Black Block Attack !

Ενημέρωση από ένα τμήμα του αναρχικού μαύρου μπλοκ που έδρασε στις 30 Νοέμβρη '99 στο Σηάτλ

*

Στις 30 Νοέμβρη, διάφορες ομάδες και άτομα από το “μαύρο μπλοκ” επιτέθηκαν σε πολλές επιχειρήσεις στο κέντρο του Σηάτλ. Ανάμεσα στους στόχους (για να αναφέρουμε μόνο μερικούς) ήταν:

- Η Fidelity Investment (μεγαλομέτοχος στα Δυτικά Πετρέλαια, την πηγή των δεινών για τη φυλή U’wa στην Columbia)

- Η Τράπεζα της Αμερικής, η US Bancorp, η Key Bank και η Washington Mutual Bank (οικονομικοί οργανισμοί-κλειδιά στην επέκταση της οικονομικής καταστολής)

- Η Old Navy, η Banana Republic και η GAP (εταιρείες της Fisher που βιάζουν τη γη στα Βορειοδυτικά δάση και χρησιμοποιούν κακοπληρωμένους εργάτες)

- Η NikeTown και η Levi’s

- Τα McDonald’s (έμποροι φαστ-φουντ που δίνουν μισθούς σκλαβιάς, υπεύθυνοι για την καταστροφή τροπικών δασών και τη μετατροπή τους σε βοσκότοπους, όπως και για σφαγές ζώων)

- Η Starbucks (έμποροι μιας εθιστικής ουσίας, που η συγκομιδή των προϊόντων της γίνεται από αγρότες που εξαναγκάζονται να καταστρέφουν τα ίδια τους τα δάση και με μισθούς κάτω από το όριο της φτώχιας)

- Η Warner Bros (στο μονοπώλιο των media)

- H Planet Hollywood (απλώς γιατί είναι η Planet Hollywood)

Αυτές οι ενέργειες διήρκεσαν περίπου πέντε ώρες. Σπάστηκαν τα τζάμια στις βιτρίνες και τις εισόδους και προκλήθηκαν φθορές στις προσόψεις των κτηρίων. Σφεντόνες, κουτιά εφημερίδων, βαρειοπούλες, σφυριά και λοστοί χρησιμοποιήθηκαν για τη στρατηγική καταστροφή της ιδιοκτησίας των επιχειρήσεων και επίσης για να υπάρχει εύκολη πρόσβαση (ένα από τα τρία Starbucks που έγιναν στόχοι και η NikeTown λεηλατήθηκαν). Χρησιμοποιήθηκαν επίσης αυγά που περιείχαν διάλυμα που καταστρέφει το γυαλί και σπρέι μπογιάς.

Το μαύρο μπλοκ ήταν μια χαλαρά οργανωμένη συλλογικότητα, αποτελούμενη από ομάδες συγγένειας και άτομα που περιπλανήθηκαν στο κέντρο της πόλης. (...) Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των ακτιβιστών που δέχτηκαν δακρυγόνα και άλλα χημικά και σε ορισμένες περιπτώσεις πυροβολισμούς με πλαστικές σφαίρες, το μεγαλύτερο μέρος του δικού μας μπλοκ δεν είχε σοβαρούς τραυματισμούς επειδή ήταν διαρκώς σε κίνηση και απέφυγε την εμπλοκή με την αστυνομία. Ήμασταν σφιχτά πιασμένοι μεταξύ μας και προσέχαμε ο ένας τον άλλον. Όσοι δέχτηκαν επίθεση από τους ομοσπονδιακούς μπράβους, απελευθερώθηκαν εξαιτίας γρήγορων αντανακλαστικών και από οργανωμένα μέλη του μαύρου μπλοκ. Η αίσθηση της αλληλεγγύης προκαλούσε δέος.

Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗΣ

Δυστυχώς, η παρουσία και η επιμονή της “αστυνομίας ειρήνης” ήταν αρκετά ενοχλητική.

Σε έξι τουλάχιστον διαφορετικές περιπτώσεις, οι υποτιθέμενοι “μη-βίαιοι” ακτιβιστές επιτέθηκαν ενάντια σε άτομα που κατέστρεφαν περιουσίες εταιρειών. Μερικοί μάλιστα έφτασαν στο σημείο να σταθούν μπροστά στο πολυκατάστημα της Niketown και να σπρώχνουν το μαύρο μπλοκ. Πραγματικά, τέτοιοι αυτοαποκαλούμενοι “φρουροί της ειρήνης” αποτέλεσαν μεγαλύτερη απειλή για άτομα του μαύρου μπλοκ απ’ ό,τι οι διαβόητα βίαιοι ένστολοι “φρουροί της ειρήνης” του κράτους. (Ακόμα και ασφαλίτες χρησιμοποίησαν ως κάλυψη τους ειρηνοποιούς ακτιβιστές για να στήσουν ενέδρα σε αυτούς που κατέστρεφαν τα μαγαζιά).

