“Ένα κεφάλι δίχως μνήμη είναι μια θέση χωρίς φρουρά.” Napoleon

Μερικές από τις στιγμές όπου εκφράστηκε αυτός ο προσανατολισμός μας -στην κατεύθυνση της διεθνοποίησης μέσα στις νέες συνθήκες της εποχής μας- ήταν οι προσπάθειες για την αμοιβαία πληροφόρηση και την αλληλεγγύη των αγώνων όπως οι επισκέψεις συντρόφων μας στα ζαπατίστικα χωριά στις Τσιάπας και η συμμετοχή τους στις δύο διηπειρωτικές συναντήσεις “Για την Ανθρωπότητα και Ενάντια στο Νεοφιλελευθερισμό” το '96 και το '97. Ήταν επίσης η συμμετοχή πλήθους συντρόφων μας στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης και πληροφόρησης για την εξέγερση των ινδιάνων στο Μεξικό καθώς και για το Κίνημα των Χωρίς Γη στη Βραζιλία. (Όπως εκείνη η διαδήλωση στις 13 Γενάρη '98 που έγινε προς τη μεξικάνικη πρεσβεία, για τη σφαγή των ινδιάνων στο Acteal και συνεχίστηκε αυθόρμητα από τους αναρχικούς μέχρι το κτίριο της Αστυνομίας σε ένδειξη αλληλεγγύης στο σύντροφο Ν. Μαζιώτη που είχε συλληφθεί εκείνη τη μέρα).

Ήταν δύο συζητήσεις για τις προοπτικές του αγώνα μέσα στις νέες διεθνείς συνθήκες, σε μια σειρά εκδηλώσεων όπου συμπεριλαμβανόταν και μία ακόμη συζήτηση που απέκτησε πολύ γρήγορα μια άμεση προοπτική. Ήταν αυτή που έγινε, στις 3 Οκτώβρη '97, για τη σημασία της αλληλέγγυας παρέμβασης των αναρχικών στους κοινωνικούς αγώνες που ξεσπούν στην περιφέρεια της μητρόπολης και ειδικότερα στον μακροχρόνιο αγώνα των κατοίκων του Στρυμονικού κόλπου ενάντια στην εγκατάσταση της μεταλλουργίας χρυσού από την πολυεθνική TVX Gold. Ένα μήνα αργότερα, στις 9 Νοέμβρη, έγινε η εισβολή των κατοίκων στις εγκαταστάσεις της TVX, η έκρηξη των εξεγερσιακών γεγονότων στο Στρυμονικό κι ακολούθησαν μια σειρά συλλήψεις και η στρατιωτική κατοχή των χωριών από τις αστυνομικές δυνάμεις.

