ το 1973 κι οικοδομεί σχέσεις-“πιλότους” (βλ: Καμπ Νταίηβιντ), ή ενισχύει ανάλογες για την αντιμετώπιση των “εκκρεμοτήτων” της περιοχής (π.χ συνθήκη της Ταϊφ για την “ειρήνη” στο Λίβανο).

Το μέγεθος και οι συνθήκες μιας τέτοιας αποστολής -για το σταθερό έλεγχο της ευρύτερης περιοχής, τη συντριβή και την ταπείνωση (π.χ. ο βομβαρδισμός της Λιβύης) κάθε “αντίπαλου δέους”, η ηθική, πολιτική, οικονομική απομόνωση της Ιντιφάντα από κάθε δυνατό έξωθεν έρεισμά της (για να “συνετιστούν” οι Παλαιστίνιοι και ν’ αναδειχθούν πιο “πραγματιστικές” ηγεσίες), η χάραξη ενός νέου πλαισίου συναίνεσης όλων στην περιοχή- απαιτούσε στρατηγικές δυνατότητες που μόνο οι ΗΠΑ διαθέτουν.

Με αυτή την έννοια ο πόλεμος στη Μ. Ανατολή διεξάγεται σ’ ένα πεδίο πολύ ευρύτερο απ’ αυτό όπου εκδηλώνονται οι στρατιωτικές επιχειρήσεις κι είναι φανερό ότι ο ιμπεριαλισμός κι οι Σιωνιστές κτυπώντας στο Ιράκ επιδιώκουν να κερδίσουν “έδαφος” και στο Παλαιστινιακό έδαφος. Προς αυτή την κατεύθυνση άλλωστε θ’ αξιοποιηθεί “μεταπολεμικά” και η αντι-Ιρακινή συμμαχία των δυτικόφιλων και δυτικόστροφων αραβικών καθεστώτων.

**Βλ: Nayef Hawatmeh, “CONVOY” τ.9

***Βλ: Φ. Χαλινταίη...

Η εμπέδωση λοιπόν και η βιωσιμότητα μιας νέας τάξης στη Μ. Ανατολή περνάει αναπόφευκτα από μια σειρά στάδια πολιτικού, οικονομικού, ηθικού ακόμη και στρατιωτικού αφοπλισμού, κάθε καθεστωτικής δύναμης (π.χ. Ιράκ, Ιράν, Λιβύη), ή κινήματος (π.χ. Παλαιστίνη, Λίβανος), που αμφισβητεί το Ισραήλ, τα εξαρτημένα Αραβικά καθεστώτα (π.χ. Αίγυπτος, Σ. Αραβία, Κουβέιτ) και τους συνολικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Κι ήταν αυτό πολύ περισσότερο η συνθήκη που 'φερε τους πεζοναύτες στην έρημο παρά αυτή καθ’ αυτή η κατοχή των πετρελαιοπηγών του Κουβέιτ. Δεδομένου μάλιστα ότι, η ενεργειακή πολιτική σήμερα -σε σχέση με τις δεκαετίες '60-'70- είναι σαφώς λιγότερο εξαρτημένη απ’ το πετρέλαιο κι ειδικά απ’ το πετρέλαιο... του Κουβέιτ! Αυτό φαίνεται κι απ’ το μπλοκάρισμα των εξαγωγών του Ιράκ-Κουβέιτ και την αύξηση της παραγωγής των άλλων παραγωγών χωρών. Απ’ αυτή την άποψη, η ενεργειακή κρίση που τυχόν θα προκαλούσε το Ιράκ δεν θα ήταν μεγαλύτερη απ’ αυτή που προκάλεσε ο πόλεμος εναντίον του, δεδομένου επίσης ότι οι όποιες αυξήσεις που επιβάλλουν οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες εξισορροπούνται γρήγορα απ’ την πληθωριστική τιμή των μεγάλων εισαγωγών τους απ’ τις μητροπόλεις κι έτσι οι αυξήσεις αυτές ουσιαστικά πλήττουν τις περιφερειακές μη-πετρελαιοπαραγωγές χώρες...