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΠΛΟΚ

Η αντίδραση απέναντι στο μαύρο μπλοκ υπογράμμισε κάποιες από τις αντιφάσεις και την εσωτερική καταπίεση του χώρου των “μη-βίαιων ακτιβιστών”. Εκτός από την προφανή υποκρισία εκείνων που χρησιμοποίησαν βία ενάντια σε άτομα που φορούσαν μαύρα ρούχα και κουκούλες (πολλοί από τους οποίους δέχτηκαν επίθεση παρά το γεγονός ότι δεν ενεπλάκησαν καθόλου σε καταστροφές) υπάρχει επίσης ο ρατσισμός των προνομιούχων ακτιβιστών που έχουν την ευχέρεια να αγνοούν τη βία που διαπράττεται ενάντια στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και στη φύση στο όνομα των δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας. Στο σπάσιμο των βιτρίνων συμμετείχαν πολλοί από τα πιο καταπιεσμένα μέλη της κοινότητας του Σηάτλ. Τους ενέπνευσε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θα μπορούσε ποτέ να τους εμπνεύσει η όποια γιγάντια στολή κουταβιού ή θαλάσσιας χελώνας. (Χωρίς να υποτιμούμε την αποτελεσματικότητα αυτών των εργαλείων σε άλλες κοινότητες).

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΠΛΟΚ

Θα πούμε ορισμένα πράγματα για να διαλυθούν οι μύθοι που κυκλοφορούν για το μαύρο μπλοκ:

1. “Είναι όλοι τους ένα τσούρμο αναρχικοί από το Eugene”. Ενώ κάποιοι από μας μπορεί να είναι αναρχικοί από το Eugene, στην πραγματικότητα προερχόμαστε από όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένου και του Σηάτλ. Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότεροι από εμάς σχετίζονται με τοπικά ζητήματα του Σηάτλ (για παράδειγμα, την πρόσφατη κατάληψη του κέντρου της πόλης από μερικούς από τους πιο αηδιαστικούς εμπόρους των πολυεθνικών).

2. “Είναι όλοι τους ακολουθητές του John Zerzan”. Έχουν κυκλοφορήσει πολλές φήμες ότι είμαστε οπαδοί του John Zerzan, ενός αναρχο-πριμιτιβιστή που διακηρύσσει την καταστροφή της ιδιοκτησίας. Αν και μερικοί από εμάς μπορεί να εκτιμούμε τα γραπτά και τις αναλύσεις του, με καμία έννοια δεν είναι ηγέτης μας, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα, ούτε φιλοσοφικά ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

3. “Η μαζική κατάληψη στέγης είναι το αρχηγείο των αναρχικών που κατέστρεφαν περιουσίες στις 30 Νοέμβρη”. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι στην κατάληψη “Αυτόνομη Ζώνη” είναι κάτοικοι του Σηάτλ, οι οποίοι πέρασαν τον περισσότερο χρόνο τους μέσα στην κατάληψη από τότε που άνοιξε, στις 28 του μήνα. Αν και μπορεί να γνωρίζονται μεταξύ τους, οι δύο ομάδες δεν είναι προέκταση η μία της άλλης και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε η κατάληψη να θεωρηθεί το αρχηγείο των ανθρώπων που κατέστρεφαν.

4. “Κλιμάκωσαν τις καταστάσεις στις 30 Νοέμβρη, πράγμα που οδήγησε στο να πέσουν δακρυγόνα σε παθητικούς διαδηλωτές”. Για να απαντήσουμε σ’ αυτό, πρέπει απλά να σημειώσουμε ότι οι ρίψεις δακρυγόνων, χημικών και οι πυροβολισμοί με πλαστικές σφαίρες ξεκίνησαν (απ’ όσο ξέρουμε) προτού τα μαύρα μπλοκ αρχίσουν να ασχολούνται με τις καταστροφές. Επιπλέον, πρέπει να αποφύγουμε την τάση να παγιωθεί μια αιτιώδης σχέση ανάμεσα στην αστυνομική καταστολή και την όποια μορφή διαμαρτυρίας, είτε αυτή εμπεριέχει την καταστροφή της ιδιοκτησίας είτε όχι. Η αστυνομία είναι υπεύθυνη για την προστασία των συμφερόντων των πλούσιων και το φταίξιμο για τη βία δεν μπορεί να αποδίδεται σ’ εκείνους που εναντιώνονται σ’ αυτά τα συμφέροντα.