Ο αγώνας όμως δεν αναπτύσσεται γραμμικά και ήρθε η σύλληψη του συντρόφου Ν. Μαζιώτη για να πλήξει βίαια αυτή τη συλλογική προσπάθειά μας και ταυτόχρονα να της δώσει έναν επιτακτικότερο αλλά και ευρύτερο χαρακτήρα, δεδομένου ότι ως γνωστόν κάθε κατασταλτική επιχείρηση του κράτους -όπως αυτή της 13ης Γενάρη '98- προκαλεί μια ευρύτερη, έστω και ανακλαστική συνήθως, κινητικότητα.Σε κάθε περίπτωση πάντως, η υπόθεση του Νίκου Μαζιώτη, όπως ήρθε στο φως μετά τη σύλληψή του και την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για την απόπειρα βομβισμού του Υπουργείου Βιομηχανίας και Ανάπτυξης ως πράξη αλληλεγγύης στους εξεγερμένους κατοίκους του Στρυμονικού, αποτέλεσε ένα σημείο καμπής στον αναρχικό αγώνα εμπεριέχοντας και αναδεικνύοντας ένα πλήθος από πρακτικά κι αλληλεξαρτώμενα ζητήματά του. Ζητήματα που αφορούν τον πολύμορφο χαρακτήρα της παρουσίας και της παρέμβασης των αναρχικών σε σχέση με τους λεγόμενους “ενδιάμεσους” -μη άμεσα ανατρεπτικούς- κοινωνικούς αγώνες (όπως αυτόν του Στρυμονικού κι αργότερα εκείνους των αδιόριστων και των μαθητών) που ξεπηδούν μέσα στις νέες συνθήκες που δημιουργούν η κρατική και καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Ζητήματα που αφορούν την κοινωνική διάσταση και τη σημασία του άμεσα επιθετικού αγώνα όπως αυτός εκφράστηκε με την ατομική δράση του συντρόφου στην βομβιστική απόπειρα στο Υπουργείο Ανάπτυξης στις 6 Δεκέμβρη '97. Ζητήματα που αφορούν τις πραγματικές διαστάσεις της αλληλεγγύης των αναρχικών τόσο με τις κοινωνικές αντιστάσεις όσο και μεταξύ τους, καθώς επίσης και ζητήματα που αφορούν ειδικότερα την αμοιβαία επικοινωνία με τους φυλακισμένους αγωνιστές και τις στάσεις απέναντι στις δίκες τους, ως αναπόσπαστα μέρη του αγώνα. Ζητήματα τέλος που αφορούν τη βούληση και την προώθηση μορφών αυτοοργάνωσης των αναρχικών, για την ανάπτυξη της αντιπληροφόρησης, της διαρκούς παρέμβασης στα κοινωνικά πεδία και της πρόκλησης καταστάσεων αντεπίθεσης.

Ζητήματα για τα οποία -στα περισσότερα τουλάχιστον- η Συνέλευση ήταν ο χώρος όπου επιχειρήθηκε επίμονα να δοθούν πρακτικές απαντήσεις μέσα από συγκεκριμένες προτάσεις και πρωτοβουλίες συντρόφων. Και σε πολλές περιπτώσεις το κατάφερε, παρά το γεγονός ότι ήταν ένας χώρος κατά βάση ευάριθμος και παρ’ όλα τα προβλήματα που σήμαινε μια διαρκής, μακρόχρονη και ανοιχτή διαδικασία συνάντησης συντρόφων που αυξομειωνόνταν τόσο ο αριθμός όσο και η διαθεσιμότητά τους ανάλογα με τις συγκυρίες, τις ανάγκες ή τις επιλογές τους.

Για παράδειγμα, στα πλαίσια αυτής της συγκεκριμένης προσπάθειας για τη διεθνοποίηση του αγώνα και σε όλη την περίοδο της αιχμαλωσίας του Ν. Μαζιώτη από τη σύλληψη μέχρι τη δίκη του, στάλθηκαν μεταφρασμένα σε συντρόφους στο εξωτερικό μια σειρά από ντοκουμέντα, όπως τα κείμενα που έγραψε ο ίδιος στη φυλακή, κείμενα και υλικό που αφορούσαν τις αναρχικές θέσεις και τις δράσεις που αναπτύχθηκαν σχετικά με την υπόθεση Μαζιώτη, τον αγώνα στο Στρυμονικό και τον ευρύτερο αγώνα ενάντια στην εγκατάσταση της ΤVX Gold, την παρέμβαση στην Καβάλα ενάντια στο 29ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ και την επίθεση των αναρχικών ενάντια στους συνδικαλιστές, το κίνημα των αδιόριστων ενάντια στον ΑΣΕΠ το καλοκαίρι του '98 και τη σύλληψη του συντρόφου Κ. Μητροπέτρου, το κίνημα των μαθητών (χειμώνας '98/'99) και τη σύλληψη του συντρόφου Β. Ευαγγελίδη, τον πόλεμο που εξαπέλυσε το ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία και ευρύτερα στα Βαλκάνια κ.λπ.

(...)

