Η αναδιάρθρωση της Κυριαρχίας χαρακτηρίζεται από την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Στην ελληνική πραγματικότητα εξελίσσεται με κεντρικούς πυλώνες τη διείσδυση του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια και τον "εκσυγχρονισμό" των θεσμικών δομών εξουσίας και εκμετάλλευσης. Οι μαζικές απολύσεις, η διόγκωση του αριθμού των ανέργων και η προλεταριοποίηση μεγάλων κοινωνικών κομματιών είναι το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας.

Αυτό που επιχειρείται από τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά, είναι η αποδόμηση του εργασιακού περιβάλλοντος έτσι όπως είχε διαμορφωθεί μέσα από τον κοινωνικό και ταξικό ανταγωνισμό της προηγούμενης περιόδου, και η εγκαθίδρυση ενός νέου εργασιακού καθεστώτος που βρίσκεται σε πλήρη συνάφεια με το Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης, της έντασης της επιτήρησης, του ελέγχου και της καταστολής. Ενός εργασιακού καθεστώτος που διακρίνεται τόσο για τη σκλήρυνση των όρων επιβολής όσο και για τον ποιοτικό μετασχηματισμό τους και την προώθηση πιο "ευέλικτων" για το Κεφάλαιο όρων εκμετάλλευσης.

Οι καθημερινές δολοφονίες και τραυματισμοί εργατών που περιγράφονται από τα αφεντικά και τους συνδικαλιστές-συνομιλητές τους με τον όρο "εργατικό ατύχημα", δεν αποτελούν μια ατυχή στιγμή του ωραρίου της εργασίας, αλλά μια βασική συνιστώσα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης που υφίστανται οι προλετάριοι για την τροφοδότηση του καπιταλιστικού κόσμου, και που φτάνει έως τα ακραία όρια της απώλειας της σωματικής ακεραιότητας και της ίδιας της ζωής. Υπό τον εκβιασμό του διλήμματος της επιβίωσης ή της ανέχειας και εξαθλίωσης, ο εργαζόμενος αναγκάζεται να αναλάβει εργασία που εμπεριέχει στη φύση της το ρίσκο του θανάτου ή του τραυματισμού και της αναπηρίας.

Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εργασίας, μόνο το 2004 καταγράφονται παγκόσμια 2.200.000 θάνατοι εργαζόμενων -κατά 200.000 περισσότεροι από το 2003-, από "επαγγελματικές ασθένειες" και "εργατικά ατυχήματα". Στην ελληνική επικράτεια, στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς καθημερινά τραυματίζεται ένας εργαζόμενος κάθε 14 λεπτά, ενώ κάθε τρεις ημέρες υπάρχει ένας νεκρός, σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει το ΙΚΑ και το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ). Πρόκειται για την επίσημη στατιστική του θανάτου που αναφέρεται σε περιστατικά που έχουν δηλωθεί στις παραπάνω υπηρεσίες, χωρίς να περιλαμβάνονται αυτά που αποσιωπήθηκαν από τους ίδιους τους εργαζόμενους λόγω του φόβου της απόλυσης, αποκρύφτηκαν από τους εργοδότες ή έτσι κι αλλιώς δεν χωρούν στις θεσμικές λίστες της εξουσίας αφού αναφέρονται σε συνθήκες "μαύρης" εργασίας. Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως σύμφωνα με το ΙΚΑ "δεν χαρακτηρίζεται σαν εργατικό ατύχημα ο θάνατος ή η αναπηρία που προκλήθηκε από ειδικές συνθήκες εάν η εργασία του ασφαλισμένου από τη φύση της παρέχεται με τις δυσμενείς αυτές συνθήκες". Έτσι, το 2001 δηλώθηκαν 188 περιπτώσεις θανατηφόρων ατυχημάτων εργατών, το 2002 153, το 2003 145 και το 2004 127 (σύμφωνα με τα στοιχεία του ΣΕΠΕ). Έχει σημασία να τονιστεί ότι μεγάλο ποσοστό των θανάτων εργατών προέρχεται από την εργασία στα τεχνικά έργα και τις κατασκευές, ως συνέπεια των ελλιπών ή ανύπαρκτων μέτρων προστασίας (το 20-25% των τραυματισμών και το 45-50% των θανάτων, σύμφωνα με στοιχεία του ΤΕΕ). "Από τις εκθέσεις αυτοψίας προκύπτει ότι οι πτώσεις, οι ηλεκτροπληξίες και η κακή χρήση μηχανημάτων εξακολουθούν να αποτελούν τις βασικές αιτίες ατυχημάτων, σε συνάρτηση πάντα με τη γενική έλλειψη προληπτικών μέτρων προστασίας."

Επίσης, οι ασθένειες που σχετίζονται με την εργασία, τόσο στις μεγάλες όσο και στις μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις (όπου στην Ελλάδα δουλεύει ο μεγαλύτερος αριθμός των εργαζόμενων), αποτελούν μια διαρκή συνθήκη απειλής στην οποία οφείλεται το σακάτεμα και ο θάνατος πολλών εργαζόμενων, με συνηθέστερες τις μυοσκελετικές παθήσεις, τις επαγγελματικές δερματολογικές παθήσεις, τις πνευμονοπάθειες, την κώφωση, τον επαγγελματικό καρκίνο και τα ψυχολογικά προβλήματα.

Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, ως οι πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, υφίστανται την πιο σκληρή εκμετάλλευση και καταπίεση. Για τα αφεντικά αποτελούν το αναλώσιμο εργατικό δυναμικό που χρησιμοποιείται στις χειρότερες και πιο επικίνδυνες δουλειές με το μικρότερο δυνατό κόστος. Το 80-90% των εργατών στα ολυμπιακά έργα ήταν μετανάστες (στοιχεία του συνδικάτου οικοδόμων). Η άγρια εκμετάλλευση και αφαίμαξη των μεταναστών ήταν προϋπόθεση για το σχεδιασμό και την πραγματοποίηση των "μεγάλων έργων" και της ολυμπιάδας. Στις επίσημες λίστες καταγραφής των θανατηφόρων "εργατικών ατυχημάτων" βρίσκονται τα ονόματα πολλών μεταναστών εργατών. Ενώ αναρίθμητες είναι οι περιπτώσεις θανάτων και τραυματισμών που αποσιωπήθηκαν από το ειδικό καθεστώς καταπίεσης που αντιμετωπίζουν οι ξένοι προλετάριοι: την αντι-μεταναστευτική πολιτική του κράτους και του κεφάλαιου, δηλαδή τις συνθήκες της "μαύρης" εργασίας και της ημιπαρανομίας (χωρίς χαρτιά).

Παράλληλα, μέσα από το ιδεολόγημα της ανταγωνιστικότητας ως συνθήκη παραγωγής της κοινωνικής ευημερίας, επιχειρείται από τα αφεντικά η κοινωνική νομιμοποίηση των εγκλημάτων τους και η απόσπαση συναίνεσης. Όσο κι αν για τους προλετάριους το ιδεολόγημα της ευημερίας δεν αντανακλά τίποτα περισσότερο παρά τους δείκτες της κερδοφορίας των αφεντικών.

Οι κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν και ο λόγος που αρθρώθηκε από αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και εργάτες ενάντια στα "εργατικά ατυχήματα" την τελευταία περίοδο, αποτελούν ένα ρήγμα στη γενικευμένη σιωπή που τείνει να επιβληθεί από το κράτος, τα αφεντικά και τους συνδικαλιστές συνομιλητές τους απέναντι στις καθημερινές ανθρωποθυσίες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.