5. Αντιστρόφως: “Έδρασαν απαντώντας στην αστυνομική καταστολή”. Αν και αυτή μπορεί να είναι μια πιο θετική απεικόνιση του μαύρου μπλοκ, παρόλα αυτά είναι ψέματα. Αρνούμαστε να παρερμηνευτούμε ως μια δύναμη αντίδρασης. Αν και η λογική του μαύρου μπλοκ μπορεί να μην είναι κατανοητή σε μερικούς, είναι σε κάθε περίπτωση μια λογική υπέρ της δράσης (σ. όχι της αντίδρασης).

6. “Είναι ένα τσούρμο άγριων έφηβων”. Εκτός από το γεγονός ότι αυτό δείχνει ηλικιακό ρατσισμό και σεξισμό είναι και λάθος. Η καταστροφή της ιδιοκτησίας δεν είναι απλώς macho δημαγωγία ούτε εκτόνωση συσσωρευμένης τεστοστερόνης. Ούτε μετατοπισμένος και αντιδραστικός θυμός. Είναι άμεση δράση με στρατηγικούς και συγκεκριμένους στόχους ενάντια στα συμφέροντα των εταιρειών.

7. “Θέλουν απλά να συγκρούονται”. Αυτό είναι αρκετά γελοίο, και με πολύ βολικό τρόπο αγνοεί το ζήλο της “αστυνομίας ειρήνης” στο να συγκρουστεί μαζί μας. Από όλες τις ομάδες που συμμετείχαν σε άμεση δράση (direct action), το μαύρο μπλοκ ήταν ίσως αυτό που ενδιαφέρθηκε λιγότερο απ’ όλους για εμπλοκή με τις (αστυνομικές) αρχές και σίγουρα δεν είχε κανένα συμφέρον να συγκρούεται με άλλους ακτιβιστές που διαδήλωναν ενάντια στον ΠΟΕ (παρά τις μάλλον σοβαρές μας διαφωνίες σε ζητήματα τακτικής).

8. “Είναι ένας χαοτικός, ανοργάνωτος και οπορτουνιστικός όχλος”. Αν και πολλοί από μας θα μπορούσαν σίγουρα να ξοδέψουν πολλές μέρες διαφωνώντας πάνω στο τι σημαίνει “χαοτικό”, αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι δεν ήμασταν ανοργάνωτοι. Η οργάνωσή μας μπορεί να ήταν ρευστή και δυναμική, αλλά ήταν συνεκτική. Όσο για την κατηγορία περί οπορτουνισμού, θα ήταν δύσκολο να φανταστούμε ποιοι από τους χιλιάδες που συμμετείχαν ΔΕΝ εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία που δημιουργήθηκε στο Σηάτλ για να προωθήσουν το πρόγραμμά τους. Επομένως, το ζήτημα που τίθεται είναι το κατά πόσο βοήθησε ο καθένας να δημιουργηθεί αυτή η ευκαιρία και οι περισσότεροι από εμάς το έκαναν σίγουρα (πράγμα που μας οδηγεί στον επόμενο μύθο).

9. “Δεν ξέρουν τα ζητήματα” ή “δεν είναι ακτιβιστές που έχουν δουλέψει πάνω σ’ αυτά”. Αν και δεν είμαστε επαγγελματίες ακτιβιστές, όλοι μας δουλέψαμε για μήνες πάνω στη σύνοδο του Σηάτλ. Κάποιοι από εμάς στις πόλεις μας και κάποιοι άλλοι ήρθαν στο Σηάτλ αρκετούς μήνες πριν για να ασχοληθούν με αυτό. Σίγουρα πάντως, είμαστε υπεύθυνοι για το γεγονός ότι κατέβηκαν αρκετές εκατοντάδες κόσμου στο δρόμο στις 30 Νοέμβρη, εκ των οποίων μόνο μια μικρή μειονότητα είχε την οποιαδήποτε σχέση με το μαύρο μπλοκ. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν μελετήσει για τις συνέπειες της παγκόσμιας οικονομίας, τη γενετική, την εξαγωγή πόρων, τις συγκοινωνίες, τις εργασιακές πρακτικές, τον εκμηδενισμό της αυτονομίας των ιθαγενών, τα δικαιώματα των ζώων, τα ανθρώπινα δικαιώματα και λειτουργούμε ακτιβιστικά πάνω σε αυτά τα ζητήματα εδώ και χρόνια. Δεν είμαστε ούτε απληροφόρητοι ούτε άπειροι.

