Το φάσμα των δεκάδων χιλιάδων εργατών, περιβαλλοντιστών, ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα και αναρχικών να καταλαμβάνουν τους δρόμους του Σηάτλ, ήταν πραγματικά ένα συγκλονιστικό θέαμα. Η αντίθεσή τους στον αντιδημοκρατικό, επιχειρηματικό Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου τούς έκανε να κερδίσουν την εχθρότητα των επιχειρηματικών media και την προφορική καταδίκη των επιχειρηματιών πολιτικών. Ο ΠΟΕ, ο οργανισμός που διαδέχτηκε τη GATT - τη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου, λειτουργεί σαν εικονική σκιά κυβέρνησης, στην πραγματικότητα σαν μια Σούπερ-κυβέρνηση που περιφρονεί τις εθνικές και πολιτειακές ευθύνες της προστασίας των εργατικών μισθών, της εξασφάλισης κάποιων περιβαλλοντικών μέτρων και της προστασίας του συλλογικού συναλλαγματικού κέρδους. Στο βαθμό που ο ΠΟΕ αποτελεί μια συλλογή κυβερνήσεων, στην πραγματικότητα προστατεύει τα συμφέροντα των επιχειρήσεων: το πρωταρχικό συμφέρον του κεφαλαίου, πέρα και πάνω από κάθε άλλο συμφέρον. Με αυτή την έννοια, οι διαδηλώσεις ήταν μια ευπρόσδεκτη και δυναμική επανόρθωση, που έκφρασε τις απόψεις των πολλών, δεν προστάτεψε τα συμφέροντα των λίγων. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τους κακεντρεχείς αναρχικούς που ταρακούνησαν το κέντρο της πόλης με τις επιθέσεις τους ενάντια στα γυαλιστερά οικοδομήματα του κεφαλαίου.

Ο τύπος άδραξε την ευκαιρία να τους αποκαλέσει “τραμπούκους” και “χούλιγκαν” που χρησιμοποίησαν “βία”. Φυσικά, εκείνο που λείπει από τα ρεπορτάζ είναι ότι αυτοί οι νέοι επιτέθηκαν σε περιουσίες, όχι σε άλλους ανθρώπους. Στο μεταξύ το κράτος, μέσω της αστυνομίας του, επιτέθηκε σε ανθρώπους, κλοτσώντας τους, ψεκάζοντάς τους με δακρυγόνα, χτυπώντας τους και φυλακίζοντάς τους. Ποια είναι, αναρωτιέται κανείς, η μεγαλύτερη μορφή “βίας”; Αλλά σε έναν κόσμο που προβάλλεται από τα media των επιχειρήσεων, η κρατική βία δεν είναι αληθινή βία. Οπότε, μόνο άτομα που δεν είναι ενσωματωμένα στο κράτος μπορούν να είναι πραγματικά βίαια. Τι τρέλα!

Ο John Cavanaugh από το Ινστιτούτο Δημόσιων Σπουδών, μιλώντας σε μια συγκέντρωση στο Σηάτλ την ώρα των διαδηλώσεων, παρομοίασε τις δυναμικές αντικαπιταλιστικές διαδηλώσεις ενάντια στον ΠΟΕ με μια άλλη πολύ γνωστή πράξη βίαιης κοινωνικής ανυπακοής που σημάδεψε την έναρξη της Αμερικάνικης Επανάστασης.

Εκείνη η πράξη Κοινωνικής Ανυπακοής είναι σήμερα γνωστή ως Boston Tea Party (Πάρτυ Τσαγιού της Βοστόνης), όπου Αμερικάνοι διαδήλωναν ενάντια στην εμπορική κυριαρχία των Βρετανών, βάφοντας τα πρόσωπά τους μαύρα (για να κρύψουν την ταυτότητά τους), ντυμένοι Ινδιάνοι (για να κρύψουν την εθνικότητά τους) και καταστρέφοντας πάνω από 30.000 λίβρες Βρετανικό Τσάι, πετώντας κιβώτια, σωρούς και δέματα στο Λιμάνι της Βοστώνης. Το παράπονό τους; Φορολογία χωρίς Εκπροσώπηση. Για τους Βρετανούς και τους συντηρητικούς συμπαθούντες τους αυτή ήταν μια πράξη “τραμπούκων”, “χούλιγκαν” και “κακοποιών”, χωρίς καμιά αμφιβολία. Αλλά σε τι συνέβαλαν στο πνεύμα της αντίστασης των αμερικανών ενάντια στη Βρετανική Αυτοκρατορία; Σήμερα ο ολόπλευρος έλεγχος των επιχειρήσεων πάνω στα εδάφη, τις πηγές και τη δουλειά εκατομμυρίων ανθρώπων στις ΗΠΑ και στο εξωτερικό (κυρίως στον αποκαλούμενο Τρίτο Κόσμο) κάνει τα παράπονα των Αμερικάνων αποικιοκρατούμενων κατά των Βρετανών να φαίνονται εξαιρετικά ασήμαντα.

Ο ΠΟΕ είναι ένα μη εκλεγμένο σώμα ιδιωτικής κυριαρχίας που υπονομεύει τη δημοκρατία με την ίδια του την ύπαρξη. Φτιάχνει τους κανόνες σύμφωνα με τους οποίους οργανώνεται η πλειοψηφία της παγκόσμιας οικονομίας. Όλα πρέπει να υπόκεινται σ’ αυτή την οικονομική δύναμη, παρά τους όποιους τοπικούς, εθνικούς ή/και περιφερειακούς νόμους που λένε το αντίθετο. Γιατί ο μόνος σεβαστός “νόμος” είναι η πρωτοκαθεδρία του κέρδους. Το κεφάλαιο φτιάχνει τους κανόνες, η εργασία χορεύει στους ρυθμούς τους. Σκεφτείτε πόσο γρήγορα (μέσα σε μια νύχτα στην πραγματικότητα) οι μπάτσοι του Σηάτλ δημιούργησαν αυτό που ορίστηκε ως υποτιθέμενη “Ζώνη Ελεύθερη από Διαδηλώσεις” (Protest Free Zone), μέσα στην καρδιά μιας πόλης, από τις μεγαλύτερες της Αμερικής, για να “προστατεύσουν” τα συμφέροντα των ξένων διπλωματών και επιχειρηματιών, σε μία έκταση 50 οικοδομικών τετραγώνων! Μια “Ζώνη Ελεύθερη από Διαδηλώσεις” είναι αναγκαστικά μια “Ελεύθερη Ζώνη Πρώτης Ανάγκης”, με τη λέξη “ελεύθερη” να σημαίνει τόσα λίγα όσα και όταν χρησιμοποιείται ο όρος “ελεύθερη αγορά”. Σε ποιο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν ισχύει το Σύνταγμα των ΗΠΑ; Για ποιων τα συμφέροντα εφαρμόστηκε αυτή η υγειονομική ζώνη της αστυνομίας; Των κατοίκων του Σηάτλ ή των πλούσιων εκπροσώπων του παγκόσμιου κεφαλαίου;

Το Σηάτλ αποκάλυψε την απατηλή γραμμή που υπογραμμίζει το ψέμα του μεγάλου οικονομικού θαύματος της δεκαετίας του ’90. Αποκάλυψε τους εύλογους φόβους και τις αγωνίες στην καρδιά εκατομμυρίων Αμερικανών εργατών. Αποκάλυψε για ποιους δουλεύουν οι πολιτικοί. Αποκάλυψε τη φύση της αστυνομίας. Μπορεί να είναι, θα έπρεπε να είναι, η αρχή.