ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

 

Με αφορμή την ημέρα της Πρωτομαγιάς επιλέξαμε ως αναρχικοί - αντιεξουσιαστές να καλέσουμε σε αυτή την εκδήλωση, ώστε να δημιουργήσουμε έναν τόπο κατάθεσης του λόγου μας, επικοινωνίας και εμβάθυνσης πάνω στα μέτωπα που ανοίγει η επίθεση κράτους και αφεντικών. 119 χρόνια από την εξέγερση της Πρωτομαγιάς του 1886 στο Σικάγο, το περιεχόμενο και ο συμβολισμός της συνεχίζουν να υπενθυμίζουν τη διαχρονική και αναγκαία σημασία των εξεγερτικών προταγμάτων και πρακτικών. Αυτό το περιεχόμενό της είναι που αποσιωπάται ή διαστρεβλώνεται από τους θιασώτες της ταξικής ειρήνης, όντας εξαιρετικά επίκαιρο σήμερα που η επίθεση των αφεντικών κλιμακώνεται διαμορφώνοντας σκληρότερους όρους επιβίωσης.

Έτσι, μέσα από την αναφορά μας στις εξεγέρσεις της Πρωτομαγιάς του 1886 στο Σικάγο και της Θεσσαλονίκης του 1936, αλλά και στις ταξικές συγκρούσεις της πρώτης περιόδου της μεταπολίτευσης θέλουμε να αναδείξουμε: τη ριζοσπαστικότητα της σύνδεσης μιας επιμέρους διεκδίκησης με μια συνολικότερη κοινωνική κριτική και τη σημασία της αλληλεγγύης μεταξύ των αγωνιζόμενων. Αλλά και φτάνοντας ως το σήμερα να μοιραστούμε εμπειρίες μας από παρεμβάσεις αλληλεγγύης αναρχικών-αντιεξουσιαστών σε αγώνες που ξεπήδησαν μέσα από εργασιακούς χώρους και να διερευνήσουμε τις δυνατότητες ριζοσπαστικοποίησης και συλλογικοποίησης των αντιστάσεων.

Επίσης να εμβαθύνουμε τη συζήτηση στα μέτωπα που ανοίγει η συνολικότερη επίθεση κράτους και αφεντικών. Από την άγρια εκμετάλλευση των προλετάριων μέσα από τη συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς (από την ίδια τη φύση της και τον εντεινόμενο εκβιασμό της, τις νέες μορφές εργασίας-δουλείας, τις δολοφονίες και τους ακρωτηριασμούς εργατών στα λεγόμενα -από τα αφεντικά και τους συνδικαλιστικούς λακέδες τους- "εργατικά ατυχήματα", τους μετανάστες που βιώνουν την τρομοκρατία του ρατσισμού ως προϋπόθεση της άγριας εκμετάλλευσης που υφίστανται) μέχρι την επιβολή ενός συνεχούς καθεστώτος έκτακτης ανάγκης (τρομονόμοι, ειδικά δικαστήρια, "λευκά κελιά"), την ένταση της καταστολής (αστυνομοκρατία, επιχειρήσεις "σκούπα") και την προώθηση του κοινωνικού ελέγχου (συστήματα επιτήρησης και παρακολούθησης-κάμερες). Παράλληλα, στο ιδεολογικό επίπεδο, μηχανισμοί προπαγάνδας και χειραγώγησης καλλιεργούν ιδεολογήματα, όπως αυτά του πατριωτισμού, του εθνικισμού και του ρατσισμού, με στόχο τη συναίνεση και τη συνενοχή της κοινωνίας στα σχέδια των αφεντικών. Μέτωπα, μέσα από τα οποία το ελληνικό κράτος, με τον εκσυγχρονισμό του από το '90 και με κορυφαία στιγμή, για τα ντόπια πολιτικο-οικονομικά αφεντικά, την ολυμπιάδα, επιχείρησε να βαθύνει τους όρους επιβολής του στην κοινωνία. Μια αντικοινωνική διαδικασία, η οποία στο όνομα των μεγάλων εθνικών στόχων (ανάπτυξη εθνικής οικονομίας, ΟΝΕ, ολυμπιακοί αγώνες) στοχεύει στην παγίωση ενός μοντέλου στρατιωτικοποιημένης, πλήρους ελεγχόμενης, σκληρά εκμεταλλευόμενης και εν τέλει απονευρωμένης "κοινωνίας".

Πρόκειται άλλωστε για μία περίοδο όπου οι κυρίαρχοι διεξάγουν μία παγκόσμια "αντί"-τρομοκρατική εκστρατεία στην καπιταλιστική περιφέρεια της Δύσης, όπως με τις δολοφονικές επιχειρήσεις και τη στρατιωτική κατοχή στην Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Στην επίθεσή τους αυτή χρησιμοποιούν ως πρόσχημα το ιδεολόγημα της "ασφάλειας" και της επιβολής της δημοκρατίας ώστε να αποσπάσουν την απαραίτητη συναίνεση και να επιβάλουν τη σιωπή, ενώ παράλληλα εντείνουν τους όρους εκμετάλλευσης, καταπίεσης και ελέγχου στο εσωτερικό της Δύσης, με στόχο την καθυπόταξη ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Έτσι, ως αντιστεκόμενοι σε κάθε μέτωπο που ανοίγουν οι κυρίαρχοι και έχοντας στόχο τη συνολική ανατροπή του πολιτικο - οικονομικού συστήματος, ενός συστήματος που στηρίζεται και διαιωνίζει τη βία, την ανισότητα, την εκμετάλλευση και την καταπίεση της κοινωνίας, δεν θα μπορούσαμε παρά να είμαστε εχθρικοί και προς κάθε πολιτικό θεσμό που το στηρίζει. Χωρίς, λοιπόν, να έχουμε αυταπάτες για το διαχειριστικό και διαμεσολαβητικό ρόλο κομμάτων και συνδικάτων, προτάσσουμε τη ρήξη απέναντι σε κάθε τέτοια λογική χειραγώγησης, την αντίσταση και το σαμποτάζ στους σχεδιασμούς του κράτους και των αφεντικών, την αλληλεγγύη των ντόπιων και ξένων προλετάριων, εργατών και ανέργων, ως όπλο απέναντι στην εξατομίκευση που παράγει συνενοχή και συναίνεση στα σχέδια των αφεντικών, και την αυτοοργάνωση των αντιστάσεων μέσα στους χώρους δουλειάς, σε κάθε κοινωνικό χώρο, στους δρόμους…

ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