Αφήνοντας λοιπόν την παράμετρο πετρέλαιο, ας προσεγγίσουμε το ζήτημα όπως πολύ αποκαλυπτικά το 'θεσε ένας Ισραηλινός επίσημος: “Τόσα χρόνια εμείς πολεμούσαμε γι’ αυτούς, τώρα ας πολεμήσουν αυτοί για μας...!”, φωτίζοντας μέσα απ’ το φως της μακρόχρονης ιμπεριαλιστικής/αντεπαναστατικής δράσης του Ισραήλ τον ανάλογο χαρακτήρα τόσο των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας και των “ειρηνευτικών πρωτοβουλιών” του ΟΗΕ, όσο και της συμμαχίας ΗΠΑ-28 χωρών (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας) για την ισοπέδωση του Ιράκ.

Είδαμε ότι το Ιράκ-απειλή* για το Ισραήλ και το υπάρχον περιφερειακό σύστημα ωθούνταν απ’ τη Δύση και τους Άραβες συμμάχους της στο χείλος της εσωτερικής κατάρρευσης και της διεθνούς απομόνωσης κι αντιδρώντας επαναενεργοποίησε τις διεκδικήσεις του στο Κουβέιτ, το οποίο τελικά κατέλαβε. Ανατρέχοντας στον Κλαούζεβιτς, που αναπτύσσει πως ένας πόλεμος αν χαθεί στο πολιτικό πεδίο δεν κερδίζεται στο πεδίο της μάχης, μπορούμε να πούμε ότι η επιχείρηση αυτή δεν ήταν επιτυχής -κι είχε τ’ αντίστροφα αποτελέσματα- ακριβώς γιατί δεν ευοδώθηκαν οι ανάλογοι πολιτικοί χειρισμοί (δεν αποτράπηκε μια πολυεθνική συμμαχία με αραβική συμμετοχή, δεν εκβιάστηκε η στάση του Ισραήλ για να επιτευχθούν τ’ ανάλογα αποτελέσματα, το Ιράκ εγκαταλείφθηκε από την Σοβιετική Ένωση -που πλασάρεται στη διεθνή σκηνή στο πλάι των ΗΠΑ- παρά την πιθανή δυσανασχέτηση των “κόκκινων στρατηγών” στους οποίους προφανώς έλπιζε). Απ’ αυτή την άποψη, εύκολα μπορεί να πει κανείς ότι το Ιράκ εγκλωβίστηκε τελικά σε μια “παγίδα”, εξαιρετικά ανεπαρκές από μόνο του για τα μεγέθη της αναμέτρησης. Μπορεί όμως -το ίδιο εύκολα- να ειπωθεί κι ότι δεν θα το συντροφεύσουν σ’ αυτή την παγίδα αυτοί ακριβώς που την έστησαν;

Γιατί, αν τα μεγέθη της αναμέτρησης όντως ξεπερνούν το στενό μέτωπο του Κουβέιτ κι αυτήν ακόμα τη Μ. Ανατολή, αν ο στόχος της αναμέτρησης δεν περιορίζεται όντως στην νομενκλατούρα του Ιράκ και στο πρόσωπο του Σαντάμ, κι αν οι εκκλήσεις του τελευταίου στις αραβικές μάζες και τους ζηλωτές του Ισλάμ -ανεξάρτητα απ’ τη σκοπιμότητά τους- απευθύνονται όντως σε πραγματικές αντιθέσεις που βαθαίνουν, τότε όντως: Το Ιράκ -είτε συντριβεί μαχόμενο, είτε αποχωρήσει ταπεινωμένο- τέθηκε ήδη επικεφαλής ενός πλατειού αντιϊμπεριαλιστικού/αντισιωνιστικού αγώνα που συμπεριλαμβάνει μια σειρά ζητήματα της περιοχής, εθνικοαπελευθερωτικά και αντικαθεστωτικά κινήματα και διαπερνάται επίσης απ’ τον ριζοσπαστικό ισλαμισμό και τον παναραβισμό.

Μια τέτοια οπτική δείχνει και την πραγματική σημασία αυτής της ΠΡΩΤΗΣ ΜΑΧΗΣ του πολέμου, αφενός για το ΒΑΘΕΜΑ και την ΠΑΡΑΤΑΣΗ της Μεσανατολικής Κρίσης του ιμπεριαλισμού, (δεδομένου μάλιστα ότι τα καθήκοντα της πολυεθνικής συμμαχίας θα γίνονται όλο και πιο βαρειά για την εύθραυστη συνοχή της) κι αφετέρου για την ΕΚΤΡΟΠΗ της (με την είσοδο των αραβικών μαζών στο προσκήνιο της Ιστορίας).