10. “Οι κουκουλοφόροι αναρχικοί είναι αντιδημοκρατικοί και μυστικοπαθείς γιατί κρύβουν την ταυτότητά τους”. Ας το δούμε (με ή χωρίς κουκούλες) - δεν ζούμε σε δημοκρατία σήμερα. Αν η εβδομάδα που πέρασε δεν το έκανε αρκετά ξεκάθαρο, να σας το θυμίσουμε - ζούμε σε ένα αστυνομικό κράτος. Διάφοροι μας λένε ότι αν πραγματικά πιστεύαμε ότι έχουμε δίκιο, δεν θα κρυβόμασταν πίσω από κουκούλες. “Η αλήθεια θα υπερισχύσει” μας διαβεβαιώνουν. Αν και αυτός είναι ένας ωραίος και ευγενής στόχος, δεν ταιριάζει με τη σημερινή πραγματικότητα. Αυτοί που αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για τα συμφέροντα του Κεφάλαιου και του Κράτους θα διώκονται. Κάποιοι πασιφιστές μας θέλουν να αποδεχόμαστε τις διώξεις περιχαρείς. Άλλοι μας λένε ότι είναι μια θυσία που αξίζει τον κόπο. Εμείς δεν είμαστε τόσο σκυθρωποί. Ούτε αισθανόμαστε ότι έχουμε το προνόμιο να αποδεχόμαστε τη δίωξη σα θυσία. Για μας, η δίωξη είναι ένα καθημερινό αναπόφευκτο και φυλάμε ως θησαυρό τις λίγες ελευθερίες μας. Το να αποδεχτούμε τη φυλάκιση σαν μορφή κολακείας, αυτό προδίδει ένα μεγάλο ποσοστό προνομίου του “πρώτου κόσμου”. Νιώθουμε ότι η επίθεση στην ιδιωτική περιουσία είναι αναγκαία αν θέλουμε να ξαναφτιάξουμε έναν κόσμο που θα είναι χρήσιμος, υγιής και χαρούμενος για όλους. Και αυτό παρά το γεγονός ότι τα υπερτροφικά δικαιώματα της ιδιωτικής περιουσίας σ’ αυτή τη χώρα, μεταφράζονται σε κατηγορίες κακουργήματος όταν πρόκειται για κάθε καταστροφή ιδιοκτησίας που ξεπερνά τα 250 $.

ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

Θεωρούμε ότι η καταστροφή της ιδιοκτησίας δεν είναι μια βίαιη δραστηριότητα, εκτός αν καταστρέφει ζωές ή προκαλεί πόνο κατά τη διάρκεια που διαπράττεται. Με αυτή την έννοια, η ιδιωτική περιουσία -και κυρίως η περιουσίες των επιχειρήσεων- είναι η ίδια απείρως πιο βίαιη από οποιαδήποτε ενέργεια εναντίον της.

Η ιδιωτική περιουσία θα πρέπει να διαχωρίζεται από την προσωπική. Η τελευταία βασίζεται στη χρήση ενώ η πρώτη στο εμπόριο. Η πρόταση της προσωπικής ιδιοκτησίας είναι το να έχει ο καθένας/η καθεμία ό,τι χρειάζεται. Η πρόταση της ιδιωτικής περιουσίας είναι ότι ο καθένας μας έχει αυτό που κάποιος άλλος χρειάζεται ή επιθυμεί. Σε μια κοινωνία βασισμένη στα δικαιώματα της ιδιωτικής περιουσίας, εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να συσσωρεύουν περισσότερα από όσα οι άλλοι χρειάζονται ή θέλουν έχουν μεγαλύτερη εξουσία. Ως προέκταση, εξασκούν μεγαλύτερο έλεγχο πάνω σε ό,τι οι άλλοι αντιλαμβάνονται ως ανάγκες ή επιθυμίες, συνήθως με το συμφέρον να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Οι υπέρμαχοι του “ελεύθερου εμπορίου” θα ήθελαν να δουν αυτή τη διαδικασία στη λογική της κατάληξη: ένα δίκτυο λίγων μονοπωλιακών βιομηχανιών με απόλυτο έλεγχο πάνω στις ζωές των υπολοίπων. Οι υπέρμαχοι του “δίκαιου εμπορίου” θα ήθελαν να δουν αυτή τη διαδικασία να ανακουφίζεται από κυβερνητικές ρυθμίσεις που θα είχαν στόχο επιφανειακά να επιβάλλουν τις βασικές ανθρωπιστικές σταθερές.