Όπως είναι γνωστό, ο Ν. Μαζιώτης καταδικάστηκε, στις 8 Ιούλη '99, σε 15 χρόνια κάθειρξης για κατασκευή εκρηκτικών υλών και βομβών, για προμήθεια και κατοχή εκρηκτικών υλών και βομβών, για κατοχή όπλων και πυρομαχικών, και για απόπειρα έκρηξης, με το ελαφρυντικό των ...μη ταπεινών κινήτρων στις πράξεις του.Εδώ θα πρέπει να υπογραμμίσουμε, καταρχήν, το διεθνές ενδιαφέρον και τις πιέσεις για τη βαριά καταδίκη του Ν. Μαζιώτη ως απτή απόδειξη της απαρέγκλιτης ευθυγράμμισης του ελληνικού κράτους με τους προσανατολισμούς των υπερεθνικών κέντρων εξουσίας που συντονίζουν τη διεθνή κατασταλτική δραστηριότητα στο όνομα της “αντι”τρομοκρατίας. Πιέσεις που ασκήθηκαν απροκάλυπτα από αμερικανούς παράγοντες ενόψει των επισκέψεων τότε στην Ελλάδα του επικεφαλής του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ για θέματα “τρομοκρατίας” και του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ Κοέν, καθώς και της αναμενόμενης για αργότερα επίσκεψης του αμερικανού προέδρου Κλίντον... Για να ακολουθήσει η δημόσια έκφραση της ικανοποίησης για την βαριά καταδίκη του Μαζιώτη, η οποία θεωρήθηκε ως ευνοϊκή εξέλιξη και θετική προϋπόθεση για τη συνέχιση της “αντι”τρομοκρατικής και της ευρύτερης συνεργασίας των ΗΠΑ με το ελληνικό κράτος. Να επισημάνουμε επίσης ότι η καταδίκη του συντρόφου με το συγκεκριμένο στοιχείο των “μη ταπεινών κινήτρων” για τις πράξεις του ενάντια στο κράτος, ουσιαστικά σημαίνει τη δημόσια ομολογία της πολιτικής ομηρίας του και θα πρέπει να ειδωθεί ως ένας αναγκαστικός ελιγμός υποχώρησης σε μια ύστατη προσπάθεια του δικαστηρίου, προκειμένου να αντισταθμιστουν κάπως οι σε βάρος του εντυπώσεις από τη αδιαμφισβήτητη αξιακή υπεροχή του αναρχικού Νίκου Μαζιώτη, στην οποία επίσης θα πρέπει να συνεκτιμηθούν η πλατιά κοινωνική απήχηση της στάσης του, η ένθερμη αλληλεγγύη των αναρχικών στη διάρκεια της αιχμαλωσίας του, καθώς και οι μαχητικές συνεισφορές των φίλων και των συντρόφων που προσφέρθηκαν να τον συνοδεύσουν ως μάρτυρες στην αναμέτρησή του με το εντεταλμένο δικαστήριο, με το συνειδητό σκοπό αυτή η δίκη να γίνει του κράτους καταδίκη.

Μετά τη δίκη του Ν. Μαζιώτη και με την ευκαιρία της παρουσίας των συντρόφων από την Ευρώπη ανάμεσά μας, η Συνέλευση οργάνωσε και κάλεσε δύο ανοιχτές συζητήσεις στο Πολυτεχνείο στις 9 και 10 Ιούλη '99, στην κατεύθυνση πάντα της διεθνοποίησης της αλληλεγγύης και της πληροφόρησης : την πρώτη με την Hellyette Bess, Για την κρατική καταστολή, τους πολιτικούς κρατούμενους και το κοινωνικό κίνημα στη Γαλλία, και τη δεύτερη με τους Costantino Cavalleri και Pierleone Porcu, Για την επίθεση του ιταλικού κράτους στους εξεγερσιακούς αναρχικούς. Από την πρώτη μέρα όμως, το Πολυτεχνείο βρέθηκε σε κλοιό αστυνομικών δυνάμεων οι οποίες παρεμπόδιζαν την προσέλευση στο χώρο της συζήτησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι, μετά τη διαμαρτυρία φοιτητών του ιδρύματος και σε επικοινωνία των πρυτανικών αρχών με το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, στην ερώτηση για τον σκοπό αυτού του αποκλεισμού ο Γενικός Γραμματέας του απάντησε ότι “δεν συμφωνεί με το περιεχόμενο της προγραμματισμένης συζήτησης” (!!). Παρ’ όλα αυτά, η συζήτηση με τη συντρόφισσα από το Παρίσι -η οποία έχει φυλακιστεί πολύχρονα για τη συμμετοχή της στην οργάνωση της Action Directe- έγινε, με τη συμμετοχή αρκετών συντρόφων που πέρασαν από τον αστυνομικό κλοιό. Για την επόμενη μέρα κι εφόσον το Πολυτεχνείο θα ήταν και πάλι αποκλεισμένο -όπως και έγινε από νωρίς- ο χώρος της συζήτησης με τους συντρόφους από τη Σαρδηνία μετατέθηκε σε άλλο σημείο κι ανακοινώθηκε προφορικά.

Να σημειώσουμε βέβαια, σε ό,τι αφορά τους υπεύθυνους για την παρούσα έκδοση, πως οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της Συνέλευσης αποφάσισαν ήδη από το Σεπτέμβρη του '99 να θέσουν τέλος σε αυτή την ανοικτή διαδικασία που διάρκεσε 21 μήνες. ακριβώς γιατί σε αυτό το μακρύ διάστημα και στις διάφορες φάσεις του αγώνα εξαντλήθηκαν, αφού πρόσφεραν ό,τι είχαν να προσφέρουν αλληλεπιδρώντας, τόσο οι υποκειμενικές δυνάμεις και οι διαθεσιμότητες των συντρόφων και των συντροφισσών όσο και οι αντικειμενικές δυνατότητες του ευρύτερου κινήματος για τέτοια συλλογικά, πολύμορφα, διαρκή και μακρόπνοα εγχειρήματα αγώνα. Με το τέλος της Συνέλευσης αποφασίστηκε επίσης ο μετασχηματισμός της σε μια νέα συλλογική διαδικασία, οριοθετημένη από τις θετικές κι αρνητικές εμπειρίες του πρόσφατου παρελθόντος, όπου αποφασίστηκε επίσης και η συνέχεια της έκδοσης του Αναρχικού Δελτίου Αντιπληροφόρησης και Δράσης.

Να σημειώσουμε επίσης ότι η μακρά εργασία για την απομαγνητοφώνηση, την καταγραφή, την επιλογή, την επιμέλεια και την έκδοση αυτού του υλικού έγινε με τη συνεισφορά συντρόφων και συντροφισσών, από το καλοκαίρι του ’99 έως το Γενάρη του 2000, χωρίς παράλληλα να αμελήσουν και τις προτεραιότητες του αγώνα στο διάστημα που μεσολάβησε. Όπως την έκφραση αλληλεγγύης κι αντιπληροφόρησης ενόψει της δίκης του συντρόφου Κ. Μητροπέτρου την 1η Νοέμβρη, την αναρχική καμπάνια γύρω από την επίσκεψη του “πλανητάρχη” στην Αθήνα και την υπέροχη επίθεση που ακολούθησε στο κέντρο της πόλης τη νύχτα της 19ης Νοέμβρη, την παρουσία και την προσπάθεια παρέμβασης στις μαθητικές κινητοποιήσεις, με ξεχωριστή αυτή του αναρχικού μπλοκ που επιχειρήθηκε στη διαδήλωση της 16ης Δεκέμβρη και ειδικά εκείνη τη στιγμή της βίαιης αντεπίθεσης μιας δράκας αναρχικών στα ΚΝΑΤ (την κομματική ομάδα κρούσης η οποία σε συνεργασία με τα ΜΑΤ αστυνομεύει τις κινητοποιήσεις της νεολαίας...)