Ανεξάρτητα λοιπόν κι απ’ τη στρατιωτική της έκβαση, η μάχη στο Ιράκ-Κουβέιτ είναι ήδη το πρώτο οχυρό αντίστασης στην ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη και μπορεί να γίνει όντως “Η ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ” που ακολουθούν, όπως το επιθυμούν απερίφραστα ή όχι μια σειρά δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή απ’ το Μαγκρέμπ ως το Μαζρέκ, κι απ’ τη Τζαζίρα ως το Ιράν...

17 Φεβρουαρίου ’91

ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΝΟΝΤΑΣ για την ιμπεριαλιστική επιχείρηση συντριβής του Ιράκ “δια πυρός και σιδήρου” μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι δεν θα τελειώσει καθόλου με την “απελευθέρωση του Κουβέιτ”, αντίθετα αποκαλύπτει ένα μακροχρόνιο πόλεμο για την αναδιανομή και “τακτοποίηση” του κόσμου. Πολέμου που σήμερα κλιμακώνεται σε μια συγκεκριμένη περιοχή για να σαρώσει αύριο κάθε περιοχή όπου αμφισβητούνται οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί.

Το μέγεθος όσων διακυβεύονται σ’ αυτή την προοπτική, δεν επιτρέπει ν’ απωθούνται τα θεμελιώδη ερωτήματα για τη διεθνιστική μας στάση απέναντι στους αγωνιζόμενους λαούς και για τη συμμετοχή μας στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα στηρίγματά του.

Τέλος, μολονότι πρέπει να εκτιμούμε και να ενισχύουμε τη δυνατότητα ενός τυχόν μαζικού φιλειρηνικού κινήματος να παρεμποδίζει την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε μια “οποιαδήποτε” ειρήνη στο βαθμό που αποτελεί συμβιβασμό με την Κυριαρχία αλλά αντιθέτως χρειαζόμαστε έναν ανειρήνευτο πόλεμο σε κάθε μέτωπο της ιμπεριαλιστικής/καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.

Παρ’ όλη την αισιοδοξία των αστών για την έκβαση των επιχειρήσεων στον Κόλπο και την ουσιαστική συναίνεση των δυτικών λαών σε αυτές, διάχυτη είναι η υποψία ότι οι αρχιτέκτονες του πολέμου εξαπολύοντας την “Καταιγίδα της Ερήμου” προκαλούν θύελλες που θα φθάσουν μέχρι τις Μητροπόλεις!

Ως προς αυτό, από τη μια, δεν πέρασε απαρατήρητο ότι η ιρακινή νομενκλατούρα, παρά τον έντονο εθνικιστικό και κοσμικό της χαρακτήρα, επικαλείται όλο και περισσότερο τον ισλαμικό παράγοντα... Απ’ την άλλη, αν η διαμόρφωση του πεδίου για τη σημερινή αναμέτρηση σηματοδοτείται από την Ισλαμική Επανάσταση του 1979 (ο Σάχης μάλιστα ήταν ως τότε manu militari προστάτης του Κουβέιτ) τότε η όλη επιχείρηση κλεισίματος εκείνης της περιόδου (με την εμπέδωση της Δυτικής ηγεμονίας μέσα από την αναδιάρθρωση του πολιτικοοικονομικού συστήματος στην περιοχή, βλ. "Νέα Τάξη") είναι πιθανό να σηματοδοτεί τη διαμόρφωση ενός νέου πεδίου για τη συνέχιση και την κλιμάκωση του πολέμου, ακόμα και μετά την πιθανολογούμενη ήττα του Ιράκ.

Κι αυτή η προοπτική, αφενός μεν σχετίζεται με το γεγονός ότι ακόμη και πέρα από τη στρατιωτική της έκφραση, είναι η ίδια η διείσδυση της Δύσης (οικονομική, πολιτιστική κ.ο.κ.) που συνειδητοποιείται σαν αυτό που είναι, δηλ. Κατάκτηση, και προκαλεί το πνεύμα της αντίστασης, αφετέρου δε σχετίζεται με την ιδιαίτερη λειτουργία των θρησκευτικών, εθνικών και ταξικών στοιχείων που χαρακτηρίζουν την ευρύτερη περιοχή του Ισλάμ όπου κατοικούν εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι οι οποίοι -σε αντίθεση με τη γερασμένη Ευρώπη- σε μεγάλο ποσοστό τους είναι νεολαίοι...