Σαν αναρχικοί, απεχθανόμαστε και τις δύο θέσεις.

Η ιδιοκτησία, και ο καπιταλισμός σαν προέκταση, είναι εξαιρετικά βίαιη και κατασταλτική και δεν αναμορφώνεται ούτε καταπραύνεται. Είτε η εξουσία είναι συγκεντρωμένη στα χέρια λίγων πολυεθνικών είτε διοχετεύεται σε μια ρυθμιστική μηχανή επιφορτισμένη να ανακουφίζει τις καταστροφικές συνέπειες των προηγούμενων, κανένας δεν μπορεί να είναι τόσο ελεύθερος και τόσο δυνατός όσο θα μπορούσε να είναι σε μια μη-ιεραρχική κοινωνία.

Όταν σπάμε ένα τζάμι, καταστρέφουμε αυτή τη λεπτή επίστρωση νομιμότητας που καλύπτει τα δικαιώματα της ιδιοκτησίας. Ταυτόχρονα, εξορκίζουμε το σύνολο των βίαιων και καταστροφικών κοινωνικών σχέσεων που έχουν διαποτίσει σχεδόν τα πάντα γύρω μας. “Καταστρέφοντας” την ιδιοκτησία, μετατρέπουμε την περιορισμένη ανταλλακτική της αξία σε μια εκτεταμένη χρηστική αξία. Η τζαμαρία της βιτρίνας γίνεται μια σχισμή για να μπει λίγος φρέσκος αέρας στην καταπιεστική ατμόσφαιρα της αγοράς (τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσει η αστυνομία να ρίξει δακρυγόνα στο διπλανό οδόφραγμα). Ένα κουτί εφημερίδων γίνεται εργαλείο για τη δημιουργία τέτοιων σχισμών ή γίνεται ένα μικρό οδόφραγμα για τη διεκδίκηση δημόσιου χώρου ή ένα αντικείμενο που θα βελτιώσει την αίσθηση υπεροχής σου αν στέκεσαι πάνω του. Ένας κάδος γίνεται αντιπερισπασμός για μια φάλαγγα αστυνομικών και πηγή ζέστης και φωτός. Η πρόσοψη ενός κτηρίου γίνεται πίνακας για να καταγραφούν ριζοσπαστικές ιδέες για έναν καλύτερο κόσμο.

Μετά τις 30 Νοέμβρη, πολλοί δεν θα ξαναδούν τη βιτρίνα ενός μαγαζιού και ένα σφυρί με τον τρόπο που τα έβλεπαν πριν. Οι πιθανές χρήσεις μιας ολόκληρης πόλης αυξήθηκαν χιλιάδες φορές. Ο αριθμός των τζαμιών που έσπασαν ωχριά μπροστά στον αριθμό από τα μάγια που έσπασαν - μάγια που στέλνει η ηγεμονία των επιχειρήσεων για να μας νανουρίσει να ξεχάσουμε όλη της βία που έχει διαπραχθεί στο όνομα των δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας, να ξεχάσουμε όλη την προοπτική για μια κοινωνία χωρίς αυτούς.

Τα σπασμένα τζάμια μπορούν να επισκευαστούν και τελικά να αντικατασταθούν, αλλά το θρυμμάτισμα των προσποιήσεων ελπίζουμε ότι θα παραμείνει για τον καιρό που έρχεται.

Ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος.

ACME Cοllective

 

Σημείωση : Αυτές οι παρατηρήσεις και οι αναλύσεις αντιπροσωπεύουν μόνο τη συλλογικότητα ΑCME και δεν πρέπει να παρερμηνευτούν ως αντιπροσωπευτικές των υπόλοιπων που συμμετείχαν στο μαύρο μπλοκ στις 30 Νοέμβρη ή οποιουδήποτε συμμετείχε στις συγκρούσεις και τις καταστροφές εκείνη την ημέρα.

Το κείμενο αυτό της ΑCME, δημοσιεύτηκε με μικρές περικοπές στο Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης, νο 4. Γενάρης 2000.

1