Τα ιδιαίτερα αυτά στοιχεία της περιοχής μολονότι εκφράζονται έντονα, αλληλοεμπλέκονται με τέτοιο τρόπο που οι αναλύσεις τους καθίστανται πολύ επισφαλείς.

α) Τα αραβικά εθνικιστικά ρεύματα που ήταν η κύρια αντιμπεριαλιστική τάση των αραβικών μαζών βρίσκονται ουσιαστικά σε υποχώρηση μέσα σε αυτές ακριβώς γιατί υπολείπονται σημαντικά των μεγεθών των αντιμπεριαλιστικών καθηκόντων που αυτά έθεσαν. Μολονότι δεν είναι ασήμαντες οι επιτυχίες των Αράβων εθνικιστών ενάντια στον Ιμπεριαλισμό, αυτοί αποτέλεσαν τελικά “γέφυρα συνεννόησης” με τη Δύση (...), συνέτριψαν τις αριστερές/ταξικές δυνάμεις, διέσπασαν τους αραβικούς λαούς σε έθνη-κράτη αντίστοιχων αρχουσών τάξεων -αλλοιώνοντας τη συνείδηση της κοινής αραβικής ταυτότητας-, περιόρισαν τον αντιμπεριαλιστικό αγώνα στα στενά πλαίσια συμφερόντων εκάστης άρχουσας τάξης...

β) Στο χαμένο έδαφος του εθνικισμού ακτινοβολεί ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός που ως κοινωνικοπολιτικό κίνημα επαναενεργοποιεί έναν κώδικα ζωής, σχέσεων, αξιών κι αντίστασης (Τζιχάντ) στις κοινωνίες εκείνες που αποσυντίθενται μέσα από την κυριαρχία τους από τη Δύση ή από τη βίαιη επαφή μαζί της. Χαρακτηριστικό άλλωστε είναι ότι πέρα από τη Συρία , το Λίβανο, την Αίγυπτο, την Αλγερία κ.λπ. αγγίζει ακόμα και τις ισλαμικές κοινότητες της Δύσης (π.χ. “μαύροι μουσουλμάνοι” στις ΗΠΑ). Τη διαφοροποίησή του από το παραδοσιακό “καθεστωτικό Ισλάμ“ τη βρίσκει αφενός σ’ ένα κοινωνικό περιεχόμενο που αντλεί από τη διαμαρτυρία των λαϊκών στρωμάτων για το βάθεμα των αντιθέσεων-ανισοτήτων (ανάλογο της οικονομικής ανάπτυξης), κι αφετέρου από τη διεκδίκηση του “εδάφους” (με την ευρύτερη έννοια) που τα παραδοσιακά καθεστώτα παραχωρούν στην ιμπεριαλιστική Δύση. Από αυτή την άποψη εμπεριέχει σαφώς την άρνηση της ιδιαίτερης ταξικής συγκρότησης και πάλης όπως και ο εθνικισμός, σε αντίθεση όμως με αυτόν μπορεί και διαπερνά τις κοινωνίες της περιοχής ανεξάρτητα από εθνικά και κρατικά σύνορα, κι επιπλέον επειδή ακριβώς τον χωρίζει χάσμα με τη Δύση αυτό τον κάνει όχι μόνο αδιάλλακτο, αλλά και απρόοπτο...

Όπως έδειξε και στο Ιράν -πριν μια δεκαετία- δεν απειλεί την Ιμπεριαλιστική εξουσία μόνο στις πιο προφανείς τις εκφράσεις, αλλά κι εκείνα τα κοινωνικά στρώμματα και πρότυπα που είναι στενά δεμένα μ’ αυτόν. Αυτό πρέπει ν’ αξιολογηθεί ανάλογα, ακριβώς γιατί -μολονότι το φαινόμενο δεν ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένα ταξικά πρότυπα πάλης- δεν πρέπει να υποτιμάται το διάχυτο ταξικό του υπόβαθρο.

Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να σημειώσουμε ότι η ίδια η ταξική πάλη γενικότερα κι ιδιαίτερα στις κυριαρχούμενες απ’ τον Ιμπεριαλισμό “τριτοκοσμικές” χώρες, δεν είναι αμιγές στοιχείο -όπως τα χημικά στο εργαστήριο της ανάλυσης- πολύ περισσότερο εκεί, γιατί συμπεριλαμβάνει δομικά στις εκφράσεις της τόσο την ανατροπή της υπάρχουσας ταξικής/κοινωνικής διαίρεσης, όσο και της πολύμορφης Ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας. Ακριβώς γιατί ο ιμπεριαλισμός εμπεριέχει και την εθνική και την ταξική καταπίεση (βλ: Παλαιστίνη, Κουρδιστάν κλπ) κι η ανατροπή της δεύτερης περνά αναπόφευκτα μέσα απ’ τη συντριβή της πρώτης.

Πέρα λοιπόν απ’ την αυτονόητη και -κοινότοπη με τα δυτικά αφεντικά- αντίθεση σε ανάλογα φαινόμενα, το καθήκον μας ως προλετάριοι στη Δύση δεν είναι να κάνουμε “αντιπολίτευση” π.χ στους ...ισλαμιστές της Ανατολής εκφέροντας ένα γενικό “απελευθερωτικό λόγο” που δεν παράγει τίποτα, ούτε για εδώ ούτε για εκεί. Η όποια απολογητική στάση ή αντιδιαλλεκτική, μανιχαϊστική απόρριψη των μορφών αντιιμπεριαλιστικής πάλης που συμμετέχει το προλεταριάτο του “τρίτου κόσμου” καταλήγει σε σκιαμαχία και μας τοποθετεί πρακτικά στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο. Η δε επιθυμητή επαναστατική υπέρβαση των υπαρχόντων μορφών αντιιμπεριαλιστικής πάλης, είναι υπόθεση της συνείδησης που αναπτύσσει αυτό το ίδιο το προλεταριάτο, (αραβικό κλπ) που χτυπιέται και συμμετάσχει σ’ αυτούς.

Γι' αυτό κι η Γλώσσα-Εικόνα τους, που αρθρώνεται μέσ' τη ροή πληροφοριών, δεν απευθύνεται καθόλου σε παθητικούς αποδέκτες. Αντίθετα, είναι φορτισμένη με συγκίνηση "προς τη σωστή κατεύθυνση...", προορισμένη ν' αγγίξει επιλεκτικά οικολογικές, ουμανιστικές κι άλλες τυχόν ευαισθησίες (βλ. πάπιες στα πετρέλαια, χημικά στο Χαλέπτσε, κακοποιημένοι αιχμάλωτοι, αρχαιότητες που δεν βομβαρδίζονται κοκ), να ερεθίσει την οικονομική ανασφάλεια, να θέσει "ερωτήματα" για τα πρόσωπα και τα πράγματα, να επισημάνει ευθύνες... Δεν είναι περίεργο λοιπόν το γεγονός ότι μέγα μέρος ακόμα κι όσων δεν συναινούν στην "Καταιγίδα της Ερήμου" -τοποθετημένοι όμως de facto στην άμυνα- αισθάνονται τελικά υποχρεωμένοι να ενδώσουν και να συμμετάσχουν στον ενορχηστρωμένο χορό περί του "νέου Χίτλερ", "Χασάπη των Κούρδων", "Δήμιου" της Βαγδάτης κλπ. έτσι ώστε ΟΤΑΝ Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΔΕΝ ΜΠΑΙΝΕΙ ΑΠ' ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙ ΑΠ' ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ!..

Η Γλώσσα-Εικόνα της Ιμπεριαλιστικής Κυριαρχίας πλημμυρίζει τον πλανήτη επί 24ώρου βάσεως, τον "μαγεύει" με τα τεχνολογικά "θαύματα" που παρελαύνουν μπρος του, τον αφοπλίζει με την "αμεσότητα", την "εγκυρότητα" και τον "πλουραλισμό" της, τον αιφνιδιάζει με τις αλλαγές του σκηνικού που συντελούνται από λεπτό σε λεπτό, τον ξενυχτάει με την ψευδαίσθηση της "άμεσης συμμετοχής" στα τεκταινόμενα...

Ένας τέτοιος εξανδραποδισμός της "κοινής γνώμης" είναι απλά ένας ευκαιριακός νεωτερισμός του διαφημιστικού τομέα, ένα ευρηματικό suspens για την αύξηση της ακροαματικότητας; Ή πρόκειται για ένα γεγονός αποφασιστικής σημασίας όχι μόνο για την έκβαση του πολέμου αλλά και για τη όλη διαδικασία εμπέδωσης της "νέας τάξης πραγμάτων";

Γιατί αν υποθέσουμε ότι η κατασκευή μιας τέτοιας Κοινής Γνώμης δεν αφορά τ' ασήμαντα μετόπισθεν της πρώτης γραμμής αλλά ένα ακόμα μέτωπο του πολέμου -δεδομένου ότι χωρίς τη συναίνεση θα ήταν αδύνατο αν όχι να διεξαχθεί τουλάχιστον να κερδηθεί ο πόλεμος- τότε η Γλώσσα-Εικόνα των ηλεκτρο-mass media δεν είναι απλά η ηχώ του Ιμπεριαλισμού που σαρώνει το Ιράκ: Είναι ένα ακόμη στρατηγικό υπερ-όπλο στο Ιμπεριαλιστικό οπλοστάσιο που στρατεύει και σύρει ολόκληρες κοινωνίες εναντίον των όποιων ταραχοποιών φτωχοδιάβολων που φέρνουν εμπόδια στην επελαύνουσα καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

Δεν κάνουμε όμως μόνο υποθέσεις:

Απ' τη μια έχουμε την ομολογημένη και οργανωμένη λογοκρισία για λόγους σκοπιμότητας. Η σκοπιμότητα αυτή δεν εντοπίζεται όμως στην παραπλάνηση του "εχθρού" και στην τόνωση του ηθικού των στρατευμάτων, αλλά στην παραπλάνηση και το ηθικό του εσωτερικού μετώπου. Η πληροφόρηση όπως παρέχεται απ' τα κέντρα εξουσίας (βλ: Πεντάγωνο) συνίσταται στην αποδιάρθρωση της Γνώσης σ' ένα σύμπαν από ασύνδετες κι αλλοιωμένες πληροφορίες που ο τρόπος, η σειρά ροής κι επανασύνδεσής τους δημιουργούν αντίστοιχες "πραγματικότητες".

Απ' την άλλη, αυτή η λογοκρισία είναι απωθημένη στο παρασκήνιο, καθόλου παρούσα μέσα από "κενά" στη ροή των στιγμών του πολέμου. Αντίθετα υπάρχει εξαντλητική κι επιλεκτική υπερπληροφόρηση μέσα απ' τον καταιγισμό εικόνων (τεκμήριο "αντικειμενικότητας"), στοιχείων (τεκμήριο "επιστημονικότητας") κι επιπλέον επικέντρωση "μικροσκόπιου" σε μια ατελείωτη σειρά εξειδικευμένων λεπτομερειών ήσσονος σημασίας...

Είναι οι δύο διαστάσεις της υπερ-παρα-πληροφόρησης που με "χειρουργική ακρίβεια" επιχειρεί τη "λοβοτομή" και τον αποπροσανατολισμό των απομονωμένων και πληροφοριακά εξαρτημένων ατόμων που συνθέτουν τη μάζα-Κοινή Γνώμη. Η πείρα δείχνει ότι οι επιθυμητοί συνειρμοί σημειώνουν αξιόλογο ποσοστό επιτυχίας σ' εκατομμύρια θεατές, κατασκευάζοντας τοπικές, εθνικές ή ακόμα και μία παγκόσμια "Κοινή Γνώμη" (μόνο το CNN μεταδίδεται σε 91 χώρες!) καλύπτοντας ή αξιοποιώντας -κατά το δοκούν- τις αντιθέσεις, τις αντιφάσεις, και τις ιδιαιτερότητες της ιστορικά κληρονομημένης ή άμεσα βιωμένης εθνικής, φυλετικής, κοινωνικής και πολιτισμικής πολυμορφίας της ανθρωπότητας. Η όλη διαδικασία προοπτικά φαίνεται υπερβολικά φιλόδοξη αλλά δεν είναι κι αμελητέων διαστάσεων η "αγορά" πληροφοριών καθώς και τα μέσα/δίκτυα που αναπτύσσουν οι αρχιτέκτονες της πληροφόρησης. Το εγχείρημα δε, όπως διακρίνεται μ' αρκετή ευκρίνεια και στα τεκταινόμενα του πολέμου στον Κόλπο, αναλύεται σε τέσσερα βασικά επίπεδα: α) ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΥΘΥΝΣΗΣ-ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ, β) ΜΕΓΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΡΟΗΣ ΚΑΙ ΟΓΚΟΥ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ, γ) ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ και δ) ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΠΟΙΗΣΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ...